«ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ, CLAIRE» ENANTIΩNOMAI. «Μου λείπει αρκετός σίδηρος και ενδεχομένως λίγες ενδορφίνες. Αλλά κατάθλιψη δεν έχω». Αυτό που έχω είναι μέτρο σύγκρισης, σκέφτομαι. Όσο κι αν μου διδάσκονται τα σκοτάδια του Λονδίνου, διαλέγω το φως. Το διαλέγω, επειδή το γνωρίζω. Κουβαλάω κύματα και γλάρους, κόκκινες παπαρούνες και τη μυρωδιά από την πάστα-φλώρα της γιαγιάς. Κουβαλάω αγάπη. Απόθεμα αγάπης. Κι άμα θέλω το φυλάω και στο ψυγείο για τον Άγγλο φίλο μου J. που δεν παύει να μου αραδιάζει βαρύθυμα τα σύνδρομα και τους εθισμούς του.
ΠΡΟΣΚΑΛΩ ΤΟΝ ΕΓΓΛΕΖΟ ΣΤΟΝ ΒΡΩΜΙΚΟ ΚΑΝΑΠΕ ΜΟΥ, του φτιάχνω μία κούπα τσάι και τον ταΐζω αγάπη με το κουταλάκι. Μαζί με τα γλυκά της γιαγιάς. Του περιγράφω ένα μέρος όπου ο ήλιος σε περιμένει ό,τι ώρα κι αν ξυπνήσεις, τα σεντόνια μυρίζουν πράσινο σαπούνι και τα φασολάκια έχουν πιο ωραία γεύση.
ΈΝΑ ΜΕΡΟΣ ΟΠΟΥ ΤΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΟΥΣ. Τα συναισθήματα δεν κρύβονται πίσω από ένα φλιτζάνι τσάι και οι υπεκφυγές δεν μεταμφιέζονται σε πάϊντς μπύρας. Πετούν μαζί με τις θλιμμένες σκέψεις πάνω από το πέλαγο και εξανεμίζονται στον ορίζοντα.
ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΟΥΠΟΛΕΙΣ ΟΛΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕ ΚΟΛΛΗΜΕΝΑ ΤΑ SMART PHONES ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ. Κανείς δεν κοντοστέκεται ν’ αναρωτηθεί αν και κατά πόσο περνάει καλά. Παίρνει το σύνδρομό του και πορεύεται. Εγωϊστικά, μυσταγωγικά, απαθέστατα. Στην καλύτερη στη yoga, τη ψυχανάλυση, τις διακοπές, στη χειρότερη στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τα αντικαταθλιπτικά. Στην Ευρώπη, η Αγγλία έρχεται 9η σε κατανάλωση αλκοόλ, 1η σε χρήση κοκαΐνης, ενώ 1,5 εκατομμύριο του πληθυσμού είναι ακούσια εθισμένο στα μπένζος. Ταυτόχρονα, το ΝΗS, το κρατικό σύστημα υγείας, σε παρακολουθεί στενά, βάζοντας την κάθε Claire να ψαρεύει τη «βασίλισσα του δράματος» που όλοι κρύβουμε μέσα μας.
ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΛΟΓΟΥΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΣΟΥ. Μία ακαταμάχητη ευκολία να το βρεις σε όλες τις πλασματικές -πλην εθιστικές- του μορφές και, σ’ έναν οργανωμένο φαύλο κύκλο, σε μαρκάρει μ’ ένα δυσλειτουργικό σύνδρομο, αφήνοντας τους νευροδιαβιβαστές σου ακόμη πιο ξεκρέμαστους. Μόνο που ό,τι σου χαρίζει ενδορφίνες, σού παίρνει την ικανότητα να τις παράγεις μόνος, λέω εγώ, και καταπίνω μία μεγάλη μπουκιά πάστα φλώρα.
Η Βιβιάνα Μηλιαρέση πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Ζει και σπουδάζει στο Λονδίνο αλλά «θα επιστρέψει όταν της εξαντληθούν τα αποθέματα ήλιου».