Ονειρευόμαστε την Ελαφόνησο. Και στηρίζοντας τη διεκδίκηση του ελεύθερου κάμπινγκ, σας μεταφέρουμε για λίγο κάτω από τα κεδρόδεντρα…
Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το πρώτο βράδυ που κοιμάσαι ελεύθερα στην φύση, κάτω από τη σκιά ενός κέδρου ή χύμα κάτω από τα αστέρια, και σε ξυπνάει η ροδοδάκτυλη αυγή (που θα έλεγε κι ο Όμηρος), ο ήχος της θάλασσας, τα πουλιά στα δέντρα ή κάποιο αγουροξυπνημένο τζιτζίκι, τη θυμάσαι όπως την πρώτη φορά που έκανες σεξ. Είναι αυτή η αμεσότητα της επαφής με τη γη και το περιβάλλον χωρίς να μεσολαβεί τσιμέντο και ντουβάρια και παράθυρα και αστική φασαρία.
Οι φανατικοί κατασκηνωτές διαλέγουν αυτό το είδος διακοπές εκ πεποιθήσεως. Εκτός από την επαφή με τη φύση, στο κάμπινγκ βιώνεις μια άλλη ελευθερία που δίνει πραγματικό νόημα στη λέξη «διακοπές». Δεν σε νοιάζει τι φοράς, πώς είναι τα μαλλιά σου, δεν κουβαλάς καλλυντικά, δεν συνεχίζεις τις καθιερωμένες σου συνήθειες. Κάνεις διακοπές από την καθημερινότητα, από τη ζωή σου στην πόλη. Γίνεσαι ένα με την αλμύρα, και ναι, το γουστάρεις.
Γουστάρεις μεν, αλλά είσαι παράνομος. Γιατί το κράτος θέλησε να προστατεύσει τον τουριστικό κλάδο κρίνοντας παράνομη την ελεύθερη κατασκήνωση. Έτσι, αν θες να είσαι νομοταγής πολίτης, αλλά δεν έχεις λεφτά για να νοικιάσεις κάποιο δωμάτιο (σε διπλάσια τιμή από τον ξένο τουρίστα βέβαια, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τον νόμο), ή δεν είχες την τύχη να κληρονομήσεις το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό, θα πρέπει να μείνεις σπίτι και να βλέπεις τα ελληνικά νησιά σε καρτ-ποστάλ ή στο «Μένουμε Ελλάδα». Εναλλακτικά βέβαια μπορείς να πας σε ένα οργανωμένο κάμπινγκ, όπου οι σκηνές στοιβάζονται η μία δίπλα στην άλλη. Η αίσθηση της ιδιωτικής ζωής και της απομόνωσης πάει περίπατο.
Χρόνια τώρα ανακυκλώνεται το ίδιο επιχείρημα -πρόσχημα υπέρ της απαγόρευσης του ελεύθερου κάμπινγκ: αυτό της προστασίας του περιβάλλοντος. Οι κατασκηνωτές είναι «άπλυτοι», «αφήνουν σκουπίδια», «καταστρέφουν τα δέντρα», «βάζουν φωτιές» κτλ. Κι ο Πρέβελης που κάηκε το 2010 λίγες μέρες μετά την επιχείρηση-σκούπα που πέταξε έξω τους κατασκηνωτές από το ποτάμι και την παραλία; Ψιλά γράμματα.
Αν όντως πάντως το πρόβλημα είναι η μόλυνση, το ερώτημα είναι φυσικά γιατί δεν ποινικοποιείται η μόλυνση αντί της κατασκήνωσης; Και ο απλός λουόμενος μπορεί να αφήσει σκουπίδια, και τα αυτοκίνητα μολύνουν, και τα ξενοδοχεία αφήνουν λύματα και καταπατούν τις ακτές. Ο κατασκηνωτής που διαλέγει αυτού του είδος τις διακοπές, έχει μάλλον περισσότερες ευαισθησίες ώστε να προσέξει την γη που τον φιλοξενεί, ώστε να έρθει ξανά και ξανά, και να την βρει ατόφια.
Λευτεριά στους campers λοιπόν. Η συλλογικότητα «Ηλιόσποροι» έχει ξεκινήσει ήδη μια προσπάθεια για την δημιουργία ενός αυτοδιαχειριζόμενου δικτύου περιοχών ελεύθερης κατασκήνωσης. Με την υποστήριξη των τοπικών αρχών, με βασικές υποδομές (τουαλέτες, ντουζιέρες, κάδους απορριμάτων) και με τους ίδιους τους ελεύθερους κατασκηνωτές να δρουν σαν θεματοφύλακες της κάθε περιοχής. Το κάλεσμα στους Δήμους της Ελλάδας έχει ήδη σταλεί κι ελπίζουμε να υπάρξει σχετική ανταπόκριση. Το λιγότερο που έχουν να κάνουν στην τελική είναι να μην στέλνουν τους αστυνομικούς να παίζουν κυνηγητό πάνω στους αμμόλοφους με τους κατασκηνωτές και να τους κόβουν πρόστιμα επειδή τόλμησαν να έρθουν πιο κοντά στην φύση.
Free Camping Guide: Για τον όψιμο camper πάντως, υπάρχει ο Οδηγός Ελεύθερης και Υπεύθυνης κατασκήνωσης
Free Camp Gr: Κι εδώ θα βρείτε την πρωτοβουλία για την νομιμοποίηση της ελεύθερης κατασκήνωσης