ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Επαναστατική Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ματαιότητα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΟΛΟΙ ΠΗΓΑΝ ΣΤΟ CAMDEN ΝΑ ΤΗΣ ΠΟΥΝ ΤΟ ΥΣΤΕΡΟ ΑΝΤΙΟ. Εγώ δεν πήγα. Δεν ήθελα ρε παιδί μου. Δεν άντεχα. Δεν μπορούσα να το χειριστώ. Όπως δεν μπορώ να χειριστώ και διάφορα άλλα πράγματα στη ζωή μου αυτή την περίοδο. Πειράζει;

ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΗΝ EΪΜΙ. Και την αυτοκαταστροφή της και τους εθισμούς της και τα πισωγυρίσματά της. Και γι’ αυτό ακριβώς αγαπούσα την περσόνα της, περισσότερο ίσως κι από τα τραγούδια της: για την εύθραυστη γοητεία της και τις έξαλλές της ευαισθησίες.

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙ ΤΟ ΧΑΟΣ. Και τα’ βαζε με την πάρτη της. Όπως μπορεί ο καθένας. Σάμπως κι ο μανιακός Νορβηγός το ίδιο δεν ισχυρίζεται, πως ήθελε, δηλαδή, να δημιουργήσει αρμονία; Αλλά κι ο εμπνευστής του, η ιδιοφυία Τεντ Καζίνσκι, γνωστός ως Unabomber, μόλις είδε μπροστά του λαμπρή, στρωμένη ακαδημαϊκή καριέρα, πήρε τα βουνά. Κι όταν έγινε το αγαπημένο του ξέφωτο, δρόμος, τα’ βαλε με τη βιομηχανοποίηση κι άρχισε να στέλνει βόμβες σε πανεπιστημιακούς κι αεροπορικές. «Φαντάσου μία κοινωνία που βάζει τους ανθρώπους σε καταστάσεις απόλυτης θλίψης. Και μετά τους δίνει χάπια για να πάρει αυτή τη θλίψη πίσω [...] Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λυπημένος ήμουν. Γι’ αυτό κι αποφάσισα να ξαναμπώ στο σύστημα. Για να πάρω εκδίκηση», γράφει στο μανιφέστο του.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Μερικοί απλά δεν τον αντέχουν. Γιατί πρέπει όλοι να αντέχουμε δηλαδή; Η Εϊμι ανήκει σ’ αυτούς που κατέκτησαν γρήγορα κάτι που σε άλλους μπορεί να πάρει, αν πάρει ποτέ, μία ολόκληρη ζωή. Έφτασε στην κορυφή του κόσμου και συνέλαβε την απέραντη ματαιότητα. Γιατί, λοιπόν, να κάτσει να αυτοβασανίζεται προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις δικές μας ανεξάντλητες προσδοκίες; Αφού δεν πέρναγε καλά ο άνθρωπος. Να πεις ότι δεν μας το είπε; Και με το παραπάνω.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙΣ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΑΣ, ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ.

ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΕΑΡΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, γράφει ο Αντόνιο Ταμπούκι στο «Ταξίδια και άλλα ταξίδια». «Οι πιο αρχαίοι λαοί έχουν μεγαλύτερη οικειότητα μαζί του, τον έχουν εξορκίσει με τις τελετές, τις γιορτές, τους μύθους. Εκείνοι που δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να δημιουργήσουν απέναντί του ένα πολιτισμικό point οf view αισθάνονται περισσότερο φόβο. Γι’ αυτό και θέλουν να κοιτάζουν μόνο όπου υπάρχει η ορμή της ζωής, του σώματος και γι’ αυτό έχουν θεοποιήσει τα νιάτα, το σφρίγος, την ομορφιά», εξηγεί.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ. Eίναι σαν να μάς κοροϊδεύουν. «Το ανεξήγητο όμως δεν είναι τόσο το μυστήριο του θανάτου, αλλά της ίδιας της ζωής», συνεχίζει ο Ταμπούκι. «Αφού δεν εξουσιάζεις το αύριο μην αναβάλεις την ευτυχία σου για εκεί. Αφού δεν θα ξαναϋπάρξουμε στον αιώνα τον άπαντα κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ας μην πεθάνουμε μες στις έγνοιες». Το να εγκαταλείπεις το παιχνίδι αυτοβούλως, λοιπόν, είναι όντως τραγικό – μονάχα όμως γι’ αυτούς που μένουν πίσω και συνεχίζουν να παίζουν με τους κανόνες. Σε μία μεγαλύτερη διάσταση, ά-χρονη και εξω-κοινωνική, είναι, απλώς, μία επιλογή.


Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο. Θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου.

εμφάνιση σχολίων