ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ: Θέρος του J. M. Coetzee. Πάντα αναρωτιόμουνα τι άλλο θα μπορούσε να γράψει ένας συγγραφέας, αφού τιμηθεί με την ανώτατη -τουλάχιστον για ετούτον τον πλανήτη- διάκριση, που είναι το Νόμπελ της Λογοτεχνίας. Να πω την αλήθεια, δεν έχω κάνει κάποια επισταμένη έρευνα πάνω στο έργο των άλλων βραβευθέντων και έτσι το Θέρος παίζει να είναι το πρώτο μετανομπελικό βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου. Και ιδού τι ανακάλυψα: Πρώτον, ο κύριος Coetzee. μετά το ταξιδάκι του στη Στοκχόλμη το 2003 -είχαν προηγηθεί δύο Booker κι ένας σκασμός από άλλα διάφορα βραβεία-, το έριξε στον πειραματισμό, ξορκίζοντας με κάποιον τρόπο το μάλλον συντηρητικό του παρελθόν, που ωστόσο τον ανέδειξε. Και δεύτερον, κάθισε ο άνθρωπος και προφανώς αναρωτήθηκε «ποιος είμαι εγώ που έχω γράψει όλα αυτά που σας αρέσει να διαβάζετε;» και από τον προβληματισμό αυτόν προέκυψε ίσως η πιο πρωτότυπη αυτοβιογραφία.
Η οποία ωστόσο δεν αφορά ολόκληρή του τη ζωή, αλλά μονάχα μια σύντομη περίοδο (περίπου μια πενταετία), όπου ο ίδιος αφενός αρχίζει να δημιουργεί ως νέος συγγραφέας, η χώρα του αφετέρου (η Νότια Αφρική) συνεχίζει ακόμα να βυθίζεται μέσα στα αυτοκαταστροφικά πολιτικά της αδιέξοδα. Κι όμως, δε βρίσκεται καθόλου εκεί η πρωτοτυπία του εγχειρήματός του, αλλά υπάρχει ένα εύρημα ιδιοφυές που πράγματι το απογειώνει. Αφηγητές και εν τέλει και κριτές του έργου και της ζωής του αυτοβιογραφούμενου είναι κυρίως οι πρώην γκόμενές του. Ή μάλλον αυτές που τον απέρριψαν ή που τον χώρισαν παρά τη θέλησή του. Η Julia, η Margot, η Adriana, η Martin και η Sophie, οι πέντε, ας πούμε, υποψήφιες -οι πιο πολλές μόνο στη φαντασία του- κυρίες Coetzee μάς εξηγούνε με τρόπο απολύτως πειστικό γιατί προτίμησαν να ζήσουν τη δική τους τη ζωή, παρά να την περάσουν μες στην παχιά σκιά ενός «περίεργου» ανδρός επιφανούς, μέχρις αυτός να γίνει στα γεράματα ένας ακόμα νομπελίστας λογοτέχνης.
Πέρα από την αναπόφευκτη πολιτική επίγευση που αφήνει το βιβλίο -ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά συμβαίνουνε μεσούντος του Apartheid- αποτελεί ένα πολύ ερωτικό αλλά και διασκεδαστικό ανάγνωσμα, που θα σας δώσει για τα καλά να καταλάβετε πως, όπως σε όλες τις ιστορίες φυσικά, έτσι και στη δική σας, δεν είστε οι μοναδικοί αφηγητές, όπως και ούτε οι μόνοι αναγνώστες. Θέρος, J. M. Coetzee, εκδ. Μεταίχμιο, 2010, μετάφραση Αθηνά Δημητριάδου.
ΤΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΙΑΒΑΖΕΙ (ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ): Ο κολυμβητής και άλλες ιστορίες, John Cheever, εκδ. Καστανιώτη, μετάφραση Κώστας Καλογρούλης. Ένας σπουδαίος διηγηματογράφος, που μπορεί να αργήσαμε χαρακτηριστικά να τον γνωρίσουμε, αλλά ευτυχώς η εξαιρετική αυτή μετάφραση, παρέα με την κατατοπιστική εισαγωγή του ίδιου του μεταφραστή, ήρθε να μας αποζημιώσει και με το παραπάνω. Εννιά ιστορίες που ξεσκεπάζουν την αυταπάτη της ευμάρειας και του εφησυχασμού, με ήρωες που σχοινοβατούν ανάμεσα στην εικονική πραγματικότητά τους και τη μυστική ζωή των απωθημένων τους, συνθέτουν ένα αριστουργηματικό σύνολο, ικανό για την πιο ανησυχητική αναγνωστική εμπειρία. Η δόξα των σιδηροδρόμων, Tony Judt, εκδ. Μ.I.E.T., μετάφραση Κωστούλα Σκλαβενίτη. Ο εκδοτικός οργανισμός της Εθνικής μας Τράπεζας εγκαινίασε μόλις μια νέα σειρά βιβλίων, η οποία φέρει τον τίτλο «minima» (θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μήνυμα στα greeklish). Από τη σειρά αυτή το ιατρείο ξεχώρισε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα μονογραφία για την πολιτική και τεχνολογική ιστορία των τρένων, την οποία επέλεξε να κυκλοφορήσει η Ε.Τ.Ε. την ίδια στιγμή που ο Ο.Σ.Ε. γνωρίζει τη μεγαλύτερη ίσως απαξίωση στην ένδοξη αλλά και σκανδαλώδη ιστορία του.
εμφάνιση σχολίων