Το Λονδίνο ζει τις Αλκυονίδες του. Και οι φίλες ακούνε τις εσωτερικές τους φωνές στη διαπασών
ΒΙΒΙΑΝΑ ΜΗΛΙΑΡΕΣΗ – ΣΑΝΤΡΑ ΟΝΤΕΤ ΚΥΠΡΙΩΤΑΚΗ
7 Μαρτίου 2012
ΕΧΟΥΜΕ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ: ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΙΜΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΦΩΝΗ. Με τίποτα. Δε μπορούμε να την κάνουμε να πάψει. Ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι μας, αντηχεί μέσα στα αγγεία μας και φουσκώνει τις φλέβες μας. Την πιάνει υστερία κυρίως όταν σπρωχνόμαστε και σφηνώνουμε ανάμεσα σε γκρίζους κυρίους και μουντές κυρίες στο rush hour, στις έξι και δέκα ακριβώς, στη Liverpool street. Στριγγλίζει βουβά προς όλους αυτούς που πηγαινοέρχονται σαν βουρλισμένοι, κοστούμι ατσαλάκωτο, χαρτοφύλακας στο χέρι, βλέμμα κενό.
ΜΑΣ ΠΙΑΝΕΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΣΟΥΠΕΡ ΗΡΩΑ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΟΥΜΕ. Να τους χώσουμε με το ζόρι σε μία πτήση προς τον ήλιο για να χαλαρώσουν τα μπουτάκια τους. Να τους στείλουμε στις μαμάδες μας για να τους αναλάβουν. Να τους βάλουμε να ακούσουν το μακρινό βουητό των κοχυλιών. Να τους αναγκάσουμε να ζαρώσουν τη μύτη τους μπροστά στον καθρέφτη. Να τους κλείσουμε τα μάτια και να τους δώσουμε να μυρίσουν φρέσκο θυμάρι. Να τους δείξουμε τι είναι ένας χαρταετός. Να τους εκμυστηρευτούμε πως όταν κάνει λιακάδα έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να ξεφωνήσουν «Ε-Ε-ΕΚΔΡΟΜΗ!» και να σκαρφαλώσουν σε μια λεμονιά. Να τους υποχρεώσουμε να ερωτευτούν. Για να θυμηθούν. Αλλά τελικά δεν τους λέμε τίποτα. Μονάχα τους κοιτάμε αμίλητες, βαθιά στα μάτια, και κάνουμε «μπλινκ-μπλινκ». Κι αυτοί φεύγουν.
H AΘΩΟΤΗΤΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ, γράφει η Ζατέλη. Κι αυτή ακριβώς η επίγνωση της απώλειας, συνεχίζει, είναι που μας καθιστά, τους ενήλικες, «δραματικά πρόσωπα». Οι Electric Litany τραγουδούν πώς μόνο αν παραμένεις παιδί, κερδίζεις τον πόλεμο. Μας παροτρύνουν να μην ξεχνάμε τα όνειρά μας και να μη φοβόμαστε να τα πραγματοποιήσουμε. Μας θυμίζουν πως μόνο όταν αφηνόμαστε στον έρωτα, ακούμε την εσωτερική μας φωνή.
ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΝΤΑΡΤΗΣ. Με όπλα την ανημποριά και την αδυναμία του κερδίζει την ευκαιρία να παραδίνεται στη ραθυμία και τα όνειρά του. Τα παιδιά είναι πανούργοι μικροί άνθρωποι επειδή άφωνα επαναστατούν στον κόσμο των μεγάλων. Ενθουσιάζονται και απογοητεύονται. Ξεκαρδίζονται στα γέλια και βάζουν τα κλάματα. Λένε αυτό που σκέφτονται. Ούτε αυθυποβάλλονται, ούτε συμβιβάζονται. Δεν τους αρέσει να κάνουν υπομονή και έχουν καπρίτσια. Θέλουν να φοράνε γυαλιστερά παπούτσια, να τρώνε μερέντα για μεσημεριανό και να ακούνε το ίδιο παραμύθι κάθε βράδυ.
ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΔΙΑΡΚΩΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ. Να εξηγήσουμε όσα μας περιβάλλουν. Να βρούμε το νόημα των πραγμάτων. Να συμμορφωθούμε.
ΓΙ΄ ΑΥΤΟ KΑΤΑΠΙΑΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΛΟΓΟ. Φτιάχνουμε κολάζ με χάρτινα καραβάκια για να πασαλειφτούμε με κόλλες και μπογιές. Ξεχνάμε την άνθος αραβοσίτου «έχεις-γάλα-φτιάξε-κρέμα-γιώτης» για να αρπάξει και να γίνει crème brulée. Συλλέγουμε πασχαλίτσες για να τις ταΐσουμε ζάχαρη και να τις κάνουμε μπάνιο. Ξυπνάμε μες στη νύχτα για να διηγηθούμε τα όνειρά μας και να μην τα ξεχάσουμε. Κυρίως δεν τους παίρνουμε όλους και όλα στα σοβαρά. Και αποδεχόμαστε ότι δεν χρειάζεται να τα καταλαβαίνουμε όλα. «Μπλινκ-μπλινκ».
ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΕΣ. ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ. Γιατί, τελικά, μόνο όταν ρίχνουμε τις άμυνές μας ακούμε την εσωτερική μας φωνή. Μόνο έτσι μπορούμε να αναζητήσουμε τις απραγματοποίητες μας υποσχέσεις. Σύμφωνα με τον Walter Benjamin, έχουμε χρέος προς το ξεχασμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας, να ξεπληρώσουμε τα «ανεκπλήρωτα» που κόλλησαν στο παρελθόν μας. Επειδή -εξηγεί ο Jean Lacoste τον Benjamin- εκεί, στις πιο κεκαλυμμένες μας αναμνήσεις κρύβεται η ουτοπική υπόσχεση ενός καλύτερου, πιο χαρούμενου, λυτρωμένου κόσμου.
ΥΓ 1:. Το Εnemy, το καινούριο single των Electric Litany, μυρίζει ροδόνερο, ιδρώτα και ναφθαλίνη. Αντιστέκεται στη λήθη, αντλεί από την αθωότητα και μας θυμίζει πως η πραγματικότητα και ο έρωτας μας ανήκουν. Να πας να τους ακούσεις στο Gagarin205 την Πέμπτη 15/3. Θα τρίζει ο πολυέλαιος. To How to be a child & win the war, το πρώτο άλμπουμ των Electric Litany, ήταν αφιερωμένο στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, την αναρχία και την κοινωνική απελευθέρωση.
ΥΓ 2: Αγαπήσαμε το γλυκύτατο Τι Θα Πει «Παιδί»; της Beatrice Alemagna, (Μετάφραση Εlsa Damien και Γιώργος Κουραβέλος, εκδ. Κόκκινο).
ΥΓ 3: Να στείλουμε ένα φιλί από καρδιάς στο Σπύρο Στάβερη για τις αναφορές του Lacoste, στην εξαιρετική, σπάνια έκδοση: Benjamin, W. (1978). Sens unique, Enfance berlinoise, Paysages urbains. Paris: Les lettres nouvelles.
Η Σάντρα είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Πιστεύει στην αγάπη και την επανάσταση. Η Βιβιάνα πιστεύει στην κοινοκτημοσύνη και στους ανθρώπους. Γράφει από εδώ κι από εκεί, «κυρίως τη λίστα του σούπερ μάρκετ». Αυτή τη στιγμή μπορεί να βρίσκονται οπουδήποτε.
εμφάνιση σχολίων