Στην όπερα του Χάινριχ φον Κλάιστ «Πενθεσίλεια» η βασίλισσα των Αμαζόνων μονομαχεί με τον Αχιλλέα μέχρι θανάτου, ενώ ταυτόχρονα σε ένα διάλειμμα της μάχης σμίγει ερωτικά μαζί του δαγκώνοντάς τον αιματηρά στο στήθος. Δικαιολογεί αυτήν την αποτρόπαια πράξη της δηλώνοντας ότι «ο έρωτας για τις γυναίκες είναι ανθρωποφάγος».
Το 1556 οι Ινδιάνοι στις παρυφές της βραζιλιάνικης ζούγκλας έχουν μια σχεδόν όμοια μυστικιστική εμπειρία που τους ενώνει με το θείο. Παρερμηνεύοντας προφανώς τη χριστιανική διδασκαλία του επισκόπου Πέτρο Φερνάντες Σαρντίνια και συνδέοντάς την με τις τοπικές τους δοξασίες τον κόβουν σε μικρά κομματάκια και τον τρώνε τελετουργικά.
Στις πορτογαλικές αρχές, που δεν χάνουν την ευκαιρία να εξαπολύσουν με την αφορμή αυτήν ένα γνήσιο χριστιανορωμαϊκό λουτρό αίματος, οι ηγέτες των ιθαγενών δίνουν την πιο αυθεντική ερμηνεία για την πράξη τους: «Η αγάπη είναι σαρκοβόρα». Η ταύτιση της ωμοφαγίας - ανθρωποφαγίας με την ερωτική πράξη αλλά και με τις θρησκευτικές τελετές της γονιμότητας δεν είναι σπάνιο φαινόμενο -αντίθετα, αποτελεί βάση του πολιτισμού μας. Από την εποχή των πρωτόγονων κυνηγών, το θήραμα θεωρείται ότι εμπεριέχει το θεϊκό πνεύμα και καθαγιάζεται πάνω στη σφαγή για να μεταδώσει τις ζωτικές του δυνάμεις στη φυλή.
Οι ερωτευμένοι ανέκαθεν λατρεύανε με πάθος το σώμα του άλλου και οι εκφράσεις «θα σε φάω ολόκληρη ή ολόκληρο» δεν λείπουν ακόμη και σήμερα. Η βακχική συνοδεία του Διονύσου στην έκστασή της ολοκληρώνει το τελετουργικό έργο με ωμοφαγία. Συνήθως ένα κατσικάκι ξεσκίζεται ζωντανό, ακολουθώντας μια μητριαρχική παράδοση που έφτασε στα όριά της μόλις αφίχθηκαν οι ελληνικές φυλές στον τόπο μας. Κάθε σεληνιακό έτος η μητέρα βασίλισσα και η συνοδεία της κατέσφαζαν τον αρσενικό βασιλιά μετά την ερωτική πράξη. Δεν είναι τυχαίο επίσης, ότι οι εκκλησίες των μονοθεϊστικών θρησκειών, όντας θηλυκές στην ουσία τους, ευνοούν τις θυσίες των πιστών και τον πόλεμο. Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του θεού επί της Γης δίνουν το παράδειγμα, αγαπάνε τόσο πολύ και με τόσο πάθος που θα ήθελαν να τα καταβροχθίσουν όλα.
Κάτω από αυτήν την έννοια ο γάμος πέρα από την κοινωνική συμβατικότητα της επισφράγισης της σχέσης από την εξουσία, την εκκλησία η τον δήμο, αποτελεί κατοχύρωση της τροφής, του πλούτου και της γονιμότητας αλλά και μια βαθύτατη εκδήλωση αγάπης όπου το αρσενικό καταβροχθίζεται σταδιακά από το θηλυκό. Παρά τις πατριαρχικές δομές της οικογένειας και την υφιστάμενη σκληρή καταπίεση των γυναικών, ο τελετουργικός ευνουχισμός του άντρα που χάνει την ατομικότητά του προς όφελος των δεσμών του αίματος είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο.
Όπως αδιαμφισβήτητη είναι η σταδιακή ωμοφαγία που υφίστανται τα αρσενικά παιδιά από τις μανάδες τους. Από την υπερβολική αγάπη κι έναν έρωτα μοναδικό που μόνο η θηλυκή ψυχή μπορεί να νοιώσει.