Τα σπλάχνα μας φωσφόριζαν και μπορούσα να δω μέσα σου.
Μετρούσα μία – μία τις ρωγμές σου.
Η ζωή ήταν διάφανα απλή.
Γλύφαμε ηδονικά τα χείλη της κυνηγημένοι απ’ την ασύνειδη ορμή μας. Άναρχη συμπεριφορά, με μόνο σκοπό τη δύση της.
Όπως η γαλήνη που γεννάει το κλάμα,
η θεραπεία που προσφέρει ο πόνος,
ο θάνατος που προκαλεί η ζωή.
Θυμάσαι;
Συστολή – διαστολή.
Χωρίς σώμα, ή ψυχή.
Μόνο το κενό, κι εμείς είχαμε πέσει μέσα του.
Πνιγόμασταν για να αποδράσουμε στο Μηδέν.
Ο χρόνος ο ντυμένος την ανυπαρξία.
Έτσι βιώσαμε τη θεογονία.
Θυμάσαι;
Γιατί εγώ δεν θυμάμαι τίποτα.
Με λένε Κλημεντίνη,
το τραγούδι αυτό
είναι για ‘κείνη…
εμφάνιση σχολίων