MOONLIGHT: Η ζωή ενός νεαρού γκέι, μαύρου αγοριού στις φτωχογειτονιές των Αφροαμερικανών του Μαϊάμι, από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία και μέχρι την ενηλικίωση, καθώς παλεύει να βρει την ταυτότητά του και τη θέση του στον κόσμο.
Η μεγάλη έκπληξη του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά το 2016, είναι αυτή η μικρού μεγέθους και μεγάλου βεληνεκούς ταινία του ταλαντούχου Μπάρι Τζένκινς (Medicine for Melancholy), σε παραγωγή της Plan B (12 Χρόνια Σκλάβος), της εταιρείας του Μπράντ Πιτ, η οποία βασίζεται στο θεατρικό έργο του συνομήλικου με τον Τζέκινς, Ταρέλ Άλβιν ΜακΚρέινι, In The Moonlight, Black Boys Look Blue.
Οι δύο δημιουργοί, αν και σαν παιδιά έμεναν στην ίδια γειτονιά με αυτήν της ταινίας, μερικά τετράγωνα μακριά μάλιστα ο ένας από τον άλλον, δεν είχαν γνωριστεί ποτέ. Εκτός από την φυλή, την γειτονιά και τον σεξουαλικό προσανατολισμό, είχαν και άλλο ένα κοινό. Ήταν παιδιά μονογονικής οικογένειας και η μητέρα τους, ήταν εξαρτημένη από ναρκωτικές ουσίες, ακριβώς όπως και αυτή του Σεϊρόν, του ήρωά τους. Κι αν μια ιστορία ενηλικίωσης ενός φτωχού, μαύρου, γκέι αγοριού, δίνει πρώτης τάξεως υλικό για ένα ρεαλιστικό δράμα ή μια στρατευμένη ταινία, ο Τζέκινς ακολουθεί έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο, περισσότερο μίνιμαλ και ποιητικό, από τον οποίον όμως δεν λείπει, ούτε η δραματική δύναμη, ούτε η έμμεση κοινωνική κριτική.
Moonlight
Jackie
Ο Διχασμένος
Χωρίζει την ταινία σε τρία μέρη, οπού το καθένα έχει τα τρία διαφορετικά ονόματα του ήρωα ανά εποχή, Little, Cheiron & Black. Παιδική ηλικία, εφηβεία, ενηλικίωση. Επιλεγμένα επεισόδια από κάθε ηλικία, σχηματίζουν με επιδέξιο και πρωτότυπο τρόπο το πορτραίτο του. Κυνηγημένος από τα άλλα παιδιά στην παιδική ηλικία, βρίσκει αντικαταστάτη της πατρικής φιγούρας στο πρόσωπο ενός γεμάτου κατανόηση έμπορου ναρκωτικών, μέχρις ότου μάθει πως είναι αυτός που προμηθεύει με κρακ την μητέρα του. Στην εφηβεία, γνωρίζει τον έρωτα, αλλά υφίσταται και τον εκφοβισμό και την βία από τους συμμαθητές του. Η αντίδρασή του θα τον οδηγήσει στο αναμορφωτήριο. Με την πάροδο του χρόνου, θα μεταμορφωθεί σε αυτόν που τον προστάτεψε όταν ήταν παιδί. Θα καταλήξει κι αυτός να γίνει έμπορος ναρκωτικών ουσιών, έχοντας τον μικρό ανασφαλή εαυτό του, κρυμμένο μέσα σε ένα macho σώμα χτισμένο στα γυμναστήρια. Θα χρειαστεί το κάλεσμα του πρώτου (και μοναδικού του έρωτα), για να μπορέσει να απελευθερώσει τον μικρό Σαϊρόν από τους φόβους του για αυτό που ποθεί, αυτό που θέλει και αυτό που είναι.
Με βασική έμπνευση το Τρεις Στιγμές (Three Times-2005), του Χου Χσιάο-Χσενγκ (στο τρίτο κεφάλαιο, υπάρχει μια αντιγραφή πλάνων, από την πρώτη ιστορία των Τριών Στιγμών), ο Τζέκινς, υιοθετώντας ως επί το πλείστον την οπτική του λιγομίλητου Σεϊρόν, επιδίδεται σε μία επιδέξια εναλλαγή, ρεαλισμού, και ποιητικότητας, βρίσκοντας αφηγηματικά λιτές στην εκτέλεση, αλλά πολυδιάστατες σε νοηματοδότηση εικαστικές λύσεις (η σωματική ερμηνεία των τριών ηθοποιών που τον υποδύονται, η κίνηση της κάμερας, τα πλάνα και ο τρόπος που αποτυπώνει, αλλά και το τί επιλέγει να τα δείξει, έχουν να πουν πολλά περισσότερα, από τους πραγματικούς διαλόγους, για την μοναξιά και τα ανείπωτα συναισθήματά του). Η χρήση των τραγουδιών και το συγκλονιστικό ορίτζιναλ σάουντρακ του Νίκολας Μπρίτελ (Ο Επαναστάτης, Το Μεγάλο Σορτάρισμα), ντύνουν εκπληκτικά το στιλ της αφήγησης και την ατμοσφαιρική φωτογραφία του διευθυντή φωτογραφίας, Τζέιμς Λάξτον (Camp-X-Ray). Αν και στα Όσκαρ, δύσκολα θα καταφέρει να ξεπεράσει στις προτιμήσεις των κριτών, την τεχνικολόρ, νοσταλγική γοητεία του La La Land, οποιοδήποτε βραβείο κι αν καταφέρει να αποσπάσει, θα το καταφέρει με την αξία της, την λιτή αφηγηματική της δύναμη και τον μελαγχολικό ποιητικό της οίστρο, την ολόδική της οικουμενικότητα, πέρα από το χρώμα του δέρματος κι από την σεξουαλική κατεύθυνση του ήρωά της. Αυτήν που της χάρισε και το Βραβείο Καλύτερης Δραματικής Ταινίας, στις Χρυσές Σφαίρες.
JACKIE: Στις 22 Νοεμβρίου του 1963, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας στο Ντάλας, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι δολοφονείται και το ροζ ταγέρ της Τζάκι ποτίζεται από το αίμα του συζύγου της. Ο κόσμος της και η πίστη της θρυμματίζονται. Παρά το τραύμα της, μια εβδομάδα μετά καλείται να αντιμετωπίσει το αδιανόητο: να παρηγορήσει τα δυο της μικρά παιδιά, να αδειάσει το σπίτι που ανακαίνισε με πολύ κόπο και να οργανώσει την κηδεία του άντρα της. Η Τζάκι συνειδητοποιεί γρήγορα ότι οι επόμενες εφτά μέρες θα καθορίσουν πώς η ιστορία θα καταχωρίσει την κληρονομία του συζύγου της, αλλά και το πώς θα μείνει η ίδια στην ιστορία.
Υποδειγματική βιογραφία σκηνοθετημένη από τον Χιλιανό Πάμπλο Λαράιν (Νο, Η Μυστική Λέσχη), η οποία παίζεται στην χώρα μας πριν από την προηγούμενή του, το επίσης πολυαναμενόμενο, Neruda. Πρώτη του αγγλόφωνη παραγωγή, είναι τόσο άρτια που δεν θα παραξενευτεί κανείς αν το Χόλιγουντ τον διεκδικήσει με μανία, όπως έκανε στο παρελθόν με τους Τρεις Αμίγκος του μεξικάνικου κινηματογράφου (Κουαρόν, Ινιαρίτου, Δελ Τόρο).
Χωρίς να διαφοροποιείται από το να φιλτράρει τα πάντα μέσα από μία πολιτική ματιά (που χαρακτηρίζει, οποιοδήποτε θέμα με το οποίο κι αν έχει καταπιαστεί έως σήμερα, ο Λαράιν), χάρη και στο εξαιρετικό σενάριο του Νόα Όπενχαϊμ, που δεν βασίζεται πάνω σε καταγραμμένες πηγές, αλλά αποτελεί μια ελεύθερη και πρωτότυπη απόδοση των γεγονότων, γυρίζει μια (πιθανή), εκδοχή του πορτρέτου της πιο διάσημης Πρώτης Κυρίας, στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ, Καθώς ετοιμάζεται για τις δύσκολες επόμενες μέρες, η Τζάκι προσπαθεί να βρει χρόνο να θρηνήσει τον θάνατο του συζύγου της. Οι αυθόρμητες εξομολογήσεις της, στην βοηθό και φίλη της, Νάνσι Τάκερμαν, καθώς και σε έναν καθολικό ιερέα, γίνονται ο μπούσουλας του θεατή, στην εμβάθυνσή του στην περίπλοκη ψυχολογική της κατάσταση, εκείνων των ημερών.
Άψογη σε όλα της, η ταινία του Χιλιανού δεξιοτέχνη, επαναπροσδιορίζει το είδος της κινηματογραφικής βιογραφίας, όπως το είχε κάνει, με διαφορετικό τρόπο, το I'm Not There (2007), του Τοντ Χέινς. Έχει ήδη αρκετά βραβεία στο ενεργητικό της και τρέχει προς στην οσκαρική κούρσα. Η Νάταλι Πόρτμαν, σε έναν ρόλο ζωής, βραβευμένη ήδη από διάφορες ενώσεις κριτικών και επαγγελματιών του σινεμά, πιθανόν να καταφέρει να φτάσει και στο Όσκαρ, Ερμηνείας, αν ξεπεράσει τον ερμηνευτικό σκόπελο που ονομάζεται Ιζαμπέλ Ιπέρ
ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ: Ο Κέβιν, είναι ένας νεαρός που πάσχει από διασχιστική διαταραχή προσωπικότητας με αποτέλεσμα να έχει 23 διαφορετικές και τελείως διακριτές μεταξύ τους προσωπικότητες. Όταν μια από τις 23 προσωπικότητές του κυριαρχεί, απάγει και φυλακίζει σε ένα σκοτεινό, υπόγειο δωμάτιο, τρία νεαρά κορίτσια και τότε, μια 24η, κρυμμένη προσωπικότητα, όμοια με τέρας, ετοιμάζεται να ξεπροβάλλει και έτσι να κλείσει τον κύκλο της απόλυτης παράνοιας. Παράλληλα, η ψυχολόγος στην οποία πηγαίνει μια άλλη από τις προσωπικότητές του, προσπαθεί να κατανοήσει τί ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του.
Ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, προσπαθεί να επανεφεύρει τον παλιό καλό εαυτό του, με τον τρόπο που είχε προσπαθήσει να το κάνει κι ο Μπράιαν ντε Πάλμα (Διχασμένο Κορμί, Προετοιμασία για Έγκλημα, Αδερφές), με Τα Δύο Πρόσωπα του Κάιν (1992), μόνο που στην δική του περίπτωση, λείπει το αυτοπαρωδικό χιούμορ του δεύτερου και τα δύο πρόσωπα του δικού του Κάιν, γίνονται εδώ 24.
Η αλήθεια είναι πως μέχρι ενός σημείου, τα καταφέρνει πολύ καλά. Από το 2004 και το Σκοτεινό Χωριό (The Village), έχει να παρουσιάσει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, καθώς, γενικά μιλώντας, δεν κατάφερε ποτέ να γράψει και να σκηνοθετήσει έκτοτε, καμιά άλλη ταινία ισάξια αυτής που τον έκανε διάσημο, την περίφημη Έκτη Αίσθηση του 1999. Μέσα σε όλη την σεναριακή υπερβολή του, Ο Διχασμένος, χτίζει με επιδεξιότητα την ένταση του σασπένς, ακόμη και αν αποδεικνύεται λιγότερο τρομακτικός από τις αρχικές υποσχέσεις του. Εκείνος που στην πραγματικότητα κρατάει στη θέση του το, στιγμές σαθρό, οικοδόμημα, είναι ο χαρισματικός Τζέιμς ΜακΑβοϊ (Εκιλέωση, Ο Τελευταίος Βασιλιάς της Σκωτίας), ο οποίος αλλάζει προσωπικότητες και τρόπους ερμηνείας σαν τα πουκάμισα, έστω κι αν μετά από μια σειρά παρόμοιων ρόλων, στο Trance και στην Διαφθορά, συνεχίζει να σπαταλάει άδικα το εξαιρετικό ταλέντο του, σε εκκεντρικούς ρόλους. Ένα από τα τρία κορίτσια (η Άνια Τέιλορ-Τζόι, του The Witch), είναι πιο περπατημένο και προσπαθεί να φέρει στα νερά της τον 9χρονο Χέντγουιγκ, μία από τις πολλές περσόνες του ήρωα, με σκοπό να καταφέρει να το σκάσει. Την ίδια στιγμή, η ψυχίατρος του Μπάρι, του εκκεντρικού σχεδιαστή μόδας, τον οποίο υιοθετεί ο ήρωας, όταν πηγαίνει σε αυτήν, συνειδητοποιεί πως ο ασθενής της φτάνει σταδιακά στα όρια νευρικού κλονισμού. Αυτές είναι οι σταθερές πάνω στις οποίες κινείται η ταινία. Ο Σιάμαλαν ως συνήθως, έχει πολλούς άσσους κρυμμένους στο μανίκι του. Η ανατροπή του τέλους (πατέντα του σκηνοθέτη από την Έκτη Αίσθηση και έπειτα, που δεν του βγαίνει πάντα σε καλό), είναι και πάλι αναπάντεχη καθώς θέτει μια καινούργια προοπτική σε όσα προηγήθηκαν. Κάποιοι θα την λατρέψουν, κάποιοι άλλοι όχι. Κανείς δεν θα μείνει εντελώς αδιάφορος.
ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ: Στα τέλη του 2010 ο Δήμος Τρικάλων ανακοινώνει το σχέδιο αξιοποίησης ενός από τα χαρακτηριστικότερα μνημεία της πόλης, του συγκροτήματος της παλιάς φυλακής. Η φυλακή Τρικάλων χτίστηκε το 1895 σαν ένα από τα πρώτα έργα που χρηματοδότησε το ελληνικό κράτος στη Θεσσαλία, ύστερα από την απελευθέρωσή της από τους Οθωμανούς το 1881. Χτίστηκε στις όχθες του ποταμού Ληθαίου, δίπλα σε ένα από τα μεγαλύτερα τεμένη της Ελλάδας που χρονολογείται από τον 16ο αιώνα, το τζαμί του Οσμάν Σαχ, αλλά και την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Η φυλακή λειτούργησε ως το 2006, οπότε και εγκαινιάστηκαν νέες κτιριακές εγκαταστάσεις έξω από την πόλη. Ο Κουτσιαμπασάκος του, Ο Ηρακλής, O Αχελώος και η Γιαγιά Μου και του Μανάβη, επιστρέφει με άλλο ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, αυτή τη φορά για τις φυλακές των Τρικάλων, μέσα από τις ιστορίες επτά ανθρώπων, που ο βίος τους συνδέεται με το εν λόγω ίδρυμα. Ο Σιωπηλός Μάρτυρας θα προβληθεί το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο Δαναό. Στις 28 Ιανουαρίου θα συνομιλήσουν με το κοινό οι Αντώνης Λιάκος - Ιστορικός, Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ορέστης Ανδρεαδάκης - Διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στις 29 Ιανουαρίου η Δήμητρα Λαμπροπούλου - Ιστορικός, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Τάσης Παπαϊωάννου - Αρχιτέκτων, Καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ.
Info: Σιωπηλός Μάρτυρας. Ντοκιμαντέρ. Ελλάδα 2016. Προβολή: 28 & 29 Ιανουαρίου στον Δαναό. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Σενάτιο: Γλυκερία Πατραμάνη, Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Φωτογραφία: Χάρης φάρρος. Μοντάζ: Χρήστος γιαννακόπουλος. Μουσική: Bαγγέλης Φάμπας.
ΕΞΟΔΟΣ 1826: Ο καπετάνιος Μίχος Φλώρος επιστρέφει στη Σαμαρίνα για να πάρει κι άλλους άντρες και να τους οδηγήσει στο Μεσολόγγι συμπληρώνοντας το ήδη υπάρχον σώμα, στην ντάπια του στρατηγού Μακρή. Έτσι, με τη βοήθεια του προσωπικού του φίλου Ηλία Μανάκα κι άλλους 25 άντρες ξεκινούν ένα μακρύ ταξίδι προκειμένου να συναντήσουν στο Μεσολόγγι τον Ζήση Χατζημάτη και τους υπόλοιπους συμπατριώτες τους. Στις 31 Μαρτίου του 1826, ξεκινά η δύσκολη πορεία τους μέσα από τα βουνά. Την ίδια ώρα, οι γυναίκες στο χωριό προσπαθούν να μάθουν από την Ελένη Φλώρου την πραγματική αιτία της ξαφνικής φυγής των αντρών τους. Ο Ιμπραήμ πασάς και ο τούρκος Φρούραρχος της Άρτας Νιχάτ Σερβάν ετοιμάζουν την τελική επίθεση στο Μεσολόγγι. Η Έξοδος 1826, είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή και αφορά την ιστορία 120 αντρών από τη Σαμαρίνα Γρεβενών και τα γύρω χωριά, που έσπευσαν να βοηθήσουν στην Έξοδο του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826, βασισμένη στο δημοτικό μας τραγούδι Παιδιά της Σαμαρίνας, στα διασωθέντα ιστορικά στοιχεία και στη μυθοπλασία, είναι συμπαθής, ατμοσφαιρική και αξίζει την προσοχή του κοινού για το μεράκι το οποίο κρύβει πίσω από την δημιουργία της.
GENDERFEST 2017: Από την Παρασκευή 27 μέχρι και την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017, το Outview Film Festival σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ –Παράτημα Ελλάδας (RosaLuxgr), παρουσιάζει 3 θεματικές στα πλαίσια του πρώτου στην Ελλάδα GENDER FEST, στο Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα. Ιδού το πρόγραμμα των ταινιών που πλαισιώνουν τις παράλληλες εκδηλώσεις (ομιλίες, συζητήσεις, πάρτι, performances, εκθέσεις), συνοπτικά:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: 22:15 The Trans List (Timothy Greenfield-Sanders, USA 2016, 57’) με Q&A και παρουσίαση και από τον AMOS MAC.
ΣΑΒΒΑΤΟ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: 20:30 Something Must Break (Σουηδία 2014, 85’) & Girls Like Us (Σουηδία 2016, 14’), Q&A παρουσία της Vanessa Lopez.
ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: 19:30 Casablanca Calling (Rosa Rogers, ΗΒ | Μαρόκο | Γαλλία 2014, 70’). 21:30 Προβολή και παρουσίαση από Samania. 23:00 Ταινία λήξης: Fucking Different XXY (Γερμανία 2014, 83’).
Info: Genderfest 2017. 27 - 29 Ιανουαρίου, στο Booze Cooperativa, Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα. Για περισσότερες πληροφορίες: genderfest.gr. Για ΔΩΡΕΑΝ κρατήσεις εισιτηρίων στις προβολές: genderfest.eventbrite.com