Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ 1968: Μέσα σε μία λαμπερή νύχτα, ξετυλίγεται μια ιστορία εθνικής ανάτασης, με επίκεντρο το θρυλικό αγώνα στο Καλλιμάρμαρο που παρακολούθησε ολόκληρη η Ελλάδα από το ραδιόφωνο, και πάνω από 80.000 άνθρωποι από κοντά (σπάζοντας το ρεκόρ Γκίνες ως η μεγαλύτερη συνάθροιση σε αγώνα μπάσκετ). Οι συγκινητικές και αστείες ιστορίες της ταινίας συνθέτουν έναν πολύχρωμο μικρόκοσμο, αλλά και τον καμβά μιας συγκλονιστικής εποχής, και μιας ολόκληρης χώρας.

Ο Τάσος Μπουλμέτης εμπνέεται από τον επικό αγώνα ΑΕΚ - Σλάβια Πράγας του 1968 και, 50 χρόνια μετά, με το γνωστό, νοσταλγικό, μελαγχολικά χιουμοριστικό στυλ που γνωρίσαμε στην Πολίτικη Κουζίνα και στον Νοτιά, επιστρατεύει ένα πλούσιο και ταλαντούχο καστ, το οποίο ενσαρκώνει μια σειρά από καθημερινές ιστορίες, σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε από καθοριστικές αλλαγές σε όλο τον πλανήτη. Μια χρονιά, το 1968, όταν η αναπάντεχη νίκη μιας ομάδας με ψυχή, ανακήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού την Ελλάδα κυπελλούχο Ευρώπης, αποκαλύπτοντας έτσι, το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ιnfo: 1968. Ιστορική Βιογραφία Εποχής. Ελλάδα 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 25 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Τάσος Μπουλμέτης.
Παίζουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώργος Μητσικώστας, Στέλιος Μάινας, Μανώλης Μαυροματάκης, Βασιλική Τρουφάκου, Γιάννης Βούρος, Ορφέας Αυγουστίδης, Θέμης Πάνου, Ταξιάρχης Χάνος, Αντώνης Αντωνίου, Ερρίκος Λίτσης, Θοδωρής Κατσαφάδος, Γιώργος Σουξές, Αλέξανδρος Αμερικάνος, Αλέξανδρος Μουκανος, Μαρία Αντουλινάκη, Γιώργος Βουρδάμης. Διανομή: Feelgood Entertainment.


ΕΓΩ, Η ΤΟΝΙΑ: Η Τόνια Χάρντινγκ κυριάρχησε στον πάγο με απαράμιλλη χάρη. Κυριάρχησε και στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για τελείως διαφορετικό λόγο. Η αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας πρωταθλήτριας η οποία κατηγορήθηκε για τη μεγαλύτερη συνωμοσία στην ιστορία του καλλιτεχνικού πατινάζ.

Κορίτσι από φτωχή λευκή οικογένεια χωρισμένων γονιών και έρμαιο μιας βίαιης, αυταρχικής μητέρας, ή οποία όμως πίστευε στις ικανότητές της μικρής της κόρης, τόσο, που να δουλέψει σκληρά σαν σερβιτόρα σε ντάινερ όλα τα χρόνια της εκπαίδευσής της μικρής για να την χρηματοδοτήσει, η Τόνια Χάρντινγκ, υπήρξε μια ιδιαίτερη περίπτωση ταλαντούχας, αλλά και ατίθασης αθλήτριας που κατάφερε ωστόσο, να πάρει μέρος σε δυο διοργανώσεις χειμερινών ολυμπιακών αγώνων. Περνώντας αρκετά νωρίς στη ζωή της, από την βία της μητέρας της, στην βία ενός συζύγου - με τον οποίο θα χωρίσει και θα επανενωθεί πολλές φορές - θα υιοθετήσει μια βίαιη και κυκλοθυμική συμπεριφορά, την οποία θα πυροδοτεί κάθε τόσο (εκτός από την μητέρα της και τον σύντροφό της), η διαφορετική αντιμετώπισή της - λόγω, χαρακτήρα, ταξικής καταγωγής και ελλιπούς μόρφωσης - από τους παράγοντες των αθλητικών διοργανώσεων. Θα υπάρξει κορυφή στον τομέα της, αλλά θα σταθεί άτυχη, καθώς το περιβάλλον της και η επιθυμία της να αγγίξει το Αμερικάνικο Όνειρο, θα την κάψει όπως το νυχτερινό έντομο, η φωτιά.

Η ταινία του Αυστραλού Γκρεγκ Γκιλέσπι (Ο Λαρς και η Κούκλα του), μέσω του σεναρίου του Στίβεν Ρότζερς (Hope Floats), αν και ακολουθεί χρονολογική σειρά, μοιράζει το ύφος ανάμεσα στη μυθοπλασία και το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ. Οι ήρωες, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, διηγούνται με δικό τους σχολιασμό τα γεγονότα καθώς εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Ταυτόχρονα στο μυθοπλαστικό κομμάτι, όλοι κάποια στιγμή, κάθε τόσο, απευθύνονται προς την κάμερα και το κοινό. Το ρίσκο αποστασιοποίησης του θεατή, από μια τέτοια προσέγγιση, κερδίζεται εύκολα χάρη στην δυναμική, σεναρίου και σκηνοθεσίας, αλλά και χάρη στις εκρηκτικές ερμηνείες, της Αυστραλής Μάργκο Ρόμπι ως Τόνια και της βετεράνου καρατερίστα, Άλισον Τζάνεϊ (Juno, Lost), στον ρόλο της μητέρας της, η οποία μετά την Χρυσή Σφαίρα, οδεύει και προς το Όσκαρ Β' Γυναικείας Ερμηνείας.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι όμως το κοινωνικοπολιτικό της υπόβαθρο, στην λεπτομερή κι επίπονη σκιαγράφηση του αμείλικτου ταξικού διαχωρισμού μιας δήθεν φιλελεύθερης κοινωνίας και της σκοτεινής πλευράς του Αμερικάνικου Ονείρου των δήθεν ίσιων ευκαιριών και της δήθεν επιτυχίας των αυτοδημιούργητων δουλευταράδων. Ο Γκιλέσπι καταφέρνει να κάνει τον θεατή να νοιαστεί για ήρωες αντιπαθητικούς μεν, αλλά πέρα για πέρα ανθρώπινους και παράδοξα οικείους, που σε καμία περίπτωση δεν πέφτουν στο επίπεδο της καρικατούρας, φέρνοντας στον νου, παλαιότερα και νεότερα κινηματογραφικά ψηφιδωτά άλλων σκηνοθετών, όπως εκείνα του Σκορτσέζε και του Πολ Τόμας Άντερσον.

Ιnfo: Εγώ, Η Τόνια (I, Tonya). Κοινωνική Δραματική Βιογραφία. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 25 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Γκιλέσπι. Παίζουν: Μάργκο Ρόμπι, Άλισον Τζάνεϊ, Σεμπάστιαν Σταν, Πολ Γουόλτερ Χάουζερ. Διανομή: Seven Films.


ΕΝΑΣ ΑΚΕΡΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ: Ο 35χρονος Ρεζά, έχοντας απομακρύνει τον εαυτό του από τον βάλτο της αστικής ζωής, ζει μια ήρεμη ζωή με τη γυναίκα και τον μοναχογιό του, κάπου σε ένα απόμακρο χωριό στο Βόρειο Ιράν. Περνάει τις ημέρες του εκτρέφοντας χρυσόψαρα. Κάπου πιο δίπλα, μια ιδιωτική εταιρία με στενές επαφές με την κυβέρνηση και τις τοπικές αρχές έχει πάρει τον έλεγχο σε οτιδήποτε κινείται στην περιοχή. Οι πάμπλουτοι μέτοχοι της έχουν πιέσει τους χωρικούς και τους μικροϊδιοκτήτες να ερειπώσουν το βιος τους, τις αγροικίες και τα σπίτια τους, για το συμφέρον της εταιρίας. Έτσι και υπό αυτή την πίεση, πολλοί χωρικοί έχουν γίνει σύνδεσμοι σε αυτό τον ευρύ κύκλο διαφθοράς.

Η στήλη έχει πολλές φορές στο παρελθόν επισημάνει, τη σπουδαιότητα του ιρανικού κινηματογράφου στην εποχή μας (θα υπάρξει αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη την επόμενη εβδομάδα), που ανταγωνίζεται εκείνον της Αργεντινής, για την τρίτη θέση σε σπουδαιότητα στον κόσμο (πίσω από την Γαλλία και την Αμερική). Κιαροστάμι, σύσσωμη η οικογένεια Μαχμαλμπάφ, Παναχί, Ματζιντί, Τζαβιντί, Μπαχρανί, Μιρί, Μπανί-Ετεμάντ, Γκομπαντί, Ράφι Πιτς, Παναχαντέ, ο υπέρτατος Ασγκάρ Φαραντί και οι αυτοεξόριστοι: Μαριάν Σατραπί (Persepolis), Μπαμπάκ Ανβαρί (Στη Σκιά του Φόβου) και Άλι Σουζαντέ (Τα Μυστικά της Τεχεράνης), είναι μονάχα ένα μέρος των Ιρανών σκηνοθετών που κοσμούν το πάνθεον του παγκόσμιου κινηματογράφου, οι οποίοι δημιουργούν μικρότερα ή μεγαλύτερα αριστουργήματα την ίδια στιγμή που έρχονται αντιμέτωποι με την πιο αυστηρή λογοκρισία. Κάποιοι αντιμετώπισαν απαγορεύσεις, εξορία και φυλακή. Στην φυλακή βρίσκεται και ο Μοχάμαντ Ροσούλοφ, ο δημιουργός του Ένας Ακέραιος Άνθρωπος, ο οποίος είχε εντυπωσιάσει την κινηματογραφική κοινότητα το 2005 με το Iron Island και αργότερα με τα The White Meadows, Goodbye & Manuscripts Don't Burn, όλα άπαιχτα στη χώρα μας. Η αρχή έγινε το 2010, όταν τον συνέλαβαν για γύρισμα χωρίς άδεια. Γλύτωσε με αναστολή που όμως του απαγόρευσε το 2013 να πάει στην Νυρεμβέργη για να παραλάβει ένα βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ο ενοχλητικός για το καθεστώς σκηνοθέτης κρατείται πάλι από τον περασμένο Οκτώβριο, με αποτέλεσμα η παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα, να ζητά την απελευθέρωσή του. Μπορείτε να συμμετέχετε κι εσείς στην προσπάθεια, υπογράφοντας εδώ.

Στην εν λόγω ταινία που γυρίστηκε και πάλι κάτω από την μύτη των Αρχών, ένας άντρας διαπιστώνει, στην απομακρυσμένη επαρχία, αλλά και στην πρωτεύουσα, ότι δεν θα μπορέσει να προχωρήσει μπροστά, χωρίς να παραβιάσει τον κώδικα των αξιών του. Στην προσπάθειά του να κόψει τον γόρδιο δεσμό με τον ανάλογο άμεσο τρόπο, θα του αποκαλύψει πως δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένα πιόνι, σε ένα μεγαλύτερο, ευρύτερο παιχνίδι. Με έναν τελετουργικό, νεο-νουάρ τρόπο, ο Ροσούλοφ αφηγείται την δραματική προσπάθεια ενός ανθρώπου να παραμείνει έντιμος, τιμώντας και συνεχίζοντας, την βαθιά, ανθρωπιστική παράδοση, του σπουδαίου σινεμά της πατρίδας του. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών 2017.

Ιnfo: Ένας Ακέραιος Άνθρωπος (Lerd/A Man of Integrity). Δραματική. Ιράν 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 25 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Μοχάμαντ Ροσούλοφ. Παίζουν: Ρεζά Ακλαγκιράντ, Σουνταμπέ Μπεϊζαέ, Νασίμ Ανταμπί. Διανομή: Ama Films. 


THE DISASTER ARTIST: Το The Disaster Artist είναι η αληθινή ιστορία της δημιουργίας της ταινίας του 2003, The Room, που έχει χαρακτηριστεί ως, ο Πολίτης Κέιν των κακών ταινιών. Η κλασική καλτ ταινία του Τόμι Γουάιζο συνεχίσει να προβάλλεται σε sold out προβολές για πάνω από μια δεκαετία.

Μέχρι το 2003, ήταν το Plan 9 From Outer Space (1959), του Εντ Γουντ (όπως τον είδαμε στην ομώνυμη ταινία του Τιμ Μπάρτον, να τον υποδύεται ο Τζόνι Ντεπ), που είχε αυτόν τον τίτλο τιμής. Αν και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, οι ταινίες του 1959 και του 2003 έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το πάθος του δημιουργού τους, ο οποίος πιστεύει ότι καταθέτει την ψυχή του. Χωρίς πάθος και όταν γίνονται εσκεμμένα, οι λεγόμενες, τόσο κακές ταινίες που θα' θελαν να είναι cult και σημαντικές, είναι όντως κακές και βαρετές. Στην πραγματικότητα, το The Room δεν είναι τόσο κακό, όσο το Plan 9. Τεχνικά, είναι σχεδόν άψογο, κάτι που δεν ισχύει για την ταινία του Γουντ. Συναισθηματικά το The Room όμως είναι πιο κοντά στο Glen or Glenda (1953), του Γουντ, καθώς και οι δύο ταινίες, μέσα στην ανοησία τους, αποκαλύπτουν με παιδαριώδη, αλλά ναρκισιστικό και άμεσο τρόπο τον ψυχικό κόσμο του δημιουργού τους.

Ο Τομ Γουάιζο, άνθρωπος μοναχικός και εμμονικός, άγνωστης προέλευσης, κοινωνικού status και παρελθόντος (όπως αποκαλύπτουν και τα επεισοδιακά γυρίσματα του The Room σε αυτή τη ταινία), είχε κάθε λόγο να αισθάνεται προδομένος, από τους ανθρώπους που είχε βοηθήσει και ειδικά από τον κολλητό του, φίλο, συγκάτοικο, συμπρωταγωνιστή και συμπαραγωγό της ταινίας του, Γκλεν Σίστερο. Βασισμένο στο βιβλίο του Σίστερο, The Disaster Artist: My Life Inside the Room, The Greatest Bad Movie Ever Made, το σενάριο περιγράφει την συνάντηση και την πορεία των δύο αντρών, από τα θεατρικά εργαστήρια, στην συγκατοίκηση, στα γυρίσματα και την ανατρεπτική πρεμιέρα της ταινίας τους, σαν ένα πειραγμένο buddy movie. Ο Τζέιμς Φράνκο κάνει μια εκπληκτική μίμηση του Γουάιζο (Χρυσή Σφαίρα Αντρικής Ερμηνείας σε Κωμωδία) και η χημεία ανάμεσα σε αυτόν και τον αδερφό του Ντέιβ, που υποδύεται τον Σίστερο, λειτουργεί καταλυτικά. Σκηνοθετικά, είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο τολμηρός, αλλά άνισος σαν σκηνοθέτης, Τζέιμς Φράνκο. Όσοι γνωρίζουν το The Room θα το διασκεδάσουν ιδιαίτερα. Όσοι δεν το γνωρίζουν, θα διασκεδάσουν και ίσως και να συγκινηθούν με αυτή την παράξενη, πικρή και αστεία ιστορία εμμονών και πείσματος, όπου το σινεμά, υποδύεται τη ζωή που υποδύεται το σινεμά, που υποδύεται τη ζωή.

Ιnfo: The Disaster Artist. Δραματική Κομεντί Βιογραφία. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 25 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Τζέιμς Φράνκο. Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Ντέιβ Φράνκο, Σεθ Ρόγκαν, Άρι Γκρέινορ. Διανομή: Tanweer. 


TOM OF FINLAND: Η αληθινή ιστορία μιας από τις πιο επιδραστικές, πρώιμες φιγούρες του κινήματος για τα δικαιώματα της LGBT παγκόσμιας κοινότητας, το πορτρέτο ενός ζωγράφου που έγινε γνωστός στη μεταπολεμική Ευρώπη με την υπογραφή Tom of Finland, είναι ταυτόχρονα μια ιστορία για την πραγματική αποστολή της τέχνης που αμφισβητεί, εξεγείρεται, προσφέρει καταφύγιο και απελευθερώνει. Η ταινία ξεκινάει στα τέλη του πολέμου. Ο Τούκο Λάκσονεν, υπηρετεί στον στρατό και έχει σχέσεις με έναν παντρεμένο αξιωματικό του. Θα μαχαιρώσει έναν Ρώσο αλεξιπτωτιστή, πράξη που θα τον σημαδέψει για πάντα. Θα είναι το πρόσωπο του θύματος από το οποίο θα πάρει τα χαρακτηριστικά του, ο Κέκα, ο ντυμένος στα δερμάτινα ήρωας των σκίτσων του. Τα σκίτσα αυτά - φτιαγμένα αργά το βράδυ, μετά από την επιστροφή του από την δουλειά σε μια διαφημιστική εταιρεία - διακινούμενα στα κρυφά, από χέρι σε χέρι και σε ιδιωτικά πάρτι, θα του γνωρίσουν κι άλλους ομοφυλόφιλους άντρες (ανάμεσά τους και τον νεαρό χορευτή σύντροφό του), θα τον βάλουν σε μπελάδες με τις Αρχές σε Βερολίνο και Φινλανδία, αλλά και θα τον κάνουν διάσημο, χρόνια αργότερα, όταν φτάσουν και μέχρι την Καλιφόρνια και διαμορφώσουν μία ολόκληρη σκηνή gay lifestyle και τις διακλαδώσεις της.

Μετά τον πρόωρο θάνατο του συντρόφου του, θα μεταναστεύσει στις ΗΠΑ όπου θα αποθεωθεί, αλλά και θα τρομοκρατηθεί από τον ερχομό της επιδημίας του AIDS που θα τον γεμίσει ενοχές για την δική του συμβολή στον επικίνδυνο τρόπο σεξουαλικής συμπεριφοράς μέσα από την οποία μεταδόθηκε ο υιός του HIV. Η ταινία ξεκινάει και κλείνει με μια σεκάνς, από μια εκδήλωση τιμής και ευγνωμοσύνης της κοινότητας προς το πρόσωπό του, για τον τρόπο με τον οποίο της έδωσε φωνή και υπερηφάνεια.
Αν και δεν παραλείπει να ασχοληθεί και με την σχέση του ήρωα με την επίσης ταλαντούχα στην ζωγραφική, αδερφή του η οποία τον λάτρευε αν και δεν επικροτούσε ούτε τα σκίτσα του, ούτε τον τρόπο ζωής του, η αφήγηση παραμένει απλά περιγραφική σε σχέση με τα γεγονότα και δεν εμβαθύνει πραγματικά στους χαρακτήρες. Είναι συμπαθής σαν τον κεντρικό χαρακτήρα της, αλλά διαθέτει μόνο ψήγματα από την τόλμη και την ερεθιστική, προβοκατόρικη ματιά του δικού του έργου.

Ιnfo: Tom of Finland. Δραματική Βιογραφία. Φινλανδία, Σουηδία, Δανία, Γερμανία, Ισλανδία, ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 25 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Ντόμε Καρουκόσκι. Παίζουν: Γιάκομπ Όφτεμπρο, Βέρνερ Ντάεν, Γιέσικα Γκραμπόουβσκι. Διανομή: Trianon Filmcenter. 

εμφάνιση σχολίων