ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Αγαπώ Α' ΠΡΟΣΩΠΟ (σ)την Ινδία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Απόψε θα κοιμηθώ σε ένα hostel που θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε στον κόσμο. Όλο τον προηγούμενο μήνα κοιμόμουν στο Rishikesh. Το Rishikesh δεν θα μπορούσε να είναι πουθενά αλλού στον κόσμο παρά μονάχα στην Ινδία. Το Rishikesh είναι η Ινδία. Η Ινδία που αγάπησα και διάλεξα να σκορπίζω πολλά χαμόγελα και τα πιο ευγενικά κομμάτια της ψυχής μου.

Η Ινδία είναι μια χώρα ξεχωριστή. Το Rishikesh όμως είναι ιερό. Αν η Ινδία είναι ο ήλιος, το Rishikesh είναι το φεγγάρι και η ιερότητα του φεγγαριού πάντα με συγκινούσε περισσότερο, εφόσον είναι στην φύση του να την παραμερίζει επιμελώς, επιτρέποντας μου να το κοιτάζω με γυμνά μάτια. Και αν δεν πιστεύεις στην ιερότητα του ήλιου και του φεγγαριού, σου  έχω συσχετισμό λιγότερο ποιητικό και περισσότερο γήινο. Για να το καταλάβουν όλοι ακόμα και αυτός που πιστεύει ότι το πεπόνι είναι απλά ένα φρούτο ή αυτός που πιστεύει ότι οι τίγρεις ανήκουν στο ζωικό βασίλειο. Οπότε, αν η Ινδία είναι ένα κομμάτι σοκολάτας το Rishikesh είναι  ένα κομμάτι σοκολάτας που έχει λιώσει. Και αν μπορώ να φανταστώ κάποιον  να αρνείται ένα κομμάτι σοκολάτας, δεν μπορώ να φανταστώ ούτε μια ανθρώπινη στοματική κοιλότητα να μην υγραίνεται λίγο παραπάνω προσκυνόντας έτσι την ιερή ρευστή σοκολάτα.

Την Ινδία (και όπου Ινδία βάλε Rishikesh) την αγάπησα βαθιά γιατί συνειδητοποίησα άθελά μου τα παρακάτω: α) αγαπούσα λίγο παραπάνω εμένα. β) αγαπούσα πολύ παραπάνω τους ανθρώπους  γ) αγαπούσα την φύση γύρω μου τόσο, ώστε ένιωθα έτοιμη να ελευθερώσω την ψυχή μου ανάμεσα στα βουνά κάθε φορά που τα κοιτούσα.

Την δεύτερή μου εβδομάδα στο Rishikesh ανέβηκα στην ταράτσα ενός κτιρίου για να προσπαθήσω να εφαρμόσω τις τεχνικές διαλογισμού που μόλις είχα διδαχτεί. Το κτίριο ήταν το τελευταίο του χωριού, απέναντι του ήταν μόνο τα βουνά, πράσινα – πράσινα άγγιζαν τα σύννεφα και εύκολα φανταζόσουν ότι η κορυφή τους οδηγεί στην πόλη του Shiva που σερβίρουν μόνο μπλε ποτά. Έκατσα στο κέντρο της ταράτσας και έκλεισα τα μάτια μου και είδα φως και όχι σκοτάδι. Τίποτα δεν ήταν μαύρο πίσω από τα κλειστά βλέφαρα μου, όλα ήταν φωτεινά και λευκά. Και όταν άνοιξα τα μάτια μου ξανά, ένιωσα τα βουνά που προστατεύουν το χωριό να προστατεύουν και εμένα. Έτσι, άφησα το εαυτό μου να ξεκινήσει ένα παράξενο ταξίδι σε ένα τόπο που δεν έχει χρόνο, σε ένα τόπο ελεύθερο που ακολουθεί μονάχα τους ρυθμούς της φύσης, σε ένα τόπο που η ζωή είναι χρώμα χρυσαφί, οι θεοί μπλε και ιππεύουν τίγρεις, σε ένα τόπο που οι άνθρωποι δηλώνουν την υποταγή τους.

Οι ντόπιοι του Rishikesh δεν λένε «I come from Rishikesh» λένε «Ι belong to Rishikesh». Αυτή την φράση την άκουσα την πρώτη κιόλας μέρα μου εκεί και νόμιζα ότι ήταν λάθος χρήσης της αγγλικής. Μετά έκλεισα τα μάτια μου και κατάλαβα ότι αυτός ο τόπος σε κατακτά και ευχήθηκα να έρθει και σε μένα. Το Rishikesh επηρέασε πρώτα το ασυνείδητο μου, ένα μήνα εκεί κοιμόμουν βαθιά χωρίς όνειρα, χωρίς σκέψεις, χωρίς προσπάθεια και για πρώτη φόρα στην ζωή μου χωρίς ένα κομμάτι ύφασμα να με σκεπάζει πάνω από τα μάτια. Το μυαλό μου ηρέμησε και οι μύες του προσώπου μου έγιναν τόσο μαλακοί που θα τους μπέρδευες εύκολα με βούτυρο (αν φυσικά το βούτυρο είχε το ίδιο χρώμα με τους ανθρώπινους μύες).

Ήρεμη όπως ήμουν, απαλλαγμένη από κάθε είδους αρνητική σκέψη, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο παρά να απολαμβάνω κάθε μου ανάσα, να σηκώνομαι πριν την ανατολή για να υποκλιθώ στον ήλιο και τέλος να αγαπήσω την καθαρότητα του μυαλού μου, ευχαριστώντας την Ινδία κάθε στιγμή που ήταν βροχερή και γκρι και με είχε κάνει να μην νοιάζομαι, γιατί μου είχε δείξει που μπορώ να βρω τον ήλιο και το φεγγάρι μέσα μου. Έτσι αγάπησα λίγο παραπάνω εμένα.

Το ποτάμι (Γάγγης) χώριζε το Rishikesh στα δυο. Το ποτάμι διέσχιζε το Rishikesh χωρίς εμπόδια, ελεύθερο και ορμητικό και όμως υποδεχόταν ζωντανούς και νεκρούς με μια αξιοσημείωτη ευαισθησία. Οι άνθρωποι του Rishikesh (ζωντανοί και νεκροί) έμοιαζαν με το ποτάμι, διέσχιζαν το χωριό ελεύθεροι και ευαίσθητοι έχοντας τίποτα άλλο  παρά αυτά τα δύο χαρακτηριστικά.

Γνώρισα πολλούς ανθρώπους εκεί, ταξιδευτές και ντόπιους, γράφω για έναν που θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Μαχάντρα στην γλώσσα τους σημαίνει ο αρχηγός των υπηρετών του θεού. Ο Μαχάντρα περπατούσε πάντα ξυπόλυτος και φορούσε πάντα παλιά ρούχα, δεν μιλούσε καλά αγγλικά και κοίταξε μες στην ψυχή σου. Ο Μαχάντρα έχει μαύρα μάτια, κοιμάται και τρώει λίγο, μυρίζει tulsi, είναι 32 χρονών και θα μεγαλώσει κι άλλο. Όμως θα μείνει για πάντα αγνός. Ο Μαχάντρα μου μίλησε για την αληθινή διδασκαλία της yoga, την χειρομαντεία, την ζωή, τα όνειρά του, τον σκοπό του στην γη και τον δικό μου. Μου έδειξε τα μαγικά σημεία στο ανθρώπινο σώμα αν και δεν πιστεύει σε αυτό. Ο Μαχάντρα μου είπε επίσης για το ινδικό φαγητό και τον τρόπο που τρώγεται. Μου άνοιγε πάντα τα παράθυρα για να αναπνέω καλύτερα, με ρωτούσε αν έχω φάει και μου χαμογελούσε βαθιά και αληθινά κάθε μέρα.

Ο Μαχάντρα μια μέρα, περίπου την τρίτη εβδομάδα της γνωριμίας μας μου ζήτησε να κάνω κάτι για αυτόν. Ήταν πρωί 05.50 και με συνάντησε στον δρόμο, ήταν αναστατωμένος γιατί μόλις είχε δει το καντήλι του θεού  σβηστό αλλά δεν φορούσε τα κατάλληλα ρούχα για να μπει στο ναό και το ανάψει. Μου ζήτησε να το κάνω εγώ. Όταν βγήκα από το ναό μου είπε ευχαριστώ μα του είπα και εγώ. Μετά από εκείνη την μέρα ο Μαχάντρα ήταν πάντα δίπλα μου χωρίς να μιλάει, δεν χρειαζόταν άλλο. Αν και εμένα μου έλειπαν οι διάλογοι μας.

Του έφτιαξα ένα χάρτινο καράβι, όμως δεν του το έδωσα ποτέ γιατί έψαχνα την κατάλληλη στιγμή. Επίσης δεν τον χαιρέτησα ποτέ αν και έμαθα ότι δεν χαιρετάει- αν είναι να σε ξαναδεί, θα σε ξαναδεί- αν δεν σε δει, δεν σε είδε ποτέ. Εγώ θέλω να τον ξαναδώ να του πω ευχαριστώ που ήταν ότι πιο αληθινό από όλες τις αγάπες που έχω ζήσει γιατί μου έδειξε το σημείο που συναντιέται το φως με το σκοτάδι, η ζωή με την αθανασία, η αλήθεια με το ψέμα. Έτσι αγάπησα πολύ παραπάνω τους ανθρώπους.

Το Rishikesh βρίσκεται στους πρόποδες των Ιμαλαίων ή οι πρόποδες βρίσκονται στο Rishikesh δεν θυμάμαι. Το Rishikesh σίγουρα όμως είναι πράσινο και υγρό. Στα βουνά του κατοικούν θεοί και τα σύννεφα κάθονται τους ώμους σου. Στο Rishikesh οι άνθρωποι φοράνε πορτοκαλί γιατί περπατάνε στη φωτιά. Συχνά πάνε σε ναούς για να ησυχάσουν την ψυχή τους.

Την τελευταία μου εβδομάδα μου εκεί βρέθηκα στο ναό του Shiva ψηλά στο βουνό, εκεί μαγεύτηκα από τον θεό του Ήλιου και τις προσευχές. Βγήκα στο δάσος να περιπλανηθώ για να καταλάβω γιατί ένιωθα τόσο ευτυχισμένη, μόνη τόσο μακριά από την θάλασσα, τα δάκρυα, τον έρωτα και όλες τις ευκολίες που σου προσφέρει η ζωή στην Δύση. Και τότε ένιωσα έναν πόνο στο λαιμό μου αριστερά, σα να με είχε τσιμπήσει μια μέλισσα. Μέλισσα δεν ήταν μα ήταν βδέλλα. Την τράβηξα από τον λαιμό μου, την κοίταξα και την άφησα στο έδαφος για να συνεχίσει την πορεία της. Πήγα ξανά στο ναό και είδα τον θεό Shiva που καθόταν οκλαδόν μπροστά από τις βουνοκορφές. Έτσι αγάπησα τον κόσμο γύρω μου τόσο, ώστε ένιωσα ότι μπορούσα να ελευθερώσω την ψυχή μου εκεί ανάμεσα στα βουνά καθώς τα κοιτούσα.

 
Η Βίκη Χρηστάκη αλλάζει σπίτια και χώρες συχνά. Η πόλη που κατοικούσε πριν ήταν κάτω από το νερό. Εκεί, φοίτησε στην Ακαδημία Τεχνών Gerrit Rietveld. Τώρα ζει μαζί με τα ψάρια και τη θάλασσα. Όπου και αν βρίσκεται, φτιάχνει ιστορίες και εικόνες.
 

εμφάνιση σχολίων