Σοπενχάουερ: Προς την Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ευτυχία

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΚΛΟΝΗΤΗ: έχει πολύ μικρότερη σημασία το τι έχει ο άνθρωπος ή το ποια εικόνα παρουσιάζει προς τα έξω από το τι είναι. «Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η προσωπικότητα» (Γκαίτε από το Ανατολικό-δυτικό Νηβάν, Ζουλέικα, 7ο ποίημα).

ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ο άνθρωπος απολαμβάνει στην πραγματικότητα μόνο τον εαυτό του: κι αν ο εαυτός μας δεν κάνει για πολλά, τότε όλες οι απολαύσεις μοιάζουν με ακριβά κρασιά σ’ έναν κόσμο πλημμυρισμένο από χολή. Κι αφού οι μεγάλοι εχθροί της ανθρώπινης ευτυχίας είναι δύο, ο πόνος και η πλήξη, η φύση της προσωπικότητας έχει προβλέψει εναντίον τους κάποιες άμυνες: κατά του πόνου (ο οποίος πολύ συχνότερα είναι πνευματικός παρά σωματικός) έχει προβλέψει την ευθυμία, και κατά της πλήξης το πνεύμα.

ΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΣΥΓΓΕΝΕΥΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ, σε ακραίες περιπτώσεις μάλιστα θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ασύμβατα. Η διανόηση είναι συγγενής με τη μελαγχολία [κατά τον Αριστοτέλη] οι ευφυείς άνθρωποι είναι μελαγχολικοί και οι πιο εύθυμες διαθέσεις χαρακτηρίζουν επιφανειακές πνευματικές δυνάμεις. Όσο καλύτερα είναι μια φύση εξοπλισμένη απέναντι σε ένα απ’ αυτά τα κακά, τόσο χειρότερα είναι εξοπλισμένη κατά κανόνα απέναντι στο άλλο.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ από τον πόνο και την πλήξη: και είναι μια ιδιαίτερη εύνοια της μοίρας, όταν εκθέτει τον άνθρωπο κυρίως στο ένα απ’ τα δύο αυτά κακά, για το οποίο είναι ιδιαίτερα καλά εξοπλισμένος, στέλνει δηλαδή πολύ πόνο σ’ αυτόν που είναι ιδιαίτερα εύθυμος και πολύ μεγάλη πλήξη σ’ αυτόν που έχει πολύ πνεύμα- δε συμβαίνει όμως το αντίθετο. Γιατί το πνεύμα πολλαπλασιάζει τον πόνο δυο και τρεις φορές· και για έναν ψυχισμό χωρίς πνεύμα η μοναξιά και ο απόλυτα κενός χρόνος είναι ανυπόφορα πράγματα».


«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, αυτό που μας συντροφεύει ακόμα και στην άκρα μοναξιά, αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει αλλά ούτε και να μας το δώσει, είναι πολύ πιο ουσιαστικό απ' όλα τα αγαθά που μπορεί να διαθέτουμε, απ' όλες τις εντυπώσεις που μπορεί να δίνουμε στους άλλους.

Ο ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΡΩΠΟΣ απασχολείται και διασκεδάζει έξοχα, ακόμα και σε απόλυτη μοναξιά με τις δικές του σκέψεις και φαντασιώσεις: ενώ ο περιορισμένος, παρά τη συνεχή εναλλαγή έργων, εορτών και ταξιδιών, νιώθει αγιάτρευτη πλήξη. Ένας καλός, ολιγαρκής, ελαφρός χαρακτήρας μπορεί αν νιώθει ικανοποιημένος ακόμα και σε συνθήκες στέρησης ενώ ένας κακός, άπληστος, ζηλόφθονος χαρακήρας δεν νιώθει ευτυχία όσα πλούτη κι αν κατέχει. (Λέει πολύ σωστά ο Γκαίτε στο Ντιβάν: «Η μεγαλύτερη ευτυχία είναι η προσωπικότητα». Ο άνθρωπος μπορεί ν’ αφομοιώσει από έξω πολύ λιγότερα πράγματα απ’ ό,τι συνήθως νομίζουμε»).

ΠΟΣΕΣ ΚΑΙ ΠΟΣΕΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΕΣ, ίσως μάλιστα ενοχλητικές και επαχθείς για τον άνθρωπο που διαθέτει τη μόνιμη απόλαυση μιας εξαίρετης ατομικότητας!».


Βρείτε τα βιβλία του Α. Σοπενχάουερ, σε ειδική τιμή, εκεί.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Άρθουρ Σοπενχάουερ, Η Τέχνη να είναι Ευτυχισμένος, εκδόσεις Γνώση. Ο Άρθουρ Σοπενχάουερ (22 Φεβρουαρίου 1788 - 21 Σεπτεμβρίου 1860) ήταν Γερμανός φιλόσοφος, που χαρακτηρίζεται από τον αθεϊστικό πεσιμισμό του και τη φιλοσοφική του διαύγεια. Έγινε γνωστός κυρίως από το βιβλίο του Ο Κόσμος ως Βούληση και ως Παράσταση, στο οποίο ισχυρίστηκε ότι ο κόσμος μας οδηγείται από μία διαρκώς ανικανοποίητη βούληση καθώς αναζητά αέναα την ικανοποίηση.


Διαβάστε επίσης:
Σοπενχάουερ: Η μάζα στοχάζεται ελάχιστα
Σοπενχάουερ: Η Τέχνη να είσαι Ευτυχισμένος
 

εμφάνιση σχολίων