Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κρύβε λόγια

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΟ ΜΙΚΡΗ, ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΣΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΡΥΒΑΝ ΛΟΓΙΑ, που δεν έλεγαν τι σκέφτονταν, που κρατούσαν συνεχώς ίσες αποστάσεις και που, τελικά, δεν εξέφραζαν στα ίσια τη γνώμη τους για τίποτα. Στις τρυφερές ηλικίες, αυτά αφορούν κυρίως τους φίλους μας: άλλα παιδιά εκμυστηρεύονταν τα πάντα στους κολλητούς και άλλα όχι. Όπως επίσης, κάποια παιδάκια έλεγαν όλες τις σκέψεις στους γονείς και άλλα όχι.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, οι εξωστρεφείς και εσωστρεφείς, οι κοινωνικοί και οι μη. Στην πρώτη κατηγορία, εκείνων που είχαν πολλούς φίλους πάντα, που έλεγαν τα πάντα σε αυτούς, που έκρυψαν ελάχιστα και από τους γονείς, ανήκα και εγώ. Έξω καρδιά, αυθόρμητη ως παρορμητική, αγαθιάρα και πρόσχαρη, δεν κρατούσα σχεδόν τίποτα για μένα.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΤΙΒΟ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗΚΕ. Μεταφέρθηκε και στις προσωπικές σχέσεις και στις επαγγελματικές. Στις μεν προσωπικές, μου πήρε πολλά χρόνια και ακόμη περισσότερες συνεδρίες για να καταλάβω πως το γεγονός ότι είμαστε με κάποιον και τον έχουμε επιλέξει για σύντροφο της ζωής μας δε σημαίνει ότι του χρωστάμε κάθε σκέψη μας και ότι εμείς δεν υπάρχουμε και μόνοι. Η ταύτιση με τον άλλον, στον έρωτα και τη συμβίωση είναι αναπόφευκτη, δεν είναι όμως απαραιτήτως και μια υγιής συνθήκη. Το να βλέπεις εσένα και τον άλλον σαν ένα είναι διαφορετικό από το να σας βλέπεις σαν ένα που απαρτίζεται από δύο. Και έτσι, το να μοιράζεσαι όλες σου τις σκέψεις και το να μαρτυράς κάθε σου πράξη, ένδειξη του μεθυστικού έρωτα, δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμβουλος.

ΣΤΟΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ ΒΙΟ, ΤΑ ΙΔΙΑ. Ότι μου ερχόταν στον νου, καλό ή κακό σχόλιο, να προλάβω να το πω. Μια ιδέα, μια αντίθεση, μια γνώση για κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν, η αποκάλυψη ενός ψέματος ή μιας «δηθενιάς» και ο σαρκασμός της. Κερασάκι; Η πίστη ότι αυτοί στους οποίους απευθύνομαι, θα το εκτιμήσουν και θα το αξιοποιήσουν όπως πρέπει.

ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ. ΑΡΧΙΖΩ ΝΑ ΕΚΤΙΜΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ «ΚΡΑΤΟΥΝ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥΣ ΚΛΕΙΣΤΟ». Άλλο κρυψίνους βεβαίως και άλλο λιγομίλητος και αυτοπροστατευτικός. Όχι φίλε μου. Κανείς δεν εκτιμά όσους τα λένε έξω από τα δόντια. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται το σχόλιό σου όπως το έχεις εκφράσει εσύ. Κανείς δεν θα χαρεί αν στη δουλειά ξεμπροστιάσεις την ανικανότητα ή τη φαυλότητα του άλλου –θα φοβηθεί ότι μπορεί να συμβεί το ίδιο και σε εκείνον. Και πάνω από όλα, κανείς δεν θα εκτιμήσει τη δική σου παραδοχή για λάθη που έχεις κάνει. Όσο πιο πολύ τα παραδέχεσαι, μετανιώνεις και υπόσχεσαι ότι θα αλλάξεις, τόσο περισσότερο θα σου τα χτυπήσουν σε ανύποπτη φάση – τους έχεις δείξει τον δρόμο. Η αυτό-ψυχο-ανάλυση είναι, και πρέπει να παραμένει, προσωπική και σιωπηλή υπόθεση.

ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Πίστευα πάντα ότι αν είσαι ειλικρινής, αυτό αρκεί και εκτιμάται. Μπα… το αντίθετο συμβαίνει. Είσαι παρορμητικός, είσαι ενοχλητικός και επιβαρυντικός. Και δίκιο έχουν. Καταλαβαίνω επίσης ότι αυτή η τάση μου δεν έχει να κάνει μόνο με μια ειλικρίνεια που με περηφάνια φέρω. Αλλά και με μια φοβερή ανασφάλεια. Ξεμπροστιάζεσαι ότι δε νιώθεις σίγουρος για τίποτα. Λες τα πάντα για να ακούσεις τη γνώμη των άλλων –και να ησυχάσεις για την επιλογή σου ή να τη διαμορφώσεις σύμφωνα με την κρίση. Λίγο αυτομαστίγωμα, λίγο αυτολύπηση. Για αυτό, κάνω βήματα πίσω και λόγια «μέσα».

Υ.Γ. Επίσης, σκέψου και το άλλο: όταν δεν πολυανοίγεις εσύ το στόμα σου, να εκθέσεις τη ζωή και τα θέματά σου, θα αναγκαστούν να το κάνουν οι άλλοι. Δώστους τον χώρο, να δουν και την άλλη πλευρά.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων