Δεν έχω πια δικαίωμα να ζήσω με οτιδήποτε λιγότερο από κείνο που μπορώ να νιώσω
ΕΛΕΝΗ ΞΕΝΟΥ
31 Ιουλίου 2019
«ΚΑΝΕΙ ΩΡΑΙΑ ΚΟΚΤΕΙΛ ΕΔΩ» μου είπες, πήρα αμέσως τον κατάλογο διάλεξα το πιο πολύπλοκο εσύ προτίμησες το ίδιο που είχες δοκιμάσει την άλλη φορά, παραγγείλαμε και φρούτα, φορούσες ένα αμάνικο μπλουζάκι και γώ μύριζα στα μαλλιά μου ακόμα το σαμπουάν, έτσι στο ξαφνικό μας ήρθε να πάμε μια βόλτα, περασμένα μεσάνυχτα, μα έτσι είναι τα βράδια του καλοκαιριού, σε ξεσηκώνουν με το τίποτα. Ένας τύπος ακριβώς απέναντι από σένα που καθόταν μόνος και κάπνιζε ένα τεράστιο πούρο, σου κίνησε την περιέργεια, το είδα στο βλέμμα σου πως τον παρατηρούσες και ήμουνα σίγουρη πως έφτιαχνες ήδη στο μυαλό σου δεκάδες σενάρια για το ποιο θα μπορούσε να ‘ναι το στόρι του, σε γοητεύουν οι ανθρώποι που σου διεγείρουν την φαντασία και μένα με γοητεύει που το ‘χεις αυτό σαν στοιχείο.
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥ ΕΠΙΑΣΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, εγώ άναψα τσιγάρο και με ένα κομμάτι ανανά έβρεξα λίγο τα χείλη μου, άκουγα τον τύπο που σου έλεγε πως ζούσε χρόνια στην Νέα Υόρκη πως πρόσφατα γύρισε πίσω, πως την αράζει συχνά στο συγκεκριμένο μπαράκι, είναι φιλαράκια, είπε, με τον ιδιοκτήτη, κάποιες βραδιές μάλιστα διαλέγει ο ίδιος τη μουσική, «τα τραγούδια απόψε είναι δική μου επιλογή» σου αποκάλυψε την στιγμή που άρχιζε να παίζει ένα κομμάτι του Λουίς Άρμοστρογκ.
ΕΓΩ ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑ, ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΟ ΕΞΗΓΗΣΩ πως με την πρώτη νότα του Λούις είχα ήδη φύγει, έστω και αν με έβλεπες να παίζω με το κόκκινο καλαμάκι του κοκτέιλ, εγώ δεν ήμουνα εκεί, είχα ήδη φορέσει το αστείο ροζ κράνος μου, είχα καβαλήσει την μικρή μου βέσπα και διέσχιζα τις ρυζοφυτείες του Μπαλί νιώθοντας μια πρωτόγνωρη χαρά, τότε δεν ήξερα πού να την αποδώσω, τώρα πια ξέρω…
ΗΤΑΝΕ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΤΕ, που όποια διαδρομή και αν διάλεγα μου υποδείκνυε πως δεν έχω πια δικαίωμα να ζήσω με οτιδήποτε λιγότερο από κείνο που μπορώ να νιώσω. Ήταν ένα τέτοιο καλοκαίρι τότε, όπου κάθε διαδρομή που διάλεγα μου μάθαινε πως αν δεν ανακαλύψω ποιος είναι ο δικός μου ρυθμός δεν θα μπορέσω ποτέ να αναγνωρίσω ποιος θέλει στ’ αλήθεια να μου χαρίσει ένα χορό. Πώς πέρασαν τρία καλοκαίρια από τότε, όπου με μια ροζ βέσπα ένιωθα να διασχίζω τον ουρανό, δεν έχω καταλάβει, έχω ωστόσο καταλάβει πως είναι να διασχίζεις τον ουρανό και αυτό μου είναι αρκετό.
«ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ;» ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΕΘΗΚΑ ξανά να ‘μαι πλάι σου, ο τύπος με τον πούρο έπινε ήδη το δεύτερο ποτήρι κόκκινο κρασί, δεν έχω ιδέα τι λέχθηκε μεταξύ σας όσο εγώ ταξίδευα με τον Λούις μα ούτε και σε ρώτησα, «τίποτα δεν σκέφτομαι» σου απάντησα και ύστερα ρούφηξα μια γουλιά από το κοκτέιλ μου κοιτάζοντας την θέα και τα απέναντι μπαλκόνια. Ένα τραγούδι ταγκό άρχισε να παίζει και αμέσως μετά ένα βραζιλιάνικο, σε ένιωσα να κουνάς ρυθμικά τα πόδια σου, άρχισα να χτυπώ απαλά με τα χέρια μου το τραπέζι στον ίδιο ρυθμό, ήπιες λίγο από το κοκτέιλ σου, έκανα το ίδιο και ύστερα ζήτησες το λογαριασμό.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΤΥΠΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥΡΟ και ύστερα καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλο, περπάτησα μόνη μου μέχρι το σπίτι, άνοιξα με τα κλειδιά την πίσω πόρτα της αυλής κάθισα στην λευκή πολυθρόνα για λίγο και εκεί στα σκοτεινά ήταν που το ‘νιωσα σαν συνειδητοποίηση: Πως αν για σένα δεν είμαι όπως ένα τραγούδι που μόλις το ακούσεις θες να σηκωθείς και να χορέψεις, τότε δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρουμε μαζί να πάμε μια βόλτα με την ροζ μου βέσπα, σε κείνη την διαδρομή που ξέρει πώς να σε πάει μέχρι τον ουρανό.
Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος και ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Εδώ στο DOC TV, πιστεύουμε ότι πρέπει να εκδώσει επειγόντως μυθιστόρημα.
εμφάνιση σχολίων