Καροτενούτο: Ο Έρωτας Α' ΠΡΟΣΩΠΟ και η Ζήλια

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Η ΖΗΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΙΑ ΠΟΝΟΥ ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΑΣ, γιατί εκείνος που έχει πέσει θύμα της, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ζωή του δεν έχει νόημα χωρίς το αγαπημένο πρόσωπο και ότι μόνο ζώντας μαζί του μπορεί να φτάσει στην ωριμότητα.

ΑΥΤΟ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟ αντιμέτωπο με το αίσθημα πως είναι ημιτελής, κι αυτό τον γεμίζει με τόση αγωνία και άγχος ώστε το φάντασμά του τον αποτρέπει από το να αφεθεί. Φοβόμαστε λοιπόν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το αίσθημα της μηδαμινότητας και της ανεπάρκειάς μας, γιατί τότε θα νιώθουμε σαν να είμαστε ο ένας πόλος της αντιπαράθεσης που υπάρχει εφόσον υπάρχει και ο άλλος. Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την εμπειρία, χρειάζεται, όπως είπα, θάρρος.

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ μπορεί να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν παρασύρθηκε, ποτέ δεν δέχθηκε τον έρωτα, με όλους τους κινδύνους που αυτός συνεπάγεται, και με τη ζηλοτυπία του και με τις φωτεινές αλλά και ταπεινές στιγμές του, μπορούμε να πούμε ότι έζησε μία άτολμη ζωή, ότι από δειλία δήλωσε άρνηση σε κάτι μεγάλο, σε μία γνήσια ζωή.

Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΜΙΚΡΟΤΗΤΑΣ και της ανεπάρκειάς μας είναι σημάδι ωριμότητας. Αποδεχόμενοι την πιθανότητα να ζηλέψουμε, δεχόμαστε και τον κίνδυνο να δούμε τη ζωή μας να εξελίσσεται μόνο υπό τον όρο ότι το αγαπημένο πρόσωπο θα είναι κοντά μας.

Ο ΜΠΑΡΤ ΓΡΑΦΕΙ: “ΩΣ ΖΗΛΟΤΥΠΟΣ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΕΤΡΑΠΛΑΣΙΑ. Υποφέρω επειδή ζηλεύω, υποφέρω επειδή κατηγορώ τον εαυτό μου που ζηλεύω, υποφέρω επειδή φοβάμαι πως η ζήλια μου μπορεί να πληγώσει τον άλλο, υποφέρω επειδή αφήνω να με εξουσιάζει κάτι πολύ πεζό κι ασήμαντο: υποφέρω επειδή φοβάμαι μην παραγκωνιστώ, υποφέρω επειδή φοβάμαι μη γίνω επιθετικός, υποφέρω επειδή φοβάμαι μην είμαι τρελός κι υποφέρω επειδή φοβάμαι μην είμαι σαν όλους τους άλλους”.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ στην πιθανότητα να νιώσουμε ζήλια και να επιτρέπουμε τον εαυτό μας να το ζήσει μέχρι τέλους. Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε τις σκοτεινές του πλευρές, τα παθολογικά του σημεία. Και πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε την παθολογία μας, γιατί μόνο έτσι θ’ αποκτήσουμε αυτογνωσία.

ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ να γιατρέψουμε τις παραισθήσεις μας με φάρμακα, είναι και λάθος να θέλουμε να νικήσουμε τη ζήλια με τη δύναμη της θέλησής μας, γιατί αυτή μας βοηθά να γνωρίζουμε τις πιο απόκρυφες πλευρές του έρωτά μας».


Απόσπασμα από το βιβλίο του Άλντο Καροτενούτο, Έρως και Πάθος-Τα όρια της αγάπης και του πόνου», εκδ. Ίταμος.

Ο Άλντο Καροτενούτο (25 Ιανουαρίου 1933-13 Φεβρουαρίου 1995) ήταν Ιταλός ψυχαναλυτής και ένας από τους μεγαλύτερους μελετητές της σκέψης του Γιούνγκ. Ήταν καθηγητής ψυχολογίας της προσωπικότητας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Έγραψε πολλά βιβλία, μερικά από τα οποία έχουν μεταφραστεί στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και στα ιαπωνικά.

Πηγή: Το 23ο γράμμα
 

εμφάνιση σχολίων