Ageism, αυτή η Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μάστιγα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ *Νέα στήλη: Ο Νικόλας Μπι μας στέλνει καρτ-ποστάλ σε πολύχρωμο φόντο από την άλλη άκρη της Ευρώπης. 


Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι όλο και πιο έντονα το θέμα της ηλικίας. Αυτό που κάποτε ήταν «απλά ένα νούμερο» έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο, καθόλου ελαφρύ και αδιάφορο. Σαν τα δυο του ψηφία να φορτώνουν ένα βάρος στους ώμους μου. Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει. Ίσως που έγινα 40; Που ενώ πλέον τικάρω νέο ηλικιακό μποξάκι στα target group συνεχίζω να έχω τον αυτοέλεγχο ενός βρέφους; Πως ο κύκλος γύρω μου αναπαράγει το είδος ενώ εγώ – ακόμα– τρέχω στο εκάστοτε καλό πάρτι; 

«Μπορεί βέβαια όλο αυτό να έχει να κάνει και με τη σιωπηλή φιλοσοφία που υπάρχει στη gay σκηνή πως όταν μεγαλώσεις είσαι ξεγραμμένος...»

Μπορεί βέβαια όλο αυτό να έχει να κάνει και με τη σιωπηλή φιλοσοφία που υπάρχει στη gay σκηνή πως όταν μεγαλώσεις είσαι ξεγραμμένος. Η κοινότητα σε πετάει σαν στημένη λεμονόκουπα (pun intended), λες και τα επιπλέον χρόνια αντί να σου προσδίδουν ένα κύρος που έρχεται με την εμπειρία, είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ικανότητα σου να έχεις μια υγιή κοινωνική ζωή.

Πριν από λίγες μέρες πέτυχα στο super market ένα γείτονα μου. Τα 60 για αυτόν αποτελούν –μακρινό– παρελθόν. Κάπου πάνω από τα γάλατα και το φρέσκα κρέατα, μου είπε πως δεν έχει πάει ποτέ στην γειτονική gay pub που συχνάζω γιατί σε αντίθεση με μια πιο κλασική λίγους δρόμους πιο κοντά στο κτίριο μας, θεωρεί πως είναι για (πολύ πιο) νέους και δεν νιώθει «καθόλου άνετα». Σημειωτέων πως στην άλλη πηγαίνει χωρίς κανένα δισταγμό, άρα το συναίσθημα που νιώθει πηγάζει από το πως αντιμετωπίζουν την ηλικία του οι νεότεροι θαμώνες. Του πρότεινα να πάμε μια μέρα μαζί. Συμφώνησε και με προσκάλεσε ένα απόγευμα για τσάι καθώς ήθελε να το συζητήσει περισσότερο (αυτά ζω).

Ακόμα περιμένω. Στο ενδιάμεσο όμως θυμήθηκα την κουβέντα μαζί του όταν, μια βραδιά στο The Bridge (η εν λόγω pub) είδα έναν μεγαλύτερο άντρα κρυμμένο στη γωνία. Στην πιο σκοτεινή γωνία. Έπινε το ποτό του με κύριο στόχο να μην τον βλέπει κανείς – δηλαδή να μην τον κρίνει κανείς.

«Πιάνω κουβέντα αυτομάτως σε όποιον βλέπω πως νιώθει άβολα με τον ίδιο του τον εαυτό»

Αναγνωρίζω αμέσως αυτά τα χαρακτηριστικά του άγχους της κοινωνικοποίησης – έχω παλέψει μαζί τους περισσότερες φορές από ό,τι θα ήθελα να παραδεχτώ. Και το αποτέλεσμα όλου αυτού του αγώνα, είναι να πιάνω κουβέντα αυτομάτως σε όποιον βλέπω πως νιώθει άβολα με τον ίδιο του τον εαυτό.

Λίγα λεπτά αργότερα μου λέει την ηλικία του (62), δήλωση που συνοδεύεται από την ενοχική φράση «νιώθω πολύ μεγάλος για να βρίσκομαι εδώ» – το εδώ ήταν μια τύπου gay pub με πιο χορευτική διάθεση. Μου λέει πως όταν ήταν νεότερος δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να το κάνει όλο αυτό (κάτι που να θυμίζει το clubbing αλλά καμία σχέση με το τι εννοώ εγώ clubbing, φαντάζομαι καταλαβαίνετε). 

Λίγα λεπτά αργότερα μου λέει την ηλικία του (62), δήλωση που συνοδεύεται από την ενοχική φράση «νιώθω πολύ μεγάλος για να βρίσκομαι εδώ» - το εδώ ήταν μια τύπου gay pub με πιο χορευτική διάθεση

Αρχίζω τα «έλα μωρέ ποιος νοιάζεται για την ηλικία» όμως η πρόταση μένει στη μέση όταν περνάει ένας νεαρός με τόσο λείο δέρμα που θυμίζει την κούκλα Ken και ρίχνει ένα υποτιμητικό βλέμμα στον συνομιλητή μου. Το βλέμμα τα έλεγε όλα: είσαι πολύ μεγάλος για να βρίσκεσαι εδώ.

Τα πολλά πρόσωπα του ρατσισμού: Ο ηλικιακός ρατσισμός έχει τις ρίζες του στην άρνηση. Στην ψευδαίσθηση πως δεν θα γεράσεις ποτέ. Ο συγκεκριμένος νέος φαίνεται αυτό να το ζει από τα πρώιμα 20 του, δεν εξηγείται αλλιώς το πόσο plastic is fantastic είναι ήδη. Παρόλο που είμαι μερικές γενιές νεότερος από τον άνθρωπο με τον οποίο μιλάω, μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι γι αυτόν να βρίσκεται σε ένα χώρο όπου κυριαρχούν πλαστικοποιημένα, ημίγυμνα twins. Εδώ νιώθω άβολά εγώ – κυρίως με το πόση χαλάουα έχει ξοδευτεί συλλογικά από τους θαμώνες της βραδιάς.

Το έχω δει αμέτρητες φορές και ναι είμαι σίγουρος πως δεκαετίες πριν, κάπου και κάποιον θα έχω κοιτάξει αντίστοιχα – δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Νιώθεις πως είναι περίεργο που εσύ και κάποιος που έχετε 40 χρόνια διαφορά βρίσκεστε στον ίδιο χώρο, διασκεδάζετε με τον ίδιο τρόπο, τα ίδια ακούσματα, μη σου πω είστε ντυμένοι και από το ίδιο κατάστημα.

«Γιατί αντιδράς όταν σε μειώνουν σε αυτό που τους βολεύει, αλλά ταυτόχρονα κάνεις το ίδιο στον διπλανό σου, σχεδόν αντανακλαστικά;»

Αυτό που φυσικά όταν είσαι νέος δεν αντιλαμβάνεσαι είναι πως μια μέρα θα είσαι εσύ στην ηλικία που τώρα κατακρίνεις. Και ειλικρινά, χωρίς γυναίκα και παιδιά, τι καλύτερο θα έχεις να κάνεις για να περάσεις τη βραδιά σου; Προφανώς όχι και πολλά για να μπαίνεις στη διαδικασία να ανέχεσαι το κάθε ρατσιστικό βλέμμα του κάθε μαμόθρεφτου και παρόλα αυτά να επιστρέφεις ξανά και ξανά.

Με τον κίνδυνο να ακουστώ σαν τη σοφή γιαγιά του χωριού, όλοι κάθε μέρα ξυπνάμε μεγαλύτεροι. Δεν σηκώνεσαι ένα πρωί και επειδή είσαι 40 η επιθυμία να βγεις το βράδυ – και ενδεχομένως να γυρίσεις σπίτι με κάτι που θα μπορούσε να περιγραφτεί ως μπουσούλημα – έχει εξαφανιστεί. Ούτε πρέπει να βγάλεις την κοινωνική σου ζωή στη σύνταξη επειδή μπορεί να «ενοχλείται» ο κάθε ξένος.

Η ανάγκη για ισότητα: Φαντάζομαι όλο αυτό είναι πολύ πιο εύκολο για τους sr8, έχουν περισσότερες επιλογές σε κάθε μορφή διασκέδασης. Σε μια σκηνή που ούτως ή άλλως πάσχει σε μέγεθος, αποδοχή και πολλά άλλα, το τελευταίο που χρειαζόμαστε είναι περισσότερη γκετοποίηση μέσα στην ήδη υπάρχουσα. Γιατί πρέπει να μπαίνουμε μόνοι μας σε υποκατηγορίες; Σε πόσα κουτάκια πρέπει να μειώσεις τον εαυτό σου ώστε να χωρέσει κάπου «βολικά» κυρίως για τον τρόπο που σε βλέπουν οι άλλοι; Τόσο δύσκολο είναι να είσαι αυτός που θέλεις και να δέχεσαι το ίδιο και για τον άλλο δίπλα σου; Γιατί αντιδράς όταν σε μειώνουν σε αυτό που τους βολεύει, αλλά ταυτόχρονα κάνεις το ίδιο στον διπλανό σου, σχεδόν αντανακλαστικά;

Προφανώς ο καθένας έχει το γούστο του, τι του αρέσει και τι όχι. Δεν είναι όλα για όλους. Όμως η ισότητα για την οποία τόσο πασχίζεις, δεν μπορεί να έρθει όταν ο ίδιος κριτικάρεις τι μπορεί να κάνει, να φορέσει, να πει ή που μπορεί να πάει ο διπλανός σου. Live and let live. Και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Ή, ακόμα καλύτερα, πιο πολύχρωμος.

εμφάνιση σχολίων