ΚΑΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2008, οι είσοδοι του πάρκου έκλεισαν. Τα πολλά υποσχόμενα σχέδια της ανάπλασης είχαν αναρτηθεί στο ίντερνετ και
αν και κρατούσαμε μικρό καλάθι, μας έτρεχαν ήδη τα σάλια: ρυάκια, ποταμάκια, σιντριβάνια, υδάτινα κανάλια, πέτρινες πεζοδρομήσεις, παιδικές χαρές, χιλιάδες λουλούδια, γκαζόν που ντρέπεσαι να το πατήσεις, όλα έφτιαχναν ένα πάρκο που με λίγη φαντασία θα μπορούσε να είναι το μικρό αδερφάκι του νεοϋορκέζικου Central Park.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ 10 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ, το πάρκο άνοιξε διάπλατα για να μας υποδεχτεί. Τρίβαμε τα μάτια μας: είναι δυνατόν να ταιριάζουν τα αρχικά, καλόγουστα σχέδια με αυτό που βλέπουμε; Στην Ελλάδα δεν είμαστε; Κατάπιαμε μονομιάς το σύνδρομο διστακτικότητας που ζει στα κεφάλια μας ως απόρροια της ελληνικής πραγματικότητας, ντραπήκαμε κιόλας που έχουμε γίνει τόσο δύσπιστοι και σπεύσαμε να γιορτάσουμε με περιπάτους και ποδηλατάδες αυτή την όαση. Όμως λίγο καιρό αργότερα, το σιντριβάνι που τροφοδοτούσε το ρυάκι σταμάτησε να λειτουργεί...
«ΜΗΠΩΣ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΣΙΝΤΡΙΒΑΝΙ;» ρωτάμε την περιπολία του πάρκου που αράζει στο μικρό της αμαξάκι, δίνοντας αίσθηση ασφάλειας στους περιπατητές. Μας απαντούν ότι έχει πρόβλημα ένα κτίριο του πάρκου με τα υδραυλικά του και έπρεπε να το κλείσουν μέχρι να ρυθμιστεί το θέμα.
Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΜΑΣ ΒΡΗΚΕ ΜΑΚΡΙΑ από το πάρκο, να μυρίζουμε από τα σπίτια μας το χώμα κάθε φορά που έβρεχε. Με τις αλκυονίδες μέρες, βγήκαμε σαν τα σαλιγκάρια να το περπατήσουμε. Το σιντριβάνι ήταν ακόμα σιωπηλό. Και τα φαναράκια στο κάτω μέρος του πάρκου, εκεί που βγαίνεις προς την Πατησίων, όλα σπασμένα.
«Τα σπάνε τα βαποράκια για να μη φαίνονται από τον δρόμο οι συναλλαγές. Έχει πολλά ναρκωτικά εδώ τη νύχτα», μας λέει η περιπολία.
ΕΤΟΣ 2015. ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΝ ΘΥΜΙΖΕΙ ΠΙΑ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ πέντε χρόνια πριν. Η περιπολία έχει εξαφανιστεί εδώ και καιρό καθώς δεν υπάρχουν οικονομικοί πόροι. Τα περίπτερα του πάρκου δεν άνοιξαν ποτέ. Ούτε και το σιντριβάνι λειτούργησε ξανά. Τα φανάρια είναι σπασμένα σε διάφορα μέρη, τα λουλούδια ρημάζουν. Οι κούνιες έχουν φθαρεί και έχουν κλείσει.
Τα υδάτινα κανάλια είναι είτε ξερά, είτε βαλτωμένα, με νερά που συναγωνίζονται σε διαύγεια τις λασπότρυπες της Αφρικής. Σκουπίδια κάθε λογής συμπληρώνουν το τοπίο του βούρκου. Τα πρώην γυαλιστερά παγκάκια μοιάζουν να στέκονται εκεί ασυντήρητα επί δεκαετίες. «Να κάτσω ή θα καταρρεύσει;». «Ας περπατήσουμε καλύτερα».
ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΗΛΙΟ, θυμάσαι λίγο το πώς θα έπρεπε να ήταν. Οι συνταξιούχοι παίρνουν το τάβλι παραμάσχαλα και καφέ από το σπίτι για φιλικά τουρνουά και κουβέντα. Πιτσιρίκια με μπάλες και ποδήλατα παίζουν, άνθρωποι αθλούνται ή βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, μερικοί διαβάζουν βιβλία στα παγκάκια, μαμάδες βολτάρουν με τα μωρά τους, μετανάστες κόβουν βόλτες σε γκρουπάκια για να ξεφύγουν από τα μικρά τους υπόγεια διαμερίσματα όπου στοιβάζονται δέκα δέκα και μοιάζουν για λίγο εύθυμοι, σαν να μην τους λείπει τίποτα από τη ζωή.
Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΗ πριν καν νυχτώσει και ανακατεύει αντιφατικά τις εικόνες χαλάρωσης με τις πιο μαύρες εικόνες. Από τα μικρά κτίσματα που υπάρχουν μέσα στα δέντρα, όπως τα wc που ποτέ δεν λειτούργησαν, ξεπροβάλλουν οι μπουγάδες των αστέγων που μένουν ξεχασμένοι εκεί, χωρίς καμία κρατική πρόνοια. Απέξω βρώμικα στρώματα και υπάρχοντα μέσα σε σκισμένες σακούλες σούπερ μάρκετ.
ΚΑΘΩΣ ΠΕΦΤΕΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ τη συνέχεια του έργου και τον βαθμό εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Σ' ένα γύρισμα που κάναμε εδώ, ο ήρωας-ακτιβιστής μάς εξήγησε ότι εδώ τα παιδιά βγαίνουν το βράδυ στην πορνεία για 5 ευρώ.
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ εκτός από πορνεία γίνεται ολημερίς
διακίνηση ναρκωτικών (και σίσα, το ναρκωτικό των φτωχών μέσα στο οποίο βάζουν μέσα ακόμα και υγρά μπαταρίας αυτοκινήτου). Σε μερικά παγκάκια, εθισμένοι ξαπλώνουν άκαμπτοι σαν γλυπτά -περιμένεις να επιβεβαιώσεις ότι ζουν, κινούνται. Λίγο πιο δίπλα, μπορεί να κάθεται ένα ζευγάρι, μια οικογένεια ή ένας περιπατητής. Οι δυο κόσμοι συγκρούονται και τελικά συγχωνεύονται σε μια εικόνα που προκαλεί, το λιγότερο, αμηχανία.
ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΤΟΥ ΠΕΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ δεν μπορεί να τηρήσει τις υποσχέσεις του.
Ρημάζει μαζί με ένα ολόκληρο κρατικό σύστημα που δεν έχει χώρο και πρόνοια ούτε για τους άστεγους, ούτε για τους ναρκομανείς, ούτε για τους μετανάστες και στην πραγματικότητα ούτε και για κανέναν από εμάς. Δεν έχει χώρο ούτε για να συντηρήσει όσα είχε, ένα πάρκο, ένα φως, ένα παγκάκι. Πόσω μάλλον για να συντηρήσει αυτή τη μεγαλεπίβολη πρώην όαση.
«10 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ. Θα μπορούσαν να τα είχαν δώσει για να φροντίσουν αυτούς τους ανθρώπους», λέμε μεταξύ μας. Στρέφουμε τα μάτια προς τον ουρανό. Τα μεγάλα δέντρα θροΐζουν πάνω από τα κεφάλια μας αλλά δεν αρκούν για να μας καταπραΰνουν. Στρίβουμε στο δρομάκι και βγαίνουμε να περπατήσουμε στη λεωφόρο.