Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Σικελιανός: Ερωτικά γράμματα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες του είναι μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέχονται και σμίγουνε κι αναζητιώνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ’ αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας! Α, πώς δουλεύει μέρα – νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ’ έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής! Να Σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές, να κολυμπάω αντίστροφα στο ρέμα της απόστασης για να Σε ‘γγίξω. Αυτή είναι τώρα η φοβερή, η ακοίμητη, η απόλυτη ζωή μου. Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ενα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική…». 2 Ιουλίου 1939, Αθήνα

Πηγή πηγών, η ένωσή μας είν’ απόλυτη, τελειωτική. Ο κόσμος έχει σβήσει. Αστραπές θεϊκές διαβαίνουνε διαρκώς το νου μου. Το βλεφαροσάλεμά Σου μου σκεπάζει και μου ξεσκεπάζει το βυθό του σύμπαντος και του εαυτού μου. Ο κόσμος τώρα πρέπει να ξαναπλαστεί! 14 Απριλίου 1938, Αθήνα

 Άννα μου! Η ζωή μου όλη έχει κριθεί. Δεν Σου την έδωσα. Σου δόθηκε απ’ την πρώτην ώρα μ’ όλες της τις ρίζες… Άννα, η ζωή μου έχει κριθεί. Να ξέρω μόνο πως τη θέλεις, πως μπορεί να μπει ποτιστική κι ακοίμητη στο περιβόλι της ψυχής Σου!…16 Απριλίου 1938, Αθήνα

Ψυχή ήταν η φωνή Σου, Αγάπη μου, ζεστή ήταν η φωνή Σου, κι έσμιξε με το αίμα μου και μου χτυπάει μες στην καρδιά μου και τη νιώθω αδιάκοπα μες στο σφυγμό μου! Ω μακρινό μου κάλεσμα, γλυκό, γλυκό! Κι εγώ δεν ήρθα ακόμα, Αγάπη μου, για να ριζώσω εκεί, στα πόδια Σου, στον ίσκιο των φτερών Σου, να βυθίσω έξω από τον κόσμο, πάνω από τον κόσμο, ολόκληρη την Ύπαρξή μου, την αληθινή, τη ζωντανή, την αιώνια Ύπαρξή μου, που μου την ξανάδωκες Εσύ, στην πρώτη αθάνατή της λάμψη, την αμόλυντη…  Α, πες μου, πες μου, Αγάπη μου, πως δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει δύναμη ποτέ, μικρή ή μεγάλη, που να σκιάσει το Μυστήριο και το Θάμα που μας ένωσε! Πες μου πως κούνια, κλίνη, τάφος γίναν ένα και στους δυο μας και πως οι ψυχές μας, το αίμα μας, τα κόκαλά μας αξεχώριστα θ’ ανάψουνε στον κόσμο, σ’ όλο του το νόημα, της Ανάστασης το Φως! Πώς Σε ζητάει, πώς σε ζητάει σήμερα, Γλυκιά μου, ο Άνθρωπός Σου! Ας άγγιζα μονάχα σήμερα την άκρη από το φόρεμά Σου, ας έφτανα ως τα πόδια Σου, ως τα πόδια σου μοναχά αυτή την ώρα, για να πιω, να πιω, να πιω, σα σε πηγή! 18 Απριλίου 1938

Άννα μου, πνοή μου! Αν απ’ την πρώτην ώρα σου ’λεγα για το σπαραγμό του χωρισμού μας, θα ’τανε σα να ’βγανα από την καρδιά μου το μαχαίρι οπού εκείνη τη στιγμή μπήκε βαθιά ως το κόκαλο, και ν’ άφηνα το αίμα μου όλο να χυθεί. Το κράτησα μες στην καρδιά μου για να ζήσω, να μπορέσω να Σε ξαναϊδώ, κι αν θέλεις να μη φύγω από κοντά Σου πια! Κι όλα τα λόγια μου που Σου ’γραψα στο μεταξύ ήτανε βγαλμένα από τη μεγάλη πειθαρχία του Πόνου. Τίποτ’ άλλο… 21 Απριλίου 1938, Σαλαμίνα

Το ξέρω, θησαυρέ μου, πως τα λόγια μοναχά δεν δημιουργούνε «Παρουσία»… Εδώ είμαι μόνος, τέλεια μόνος, μ’ άμετρη σιωπή μες στο σπιτάκι, με τη βουή της θάλασσας τριγύρα μου, με τη φωτιά που καίει σιγά – σιγά στο τζάκι έναν ολάκερο κορμό, λες κι είναι αιώνας ή θεός, που καταλύεται αγάλι – αγάλι μες στη φλόγα!  Σ’ αγαπώ και σε κοιτάζω αδιάκοπα στα μάτια με μια τέτοια απόφαση και πίστη, καθώς σήμερα κοιτάζω αυτή τη φλόγα, κι όπως κάποια μέρα θα κοιτάξω πρόσωπο με πρόσωπο το Θάνατο!… Άννα μου (στ’ όνομά Σου μέσα απλώνετ’ όλη μου η Ζωή), Αγάπη μου Άννα! 22 Απριλίου 1938, Σαλαμίνα

Γλυκό μου φως, αναπνοή μου, αίμα μου, Ένα μου, θεϊκά μαλλιά μου, μάτια μου, σφραγίδα της καρδιάς μου, στόμα μου γλυκό, απαντοχή μου, λύτρωσή μου, Αγάπη μου, …Δεν θ’ αργήσω να ’ρθω. Κράτησέ με αρμονικά, απαλά, γλυκά όπως μας αξίζει. Μη μου τυραννιέσαι, αφού υψώθηκες μαζί μου μια για πάντα στον υπέρτατο Βωμό! 19 Μαΐου 1938

Πνοή μου μονάκριβη, φροντίδα μου άγια, ακοίμητη, άσβηστη, Άννα… Η ψυχή μου και το σώμα, σε χαρά και πόνο, πλάι Σου πια ως τον τάφο, μες στον τάφο, πέρα από τον τάφο! Άννα μου, Άννα μου, Άννα! Στα θεία Σου πόδια, όλα του νου και της καρδιάς μου τα φιλιά! 20 Ιουνίου 1938

Ακροστεφάνωμα όλης μου της ζωής, η Πίστη μου κι η Δόξα μου κι η Απαντοχή μου! Ο χρόνος που ξημέρωσε ας μας σμίξει απόλυτα, αξεχώριστα, άρρηκτα, για τη ζωή και για το θάνατο, και Σου το τάζω πως ο νέος, «ο μείζων Αιώνας» για όλους τους ανθρώπους από μας θα γεννηθεί! 1 Ιανουαρίου 1939

Γονατιστός Σου γράφω, λατρεμένη μου, μπρος στο βωμό και μπρος στην Άγια Τράπεζα της Θείας κοιλιάς Σου, μπρος στον άρρητον ανθό της Ομορφιάς Σου, μπρος στο Θείο, το άναρχο λειτούργημα του Μυστηρίου βαθιά Σου! Θεέ, σε ποιους βυθούς συγκίνησης υπέρτατης σκιρτά αμολόγητα το πνεύμα μου, Άννα! 3 Ιανουαρίου 1939

Βωμέ ολόκληρης της ζωής μου, άσβηστε βωμέ του νου μου, της καρδιάς μου, του αίματός μου, γονατίζω εμπρός Σου μέρα – νύχτα και Σου δέομαι: «Την υγειά Σου, Αγάπη, Αγάπη μου», στην πλάσην όλη δεν υπάρχει άλλο αγαθό την ώρα αυτή! Λατρεία μου, πύρινη, θεϊκή μου Αγάπη, την ΥΓΕΙΑ Σου! Ξέρε πως σηκώνεις μες στα σπλάχνα Σου το Θεό! 4 Ιανουαρίου 1939

Στον αέρα, που φυσάει σήμερα και σείει τόσο γλυκά τα δέντρα και τα διαποτίζει καθώς κι όλα τ’ άλλα, ανάσανε την αναπνοή της λαχτάρας μου! Ζω από Σε, ΓΙΑ ΣΕ! Μην το ξεχνάς ούτε στιγμή! Μάρτης 1943, Κηφισιά

Πνοή και ζωή μου μοναχή! Το ξέρεις πως εδώ όλα είν’ Εσύ, κι η γη κι η θάλασσα και τα βουνά κι ο αέρας, όλα…, όλα, ζωή και όνειρο είσ’ Εσύ! Μα η Παρουσία είν’ ακόμα τόσο πιο βαθιά σε τούτη τη σιωπή, που δεν μπορεί να τη μετρήσει ο λόγος. Είν’ ακόμα πιο βαθιά και πιο βαθιά. Τη νύχτα ονειρευόμουνα πως μου φυτρώσανε φτερά στους ώμους και πετούσα ελεύθερα από πάνω από τη θάλασσα, σα γλάρος, να ’ρθω να Σε βρω… 24 Φεβρουαρίου 1946, Φανερωμένη της Σαλαμίνας

Έχω πάντα μπρος στα μάτια μου το «Δεκάλογό» Σου. Κι εσύ έχε το «μονόλογό» μου: «Αγάπα με όπως σ’ αγαπώ!». Υ.Γ. Πρόσεχε να μην κουράζεσαι… Από Σε, για Σε κρατιέμαι ακόμα στη ζωήν ετούτη. Σ’ αγαπώ! 20 Σεπτεμβρίου 1947, Φανερωμένη της Σαλαμίνας
 

Αποσπάσματα από το βιβλίο  «Γράμματα στην Άννα» εκδ. Ίκαρος. Ο Άγγελος Σικελιανός (15 Μαρτίου 1884 - 19 Ιουνίου 1951) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους, αναγνωριζόμενη ως έργο σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Ακολούθησε η έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής Πρόλογος στη Ζωή, Η Συνείδηση της Γης μου (1915), Η Συνείδηση της Φυλής μου (1915), Η Συνείδηση της Γυναίκας (1916) και Η Συνείδηση της Πίστης (1917). Υπήρξε 5 φορές υποψήφιος για το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
 

Διαβάστε επίσης: Player: Άγγελος Σικελιανός

εμφάνιση σχολίων