Μήνυμα του Ντάριο Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Φο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ, Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΙΛΥΣΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΧΗΣ ΤΗΣ απέναντι στους ηθοποιούς της Commedia dell’Arte, διώχνοντάς τους από τη χώρα. Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ  μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, μιας και δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, αλλά ούτε και κοινό στο οποίο να μπορούν να απευθυνθούν. Τουναντίον, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, στην Ιταλία, οι κυβερνώντες έπρεπε να προσπαθήσουν αρκετά για να φέρουν τους κωμικούς σε δύσκολη θέση, μιας και τους απολάμβανε μεγάλη μερίδα του κοινού.

ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΤΗΣ COMMEDIA DELL'ARTE ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΗς ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ, με τη θεσμοθέτηση της κατάργησης όλων των θεατρικών χώρων, ιδιαιτέρως στη Ρώμη, όπου κατηγορήθηκαν ότι πρόσβαλλαν την Άγια Πόλη. Το 1967, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΒ', κάτω από τη συνεχόμενη πίεση της συντηρητικής πλευράς της αστικής τάξης και του κλήρου, διέταξε την κατεδάφιση του Θεάτρου Tordonina, το οποίο, σύμφωνα με τους ηθικολόγους, είχε παρουσιάσει τον μεγαλύτερο αριθμό άσεμνων σκηνών.

ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ, Ο ΚΑΡΔΙΝΑΛΙΟΣ ΚΑΡΛΟ ΜΠΟΡΟΜΕΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΡΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ, είχε αφιερώσει τον εαυτό του στη λύτρωση «των παιδιών του Μιλάνου», θέτοντας για την τέχνη ένα σαφή διαχωρισμό, ως την υψηλότερη μορφή πνευματικής εκπαίδευσης, και το θέατρο ως την έκφραση της αισχρολογίας και της ματαιοδοξίας. Σε ένα γράμμα που απεύθυνε στους συνεργάτες του, το οποίο παραθέτω σχεδόν αυτούσιο, εξέφρασε τις πεποιθήσεις του περίπου ως εξής: "Ανησυχώ για την εξάλειψη του κακού σπόρου, έχουμε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να κάψουμε τα κείμενα που περιέχουν μιαρούς λόγους, για να τους εξαλείψουμε από τη μνήμη των αντρών, και την ίδια στιγμή να διώξουμε αυτούς που κυκλοφορούν αυτά τα κείμενα σε έντυπη μορφή.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΟΜΩΣ, ΕΝΩ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΑΝ, Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕ ΜΕ ΑΝΑΝΕΩΜΕΝΟ ΖΗΛΟ. Αυτό που μπορούν να δουν τα μάτια μπορεί να είναι πιο διεισδυτικό για την ψυχή απ’ αυτό που μπορούν να διαβάσουν σε τέτοια βιβλία. Πόσο καταστροφικός μπορεί να είναι για το μυαλό των νεαρών αντρών και κοριτσιών ο προφορικός λόγος και οι απρεπείς κινήσεις, παρά μία άψυχη λέξη τυπωμένη σε βιβλία. Γι’ αυτό είναι επείγον να απαλλάξουμε τις πόλεις μας από αυτούς που κάνουν θέατρο, όπως κάνουμε και με τις ανεπιθύμητες ψυχές".

ΕΠΟΜΕΝΩΣ, Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν την τέχνη του θεάτρου: μια νέα διασπορά κωμικών, δημιουργών του θεάτρου, οι οποίοι μέσα από αυτόν τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».


Ο Ντάριο Φο (24 Μαρτίου 1926) είναι Ιταλός θεατρικός συγγραφέας, ευθυμογράφος, ηθοποιός, θεατρικός σκηνοθέτης και συνθέτης. Πήρε το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας το 1997. Χρησιμοποιεί τεχνικές της κομέντια ντελ' άρτε.

εμφάνιση σχολίων