Το καταστάλαγμα του Α' ΠΡΟΣΩΠΟ βίου μου

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Βιογραφικό σε πρώτο προσωπικό». Το έως τώρα άγνωστο κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι, που έγραψε στη Μελβούρνη το 1980. Το κείμενο δημοσιεύεται στην ομογενειακή εφημερίδα Νέος Κόσμος, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 20 χρόνων από τον θάνατό του.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΣΤΙΣ 23 ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ ’25 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή, που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους μεταπολεμικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη και ο πατέρας μου απ’ την Κρήτη. Με φέραν το ’31 στην Αθήνα απ’ όπου έλαβα την Αττική παιδεία – όταν ακόμη υπήρχε στον τόπο μας και Αττική και Παιδεία.

ΕΙΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΓΕΝΝΗΜΑ ΘΡΕΜΜΑ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ’ τη στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι’ αυτό και περιέχω μέσα μου όλες τις δυσκολίες του Θεού και όλες τις αντιθέσεις. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την ευρωπαϊκή, φέραν έν’ αποτέλεσμα εντυπωσιακό. Έγινα τόσο ομαλός, έτσι που οι γύρω μου να φαίνονται ως ανώμαλοι.

Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΜΟΥ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕ πως δεν χρειαζόμουν τα μαθήματα της Μουσικής, γιατί με καθιστούσαν αισθηματικά ανάπηρο και ύπουλα μ’ απομάκρυναν απ’ τους αρχικούς μου στόχους που ήταν: Να διοχετευθώ, να επικοινωνήσω και να εξαφανιστώ. Γι’ αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την κατοχή – σαν ήρθε η απελευθέρωση. Δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς δεν μοιάζω φυσιογνωμικά με μέλος του γνωστού Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου.

ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΠΟΛΥ. ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΩ πως η βλακεία δεν ήταν μόνο προϊόν του τόπου μας αποκλειστικό, όπως περήφανα αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σωβινιστές και οι ντόπιοι εθνικιστές. Έτσι ενισχύθηκε η έμφυτη ελληνικότητά μου και μίκραινε κατά πολύ ο ενθουσιασμός μου για τους αλλοδαπούς.

ΕΓΡΑΨΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, για τον Κινηματογράφο και τον Χορό. Παράλληλα έγραψα πολλά τραγούδια – δύο χιλιάδες μέχρι στιγμής, – μέσ’ απ’ τα οποία ξεχωρίζω όλα όσα περιέχει αυτή μου η συναυλία.

TΟ 1966 ΒΡΕΘΗΚΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ, και επειδή χρωστούσα στην ελληνική εφορία κάπου τρεισήμισι εκατομμύρια δραχμές, αναγκάστηκα να κατοικήσω εκεί ώσπου να τα εξοφλήσω. Εξόφλησα τα χρέη μου το ’72 κι επέστρεψα στην Αθήνα, για να κατασκευάσω το καφενείο με το όνομα «Πολύτροπο». Ήρθε όμως ο τυφώνας που ονομάστηκε «Μεταπολίτευση», με τις σειρήνες των γηπέδων και των σφαιριστηρίων και τους χιλιάδες εκ των υστέρων αντιστασιακούς, που αγανακτισμένοι τραγουδούσαν τραγούδια ενάντια στη Δικτατορία, και που με αναγκάσανε να κλείσω το «Πολύτροπο», μ’ ένα παθητικό περίπου πάλι των τρεισήμισι εκατομμυρίων. Μοιραίος αριθμός.

ΚΙ ΕΤΣΙ ΤΟ ’75 ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΣΗΜΗ «ΕΠΟΧΗ ΜΟΥ» που θα τη λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, η υπαλληλική και που με κατέστησε πάλι διάσημο σ’ όλους τους απληροφόρητους συμπατριώτες μου και σ’ όσους πίστεψαν πως τοποθετήθηκα χαρακτηριστικά στις όποιες θέσεις της δημόσιας ζωής. Μέσα σ’ αυτή που λέτε την περίοδο, προσπάθησα ανεπιτυχώς, είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω «ακριβές καφενειακές ιδέες» πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού. Και οι δύο ετούτοι οργανισμοί, βαθύτατα διαβρωμένοι και σαθροί από τη γέννησή τους, κατάφεραν ν’ αντισταθούν επιτυχώς ώσπου στο τέλος να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό, γεννήθηκε η φιλελεύθερη έννοια του ΤΡΙΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ και επιβλήθηκε σε ολόκληρο τον τόπο.

Και καταστάλαγμα μέχρι στιγμής του βίου μου είναι:

ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ. Με φυλακίζει στα όρια που εκείνη καθορίζει κι όχι εγώ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ που μας αποκαλύπτει κι όχι σ’ αυτό που μας διασκεδάζει και μας κολακεύει εις τας βιαίως αποκτηθείσας συνήθειές μας.

ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ για να μπορώ να στέλνω «εις τον διάβολον» -που λένε- κάθε εργασία που δεν με σέβεται. Το ίδιο και τους ανθρώπους.

ΠΕΡΙΦΡΟΝΩ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία, την πάσα λογής χυδαιότητα καθώς και κάθε ηλίθιο του καιρού μου.


Ο Μάνος Χατζιδάκις (23 Οκτωβρίου 1925 - 15 Ιουνίου 1994) ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, διανοούμενος και ποιητής. Θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε με το έργο του, θεωρητικό και συνθετικό, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση. Πολλά από τα εκατοντάδες έργα του αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικά.


Διαβάστε επίσης:
Χατζιδάκις: Το νησί των συναισθημάτων
ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ: Αίτημά μας ο ουρανός
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι
VIDEO: Μάνος Χατζιδάκις
 

εμφάνιση σχολίων