2016: Τα 10 ΣΙΝΕΦΙΛ καλύτερα φιλμ

ΣΙΝΕΦΙΛ Την περσινή αισιοδοξία για την άνοδο των εισιτηρίων της περασμένης σεζόν 2014-2015, διαδέχτηκε δυστυχώς μια, εισπρακτικά τουλάχιστον, κακή χρονιά, όπου για πολλούς και διάφορους λόγους (οικονομική κρίση, πειρατεία, υπερπροσφορά, μέτριες επιλογές, κακός προγραμματισμός), μεγάλος αριθμός υποψήφιων θεατών, δεν έφτασε ποτέ μέχρι τις αίθουσες. Το ίδιο συνέβη και με τις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς. Μόνο το Ένας Άλλος Κόσμος, του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, τα πήγε σχετικά καλά. Όλες οι υπόλοιπες ελληνικές παραγωγές, σε όποιο κοινό κι αν απευθύνονταν, έμειναν πολύ πίσω.

Η προσπάθεια από μέρους της New Star να δημιουργήσει άτυπα artplexes της μιας αίθουσας, με ποικίλο καθημερινό πρόγραμμα το οποίο έδωσε παράταση ζωής σε κάποιες πιο απαιτητικές ταινίες στα ανακαινισμένα Studio και Αλκυωνίδα, ήταν μια καλή αρχή, η οποία όμως για να καρποφορήσει, χρειάζεται υποστηρικτές, μιμητές και βοήθεια από το υπουργείο πολιτισμού.

Στον τομέα των blockbusters, ξεχώρισε και πάλι ο Κάπτεν Αμέρικα, των αδερφών Ρούσο, με την Marvel, να έχει το επάνω χέρι, εμπορικά και καλλιτεχνικά και με τα αξιόλογα, κατά βάση χιουμοριστικά, Deadpool  και Ant Man. Καλά στο είδος τους και τα Κωδικό Όνομα U.N.C.L.E & Spectre.

Στα animation, Pixar και Disney (μαζί ή ξεχωριστά) κατείχαν πάλι τα πρωτεία με Τα Μυαλά Που Κουβαλάς, η Ζωούπολη και το live action Βιβλίο της Ζούγκλας. Συμπαθητική και η προσπάθεια μεταφοράς του Μικρού Πρίγκιπα από Γάλλους παραγωγούς και καλλιτέχνες.

Από ελληνικής πλευράς, εκτός από το κορυφαίο Suntan (υποψήφιο και για το ευρωπαϊκό βραβείο Lux), ξεχώρισαν και το Chevalier, το SMAC, οι Εφτά Θυμοί, Το Ξύπνημα της Άνοιξης, το Αρκαδία Χαίρε!, Η Μικρή Άρκτος, το Σύμπτωμα, το Ένας Άλλος Κόσμος και ο Νοτιάς (μεταξύ αρκετών άλλων, καθώς και πολλών καλών ντοκιμαντέρ συμπεριλαμβανομένων), αλλά δεν κατάφεραν να βρουν το κοινό τους. Επίσης, το ελληνικό σινεμά, έχασε τρεις σπουδαίους δημιουργούς, τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, τον Νίκο Τριανταφυλλίδη και τον Κώστα Κουτσομύτη.

Το σουηδικό Ακούσια, η Ορκισμένη Παρθένα, ο Λύκος της Ερήμου, Το Μάθημα, τα Οσκαρικά 45 Χρόνια, η Επιστροφή, Spotlight, Room, Steve Jobs, Trumbo, Brooklyn, η Αλήθεια, οι Σουφραζέτες, ο Macbeth, το Τσεκούρι Από Κόκκαλο, το Αρνάκι και Διάσωση (μεταξύ πολλών άλλων), ήταν επίσης πολύ αξιόλογα σε μια χρονιά που είχαμε και μια πρωτοφανή πληθώρα ισπανόφωνων ταινιών (Η Φαμίλια, Η Εύα Δεν Κοιμάται, Ματωμένος Γάμος, Το Σώμα, Η Ελιά, Με Απόκρυψη), με το Truman, τα βασκικά Λουλούδια, και κυρίως την λατινοαμερικάνικης παραγωγής, Αγκαλιά του Φιδιού, να ξεχωρίζουν. Σε ό,τι αφορά το γαλλικό ψυχαγωγικό σινεμά, το θαύμα της περσινής Οικογένειας Μπελιέ, δυστυχώς δεν επαναλήφθηκε.

Στις επανεκδόσεις, εκτός από τον κλασικό Νονό του Φράνσις Φορντ Κόπολα, είχαμε (και συνεχίζουμε να έχουμε), κορυφαίες ταινίες του Βιμ Βέντερς (Παρίσι – Τέξας), του Αντρέι Βάιντα (Η Γη της Επαγγελίας), του διδύμου Ροσελίνι – Μπέργκμαν (Στρομπόλι), του Ερμάνο Όλμι (Το Δέντρο με τα Τσόκαρα), καθώς και μια επιλογή ταινιών, από τον κινηματογράφο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (Ιάκωβος ο Ψεύτης, Η Περίπτωση του Οιδίποδα).

Όπως η στήλη έχει επανειλημμένα αναφέρει, οι επιλογές των πιο αγαπημένων της χρονιάς, όσο κι αν θέλουν και πρέπει να είναι αντικειμενικές, πάντα περνούν μέσα από φίλτρα προσωπικών γνώσεων, προτιμήσεων και εμπειριών και έχουν να κάνουν με το κατά πόσο η κάθε ταινία βγήκε μαζί μας από την αίθουσα, κάνοντας αισθητή την παρουσία της και εκτός οθόνης, στην όποια καθημερινότητα του κάθε ένα από εμάς. Η σειρά είναι αλφαβητική.


Ο ΑΣΤΑΚΟΣ (The Lobster), του Γιώργου Λάνθιμου. Η καλύτερη ταινία της συνεργασίας του Λάνθιμου με τον σεναριογράφο Ευθύμη Φιλίππου, είναι μια μαύρη κωμωδία που αφορά κυρίως, τις σχέσεις εξουσίας και έρωτα και η οποία προτρέπει το ζώο μέσα μας, να το βάλει στα πόδια. Στρουθοκάμηλος, θα ήταν επίσης ένας ταιριαστός τίτλος. Κάνει λαμπρή καριέρα στο arthouse κύκλωμα των ΗΠΑ, as we speak. Εύγε! Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΝΑ (Que Horas, Ella Volta?/The Second Mother), της Άννα Μουιλαέρτ. Ακόμη και η σαπουνόπερα μπορεί να αποκτήσει ταξική συνείδηση. Τελικά Μάνα δεν είναι μόνο μία. Βλέπεται και ως αντίδοτο στους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στην Βραζιλία. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




CAROL, του Τοντ Χέινς. Κομψοτέχνημα, όπως και να την δει κανείς. Ακόμη και το τετριμμένο μπορεί να γίνει συναρπαστικό. Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ. 




Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ (Saul Fia/Son of Saul), του Λάζλο Νέμες. Όταν το μυαλό εφευρίσκει τρόπους για να μην σαλέψει, ο λαβύρινθος της όποιας λογικής, στην προσπάθεια να παραμείνει κανείς άνθρωπος, είναι ατελείωτος και περνάει μέσα από την κόλαση. Το ντεμπούτο της σεζόν. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




DHEEPAN-Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΠΑΤΡΙΔΑ (Dheepan), του Ζακ Οντιάρ. Χωρίς πατρίδα και χωρίς ταυτότητα μεγαλώνουν οι πιθανότητες για να ανακαλύψει κάποιος τελικά την ανθρωπιά του. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΚΟΥΜΠΙ (El botón de nácar/The Pearl Button), του Πατρίσιο Γκουσμάν. Το νερό έχει μνήμη και οι ιστορίες που εχει να μας πει, αν και ξεκινούν με την έλευση του υδάτινου στοιχείου στον πλανήτη, έρχονται ξανά στην επιφάνεια από τον βυθό, με την μορφή ενός μαργαριταρένιου κουμπιού, ενσωματομένου πλέον, στην επιφάνεια μιας από τις σιδερένειες ράγες, με τις οποίες το καθεστώς του Πινοσέτ στη Χιλή, εξαφάνιζε τα πτώματα των αντιφρονούντων. Το πρώτο από τα δύο ντοκιμαντέρ της φετινής λίστας. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ (El Club), του Πάμπλο Λαράιν. Ξανά στην Χιλή, μια ομάδα από εξόριστους αμαρτήσαντες ιερείς, έρχονται αντιμέτωποι με τις ενοχές τους, όταν κάνει την εμφάνισή του, ένα από τα παιδιά θύματα ενός από αυτούς, για να ζητήσει εκδίκηση, αλλά και στοργή σε έναν εκρηκτικό, εμμονικό συνδυασμό. Σκληρά ρεαλιστικά στοιχεία, παντρεύονται με σκοτεινό σουρεαλιστικό χιούμορ, υπόγειο πολιτικό σχολιασμό και perverted ερωτισμό. Handle with care. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ (La loi du marché/The Measure of a Man), του Στεφάν Μπριζέ. Ο νόμος της αγοράς. Ο νόμος της καπιταλιστικής ζούγκλας, χωρίς ηρωικούς Ταρζάν, γεμάτης από κυνηγούς και κανίβαλους. Ύψωσε το ανάστημα και γίνε η αλλαγή που θέλεις. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




SUNTAN του Αργύρη Παπαδημhτρόπουλου. Η ελληνική ταινία της χρονιάς. Αν αφεθείς στο τραγούδι των όποιων σειρήνων, θα πρέπει να υποστείς και τις συνέπειές του. Μήπως κατά βάθος τo  αποζητάς; Μάκης Παπαδημητρίου for ever! Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (Fuocoammare/Fire at Sea), του Τζιανφράνκο Ρόσι. Ένα παλιό σιτσιλιάνικο τραγούδι των ψαράδων για τους κινδύνους στη θάλασσα της εποχής του πολέμου, δίνει τον τίτλο του στο ντοκιμαντέρ του Ρόσι που περιγράφει την ζωή στην Λαμπεντούζα, της άγονης γραμμής, της εγκατάλειψης και των προσφύγων, μέσα από την ασθενική ματιά ενός εφήβου μόνιμου κατοίκου της. Η Χρυσή Άρκτος του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου. Διαβάστε την κριτική της ταινίας, εδώ.




Ραντεβού τον Σεπτέμβριο και μην ξεχνάτε να ενισχύετε τους κινηματογράφους της περιοχής σας. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.
 

εμφάνιση σχολίων