Η ζωή στο Λονδίνο είναι σαν να κρατάς μια βαλίτσα στο χέρι -που από τη μια αδειάζει κι από την άλλη γεμίζει. Φίλοι μένουν, άνθρωποι φεύγουν κι εσύ εκεί, στη βροχερολιακάδα
ΒΙΒΙΑΝΑ ΜΗΛΙΑΡΕΣΗ - ΣΑΝΤΡΑ ΟΝΤΕΤ ΚΥΠΡΙΩΤΑΚΗ
14 Ιουνίου 2012
ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΕΝΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ. Άνθρωποι ανεβαίνουν, άνθρωποι κατεβαίνουν. Άλλοι κάθονται δίπλα σου, άλλοι στέκονται όρθιοι πάνω από το κεφάλι σου. Κάποιος μπορεί να σου χαμογελάσει, κάποιος χαμένος στις σκέψεις του. Ο οδηγός, ακάθεκτος, συνεχίζει πορεία. Ηλιαχτίδες μπαίνουν, σταγόνες κάθονται πάνω στο τζάμι, σκηνικά, τοπία, φόντο αλλάζουν. Και όλα μένουν ίδια. Το λεωφορείο δε σταματά.
ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΕ ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ. Κάποιοι φρικάρουν, θυμούνται και κατεβαίνουν στην επόμενη στάση. Μνήμη. Κάποιοι μαγεύονται, ξεχνούν και μένουν για πάντα εκεί. Λήθη. Όλοι ψάχνουν την α-λήθεια τους. Αν είσαι επιβάτης, ζηλεύεις τους περαστικούς. Αν είσαι περαστικός, ζηλεύεις τους επιβάτες.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΣΕ ΔΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΣΕ ΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΣΟΥ. Στο Broadway market, στον ένα δρόμο οι νεομποέμ μαμάδες ταΐζουν οργανικά παξιμάδια τα μωρά τους. Στον από πάνω πιτσιρίκια μαχαιρώνονται για ένα πακέτο τσιγάρα. Τις Παρασκευές, ο μοεζίνης στο τζαμί της Whitechapel ψέλνει αμανέδες πέντε φορές τη μέρα. Οι πιστοί- κάποιοι δε μιλούν καν Εγγλέζικα- σέρνουν τις κελεμπίες και προσκυνούν. Δίπλα, οι χίπστερς δοκιμάζουν το τελευταίο application του i-phone.
ΕΔΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΕΡΓΙΕΣ. Δεν υπάρχουν κοινά, μαζικά τζέρτζελα, εορτές και καρναβάλια. Μοναδική εξαίρεση η Lizzie και το λοιπό γαλαζοαίματο σόι. Οι Εγγλέζοι χάζεψαν το Αδαμάντινο Ιωβηλαίο με επικριτικότητα για τη σπατάλη και ταυτόχρονο περιττό ενθουσιασμό. Η εθνική συλλογική τους ταυτότητα αρχίζει και τελειώνει στο God save the Queen. Ο Εγγλέζικος εθνικός ύμνος αναφέρεται μόνο στο στέμμα: ούτε πατρίδα, ούτε λευτεριά, ούτε βουνά. Κάπου μέσα στο έτος, ονομάζουν κάποιες Δευτέρες bank holidays και δεν πάνε στα γραφεία τους. Την εργατική πρωτομαγιά, τη μεταφέρανε Δευτέρα και τη βαφτίσανε bank holiday κι αυτή. Γιορτάζουν το γεγονός ότι δεν πάνε στο γραφείο αλλά δεν ξέρουν γιατί.
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: είσαι ξένος μεταξύ ξένων. Δεν πα να φοράς και το βρακί σου στο κεφάλι σου; Δεν έχει καμία σημασία. Είσαι μέσα. Θα βρεις μια γωνιά να ζήσεις, θα πάρεις τα λεφτά τις πρόνοιας, θα κάνεις φίλους.
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: είσαι ξένος μεταξύ ξένων. Δεν πα να κλαις γοερά στο λεωφορείο; Δεν έχει καμία σημασία. Είσαι έξω. Η γωνιά που ζεις δεν σου ανήκει, δεν είναι σπίτι σου, ο συγκάτοικος δε λέει «καλημέρα».
BIG CITY ANONYMITΥ, φίλε. «Άσε με στην ησυχία μου, να σε αφήσω στη δική σου».
ΟΛΟΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΔΩ «ΓΙΑ ΛΙΓΟ» ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ». Αυτή η πόλη είναι μια μεγάλη μαύρη τρύπα που σε υποδέχεται και σε διώχνει με την ίδια γοητεία. Μια ζόρικη γκόμενα που κάθε φορά σου μαθαίνει νέα κόλπα. Όσες νύχτες κι αν σου κάτσει, ποτέ δεν θα την κάνεις δικιά σου. Ποτέ δεν είσαι αρκετά «αυθεντικός», εδώ. «Το κάναμε δέκα χρόνια πριν». Πάντα είσαι αρκετά ενδιαφέρων. «Έλα κι εσύ, το’ χεις».
ΟΙ ΦΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΗΝΕΙΣ ΕΔΩ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΑΞΙΑ ΑΔΕΡΦΙΚΗ. «Τα καταφέραμε παρέα στο Λονδίνο…». Ή και όχι.
ΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΤΟΥ BIG BEN ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΚΙΝΗΤΟΙ. Πας, έρχεσαι. Κάπου ξαναβρίσκεσαι. Το χάνεις, το βρίσκεις, το ξαναχάνεις, το ξαναβρίσκεις. Καμιά φορά ξυπνάς. Τι κάνω εγώ εδώ; Πού πάω; Ποιος είμαι;
Η ΜΑΓΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΕ ΦΕΡΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ. Δεν θα σ’ αφήσει να την αφήσεις, αν δεν την αφήσεις να σ’ αφήσει.
ΑΕΙ ΣΙΧΤΙΡΙ, ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΧΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ. Aνθρώπους, μέρη, φάσεις. Πόσα να διαγράψει και πόσα να εγγράψει μια καρδιά σε τόσο λίγο χρόνο; Φύγε συ, έλα συ. Κάναμε τις ψυχές μας λάστιχα από το βάλε-βγάλε. Φοβόμαστε μήπως λασκάρουν από τόσο στρέτσινγκ. H μαγκιά, δηλαδή, δεν είναι να κερδίσεις κάτι, αλλά να μη χάσεις κάτι άλλο.
ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ. Σου ξεμαθαίνει πολλά αλλά σου μαθαίνει να καταλαβαίνεις τι θέλεις. Ή τελοσπάντων ν’ αναρωτιέσαι.
Η Σάντρα είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Πιστεύει στην αγάπη και την επανάσταση. Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Αυτή τη στιγμή μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε.
εμφάνιση σχολίων