Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Σειρήνες

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ ΣΠΙΤΑΚΙ. Από τις λίγες μονοκατοικίες που είχαν απομείνει στα Ιλίσια. Θάφτηκε και αυτή στην υπηρεσία της αντιπαροχής, το κανιβαλισμού της πολυκατοικίας όπου ζούμε όλοι. Και το κομπρεσέρ σείει το σπίτι, το νευρικό μου σύστημα, τη μύτη και τα αυτιά του Άλφι. Και έτσι, κάθε τρεις το μεσημέρι ζω την πολυτέλεια της ησυχίας.

ΖΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ, μεταπηδώ στην εκτίμηση της σιωπής. Είναι τόση η φασαρία της πόλης που συμπαρασύρει τη φασαρία στη ζωή μας. Την πολυλογία, την ένταση που γεννά η πολυλογία και την πολυλογία που έπεται της έντασης για να λυθεί η διαφορά.

ΤΣΑΚΟΝΩΜΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΟΥΣ. Με το σύντροφό μου, με γονείς, γνωστούς, φίλους. Δεν πλακώνομαι κιόλας, αλλά διαπιστώνω πως διαφωνώ περισσότερο από παλιά -συνεπώς, διαφωνούν και οι άλλοι περισσότερο γιατί μόνος σου δεν μπορείς να τσακωθείς.

ΕΝΑΣ ΤΑΞΙΤΖΗΣ ΧΘΕΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ότι το μόνο που κερδίζουμε απεργώντας σπασμωδικά και κλαδικά, είναι να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλον. Και αυτοί, οι ένοχοι, πετυχαίνουν αυτό που θέλουν: να μισιόμαστε μεταξύ μας ώστε να τη γλυτώνουν εκείνοι που φταίνε. Ο πολίτης κατηγορεί τον ταξιτζή, ο ιδιωτικός υπάλληλος τον δημόσιο, ο επιχειρηματίας τον δημοσιογράφο και πάει λέγοντας. Αν μαζευτούμε όμως τρία εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς διαφορές, τότε ποιος τους γλυτώνει;

ΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΙ, συχνά διαμορφώνονται, από τις εξωτερικές συνθήκες -και σχέσεις. Με ποιον να τα βάλεις στο λιβάδι με τις παπαρούνες; Πόσο εύκολα θα εξαγριωθείς από τη συμβίωση σε μια ανθρώπινη πόλη, με δρόμους, πεζοδρόμια και πράσινο; Πόσο εύκολα θα τολμήσεις να αδικήσεις τον εργαζόμενό σου αν δεν σε έχει ήδη διδάξει τον τρόπο το ίδιο το κράτος;

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ, ΒΓΑΖΕΙ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ. Φαντάσματα και εχθροί ξεφυτρώνουν από παντού - υπαρκτοί και ανύπαρκτοι. Σα να άλλαξαν τα ήθη, οι βασικές αρχές. Όσο μάχεσαι να κρατηθείς ίδιος, τρελαίνεσαι. Γιατί προσπαθείς να πείσεις για το αυτονόητο: η προπαίδεια δεν άλλαξε -και πάλι 2 επί 2 κάνει 4 και πάλι αγάπη θα πάρεις άμα αγάπη δώσεις. Και άμα δαγκώνεις χέρια, θα σε δαγκώσουν, θα ματώσεις κι εσύ, θα θες εκδίκηση και άμα υποκύψεις στον εκβιασμό θα έρθει κι άλλος κι άλλος… Και τελικά, κατάλαβέ το: το κράτος, το άθλιο κράτος με το σύστημά του, δεν είμαστε εμείς. Εμείς όμως είμαστε η ψυχή του. Και ενώ νομίζουμε ότι, οι καλύτεροι, είμαστε λιγότεροι, είναι βέβαιον ότι είμαστε περισσότεροι. Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη αλλήλους.

ΟΠΟΤΕ, ΟΙ ΦΩΝΕΣ, ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ, ΦΩΝΕΣ ΠΝΙΓΜΕΝΕΣ, ΦΩΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΠΟΥ ΔΕ ΜΑΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΑΣ ΣΙΩΠΗΣΟΥΝ. Ας γίνουν σιωπές συμπόνιας, σιωπές συμπαράστασης, σιωπές συμπάθειας. Όχι ηττοπάθειας, μα σιωπή ευεργετική. Η σιωπή στη συμβίωση προϋποθέτει ανεκτικότητα. Και η ανεκτικότητα -προς το διαφορετικό και το επίπονο- είναι σπουδαίο προσόν. Οι πιο γαλήνιες εικόνες δεν έχουν υπόκρουση. Όταν μαγεύεσαι, μένεις άφωνος. Όταν κάτι σε ξεπερνά και σε αγγίζει βαθιά, θα πεις «δεν έχω λόγια».


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων