Έτσι όμως όπως είναι τώρα η ζωή μου δεν έχει επίκεντρο παρά αιωρείται ανάμεσα σε σειρές από πόλους και αντιπάλους. Λαχτάρα για μόνιμο σπιτικό από τη μια μεριά, λαχτάρα για να βρίσκομαι διαρκώς μεσοστρατίς από την άλλη. Πόθος για μοναστήρι και μοναξιά από εδώ, λαχτάρα για αγάπη και κοινωνικότητα από εκεί! Μάζεψα βιβλία και πίνακες και τα έδωσα πάλι σε άλλους. Έζησα έντονα και άσωτα και ύστερα εγκατέλειψα αυτού του είδους τη ζωή και στράφηκα στον ασκητισμό και στην εγκράτεια. Τίμησα με πίστη τη ζωή σαν ουσία κι ύστερα έφτασα στο να μπορώ να την αναγνωρίζω και να την αγαπώ σαν μηχανική λειτουργία.
Αλλά δεν είναι δική μου δουλειά το να κάνω αλλιώτικο τον εαυτό μου. Αυτό είναι ζήτημα θαύματος. Όμως όποιος αναζητάει το θαύμα, όποιος θέλει να βοηθηθεί από το θαύμα, πάντοτε το θαύμα τού διαφεύγει. Εμένα δουλειά μου είναι να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε πολλές αντιθέσεις και να είμαι έτοιμος όταν το θαύμα έρθει από μόνο του. Εμένα δουλειά δική μου είναι το να είμαι ανικανοποίητος και να υποφέρω από αστάθεια και ανησυχία.
Κόκκινο σπίτι μέσα στην πρασινάδα! Σε βίωσα ήδη, δε μου επιτρέπεται να θέλω να σε βιώσω ακόμα μια φορά. Είχα κάποτε πατρίδα, είχα οικοδομήσει ένα σπίτι, είχα φτιάξει αρμονικά τοίχους και στέγη, είχα χαράξει δρομάκια στον κήπο και είχα κρεμάσει στους τοίχους αυτού του σπιτιού πίνακες ζωγραφισμένους από εμένα τον ίδιο. Κάθε άνθρωπος έχει μια ροπή για τέτοια πράγματα —μακάριος εγώ που μπόρεσα να τα ζήσω μια φορά!
Πολλές από τις επιθυμίες μου πραγματοποιήθηκαν. Ήθελα να γίνω ποιητής κι έγινα ποιητής. Ήθελα να έχω ένα σπίτι κι έχτισα ένα σπίτι. Ήθελα να έχω γυναίκα και παιδιά κι απόχτησα. Ήθελα να μιλήσω στους ανθρώπους και να επιδράσω επάνω τους και το έκανα. Και κάθε πραγματοποίηση επιθυμίας μου γινόταν γρήγορα χορτασμός.
Το να είμαι χορτάτος όμως ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το αντέξω. Ύποπτη μου έγινε η ποίηση. Στενό μου έγινε το σπίτι. Κανένας επιτευγμένος στόχος δεν ήταν πια στόχος, κάθε δρόμος ήταν λοξοδρόμηση, κάθε ανάπαυλα κυοφορούσε καινούρια λαχτάρα.
Πολλά γυρόστρατα θα πάρω ακόμα, πολλές πραγματοποιήσεις πόθων μου θα με απογοητεύσουν ακόμα. Κάποτε όλα θα δείξουν το νόημά τους. Εκεί που οι αντιθέσεις εξαφανίζονται είναι η νιρβάνα. Όμως εμένα καίνε ακόμα μέσα μου ζωηρά οι αντιθέσεις, αγαπημένα αστέρια της ασίγαστης λαχτάρας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Έρμας Έσσε, Αναγνωστικό, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος. Ο Έρμαν Έσσε (2 Ιουλίου 1877 – 9 Αυγούστου 1962) ήταν Γερμανός λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Καλβ της Βυρτεμβέργης. Ξεκίνησε να εργάζεται ως βιβλιοπώλης και παράλληλα συνέγραφε. Έγινε γρήγορα γνωστός με τα ποιήματα και τα μυθιστορήματά του. Το 1946 τιμήθηκε με το βραβείο Γκαίτε και το βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας και το 1955 με το βραβείο Ειρήνης του Γερμανικού Συνδέσμου Εμπορίας Βιβλίων. Οι βασικές επιρροές στο έργο του Έσσε είναι, όπως ο ίδιος είπε: «Το χριστιανικό και απόλυτα αντεθνικιστικό πνεύμα των γονιών μου, η μελέτη των μεγάλων Κινέζων δασκάλων και η φυσιογνωμία του ιστορικού Γιάκομπ Μπούρκχαρντ». Ο χρόνος δεν κατάφερε να μειώσει την αξία του έργου του, που βασικό του θέμα είναι η εναγώνια προσπάθεια του ατόμου να χτίσει έναν αρμονικό εαυτό.
Διαβάστε επίσης:
‘Εσσε: Η νεότητα της ωρίμανσης