Μπρυκνέρ: Η ασυνέπεια Α' ΠΡΟΣΩΠΟ του έρωτα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αποφεύγουμε αυτούς που μας αγαπούν, αγαπάμε αυτούς που μας αποφεύγουν. Καταριόμαστε αυτόν που κοιμάται δίπλα μας, τον καθυβρίζουμε κάθε βράδυ, αλλά ξυπνάμε ήρεμοι λες και η μέρα ξεπλένει το μίσος. Χάνουμε το μυαλό μας για κάποιον που μας περιφρονεί σε ίση δόση με τη λατρεία που τρέφουμε γι’ αυτόν. Μπαίνουμε σε σχέσεις υπερεπενδύοντας από την πρώτη μέρα ή σαν επιβάτες του Τιτανικού, περιμένοντας το ναυάγιο.  Ονειρευόμαστε ανυπέρβλητο σεξ, άγριο και θεαματικό, παρότι σιγοβράζουμε στο ζουμί μας και στη μετριότητά μας. Δίνουμε και ξαναδίνουμε και εκπλησσόμαστε που τα δώρα μας δεν τυγχάνουν καλύτερης αποδοχής.

Παντρευόμαστε για να νιώσουμε ασφάλεια, δεν παντρευόμαστε για να ζήσουμε περιπετειωδώς, αντιλαμβανόμαστε ότι ο γάμος δεν μας προστατεύει από τίποτα και ότι ο μη γάμος δεν εγγυάται τις απρόβλεπτες συγκινήσεις. Ανεχόμαστε χρόνια και χρόνια ψέματα και εξαπάτηση, ύστερα από μια λεπτομέρεια, το ποτήρι ξεχειλίζει… Επιζητούμε τη συζυγική θαλπωρή αλλά μπερμπαντεύουμε, ονειρευόμαστε θυελλώδεις έρωτες αραχτοί στην εστία μας. Αγαπάμε εις βάρος του άλλου, ρουφάμε την ενέργειά του, κλέβουμε τα νιάτα του,  ευημερούμε ενώ εκείνος μαραζώνει.

Κάθε μέρα ξυπνάμε με την απόφαση να τον αφήσουμε, αλλά περνάνε είκοσι χρόνια και η απόφαση δεν πραγματοποιείται. Κορόιδα, κερατάδες, βολευόμαστε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Θεωρούμε τον γάμο βαριά και ανθυγιεινή εργασία, πασχίζουμε να αγαπήσουμε τον σύζυγό μας, να αντέξουμε, να υποφέρουμε, να κερδίσουμε κάτι απ’ όλα αυτά – και στο τέλος τα παρατάμε με αφορμή μια περιπέτεια περαστική. Μοιράζουμε τον έρωτά μας σε κάμποσα άτομα χωρίς να τα ενημερώνουμε γι’ αυτή τη μοιρασιά, αλλά το απ’ το καθένα τους απαιτούμε την αποκλειστικότητα.

Δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, ούτε για τον σεξουαλικό μας προσανατολισμό, ούτε για ποιο άτομο προτιμάμε: κατοικούμε στη χώρα του «ίσως», της συναισθηματικής ταλάντευσης. Κλαίμε όταν φεύγει κάποιος αλλά, ω του θαύματος, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε προσκολλημένοι γερά. Λατρεύουμε ξαφνικά ένα άτομο που πέθανε, ενώ όταν ήταν ζωντανό το κακομεταχειριζόμασταν. Κάνουμε επίδειξη φιλίας και γενναιοδωρίες σε αγνώστους και φερόμαστε σκαιότατα στους δικούς μας.

Αυτές είναι μερικές από τις αντιδράσεις ασυνέπειας που σχετίζονται με τον έρωτα. Γιατί να θέλουμε να είναι αλλιώτικα τα πράγματα; Το να μιλάς για τον έρωτα σημαίνει να μιλάς για εσωτερική αταξία, να ψάχνεις τον λαμπρό πυθμένα της ψυχής που είναι γεμάτη ευγένεια και μικρότητα. Ας σκηνοθετούμε χωρίς να κρίνουμε τις τρέλες της ανθρώπινης καρδιάς.

Βρείτε τα βιβλία του Πασκάλ Μπρυκνέρ, σε ειδικές τιμές, εκεί

Απόσπασμα από το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ, Το παράδοξο του έρωτα, εκδ. Πατάκη. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους συγγραφείς. Γράφει εναλλάξ μυθιστορήματα και δοκίμια, αρθρογραφεί στο Νουβέλ Ομπσερβατέρ, είναι διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών του Παρισιού και διδάσκει ως καθηγητής επισκέπτης σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ. Συμμετείχε στον αναβρασμό του Μάη του ’68, τα ψέλνει εμμονικά στις φεμινίστριες και στην Ευρώπη που επαναπαύεται στον λήθαργό της κι έχει γράψει δοκίμια για την αέναη ευφορία της Δύσης και μια σειρά από τα σύγχρονα σύνδρομα που, όπως όλα δείχνουν, μας έφεραν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης από τους Έλληνες αναγνώστες και ο ίδιος επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας. Ανάμεσα στα μυθιστορήματά του, ξεχωρίζουν Τα Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα, Το Θείο Βρέφος, Η Μελαγχολική Δημοκρατία και η Αέναη Ευφορία.


Διαβάστε επίσης: Μπρυκνέρ: Αέναος έρωτας
 

εμφάνιση σχολίων