Το 'Oνειρο της Κλάρας και άλλα διηγήματα του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου και 2 νέες εκδόσεις
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΑΜΗΣ [email protected]
22 Οκτωβρίου 2013
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΟΥΝΕ ΝΩΡΙΣ: Το Όνειρο της Κλάρας και άλλα διηγήματα, του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. «Την Κλάρα δέν την αγάπησε ποτέ κανείς. Πώς ήταν τόσο άσχημη δέν ήθελε να το πιστέψη, κι ας το φοβότανε. Όμως δεν την αγάπησε ποτέ κανείς, και στις συντρόφισσές της πού φλυαρούσαν για τούς έρωτές τους, έπρεπε να κάθεται να πλάθη και να διηγήται κι αυτή φανταστικές ιστορίες για νέους πού την αγαπήσαν μια φορά και γι’ άλλους πού την κυνηγούν ακόμα». Υπάρχουν κείμενα στην ελληνική λογοτεχνία που θα μπορούσαμε να πούμε ότι συγκεντρώνουν τα χαρακτηριστικά αυτά που περιγράφουν τη γοτθική αισθητική; Μια φίλη, λάτρης φανατική του στυλ αυτού, μου είχε πει παλιά πως ο καλύτερος goth συγγραφέας όλων των εποχών είναι ο Παπαδιαμάντης. Αλλά νομίζω πως μάλλον υπερέβαλε. Γενικά το είχε αυτό: υπερέβαλλε. Πάντως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, το σκηνικό της ελληνικής επαρχίας, ειδικά αυτής του19ου αιώνα και των αρχών του 20ού, πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις προκειμένου να ευδοκιμήσουν τα χάρτινα αυτά άνθη του κακού. Και κάπως έτσι φύτρωσε το goth το ελληνικό λίγο πιο έξω από το Αγρίνιο.
Όπως, εξάλλου, συμβαίνει και στη δική μας, την τόσο γοτθική εποχή. Και για να κάνουμε και ως «Ιατρείο» λίγη παθολογία: Οι άνθρωποι που ενηλικιώνονται πνευματικά μέσα σε περιόδους κρίσεων και αδιεξόδων, στρέφονται μοιραία σε ιδέες και ρεύματα που προάγουν το συναίσθημα σε βάρος της λογικής και την ιδεαλιστική προσέγγιση του κόσμου σε βάρος των απόλυτων αληθειών του ορθολογισμού, από τις οποίες αισθάνονται, έστω υποσυνείδητα, πως έχουν «εγκαταλειφθεί» και «προδοθεί». Αποτέλεσμα της τάσης αυτής είναι οι ανθρώπινες ανησυχίες να στρέφονται πως την αναζήτηση ιδεολογιών και ιδεολογημάτων που έχουν να κάνουν με την ανάδειξη ενός συχνά αμφιλεγόμενου ένδοξου παρελθόντος, με τη θεοποίηση/ φετιχοποίηση της φύσης, με τη μυστικιστική διάσταση του φόβου, του πόνου, της απώλειας και του θανάτου, αλλά και με μια -αν μη τι άλλο, αγωνιώδη- επαναστατική και ανατρεπτική στάση απέναντι στις αδικίες και τον παραλογισμό του κόσμου και του συστήματος που τον διέπει.
Από τη συλλογή αυτή του πολυπράγμονος και μάλλον παραγνωρισμένου Χατζόπουλου -μεταξύ άλλων του οφείλουμε και την πρώτη μετάφραση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου στα ελληνικά- διαβάστε το «Στα σκοτεινά» και σκηνοθετήστε παράλληλα μες στο μυαλό σας την καθ’ ημάς εκδοχή της «Έκτης αίσθησης» (προσοχή, δεν κάνω πλάκα!) και κυρίως απολαύστε το πρώτο (ομώνυμο) διήγημα ακούγοντας ταυτόχρονα κατά προτίμηση το Where the wild roses grow, και θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ. Το Όνειρο της Κλάρας και άλλα διηγήματα, του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου, εκδ. Νεφέλη 1991.
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ (ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ): Ο επαναστατημένος άνθρωπος, του Albert Camus, εκδ. Πατάκη, μετάφραση Νίκη Καρακίτσου-Dougé, Μαρία Κασαμπαλόγλου-Roblin. «Το επαναστατικό πνεύμα στην Ευρώπη μπορεί επίσης, για πρώτη και τελευταία φορά, να στοχαστεί πάνω στις αρχές του, ν’ αναρωτηθεί ποια παρέκκλιση το οδηγεί στο χαμό της τρομοκρατίας και του πολέμου, και να ξαναβρεί, μαζί με τις αιτίες της εξέγερσής του, την πίστη του σε τούτες τις αρχές». Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, του Albert Camus, εκδ. Καστανιώτη, μετάφραση Παράσχος Λιάδης, Κώστας Παπαλιάς, Λιάνα Σαλούφα, Μαρία Σιχάντε, Τάνια Στρατάκου. «Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης Ιστορίας, όπου αναμειγνύονται ξεπερασμένες επαναστάσεις, τεχνικές που απέβησαν τρελές, νεκροί θεοί και έκπτωτες ιδεολογίες, όπου καθεστώτα μετρίων δύνανται σήμερα να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά αδυνατούν πλέον να πείσουν, όπου η νόηση έχει καταντήσει να υπηρετεί το μίσος και την καταπίεση, αυτή η γενιά χρειάστηκε να αποκαταστήσει μέσα της και γύρω της κάτι από την αξιοπρέπεια της ζωής και του θανάτου, ορμώμενη από τα “όχι” της και μόνον».
εμφάνιση σχολίων