Η πρώτη μου κίνηση είναι να μιλήσω με κόσμο δίπλα μου. Δύο ψαράδες, έριχναν το ταχύπλοο τους στην θάλασσα.
«Θα μπείτε στην θάλασσα για να δείτε καλύτερα την εκτόξευση;», τους φωνάζω. «Όχι, δεν μας ενδιαφέρει πια το έχουμε δει εκατοντάδες φορές». Ναι καλά σκέφτηκα, γιατί υπάρχει περίπτωση να το συνηθίσεις. Κι όμως, πενήντα χρόνια πριν, κάποιος αντίστοιχος ψαράς έλεγε το ίδιο πράγμα σε έναν αντίστοιχο ενθουσιασμένο τύπο δίπλα από ένα αεροδρόμιο.
Λίγοι άνθρωποι, γύρω στους 20, μαζευτήκαμε εδώ σήμερα για να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες της εκτόξευσης του Falcon 9, του πυραύλου της Ιδιωτικής εταιρίας SpaceX. Η εταιρία που έχει ιδρυθεί από τον Έλον Μάσκ, έναν από τους (αν όχι ο μοναδικός) μεγαλύτερους πρωτοπόρους σε σχέση με την εξερεύνηση του διαστήματος. Ο Έλον είναι ο πρώτος ιδιώτης που υπέγραψε συμβόλαιο με την Νάσα ώστε να μπορεί να μεταφέρει υλικό στον διεθνή διαστημικό σταθμό. Η πρωτοπορία του έγκειται στο γεγονός ότι οι πύραυλοι δραπετεύουν από την βαρύτητα της γης στέλνουν το “κοντέινερ” με τα πράγματα στον διεθνή διαστημικό σταθμό και προσγειώνονται στο ίδιο ακριβώς σημείο από το οποίο έφυγαν μόνοι τους. Αυτό έχει μειώσει το κόστος μεταφοράς στο διάστημα κατά 80%.
Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι ο καθένας με τον τρόπο του. Άλλοι έφεραν το πρωινό και τις καρέκλες τους, τα παιδιά τους ως έκπληξη και εγώ τους παρατηρούσα και ένιωθα ελπίδα για την ανθρωπότητα. Ξαφνικά ακούω δίπλα μου ένα ασύρματο και οδηγίες από το “κοντρόλ” σχετικά με τον πύραυλο. Κοιτάω δίπλα μου, ένας κυρίως έχει φέρει τον ασύρματο του και “κλέβει” τις συνομιλίες. Ο ήλιος είχε ανέβει αρκετά πάνω από τον ορίζοντα ώστε οι ηλιαχτίδες του να τρυπάνε τα σύννεφα και να χρυσίζουν όλη την ατμόσφαιρα.
Βρισκόμαστε ένα τέταρτο πριν την εκτόξευση όταν όλοι δίπλα μου γύρισαν απογοητευμένοι. Η εκτόξευση είχε ακυρωθεί. Κάποιο πρόβλημα με κάποιου σένσορες είπαν. Και ναι που να ξέρω; “Ιt is rocket science”!. Απο την μία έπρεπε να περιμένω μια ολόκληρη μέρα, απο την άλλη βαθιά μέσα μου χάρηκα. Ήθελα να ξαναζήσω εκ νέου αυτό το πρωινό ξύπνημα, αυτή την αίσθηση ότι οι άνθρωποι μαζεύονται να δουν το επόμενο βήμα της ανθρωπότητας.
Όλη την μέρα συνέχισα να σκέφτομαι που βρίσκομαι και τι συμβαίνει. Η συγκεκριμένη εκτόξευση διάβασα, δεν θα μετέφερε πράγματα στους αστροναύτες αλλά ένα δορυφόρο για στρατιωτική χρήση. Ξέρω που πάει το μυαλό σας. Και εγώ δεν συμφωνώ αλλά από την άλλη δυστυχώς συμβαίνουν και κάποια πράγματα που δεν μπορείς να αποφύγεις. Επιλέγω να συνεχίσω να σκέφτομαι ότι όλα αυτά είναι βήματα προς την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους σε πολυπλανητικό.
Κοιμήθηκα στο ίδιο σημείο μέσα στον βαν ακούγοντας τον μπλε Δούναβη του Strauss. Έτσι κι αλλιώς αυτό το κομμάτι μουσικής παίζει στο μυαλό μου ασταμάτητα όποτε σκέφτομαι το διάστημα. Η παρακαταθήκη του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Το ξυπνητήρι χτύπησε και εγώ πετάχτηκα σαν ελατήριο. Ήξερα ότι σήμερα θα γίνει. Βγήκα έξω και όλα ήταν πιο ροζ από χτες. Μια υπέροχη μέρα ξημέρωνε. Προς έκπληξη μου, οι άνθρωποι σήμερα ήταν πιο πολλοί. Άρχισα να ψάχνω φάτσες. Οι χθεσινοί ήταν ξανά μαζί μας, πιστοί στην “λειτουργία”. Η δικιά μου ανησυχία ήταν στο αν θα ξανα είναι εκεί ο κυρίoς με τον ασύρματο. Είναι αλλιώς όπως και να το κάνουμε να ακούς την αντίστροφη μέτρηση.
Κοιτούσα τον ήλιο να ανατέλλει και τους ανθρώπους να το κοιτάνε, σκεφτόμουν ότι θα γίνω αυτόπτης μάρτυρας σε ένα βήμα της ανθρωπότητας αντίστοιχο και μεγαλύτερο της ανακάλυψης της Αμερικής.
Δεν ζω σε οποιαδήποτε εποχή, ζω τώρα, που κάνουμε το πρώτο βήμα για να πάμε στον Άρη, να μετοικίσουμε σε άλλους πλανήτες. Σαν μικρός εξερευνητής και εγώ συγκινούμαι βλέποντας να ξετυλίγεται μπροστά μου η διαδικασία της μεγαλύτερης εξερεύνησης στην ιστορία της ανθρωπότητας έως τώρα.
Μετά από δεκαπέντε λεπτά ακούω από τον ασύρματο του Νεοϋορκέζου Jimmy. 10, 9, 8...2,1 Lift Οff! Στο βάθος κάτω από τον ανατέλλοντα ήλιο μια τεράστια φλόγα άναψε και ο πύραυλος άρχισε να διασχίζει την ατμόσφαιρα κάθετα προς τα πάνω.
Μετά από αρκετά δευτερόλεπτα ακούστηκε ένας ήχος σαν τεράστια έκρηξη. Ήταν ο ήχος απο το ξεκίνημα του πυραύλου που έφτασε πολύ μετά την εικόνα-φως. Το μυαλό μου διαλύθηκε. Κάποια στιγμή άφησε ενα τεράστιο ίχνος καπνού πίσω του και εκεί ήταν που κατάλαβα ότι μια μέρα θα πηγαίνουμε στο διάστημα όπως πετάμε με αεροπλάνα από χώρα σε χώρα. Αυτή η μέρα δεν είναι μακριά.
Σε λίγα λεπτά ο πύραυλος είχε περάσει την στρατόσφαιρα είχε αφήσει τον δορυφόρο σε τροχεία και γυρνούσε πίσω για να προσγειωθεί ώστε να ξαναχρησιμοποιηθεί την επόμενη φορά. Όλοι άρχισαν να φεύγουν και εγώ έμεινα και σκέφτηκα όλες εκείνες τις φορές που έβλεπα το κάθε τι καινούριο με υποψία.
Πλέον κατάλαβαίνω ότι όλα γύρω μας έχουν διπλή φύση και σημασία έχει πως τα χρησιμοποιούμε.
Διαβάστε επίσης:
4 ημέρες στη Ειδομένη
Δεν είπα τίποτα
Stylianos Papardelas