Είναι ένα καλό καταφύγιο, αλλά από την άλλη είναι πολύ εύκολη η εξάπλωση μιας πιθανής αρρώστιας, όταν μέσα σε ένα χώρο 100 τ.μ ζουν 70 άτομα. Έξω υπάρχουν κοντέινερς που λειτουργούν ως ιατρεία αλλά και ένας τεράστιος περιφραγμένος διάδρομος, που οδηγεί την ουρά για το σάντουιτς ή την κουβέρτα που προσφέρουν κάθε μέρα οι ΓχΣ.
Συζητώντας με νεαρούς και λέγοντας τους ότι δεν βλέπω να ανοίγουν τα σύνορα, μου είπαν ότι αυτοί δεν θα το βάλουν κάτω, θα κάτσουν εδώ μέχρι να περάσουν. Είναι νέοι και δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Αυτή η άποψη όμως, είναι δημοφιλής και σε μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες. Είναι λογικό.
Όταν έχεις ξεπουληθεί, έχεις κινδυνέψει την ζωή σου, έχεις περπατήσει άπειρα χιλιόμετρα νηστικός κουβαλώντας τα πάντα, σου είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι κάπου εδώ, οι προσπάθειες σου έφτασαν στο τέλος τους.
Είναι βράδυ και μόλις έχει σταματήσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Όλοι έχουν βγει από τις σκηνές και έχουν ανάψει φωτιές για να ζεσταθούν και να στεγνώσουν τα ρούχα τους. Η θερμοκρασία είναι κάτω από τους 5 βαθμούς και εγώ περπατάω κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής προς τα Σκόπια.
Η Αμίρα (44 ετών), με φωνάζει να κάτσω στην παρέα τους. Με την Αμίρα γνωρίστηκα την προηγούμενη μέρα. Έκατσα και εγώ μαζί με την παρέα και ζεστάθηκα. Μύριζε καμένο πλαστικό, αλλά τουλάχιστον ήταν ζεστά.
Η Αμίρα με ρώτησε αν είχα κάποιο νέο και εγώ της έγνεψα αρνητικά. Σήκωσα το κεφάλι μου και ρώτησα την παρέα, “μα γιατί έχετε φαγωθεί να πάτε όλοι στην Γερμανία”; Η Αμίρα πετάχτηκε με κοίταξε βαθιά στα μάτια και μου είπε: “Στην Γερμανία υπάρχει μέλλον, εκεί μπορώ να δουλέψω και τα παιδιά μου να συνεχίσουν της σπουδές τους, μπορώ να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα. Συνέχιζε για αρκετή ώρα και εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ εκείνη την στιγμή, ήταν ότι ελπίζει και φαντάζεται την Γερμανία ως κάτι ιδανικό, αλλά δεν θα είναι καθόλου έτσι για αυτούς.
Η αλήθεια είναι ότι αν η Αμίρα φτάσει ποτέ στην Γερμανία, το πιο πιθανό είναι να πλένει σκάλες για πάρα πολύ λίγα λεφτά, τα παιδιά της θα είναι εργάτες για πολύ λίγα χρήματα, μάλλον για όλη τους την ζωή. Σκεφτόμουν πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η προσαρμογή σε μια τόσο διαφορετική κουλτούρα από την δική τους και τι αποδοχή θα βρουν εκεί όντας διαφορετικοί.
Δεν θέλω να είμαι αρνητικός, σίγουρα θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τα καταφέρουν, αλλά αυτός δεν θεωρώ ότι θα είναι ο κανόνας.
Δεν της είπα τίποτα από αυτά που σκεφτόμουν, τα μάτια της ήταν φωτεινά στο σκοτάδι σαν την λάμπα του προτζέκτορα. Προβάλανε όνειρα που όλοι γύρω της παρακολουθούσαν σαν ταινία με happy ending. Δεν είπα τίποτα.
Stylianos Papardelas
Διαβάστε επίσης:
4 ημέρες στην Ειδομένη
Κανένας