Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Εμείς οι καλοί»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ
«Χρόνια μετανάστης στη Νότιο Αφρική. Ήρθε στο νησί συνταξιούχος. Τον ρωτάς, πως ήταν η ζωή του εκεί τόσα χρόνια. “Καλά. Είχε ευκαιρίες τότε να βγάλεις χρήμα. Τώρα οι μαύροι ξύπνησαν και απαιτούν δικαιώματα”. Τρίτης γενιάς παιδί 'Ελλήνων μεταναστών, μιλάει σπαστά ελληνικά. Τον ρωτάς πως είναι η ζωή στη Νέα Ζηλανδία, με τι ασχολείται. “Είμαι σε γραφείο της κυβέρνησης που βρίσκει δουλειά στους... πως το λέτε... αράπηδες. Ζώα, όλη μέρα πιοτό και βρώμα. Και όλοι οι μετανάστες από Φιλιππίνες, πω φίλε”.

Το προηγούμενο βράδυ άκουγα την κουβέντα πως οι παππούδες του πήγαν Νέα Ζηλανδία με δυο αλλαξιές, δίχως φράγκο και πως ξεμπαρκάρισαν έχοντας κολλήσει σκορβούτο και ηπατίτιδα από το πολύμηνο ταξίδι στο πλοίο. Δούλευαν χρόνια σε αποθήκη ξεκοιλιάζοντας ψάρια και κοιμώμενοι σε πλαστικές λινάτσες... Σύλλογοι και σύλλογοι “προσφύγων μικρασιατών” ανά την Ελλάδα δεν βγήκαν καν να δώσουν ένα κομμάτι ψωμί στους σύγχρονους πρόσφυγες. Ούτε το '90 όταν ερχόταν στη χώρα κόσμος από τα Βαλκάνια ούτε το 2015 όταν ερχόταν από την Ανατολή. Αυτοί οι πρόσφυγες ήταν “άλλοι”, “ζώα” (το ίδιο έλεγαν τότε οι ντόπιοι και για τους μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά δε βαριέσαι). Κατά τα άλλα, γιορτάζουν τις “μέρες μνήμης”. Αυτή είναι η νόρμα.

Αυτό βλέπω κάθε μέρα και έτσι σκέφτεται η συντριπτική πλειονότητα. Έτσι μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε σαν πως θα γεννηθούμε χτυπώντας στο σφυρί και στο αμόνι τους κάθε μέρα το μυαλό μας. Εμείς οι καλοί, ο άλλος το “ζώο”. Και ρωτάς μερικές φορές : “τι θα έλεγες αν μάθαινες πως σε κάθε έθνος, σε κάθε ομάδα ανθρώπων μαθαίνουμε από μικροί και είμαστε σίγουροι πως εμείς είμαστε οι καλοί και οι άλλοι όλοι σκάρτοι. Πως ο δικός μας θεός και πατρίδα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα και όλων των άλλων δεύτερα και τρίτα και σκάρτα;

Τι θα έλεγες αν μάθαινες πως αυτό είναι παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο σε όλα τα πλάτη και μήκη της Γης; Τι λες που ξέρουμε πια πως αυτό κάνουν οι αφέντες, αυτό το κόλπο για να κρατάνε τον κόσμο κοιμισμένο; Πως έτσι ο άνθρωπος σαν το αγρίμι δεν σκέφτεται γιατί δεν συμφέρει μερικούς να σκέφτεται; Πως είσαι και εσύ ένας άνθρωπος μιας τέτοιας ομάδας μιας από τις αμέτρητες στον κόσμο που νομίζουν πως είναι οι καλύτερες και οι άλλοι όχι;” (Θα τους ξεχωρίσεις τους “αφέντες” αν δεις ποιός θέλει να είναι από τους καλύτερους ο εκλεκτός δείχνοντας με το δάχτυλο της κατηγόριας τον “άλλο” πάντοτε ως δαίμονα όλων των δεινών. Θα τους ξεχωρίσει αν ψάξεις καλά τι πουλάνε και τι αγοράζουν...).

Σε κοιτούν, μερικές φορές μια αναλαμπή περνάει, τις περισσότερες η απάντηση είναι: “Ναι, αλλά εμείς είμαστε όντως οι καλύτεροι, οι διαφορετικοί, οι καλοί, οι νοικοκύρηδες. Η πατρίδα μας η πιο όμορφη και η θρησκεία μας η μόνη αληθινή”. Δε λυπάμαι για τίποτα άλλο παρά για τον ατέλειωτο πόνο και για το ότι τελικά με όλα αυτά μέσα μας δεν μπορεί κανείς να ψάξει την εσωτερική του γαλήνη και να γρικήσει να ζήσει μιαν όμορφη, ελεύθερη ζωή. Αλληλοφαγωμός - αποστάσεις αγεφύρωτες σε σχήμα αβύσσου. Στήνουμε τη ζωή μας πάνω σε ξένα ψέματα και μετά την περνάμε με την απορώντας γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι...».

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, Το κείμενο δημοσιεύθηκε στη προσωπική σελίδα του mko.aggalia.
 

εμφάνιση σχολίων