Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ ΠΑΡΑΣΙΤΑ: Μια οικογένεια μη προνομιούχων που ζει σε ένα ημιυπόγειο σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Σεούλ, καταφέρνει να εισχωρήσει, χωρίς οι ενδιαφερόμενοι να το γνωρίζουν, στο σπίτι μιας μεγαλοαστικής οικογένειας στα προάστια των πλουσίων. Ο γιος παρουσιάζεται σαν καθηγητής Αγγλικών της κόρης της οικογένειας, η κόρη ως θεραπεύτρια του μικρού τους γιου, ο πατέρας ως σοφέρ, ενώ όλοι μαζί συνωμοτούν στο να διώξουν τη παλιά οικονόμο του σπιτιού, για να βάλουν τη σύζυγο/μητέρα τους στη θέση της. Ένα Σαββατοκύριακο που οι μεγαλοαστοί θα φύγουν για να γιορτάσουν τα γενέθλια του μικρού, θα κάνουν τη δική τους σύναξη στο έρημο σπίτι για να γιορτάσουν την επιτυχία τους. Όταν ξαφνικά χτυπήσει το κουδούνι, δεν μπορούν καν να φανταστούν τι ακριβώς πρόκειται να επακολουθήσει...

Η βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα στο περασμένο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών καινούργια ταινία του Κορεάτη σκηνοθέτη, Μπονγκ Τζουν-χο (Okja, Snowpiercer, Ο Επισκέπτης), είναι από εκείνες τις ταινίες που δεν θα μπορούσε εύκολα να κατατάξει κανείς σε κάποιο συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος. Δραματική, τρομακτική και ταυτόχρονα αστεία, είναι μια υποδειγματική κοινωνική σάτιρα με έντονα στοιχεία κατάμαυρης κωμωδίας και αγωνιώδους θρίλερ. Ο εξαιρετικός δημιουργός, γράφει και σκηνοθετεί με απαράμιλλη μαεστρία μια τέλεια δομημένη αφηγηματικά ιστορία, με θέμα τις ταξικές ανισότητες στη χώρα του.

Οι συμβολισμοί του είναι ξεκάθαροι, χωρίς να βγάζουν μάτι, ενώ αρνείται να υποκύψει στις ευκολίες ενός ξεκάθαρου κοινωνικού δράματος, ή μιας καθαρόαιμης ταινίας τρόμου. Έντονα πολιτικός, όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, δεν γίνεται στιγμή βαρετός ή διδακτικός και παρόλο που αναφέρεται στο τόπο του, η πικρή αλληγορία του είναι οικουμενική και αφορά το σήμερα και το τώρα του κόσμου μας, τις αγωνίες, τους φόβους και τις αυταπάτες του. Κουρδισμένη στην εντέλεια πλοκή της, θα αποτελεί σίγουρα με βασική αφορμή την αψεγάδιαστη, αφηγηματική δομή της, αντικείμενο μελέτης από ακαδημαϊκούς και μελετητές της τέχνης του κινηματογράφου. Cult και κλασικό εν τη γενέσει του.

Info: Παράσιτα (Gisaengchung/Parasite). Δραματική Κωμωδία Θρίλερ. Ν. Κορέα 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Μπονγκ Τζουν-χο. Παίζουν: Σονγκ Κανγκ-χο, Τζο Γιέο-τζεόνγκ, Παρκ Σο-νταμ, Τσόι Γου-σικ. Διανομή: Seven Films.


ΣΥΝΩΝΥΜΑ: Μετά το Χρυσό Φοίνικα, παίρνει σειρά η Χρυσή Άρκτος του Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ πιο κάτω ακολουθεί και ο Χρυσός Λέοντας της Βενετίας (Τζόκερ). Πάντοτε πιο σινεφίλ στις επιλογές της η Berlinale, βράβευσε τα Συνώνυμα του Ναβάντ Λαπίντ, μια γαλλοϊσραηλινή παραγωγή του σκηνοθέτη της ορίτζιναλ Δασκάλας του Νηπιαγωγείου. 

Ένας νεαρός άντρας εβραϊκής καταγωγής που μόλις έχει απολυθεί από το στρατό καταφθάνει στο Παρίσι σε ένα άδειο από έπιπλα διαμέρισμα με σκοπό να κάνει μια καινούργια αρχή στη ζωή του. Βγαίνοντας από το μπάνιο ανακαλύπτει πως τα μοναδικά του υπάρχοντα, ένα σακίδιο και ένας υπνόσακος μαζί με τα ρούχα του έχουν εξαφανιστεί. Στην έκκλησή του για βοήθεια δεν του ανοίγει κανείς. Το πρωί μόνο, ένα ζευγάρι που μένει στον από πάνω όροφο, τον βρίσκει αναίσθητο και παγωμένο στη μπανιέρα του άδειου διαμερίσματος. Θα τον επαναφέρουν στη ζωή και θα του δώσουν χρήματα και ρούχα, ενώ στη συνέχεια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για καλό και για κακό, δικό του και δικό τους, θα σχετιστούν μαζί του και ερωτικά, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα άλλο διαμέρισμα και μην έχοντας εργασία καταφεύγει σε διάφορα τεχνάσματα για να παραμείνει ζωντανός. Πουλάει τις οικογενειακές του ιστορίες, νοικιάζει το κορμί του για τολμηρές φωτογραφίσεις, ενώ προσεγγίζεται και από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας του που δεν γνωρίζουν πως βασικός σκοπός του είναι από τη πρώτη στιγμή, να αποποιηθεί την εβραϊκή του ταυτότητα. Πηγαίνει σε ένα σχολείο που θα του παρέχει τις γνώσεις που χρειάζονται για να πάρει την ιθαγένεια, αρνείται να μιλήσει εβραϊκά ακόμη και στους συμπατριώτες του ή στον ίδιο του τον πατέρα, ενώ με ένα γαλλικό λεξικό στο χέρι, τριγυρίζει στους δρόμους της γαλλικής πρωτεύουσας, απαγγέλοντας λέξεις και συνώνυμα, τα οποία προσπαθεί να αποστηθίσει. Μέσα από μια σειρά περιστατικών, δεν θα αργήσει να συνειδητοποιήσει πως η Γαλλία των ονείρων του, αλλά και τα όνειρα και οι φαντασιώσεις της ίδιας της Γαλλίας για τον εαυτό της, δεν υφίστανται πραγματικά.

Ανήσυχος δημιουργός ο γεννημένος το 1975 Λαπίντ, αρνείται μεν τη στρωτή κλασική αφήγηση και δομεί την ιστορία του Γιοάβ (ο οποίος μοιράζεται το ίδιο όνομα με το παιδί ποιητή της προηγούμενης ταινίας του), με γεγονότα που εν μέρη βασίζονται στις δικές του εμπειρίες από τη Γαλλία στην οποία ζει τα τελευταία χρόνια, μέσα από αποσπασματικές σκηνές που θυμίζουν έντονα τη παιχνιδιάρικη διάθεση του γαλλικού Νέου Κύματος της δεκαετίας του '60.

Ο ήρωάς του, ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, απαρνείται το παρελθόν του, την οικογένειά του και τη χώρα καταγωγής του την οποία αγαπά να μισεί και προσπαθεί να ξεκινήσει από την αρχή, σε μια άλλη χώρα που υπόσχεται πολλά, τα οποία όμως δεν μπορεί να του προσφέρει χωρίς το ανάλογο τίμημα, ενώ ίδια στιγμή, σε καταστάσεις ψυχολογικής πίεσης, τα Εβραϊκά που αρνείται να μιλήσει, ξεπηδούν αυθόρμητα από το στόμα του.

Η ταινία σαν ταινία, δεν είναι εύκολη στη παρακολούθησή της αρχικά, αλλά μόλις ο θεατής μπει στο κλίμα και κατανοήσει το ρυθμό, αλλά και την ιδιαιτερότητα της αφήγησης, διακρίνοντας την ειρωνική και απελπισμένα χιουμοριστική της διάθεση, τον περιμένουν μια σειρά από εκπληκτικές σεκάνς, σε μια δημιουργία που αναρωτιέται, μεταξύ άλλων, το κατά πόσο μπορεί κάποιος να ξεφύγει από τον εαυτό του και να γίνει κάποιος άλλος. Πρόκειται για μια καθαρά σινεφίλ δημιουργία η οποία επιδέχεται πολλές διαφορετικές αναγνώσεις. Για ένα πολυεπίπεδο φιλμ με το οποίο δεν ξεμπερδεύει έτσι εύκολα με τη μία κανείς. Εκπληκτικός ο Τομ Μερσιέ στο κεντρικό ρόλο. στη πρώτη μόλις κινηματογραφική του εμφάνιση. 

Info: Συνώνυμα (Synonymes). Κοινωνική Δραματική. Ισραήλ, Γαλλία 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Ναβάντ Λαπίντ. Παίζουν: Τομ Μερσιέ, Κουεντίν Ντολμέρ, Λουίζ Σεβιλό. Διανομή: Weird Wave.


EΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΚΥΡΙΕΣ: Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα και με ένα all star cast γυναικών, η ταινία αναφέρεται σε μια παρέα από στρίπερς, οι οποίες κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008 βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγούς τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντέστινι και τη βετεράνο στρίπερ Ραμόνα, η ομάδα των γυναικών θα ενώσει τις δυνάμεις της ξελογιάζοντας, εξαπατώντας και κλέβονταςπλούσιους άντρες της Γουολ Στριτ. Το σχέδιο τους δουλεύει με μεγάλη επιτυχία μέχρι που ο ανταγωνισμός μεταξύ τους μεγαλώνει και οι καταστάσεις αρχίζουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου.

Σκηνοθετημένη από την ηθοποιό και σκηνοθέτη Λορίν Σκαφάρια, η ταινία στην οποία η Τζένιφερ Λόπεζ δίνει τη καλύτερη ερμηνεία της από την εποχή του Εκτός Ελέγχου (Out of Sight), του Στίβεν Σόντερμπεργκ (1998), είναι ένα μεταφεμινιστικό νεονουάρ το οποίο αφήνει στην άκρη το σεξ για να ασχοληθεί με τον αγώνα επιβίωσης μιας ομάδας γυναικών, ο οποίος εν καιρώ μετατρέπεται σε κυνήγι του χρήματος το οποίο μεγαλώνει την απληστία τους και γίνεται η αιτία για μια σειρά από παιχνίδια εξουσίας τα οποία μοιραία τις οδηγούν στη παρακμή. Τολμηρή θεματικά και σκηνοθετικά, με τη βοήθεια ενός σκορσεζικού ύφους σεναρίου, τις δυνατές ερμηνείες και την ελαφρώς κοινωνικοπολιτική ματιά της, η ταινία ξεχωρίζει από το σωρό.

Ιnfo: Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers). Δραματική Βιογραφία. ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 17 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Λορίν Σκαφάρια. Παίζουν: Κόνστανς Γου, Τζένιφερ Λόπεζ, Τζούλια Στάιλς, Κέκε Πάλμερ, Λίλι Ράινχαρτ, Κάρντι Μπι. Διανομή: Tanweer.


ΤΖΟΚΕΡ: Πολύ μελάνι, διαδικτυακό και πραγματικό χύθηκε για τον φετινό Χρυσό Λέοντα της Βενετίας. Η στήλη επανέρχεται όπως είχε υποσχεθεί με τη γνώμη της, σε μια όσο πιο σύντομη γίνεται, αναφορά. Θαυμαστές αλλά και επικριτές της ταινίας, όλοι μοιάζουν τελικά να έχουν δίκιο. Το ό,τι η ταινία δεν άφησε κανέναν αδιάφορο, είναι από μόνο του μία νίκη, σε όλα τα επίπεδα και ειδικά σε εκείνο των εισπράξεων που είναι για το Χόλιγουντ και το τελικό ζητούμενο.

Η ταινία του Φίλιπς που εξελίσσεται υποθετικά το 1981, έχει όντως στοιχεία και επιρροές από σπουδαίες δημιουργίες της εποχής, όχι μόνο από το Ταξιτζή και το Βασιλιά της Κωμωδίας του Σκορσέζε, αλλά και από Το Δίκτυο του Σίντνεϊ Λιούμετ (ο φόνος του τηλεπαρουσιαστή σε ώρα ζωντανού προγράμματος) και από το Blow Out: Ο Δολοφόνος του Μεσονυκτίου του Μπράιαν Ντε Πάλμα (οι δύο σκηνές καταδίωξης στα βαγόνια του μετρό), το οποίο περνάει και ως τίτλος μαρκίζας σε κινηματογράφο μαζί με το Zorro: The Gay Blade του Πίτερ Μέντακ.

Στο θέμα της ψυχικής ασθένειας πάλι, έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως ένα οποιοδήποτε σύμπτωμα δεν οδηγεί απαραίτητα στη βία όπως αυθαίρετα ίσως συμπεράνουν κάποιοι βλέποντας τη ταινία, ενώ από την άλλη, το φιλμ απεικονίζει με σωστό τρόπο τη ψυχολογική πίεση και τη σωματική βία που μπορεί να υποστεί ένας ψυχικά ασθενής, ειδικά όταν πεταχτεί στο δρόμο από τις σύγχρονες νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που συρρικνώνουν όσο μπορούν τις δημόσιες δομές υγείας προς όφελος των ιδιωτικών συμφερόντων.

Η απεικόνιση της οικογένειας των Γουέιν (του μοναδικού στοιχείου μαζί με την ονομασία του Γκόθαμ, που συνδέει την εν λόγω ταινία με τη μυθολογία του Μπάτμαν), ως αδίστακτων καπιταλιστών που δολοφονούνται από τους εξεγερμένους παλιάτσους είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη πολιτικής χροιάς και ας αποφαίνεται ο σκηνοθέτης δια στόματος Τζόκερ πως όλο αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική. Από την άλλη όμως, όλοι όσοι βλέπουν τη ταινία σαν ένα κάλεσμα για επανάσταση, μάλλον υπερεκτιμούν τη δύναμη της αναπαραστατικής τέχνης (κάτι ανάλογο δεν είχε ειπωθεί και για το V for Vendetta;), η οποία μπορεί να μας παρακινήσει να προβληματιστούμε ή να αρθρώσει με λόγια και εικόνες όσα αισθανόμαστε αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να εκφράσουμε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, παρά μόνο τον κόσμο του δικού της πεδίου, όταν πρωτοπορεί ή αριστεύει.

Ερχόμενοι στο ζητούμενο, ναι, ο Τζόκερ είναι αδιαμφισβήτητα μια σπουδαία ταινία, εξαιρετικά εκτελεσμένη και ερμηνευμένη, αλλά αμφίσημη σχετικά με τις προθέσεις της και πολύ συζητήσιμη σχετικά με τον τρόπο που απεικονίζει τη βία κατά τη γνώμη μας. Όσο επαναστατική και αν μοιάζει, είναι μια ταινία η οποία πήρε το πράσινο φως και που γυρίστηκε από μεγάλο στούντιο το οποίο δε βρήκε τίποτε το επιλήψιμο στο περιεχόμενό της, αν δεν πόνταρε κιόλας στο σάλο που θα προκαλούσε. Συγχωρέστε μας που δεν θα μοιραστούμε τον ενθουσιασμό σας, αλλά για μας, η σπουδαιότερη αμερικάνικη ταινία της δεκαετίας είναι το Καλπάζοντας με το Όνειρο της Κλοέ Ζάο και όχι ο Τζόκερ του Τοντ Φίλιπς.

Info: Τζόκερ (Joker). Δραματική Αστυνομική Θρίλερ. ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 3 Οκτωβρίου. Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς. Παίζουν: Χοακίν Φίνιξ, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Ζάζι Μπιτς. Διανομή: Tanweer.

εμφάνιση σχολίων