Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Barbie

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΕΤΣΙ, ΞΑΦΝΙΚΑ, 10 BARBIE. Από το πουθενά. Δηλαδή εκεί που βολτάραμε σ’ ένα flea market, λέει ο κύριος «7 λίρες για όλο το κουτί». Λέει η Ιωάννα «5». Και λέει ο κύριος “Done!”. Κι έτσι βρεθήκαμε με 10 βρωμερές, ξανθιές, ημίγυμνες, ξυπόλυτες και άστεγες Barbie. Εμένα η αγαπημένη μου πάντα ήταν η κλασσική, η μαυρισμένη, με τις πέρλες στ’ αυτιά. «Μα βλέπεις πόσο αδύνατες είναι; Δηλαδή είναι αυτή γυναικεία μέση; Εγώ μετά φταίω που μεγάλωσα με ψυχολογικά για το βάρος μου;» λέει η Β. απεγνωσμένα.

ΟΙ BARBIE ΔΕΝ ΤΡΩΝΕ. Και χαμογελάνε συνεχώς με ανεξίτηλο κραγιόν και μάσκαρα. Έχουν και ωραία βγαλμένα φρύδια. Το πέλμα είναι σε σχηματισμό «φοράω-πάντα-τακούνι-αλλιώς-πεθαίνω». Επίσης, όσο και να προσπαθήσεις, δεν θα καταφέρεις να τις κάνεις να αυνανιστούν. Αλήθεια. Το χέρι-ορθή γωνία το πολύ να κάνει “χάιλ” χαιρετισμό ή θέση ορκομωσίας. Αυνανισμός όχι.

ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΕΤΣΙ ΑΝΑΜΜΑΛΙΑΣΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΚΟΥΡΕΜΕΝΕΣ, είναι όμορφες. Τα ρούχα και τα συνολάκια τους είναι αξιοζήλευτα και δύσκολα θα αποφύγεις την πρόκληση να τις «ντύσεις-ξεντύσεις-χτενίσεις». Τις στολίσαμε στο παράθυρο, μπροστά στο κρεβάτι. Πριν λίγες μέρες, χτύπησε το τηλέφωνο 8 η ώρα το πρωί. Ήταν η σπιτονυκοκοιρά: «Έξω από το παράθυρό σου, κρέμονται κάποιοι άντρες». Παύση. «Εντάξει» είπα και το έκλεισα. Γύρισα στο δωμάτιο και όντως στο μπαλκόνι, στον 6ο όροφο, κρέμονταν τρεις Άγγλοι, ψηλοί, ξανθοί κούκλοι, δεμένοι με ιμάντες και ψέκαζαν εντομοκτόνα. Εκείνη την στιγμή λοιπόν, σκέφτηκα ότι θα τις πλύνω τις Barbie μου και θα τους φτιάξω και τα μαλλιά γιατί είναι σαν κατσιβέλες τώρα οι κακομοίρες. Τις βλέπουν και οι κρεμαστοί άντρες…

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΕΙΜΑΙ BARBIE. Μπορείς να γίνεις ό,τι θέλεις, με την προϋπόθεση βέβαια να είναι κοριτσίστικο. Είναι θέμα σωματότυπου και στυλ. Δηλαδή μπορείς να είσαι Barbie-φορτηγατζής; Ή νεκροθάφτης; Ή boxer; Δε νομίζω. Ή ακόμη χειρότερα Barbie-παχύσαρκη; Μπορείς; Δεν μπορείς. Τουλάχιστον είναι queer.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΩ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΝΑ ΑΡΑΞΟΥΝ. Είναι οι καημένες φορτωμένες με τόση σημειολογία, αναλύσεις, μίσος και αγάπες που δεν ξέρω τι να τους πω. Θέλω μόνο να τους εξηγήσω ότι εδώ, δεν χρειάζεται να φοράνε ροζ, ούτε να χαμογελάνε σαν χαζές. Δηλαδή αν θέλουν, μπορούν να βάλουν και τα κλάματα. Ή να με βρίσουν, ή να γίνουν λιώμα. Επίσης, μπορούν να κοιμηθούν. Δεν χρειάζεται να ζορίζονται συνεχώς σε άβολες πόζες. Θέλω πολύ να τους σπάσω τα χεράκια ώστε να μπορέσουν επιτέλους να αυνανιστούν, να τους ανοίξω τα στοματάκια και να τις ταϊσω χούμους πεντανόστιμο. Να τους κάνω τρυπούλες στα αυτάκια για να ακούσουν μουσική και να χορέψουν. Όχι όμως το spastic-dance το περίεργο που κάνουν. Κανονικό χορό. Προσπαθώ επίσης να τις κάνω να ερωτευτούν. Τίποτα. Αφασία. Το χαμόγελο αυτές.

ΣΚΑΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ. Άμα γίνω καμιά μέρα Barbie παρακαλώ να με ξε-κάνετε. Εντάξει;


Η Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Προσωρινά, μετακόμισε στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό. Πιστεύει αποκλειστικά στην αγάπη και την επανάσταση.

εμφάνιση σχολίων