2023-2024: Τα πιο ΣΙΝΕΦΙΛ αγαπημένα φιλμ της σεζόν

ΣΙΝΕΦΙΛ Με τις καλύτερες ταινίες να έχουν βγει σχεδόν όλες πριν από την αλλαγή του χρόνου, το δεύτερο μέρος της σεζόν ήταν ένα από τα πιο υποτονικά στα σύγχρονα χρονικά, στα απόνερα της πανδημίας και της απεργίας των σεναριογράφων. Καθώς ένα «Dune: Part 2», όσο καλό και αν ήταν (που ήταν), δεν φέρνει την άνοιξη και οι κινηματογράφοι δυσκολεύτηκαν, βλέποντας κάποιες, λίγες αξιόλογες παραγωγές, όπως το «Oι Αντίπαλοι» (Challengers) του Λούκα Γκουαντανίνο και τον «Κασκαντέρ» (The Fall Guy) του Ντέιβιντ Λιτς, να κινούνται υποτονικά.
 
Ακόμη και η θερινή σεζόν ξεκίνησε με προβλήματα, εν μέσω πρωταθλημάτων και των επερχόμενων ολυμπιακών αγώνων. Το «Furiosa: A Mad Max Saga» του Τζορτζ Μίλερ ήταν κατώτερο των προσδοκιών σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ το ίδιο συνέβη και με το «Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη» (A Quiet Place: Day One). Ούτε όμως και τα υπόλοιπα υποψήφια blockbusters, με την εξαίρεση του μετριότατου «Bad Boys: Ride or Die», τα οποία δεν ήταν καν άξια αναφοράς. Ευτυχώς που η εμφάνιση του «Τα Μυαλά που Κουβαλάς 2» (Inside Out 2), ανέτρεψε την κατήφεια με την σκυτάλη να πηγαίνει στο «Εγώ, ο Απαισιότατος 4» (Despicable Me 4) που στη χώρα μας θα βγει στις 15/8. 
 

Διαβάστε επίσης: 39 φιλμ για το καλοκαίρι

 
Σε ό,τι αφορά τα κινούμενα σχέδια, το  «Ο Φίλος μου το Ρομπότ» (Robot Dreams) του Πάμπλο Μπέργκερ και «Το Αγόρι και ο Ερωδιός» (The Boy and the Heron) του Χαγιάο Μιγιαζάκι (και τα δύο δισδιάστατα και υποψήφια για Οσκαρ Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, με το δεύτερο να το κερδίζει), ήταν οι δύο πιο αγαπημένες της τελευταίας χρονιάς.
 
Μέσα στο ίδιο διάστημα μεγάλο ενδιαφέρον είχαν και οι εξ Ανατολής ταινίες όπως «Ο Πάγος που Καίει» (The Breaking Ice) του Αντονι Τσεν, το «Πλάνο 75» (Plan 75) της Τσι Χαγιακάουα, το «Αγάπη, Ζωή» (Love Life) του Κότζι Φουκάντα, «Το Δέντρο με τις Χρυσές Πεταλούδες» (Inside the Yellow Cocoon Shell) του Τιεν Αν Φαμ και το «Ο Διάβολος δεν Υπάρχει» (Evil Does Not Exist) του Ριγιουσούκε Χαμαγκούτσι. 
 
Ο ισπανόφωνος κινηματογράφος είχε και αυτός μία ύφεση. Ξεχωρίσαμε το «Τοτέμ» της Λίλα Αβίγιες, το «Οι Βασιλιάδες του Κόσμου» (Los Reyes del Mundo) της Λάουρα Μόρα από την Κολομβία, την «Απόδραση του '77» (Modelo 77/Prison 77) του Ισπανού Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ και το «Οι Παραβατικοί» (The Delinquents) του Ροντρίγκο Μορένο από την Αργεντινή. Από την Ιταλία είχαμε την «Χίμαιρα» (La Chimera) της Αλίτσε Ρορβάχερ, το «Ένα Καινούργιο Αύριο» (A Brighter Tomorrow) του Νάνι Μορέτι και «Το Αγόρι του Θερού» (Rapito) του Μάρκο Μπελόκιο.
 
Άλλες ευρωπαϊκές ταινίες που ξεχωρίσαμε ήταν: «Η Τελευταία Παμπ» (The Old Oak) του Κεν Λόουτς, οι δύο - διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, «Poor Things» και «Ιστορίες Καλοσύνης» (Kinds of Kindness), το ελληνοβρετανικό «How to Have Sex» της Mόλι Μάνινγκ Γουόκερ, τα «Πράσινα Σύνορα» (Green Border) της Ανιέσκα Χόλαντ από την Πολωνία, το «Ζωικό Βασίλειο (The Animal Kingdom) του Γάλλου Τομά Καϊγιέ, το «Blue Jean» της Βρετανίδας Τζόρτζια Οκλεϊ, το «Με τα Μάτια της Νταλβά» (Dalva) της Εμανουέλ Νικό από τη Γαλλία και το «Ράδιο Μέτρονομ»(Metronom) του Ρουμάνου Αλεξάντρου Μπερκ. 
 
Από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, πέρα από τον «Καθεδρικό» (Cathedral) του Ρίκι Ντ' Αμπροουζ και το  «Οι Αντίπαλοι» του Ιταλού Λούκα Γκουαντανίνο, είχαμε το «Fremont» του ιρανικής καταγωγής Μπαμπάκ Τζαλαλί και τα καναδικά «Λίμνη Φάλκον (Falcon Lake) της Σαρλότ Λε Μπον και το «Η Φύση του Έρωτα (Simple Comme Sylvain) της Μόνια Τσοκρί που βγήκε αυτές τις μέρες. Από την Αυστραλία μας άρεσαν δύο ιδιαίτερες ταινίες, το «Η Επιβίωση της Ευγένειας» (The Survival of Kindness) του Ρολφ Ντε Χέερ και «Το Νέο Αγόρι» (The New Boy) του Γουόργουικ Θόρτον.
 
Στον τομέα των ταινιών τρόμου ξεχώρισε άνετα και χωρίς αντίπαλο το «Μίλα Μου» (Talk to Me) των αδελφών Φιλίππου από την Αυστραλία. Από την ίδια χώρα ήρθε και το «Στενές Επαφές με τον Διάβολο» (Late Night with the Devil) των αδελφών Κερνς που θα μπορούσε να είναι καλύτερο με ένα λιγότερο αμήχανο φινάλε, χαρακτηριστικό που βρήκαμε και σε άλλες ενδιαφέρουσες ταινίες του είδους, όπως το αργεντίνικο «Εκεί που το Κακό Παραμονεύει» (Where Evil Lurks) του Ντέμιαν Ρούγκνα.
 
Η ελληνική παραγωγή ήταν υποτονική σε ενδιαφέρον με το βραβευμένο «Animal» της Σοφίας Εξάρχου, την συγκινητική «Εξέλιξη» του Περικλή Χούρσογλου και «Το Καλοκαίρι της Κάρμεν» του Ζαχαρία Μαυροειδή, να ξεχωρίζουν αισθητά από τα υπόλοιπα. Πολύ καλύτερα ήταν τα πράγματα στον τομέα του ντοκιμαντέρ με τα «Αδέσποτα Κορμιά» της Ελίνας Ψύκου, το «Avant Drag!» του Φιλ Ιερόπουλου, το «Οι Ελευσίνιοι» του Φίλιππου Κουτσαφτή, το «Λεσβία» της Τζέλης Χατζηδημητρίου, το «Η Αφρίν στον Καιρό της Πλημμύρας» του Άγγελου Ράλλη και πολλά άλλα που είδαμε στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που δεν είχαν διανομή ακόμα. Άλλα ενδιαφέροντα διεθνή ντοκιμαντέρ ήταν το «Όλη η Ομορφιά και η Αιματοχυσία» (All the Beauty and the Bloodshed) της Λόρα Πόιτρας, «Ο Αντίλαλος» (El Eco) της Τατιάνα Χουέζο, «Η Αδελφότητα της Καπνιστής Σάουνας» (Smoked Sauna Sisterhood) της  Αννα Χιντς, το «Eνιο Μορικόνε: Ο Μαέστρος» (Ennio) του Τζουζέπε Τορνατόρε και «Η Φανταστική Χώρα μου» (My Imaginary Country) του Πατρίσιο Γκουσμάν. 
 

 
Ακολουθούν αλφαβητικά οι 11 πιο αγαπημένες μας ταινίες της περιόδου συν άλλες 11 που ήταν επίσης ξεχωριστές κατά τη γνώμη μας. Αν μας ακολουθείτε και τα γούστα σας ταιριάζουν με τα δικά μας, δείτε τις όπου τις βρείτε (στις θερινές αίθουσες κατά προτίμηση) και μην χάσετε τις αριστουργηματικές επανεκδόσεις που δεν έχουν την προσέλευση που τους αξίζει πραγματικά. 
 
 
DUNE: ΜΕΡΟΣ 2 (Dune: Part 2) του Ντενί Βιλνέβ. Μετά την βουτιά στα βαθιά χωρίς σωσίβιο του πρώτου μέρους, ήρθε μέσα στην Άνοιξη το δεύτερο, με «βάσεις» και μεγαλύτερη σκηνοθετική αυτοπεποίθηση, για να σταθεί ακλόνητο πάνω στους ασταθείς και μετακινούμενους αμμόλοφους του πλανήτη Dune και να μας ταξιδέψει χωρίς γάντζους και χαλινάρια, πάνω στις πλάτες των τεράστιων αμμοσκώληκων Shai Hulud. Κινηματογραφικό επίτευγμα από τον Βιλνέβ που ξέρει να συνδυάζει άψογα το τερπνόν μετά του ωφελίμου, όσο κανένας άλλος αυτή τη στιγμή στο Χόλιγουντ και όχι μόνο εκεί. 
 
ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ (Anatomie d'un Chute) της Ζιστίν Τριέ. Μια γυναίκα κατηγορείται για τον φόνο του συζύγου της. Μοναδικός μάρτυρας, ο μικρός τους γιος με προβλήματα όρασης που πρέπει να καταθέσει είτε υπέρ της ή εναντίον της. Σάρωσε τα βραβεία και βρέθηκε στην κορυφή των καλύτερων ταινιών του 2023 για το δυνατό της σενάριο, παρόλο το αμφίσημο φινάλε της. Μέσα από ένα σφυροκόπημα χειραγώγησης ενόρκων και θεατών από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές εντός και εκτός δικαστηρίου, η ταινία αφηγείται μια τραγωδία χωρίς κάθαρση που κινείται πάνω σε μία γκρίζα ηθική γραμμή, όπως και η πραγματική ζωή άλλωστε.
 
ΟΙ ΑΠΟΙΚΟΙ (Los Colonos/The Settlers) του Φελίπε Γκάλβεζ Αμπερλε. Στη Χιλή του τέλους του 19ου αιώνα, τρεις ιππείς, ένας Βρετανός πρώην αξιωματικός, ένας Αμερικανός τυχοδιώκτης και ένας ντόπιος ιθαγενής,  προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να βρουν μία έξοδο των κοπαδιών του στον Ατλαντικό, κάνοντας την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του στην Γη του Πυρός. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ’ ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής που δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Η σφαγή των αυτοχθόνων της Χιλής από τους Ισπανούς γαιοκτήμονες και ο ρόλος της ευρωπαϊκής και της αμερικανικής αποικιοκρατίας, διατυπώνονται κινηματογραφικά μέσα από τους κώδικες ενός πειραγμένου, σκοτεινού και στιγμές τρομακτικού γουέστερν, το οποίο εντυπωσιάζει με την εικαστική και την δραματική του δύναμη. Βραβείο FIPRESCI στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών και ήταν η πρόταση της Χιλής για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας. Το ντεμπούτο της σεζόν.
 
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ (Das Lehrerzimmer/The Teacher's Lounge) του Ιλκέρ Τσατάκ. Μια δασκάλα, έρχεται αντιμέτωπη με μια σειρά ηθικών αδιεξόδων, όταν αρχίζουν να σημειώνονται μια σειρά από μικροκλοπές στο σχολείο. Οι σχέσεις των μαθητών και των ενηλίκων περιπλέκονται, ενώ διαγράφεται κάθε έννοια εμπιστοσύνης με αποτέλεσμα η κατάσταση να φτάσει στα άκρα. Το ψυχολογικό θρίλερ του Ιλκέρ Τσατάκ εξετάζει το κατά πόσο μπορεί να δοθεί δικαιοσύνη χωρίς να καταπατηθεί κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας, εσφαλμένης ή μη. Ο ύποπτος είναι ένα φτωχό αγόρι παιδί μεταναστών, η ίδια η δασκάλα υπήρξε παιδί μεταναστών από την Πολωνία. Το αγόρι νιώθει να στοχοποιείται και εκμεταλλεύεται το κλίμα υπέρ του, αντιστρέφοντας τους ρόλους. Είναι ή όχι ένοχο; Αριστουργηματικό σενάριο, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα στο πιο αγωνιώδες θρίλερ της σεζόν, που ήταν υποψήφιο για το Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας.
 
ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ: Μια σειρά από κατά συρροή φόνοι τη δεκαετία του '20 στην Οκλαχόμα, έχουν ως θύματα μέλη της φυλής Οσεϊτζ. Στο φόντο αυτών των δολοφονιών, βρίσκεται η απόπειρά των ιθαγενών να προστατεύσουν τα δικαιώματα της γης τους, όταν ανακαλύπτεται πως σε αυτά υπάρχουν πολύτιμα κοιτάσματα πετρελαίου, γεγονός που τους προσφέρει απρόσμενο πλούτο. Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει το FBI που μόλις είχε σχηματιστεί. Η "μυστική ιστορία" των Ηνωμένων Πολιτειών καταγράφεται αποσπασματικά και συστηματικά, σε ολόκληρη τη φιλμογραφία του Μάρτιν Σκορτσέζε, μέσα από μυθοπλασίες που βασίζονται ως επί το πλείστον σε πραγματικά γεγονότα, τα οποία αφορούν το χτίσιμο του "Αμερικανικού Ονείρου". Ενός ονείρου "υποχρεωτικής" οικονομικής επιτυχίας που πραγματοποιείται χωρίς ηθικούς φραγμούς, κυρίως μέσα από τη διαπλεκόμενη συνεργασία πολιτικής, οικονομικών παραγόντων και υποκόσμου. Ο ανθρώπινος παράγοντας όμως, πάντοτε απρόβλεπτος και σε ό,τι αφορά το μυθοπλαστικό κομμάτι, εξυπηρετεί την αφήγηση στην απόδοση δικαιοσύνης σε μια από τις πιο αισιόδοξες και καλύτερες ταινίες του βετεράνου δημιουργού της ύστερης του περιόδου. Υπέροχο και το μουσικό σκορ του Ρόμπι Ρόμπερτσον λίγο πριν πεθάνει τον περασμένο Αύγουστο. 
 
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ (As Bestias) του Ροντρίγκο Σορογκόγιεν. Δυο Γάλλοι συνταξιούχοι, ερασιτέχνες αγρότες που έχουν αρχίσει μια νέα ζωή σε ένα χωριό στην ορεινή βόρεια Ισπανία, έρχονται σε σύγκρουση με τους μέχρι χθες φιλήσυχους συγχωριανούς τους, όταν διαφωνούν με την εκμετάλλευση της περιοχής από εταιρεία ανεμογεννητριών που θα τους προσφέρει βραχυπρόθεσμο "κέρδος". Δύο αντίθετοι κόσμοι συγκρούονται, από την αδυναμία τους να βρουν κανάλια επικοινωνίας σε μία κλειστοφοβική παραβολή για την τρέχουσα πολιτική κατάσταση ενός κόσμου, παραδομένου στις προκαταλήψεις, τους διαχωρισμούς και τις διαιρέσεις, χαμένου στην δίνη του ατομικισμού της νεοφιλελεύθερης  ανθρωποφαγικής κουλτούρας, σε ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ που βγήκε τις ημέρες των περσινών καλοκαιρινών διακοπών περνώντας κάτω από τα σινεφίλ ραντάρ. Αναζητήστε το. 
 
Η ΖΩΝΗ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ (The Zone of Interest) του Τζόναθαν Γκλέιζερ. Η βαρετή καθημερινότητα του διοικητή του Αουσβιτς Ρούντολφ Ες και της οικογένειας του που ζουν μεσοτοιχία με το στρατόπεδο εξόντωσης σε ένα ιδιότυπο κινηματογραφικό installation τρόμου. Με το απόμακρο ύφος ενός ντοκιμαντέρ παρατήρησης, η ταινία παρακολουθεί την ανέμελη καθημερινότητα της οικογένειας με τρόπο αποστασιοποιημένο και ενοχλητικά απόμακρο, μιλώντας με τον δικό της τρόπο για την «Κοινοτοπία του Κακού» διαχρονικά. Η αναφορά του εβραϊκής καταγωγής Βρετανού σκηνοθέτη στην πολιορκία στη Γάζα και στη γειτνίασή της με τα σπίτια των Ισραηλινών εποίκων στα Οσκαρ, τον έφερε αντιμέτωπο με το σιωνιστικό κατεστημένο. 4 Βραβεία στις Κάννες, 7 υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία και 3 για τις Χρυσές Σφαίρες. Δίκαιο Οσκαρ Διεθνούς Ταινίας. 
 
ΞΕΡΑ ΧΟΡΤΑ (Kuru Otlar Üstüne/About Dry Grasses) του Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν. Σε μια μικρή τουρκική πόλη της Ανατολίας, δύο δάσκαλοι, ο ένας από την Κωνσταντινούπολη να υπηρετεί την υποχρεωτική του "θητεία" στην επαρχία, ο άλλος ντόπιος, μοιράζονται το ίδιο σπίτι και διεκδικούν την προσοχή μιας συνομήλικής τους δασκάλας. Την ίδια στιγμή ο "ξένος" δάσκαλος κατηγορείται από μία μαθήτρια στην οποία είχε αδυναμία, για προσπάθεια αποπλάνησης από μέρους του, όταν εκείνος αρνείται να ανταποκριθεί στα εφηβικά της σκιρτήματα. Μετά από δύο ενδοσκοπικές και "κλειστές" ταινίες, τη «Χειμερία Νάρκη» και την «Άγρια Αχλαδιά», ο αγαπημένος μας Τούρκος σκηνοθέτης, ανοίγει τους ορίζοντές του σε άλλη μία συναρπαστική παραβολή για τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα της χώρας του, με τον γνωστό, λυρικό και βαθιά μελαγχολικό του ύφος στο οποίο εδώ, μια ακτίνα ηλιακού φωτός, μοιάζει να εισχωρεί στο φινάλε. Τον αγαπάμε. 
 
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ (The Holdovers) του Αλεξάντερ Πέιν. Ένας αντιπαθητικός καθηγητής σε ένα κολέγιο υψηλού κύρους στην Μασαχουσέτη των αρχών της δεκαετίας του '70, υποχρεώνεται να παραμείνει στην πανεπιστημιούπολη κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων διακοπών για να προσέχει τους λίγους μαθητές που δεν έχουν - για πολλούς και διάφορους λόγους - πουθενά αλλού να πάνε. Αναγκάζεται να αναπτύξει σχέσεις με έναν ταραχοποιό μαθητή με τον οποίο μοιράζονται την ίδια αμοιβαία αντιπάθεια και με την μαύρη μαγείρισσα του κολεγίου, η οποία έχασε μόλις τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι επικριτές της την βρήκαν προβλέψιμη και συνταγογραφημένη. Εμείς λατρέψαμε την άκρως επιτυχημένη προσπάθεια του Αλεξάντερ Πέιν να φτιάξει μια ταινία στο ύφος των καλών αμερικανικών ταινιών της αγαπημένης μας δεκαετίας του '70, με τρισδιάστατους χαρακτήρες, ανθρωποκεντρική στόχευση, πικρά σατιρικό, ειρωνικά χιουμοριστικό, αυθεντικά συγκινητικό, με ένα ανεπανάληπτο ερμηνευτικό κρεσέντο από το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τρίδυμο. 
 
ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ (Past Lives) της Σελίν Σονγκ. Δυο παιδικοί φίλοι, ένα αγόρι και ένα κορίτσι συναντιούνται ξανά μετά από 24 χρόνια, προσπαθώντας να γεφυρώσουν μέσα σε λίγες μόλις μέρες τις διαδρομές τους που έχουν ακολουθήσει εντελώς διαφορετική πορεία. Η εξαιρετική γλυκόπικρη ταινία της κορεατικής καταγωγής Αμερικανίδας Σελίν Σονγκ  μας παρακινεί να στοχαστούμε για όσα δεν τολμήσαμε να πούμε και να κάνουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους, να φανταστούμε τις διαδρομές στις οποίες θα διανύαμε μέσα στη ζωή μαζί τους, αν είχαμε πάρει διαφορετικές αποφάσεις σε σχέση με την πορεία μας στα μοναχικά της μονοπάτια, ή στις πολύβουες λεωφόρους της. 
 
ΤΟ ΤΕΡΑΣ (Kaibutsu/Monster) του Χιροκάζου Κόρε-έντα. Η παράξενη συμπεριφορά του γιου της, αναγκάζει τη μητέρα να ζητήσει απαντήσεις στο σχολείο, σε μία μυστηριώδη περίπτωση εκφοβισμού στην οποία εμπλέκονται ένας δάσκαλος και άλλος ένας μαθητής. Ο Κόρε-έντα σε σενάριο όχι δικό του όπως συνηθίζει, αλλα του Γιούτζι Σακαμότο, μοιάζει να γυρίζει μια πιο αισιοδοξη παραλλαγή του Close» του Λούκας Ντοντ, με αφήγηση τύπου Ρασομόν». Βλέπουμε τα ίδια γεγονότα - χωρίς όμως να επαναλαμβάνονται σκηνές - μέσα από τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες και τις προοπτικές τους με τρόπο που η μία συμπληρώνει την άλλη, ξεκαθαρίζοντας τα γεγονότα. Το ονειρικό φινάλε να θυμίζει κάτι από Μιγιαζάκι, ενώ ακούγεται και το τελευταίο μουσικό σκορ για ταινία από τον ελλείποντα Ρουίτσι Σακαμότο, στον οποίο το φιλμ είναι αφιερωμένο. 
 

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ 11 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΡΕΣΑΝ:
Το AVANT DRAG! του Φιλ Ιερόπουλου που αποτυπώνει πως το drag μπορεί να είναι μια υπολογίσιμη πολιτική θέση και υπόθεση.
Το ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ της Ελίνας Ψύκου που υπογραμμίζει πως το γυναικείο κορμί γίνεται πεδίο μάχης και διαμάχης.
Το ΗΡΩΑΣ ΚΑΝΕΝΟΣ (Nobody's Hero) του Αλέν Γκιροντί στο οποίο τα σκοτεινά αντικείμενα του πόθου μετατρέπονται σε εμμονικούς και ενίοτε σατιρικούς αντικατοπτρισμούς, στους οποίους ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει να δει,αλλά όχι την αλήθεια.
Ο ΚΑΘΕΔΡΙΚΟΣ (The Cathedral) του Ρίκι Ντ' Αμπροουζ το οποίο αποτυπώνει μοναδικά την ιμπρεσιονιστικά ελλειπτική ανατομία μιας αμερικανικής οικογένειας μέσα στο χρόνο.
Το ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (Afire) του Κρίστιαν Πέτσολντ που μεταξύ άλλων μιλά για το πως η έλλειψη αυτοπεποίθησης μπορεί να έχει την μορφή μιας απροκάλυπτης εγωπάθειας σε έναν κόσμο αστάθειας κυκλωμένο από φλόγες.
Το ΟΛΗ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΑ  (All the Beauty and the Bloodshed) της Λόρα Πόιτρας, ένα φιλμ το οποίο συνδυάζει το ιστορικό, βιογραφικό ντοκουμέντο με την καταγγελία του τρόπου επιρροής των φαρμακευτικών της "ευτυχίας".
Ο ΠΑΓΟΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ (The Breaking Ice) του Αντονι Τσεν και τα...
...ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ (Fallen Leaves) του Ακι Καουρισμάκι μιλούν για τη ζεστασιά της ανθρώπινης επαφής που - έστω και παροδικά - μπορεί να θερμάνει την παγωνιά των συναισθημάτων.   
Το ΤΟΤΕΜ της Λίλα Αβίγιες είναι μια οικογενειακή τοιχογραφία δωματίου με στοιχεία μεταφυσικά και ταινίας ενηλικίωσης, στο πιο ελπιδοφόρο ντεμπούτο της σεζόν.
Το ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ (Perfect Days) του Βιμ Βέντερς που βάζει προτεραιότητα σε ό,τι κατά τη γνώμη του αξίζει να κρατηθεί, μέσα από την λιτή μορφή ενός αξιακού απολογισμού, που στιγμές μοιάζει με ημερολογιακό απόσταγμα κινηματογραφικής σοφίας. 
Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΡΟΜΠΟΤ (Robot Dreams) του Πάμπλο Μπέργκερ, μοιάζει να μιλάει μεταφορικά για το που πάνε οι φιλίες και οι έρωτες όταν πεθάνουν, σε μια μελαγχολική και όχι ιδιαίτερα παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων χωρίς διαλόγους. 
 
Διαβάστε επίσης: 2023: Οι 20 αγαπημένες μας ταινίες


Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν

εμφάνιση σχολίων