Η Αθήνα, όπως όλες οι πόλεις, είναι όμορφες το Σεπτέμβρη. Μπολιασμένες προσδοκίες και φρέσκο αίμα
Αφυδατωμένη απ’ τον ύπνο, ψηλαφάς το δρόμο για το μπαλκόνι. Τραχύ μπετόν σε ωραία εναλλαγή με την άμμο που ακούμπαγες προχτές. Επαναφορά και refresh. Το περίπτερο στη θέση του κι ένα μωρό απέναντι τεστάρει τα ντεσιμπέλ του. Ουά και λυγμοί.
Η Αθήνα, όπως όλες οι πόλεις, είναι όμορφες το Σεπτέμβρη. Μπολιασμένες προσδοκίες και φρέσκο αίμα, προσμένουν την πρώτη βροχή για να πάρουν μπρος. Να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, κι οκλαδόν εσύ το χειμώνα να τρως νωχελικά τους καρπούς των ονείρων σου.
Οι νευρωτικοί των μεγαλουπόλεων το Σεπτέμβρη αισιοδοξούμε. «Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά». Ευχούλες να μασάς σαν καραμέλες ούζου -γιουχάρισμα κακοτυχίας. Σαθρές ντόπες σ’ αντιπαραβολή με όλα εκείνα που σου πίνουν το αίμα καθημερινά.
Αυτό το καλοκαίρι είχε φρακάρει στο μυαλό μου μια φράση της Μαλβίνας: «Κυνικός είναι ο κακοπαθημένος». Κακοπαθημένος - κακοπαθημένη. Ποιος καθορίζει το κακό; Ο παθών; Οι άλλοι; Ξέρω, θα πεις, κοιτώ το δέντρο τέτοιες εποχές, μα ο κακοπαθημένος πώς ορίζεται; Ποια αρχή κι αξίωμα σε κατατάσσει εκεί ή μήπως σε στέλνει πίσω στον πάγκο με τους ευγνώνομες για τη ζωή και τα καλά σου;
Στάζεις ξύδι και ξερά φύκια, γιατί δε σε χάϊδεψε ποτέ κανείς ή γιατί δεν εκτίμησες τα πόσα χέρια πέρασαν από πάνω σου ενώ εσύ μ’ ατελέσφορη επιμονή έψαχνες το άλλο; Εκείνο που ήθελες να βγάλει ζέση και βεγγαλικά απ’ τους αρμούς των δαχτύλων. Για κείνο το χέρι που θα εγκατέλειπες τον κυνισμό προς χάριν ενός ρομαντισμού ξεπεταγμένου από βίπερ σε ράφι σούπερ μάρκετ.
Σεπτέμβρης κι ανασαίνω. Επαναφορά και refresh. Στον πάγκο με τους ευγνώμονες. Έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλον.