Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κανένας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Πατήστε στις φωτό για να τις δείτε σε μεγάλη διάσταση


Πριν δύο μέρες βρέθηκα με την κοινωνική κουζίνα “Ο άλλος άνθρωπος” στον Πειραιά στην πύλη Ε2. Για διάφορους λόγους δεν είχα βρεθεί ακόμα εκεί να δω τι γίνεται. Ξεκίνησα λοιπόν να κινηματογραφώ την προσπάθεια τον παιδιών και μπήκα μέσα στο σε ένα άδειο κτίριο γεμάτο ψυχές. Το παλιό εγκαταλελειμμένο κτίριο στο λιμάνι του Πειραιά ήταν γεμάτο πρόσφυγες που ήταν ήδη εκεί δυο μέρες και ακόμα περιμένουν. Τώρα το τι είναι αυτό κανείς δεν ξέρει. Τα σύνορα στο βορρά είναι κλειστά, τα ταξιδιωτικά πρακτορεία του λένε να μην φύγουν γιατί δεν μπορούν να περάσουν και εκείνοι περιμένουν…

Έβαλα την κάμερα μου στην άκρη και ξεκίνησα να περπατάω ανάμεσα τους. Μωρά, παιδιά, ενήλικες και υπερήλικες στο πάτωμα. Όλοι στο ίδιο “μαντρί”. Άνθρωποι μορφωμένοι, αμόρφωτοι και γενικά ας σταματήσω να βάζω κι άλλες ταμπέλες. Άνθρωποι. Στο έλεος τον αποφάσεων, της Κομισιόν, της ελληνικής κυβέρνησης, κάποιου άλλου. Το θετικό είναι ότι έφυγαν από τον πόλεμο, πέρασαν το Αιγαίο και τώρα στην στεριά, ας πούμε ότι είναι οι πιο τυχεροί.

Το κεφάλι μου ήταν σκυμμένο συνεχώς, κοιτάζοντας ανθρώπους στο πάτωμα και κυρίως νιώθοντας τύψεις. Το ξέρω ότι δεν το προκάλεσα εγώ, το ξέρω ότι δεν δικαιούμαι να νιώθω έτσι αλλά έτσι νιώθω. Τύψεις που έχω ένα σπίτι, που μπορώ να κάνω ζεστό μπάνιο, ότι ώρα θέλω έχω φαγητό και που μπορώ να κάνω σχέδια για το μέλλον.

Ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου και ως πολίτης του κόσμου δεν με ενδιαφέρει από που και για πιο λόγο ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που με σκέφτομαι είναι ότι ο αδερφός μου, το παιδί μου, η μάνα μου κοιμάται στο πάτωμα. Κοιτάζω παιδιά στα μάτια…το μέλλον μας… και αδυνατώ να βρω ένα τρόπο να καταλάβω πως επιτρέπεται αυτή η κατάσταση. Ένας μελλοντικός γιατρός που θα σώσει χιλιάδες ζωές, ένας ποιητής, ένας τίμιος εργάτης, ένας δάσκαλος, ίσως δεν μπορέσει ποτέ να γίνει αυτό που θα γινόταν.

Βλέποντας τον μικρό στην φωτογραφία παραπάνω (φωτό 2) να κοιμάται μόνος στο πάτωμα μέσα σε ένα χώρο γεμάτο φασαρία και κρύο, ήρθαν στο μυαλό μου τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που μητέρα μου με ξυπνούσε μέσα από τα ζεστά παπλώματα και μου έδινε γάλα με μέλι. Θυμάμαι να σηκώνομαι τα Κυριακάτικα πρωινά να τρώω corn flakes και να βλέπω παιδικά στην τηλεόραση, να παίζω με τους φίλους μου και να γελάω. Όλα αυτά με έκαναν να είμαι ένας χαρούμενος και ήρεμος άνθρωπος. Μου έδωσαν την βάση ώστε να μπορώ να κυνηγώ όλα μου τα όνειρα και να μην φοβάμαι για το αύριο. Σκέφτομαι λοιπόν… αυτός ο μικρός τι θα θυμάται άραγε όταν μεγαλώσει. Ποιες θα είναι αυτές οι σκέψεις που θα τον φέρνουν σε αυτό το ζεστό και βολικό μέρος του εγκεφάλου του και θα τον κάνουν να νιώθει όμορφα με αναμνήσεις από την παιδική ηλικία;

Το χειρότερο είναι ότι καθόμαστε στο σπίτι μας και ακούμε νούμερα… “Σήμερα πνίγηκαν τόσοι, τάδε χιλιάδες έφτασαν στον Πειραιά” και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι μιλάμε για ανθρώπους. Έγινε πια καθημερινότητα, το λες και το προσπερνάς και ετοιμάζεσαι να πας στο σινεμά.

Σας προκαλώ μια μέρα να κατεβείτε στον Πειραιά και να πάτε να δείτε, να μιλήσετε και να ζήσετε για μια ώρα εκεί.  Κάντε ένα φίλο και κάθε φορά που ακούτε κάτι στην τηλεόραση βάλτε το πρόσωπο του Σύρου φίλου σας στο μυαλό σας. Μια ώρα από την ζωή σας θα σας κάνει να καταλάβετε ότι κάνεις ΜΑ ΚΑΝΕΝΑΣ άνθρωπος δεν πρέπει να ζει έτσι, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν είναι ένα απλό νούμερο.

Στυλιανός Παπαρδέλας
 

εμφάνιση σχολίων