Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Πατήστε στις φωτό για να τις δείτε σε μεγάλη διάσταση


ΟΙ ΜΙΣΗΤΟΙ 8: Έξι ή οχτώ ή δώδεκα χρόνια μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων, που αποτελείται από κυνηγούς επικηρυγμένων, φυγάδων και ανθρώπων του νόμου, βρίσκουν καταφύγιο σε μια ορεινή στάση κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας και μπλέκονται σε μία πλεκτάνη προδοσίας και απάτης. Θα καταφέρουν να επιβιώσουν;

Βλέποντας τους Μισητούς 8, εύκολα συνειδητοποιεί κανείς τη θεατρικότητα μεγάλου μέρους των δημιουργιών του Ταραντίνο. Μεγάλες σε διάρκεια σκηνές, με φαινομενικά ανόητους και υπερεξηγηματικούς διαλόγους, από ανθρώπους εγκλωβισμένους συνήθως σε κάποιο κλειστό χώρο. Το Reservoir Dogs, το Από το Σούρουπο ως την Αυγή, σκηνές από το Pulp Fiction, το Jackie Brown, τα 4 Δωμάτια, έρχονται πρόχειρα στον νου.

Εδώ έχουμε την απόλυτη θεατρική δομή. Ακόμη και όταν μετά από δύο ώρες μεταφερόμαστε για λίγο στα γεγονότα που προηγήθηκαν από την άφιξη των υπόλοιπων τεσσάρων προσώπων, η κάμερα, εκτός από την αρχή, βγαίνει ελάχιστα έξω από το κατάλυμα των εγκλωβισμένων από το χιόνι πρωταγωνιστών. Προς στιγμήν (τα πρώτα 90 λεπτά δηλαδή), πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για την πλέον διαλογική ταινία του. Μετά, για ένα Who done it αστυνομικής υφής μυστήριο. Αυτό μέχρι να χυθεί η πρώτη σταγόνα αίμα.

Ευφυής, σαρκαστική, αιματοβαμμένη, πολιτικά ανορθόδοξη και με την καρδιά της στη σωστή θέση, εντελώς διαφορετική από τον Django, η καινούργια ταινία του Ταραντίνο, που η διαρροή μέρους του σεναρίου της κόντεψε να ματαιώσει την ολοκλήρωσή της, είναι αντάξια των καλύτερων ικανοτήτων του. Εξαιρετικό το σάουντρακ του Ένιο Μορικόνε, ενώ την παράσταση, από ένα αμιγώς αντρικό καστ, κλέβει η μόνη γυναίκα που έχει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Η ερμηνεία της Τζένιφερ Τζέισον Λι (Anomalisa, Weeds, White Single Female), η οποία είναι άξια για τη Χρυσή Σφαίρα, καθώς είναι ήδη υποψήφια, αλλά και για τα επερχόμενα Όσκαρ.

Ιnfo: Οι Μισητοί 8 (The Hateful Eight). Γουέστερν. ΗΠΑ 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Κουέντιν Ταραντίνο. Παίζουν: Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Κερτ Ράσελ, Τζένιφερ Τζέισον Λι, Ουόλτον Γκόγκινς, Ντέμιαν Μπιχίρ, Τιμ Ροθ, Οσβάλντο Μομπρέι, Μάικλ Μάντσεν, Μπρους Ντερν και Τσάνινγκ Τέιτουμ. Διανομή: Odeon.




ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΟΡΤΑΡΙΣΜΑ: Στα τέλη του 2008 έσκασε η φούσκα της αμερικανικής κτηματαγοράς. Οι τιμές των σπιτιών, που είχαν εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη, κατέρρευσαν μέσα σε ελάχιστους μήνες. Μαζί τους συμπαρέσυραν και την παγκόσμια οικονομία, οδηγώντας στη χειρότερη κρίση των τελευταίων 80 ετών, που παρέσυρε στο διάβα της κυβερνήσεις και υπόγειες διασυνδέσεις.

Τέσσερις outsiders μικροεπενδυτές (ένας αθυρόστομος αναλυτής, ένας αντικοινωνικός γιατρός με ταλέντο στα μακροοικονομικά, δυο πιτσιρικάδες μικροεπενδυτές που έστησαν επενδυτικό κεφάλαιο στο γκαράζ του σπιτιού τους κι ένας τραπεζίτης που απλά αξιοποίησε προς ίδιον όφελος μια πληροφορία), διαπιστώνουν αυτό που οι τράπεζες, τα ΜΜΕ και η αμερικανική κυβέρνηση αρνούνταν να δουν, δηλαδή… την επικείμενη κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Έτσι, στο γενικευμένο αυτό παγκόσμιο κραχ υπήρχαν και άτομα που ωφελήθηκαν και θησαύρισαν.

Βασισμένη στο βιβλίο του Μάικλ Λιούις (Moneyball & The Blind Side), ο οποίος έχει ειδικότητα στην συγγραφή ιστοριών βασισμένων σε πραγματικά γεγονότα, Το Μεγάλο Σορτάρισμα αφορά στην κατάρρευση της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ που οδήγησε στην παγκόσμια οικονομική κρίση, απέναντι στην οποία η χώρα μας, ήταν υποτίθεται  θωρακισμένη, σύμφωνα με την κυβέρνηση εκείνης της εποχής.

7 χρόνια αργότερα, ο Άνταμ ΜακΚέι, κωμικός ηθοποιός  και σκηνοθέτης του Saturday Night Live και μιας σειράς αδιάφορων για τη χώρα μας, πολύ αμερικανικών κωμωδιών (Ο Παρουσιαστής 2, Μπάτσοι στον Πάγκο, Αδέρφια για Κλάματα), γυρίζει την πρώτη (όχι και τόσο) σοβαρή ταινία του, συνεπικουρούμενος από ένα εκλεκτό καστ ηθοποιών, με επικεφαλής τους Κρίστιαν Μπέιλ, Στιβ Καρέλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Μαρίζα Τομέι. Είναι υποψήφια για πολλές Χρυσές Σφαίρες στην κατηγορία Κωμωδίας ή Μιούζικαλ. Στα Όσκαρ θα τα βρει λίγο πιο δύσκολα.

Ιnfo: Το Μεγάλο Σορτάρισμα (The Big Short). Δραματική Κομεντί Βιογραφία. ΗΠΑ 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Άνταμ ΜακΚέι. Παίζουν: Κρίστιαν Μπέιλ, Στιβ Καρέλ, Ράιαν Γκόσλινγκ, Μαρίζα Τομέι. Διανομή: UIP.




Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΑΧΙΝΤ: Η Ναχίντ, μια νεαρή διαζευγμένη γυναίκα, ζει με τον γιο της σε μια μικρή πόλη στο Ιράν, όταν ερωτεύεται έναν άνδρα που θέλει να την παντρευτεί. Ενώ σύμφωνα με τους ιρανικούς κανόνες, σε περίπτωση διαζυγίου, την επιμέλεια του παιδιού έχει ο πατέρας, εκείνος την παραχωρεί στη Ναχίντ, με τον όρο ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί.

Προσπαθώντας να διατηρήσει την κηδεμονία του παιδιού της αλλά και εκείνον που αγαπά, η Ναχίντ αναγκάζεται να σκεφτεί τον προσωρινό γάμο (Sighe) ως διέξοδο. Παρά το γεγονός ότι η πράξη αυτή είναι νόμιμη, δεν έχει την αποδοχή της κοινωνίας. Ποια μπορεί να είναι η λύση στο πρόβλημά της;

Τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, από την εποχή που ο Αμπάς Κιαροστάμι και το έργο του έγιναν γνωστά ανά την υφήλιο και έφτασαν και στη χώρα μας μέσω του φεστιβαλικού κυκλώματος, το ιρανικό σινεμά δεν έχει πάψει ποτέ να μας εκπλήσσει με την αποτελεσματικότητά του στα ποικίλα (πάντα ρεαλιστικά) θέματα με τα οποία καταπιάνεται, ιδιαίτερα κάτω από ένα βαρύ καθεστώς λογοκρισίας.

Και προφανώς να είναι αυτή η απαγόρευση, ο λόγος για τον οποίο άντρες και γυναίκες σκηνοθέτες, πάντα σε εγρήγορση, βρίσκουν τρόπους να παρακάμψουν τη λογοκρισία, αφαιρώντας από τις αφηγήσεις τους όλους τους δυτικούς φραμπαλάδες, την πολυλογία, ή την επίδειξη καλλιτεχνικής δεξιοτεχνίας, χωρίς όμως πραγματικό βάθος.

Καθώς η γυναίκα και η θέση της στην ιρανική κοινωνία έχουν υπάρξει αγαπημένο θέμα πολλών προοδευτικών ανδρών σκηνοθετών (Παναχί, Φαραντί), αλλά και της Μαρζιέ Μακμαλμπάφ (Η Μέρα που Έγινα Γυναίκα), άλλη μία νέα σκηνοθέτις έρχεται να εντυπωσιάσει με την πρώτη ταινία της, η οποία κέρδισε Ειδικό Βραβείο Ελπιδοφόρου Μέλλοντος στις Κάννες φέτος.

Οι απεγνωσμένες προσπάθειες μιας νέας γυναίκας να αποκτήσει την ελευθερία της και την κηδεμονία του παιδιού της μετατρέπονται με ιδιαίτερη σκηνοθετική ωριμότητα σε ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ, αλά Ένας Χωρισμός του Ασγκάρ Φαραντί. Σε αυτή την υφολογική συγγένεια ανάμεσα στις δύο ταινίες συμβάλλει και η συμμετοχή της ίδιας ηθοποιού, της συγκλονιστικής Σαρέ Μπεϊάτ. Μακριά από τη μητροπολιτική  ατμόσφαιρα της Τεχεράνης του Χωρισμού, τοποθετημένη σε μία παραθαλάσσια πόλη της Κασπίας Θάλασσας, η Ιστορία της Ναχίντ, με το αρκετά πιο απόμακρο, μελαγχολικό και ατμοσφαιρικό ύφος της, ανακαλεί μνήμες από το σινεμά του Γιαζουχίρο Όζου (Ένα Φθινοπωρινό Απόγευμα).

Info: Η Ιστορία της Ναχίντ (Nahid). Κοινωνική Δραματική. Ιράν 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 7 Ιανουαρίου. Σκηνοθεσία: Ίντα Παναχαντέ. Παίζουν: Σαρέ Μπεϊάτ, Πεζμάν Μπαζεκί, Ναβίντ Μοχαματζαντέ. Διανομη: StraDa Films.


 

εμφάνιση σχολίων