«Μα επιτέλους κύριε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κούντερα!»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ο Μίλαν μιλούσε για Αθανασία και δεν μιλούσε διόλου για αγάπη. «Μα επιτέλους κύριε Κούντερα», είπε ο παρουσιαστής, «η αγάπη δεν είναι για σας, αυτό που είναι για όλους τους υπόλοιπους θνητούς; Δεν είναι θυσία, αυταπάρνηση, δόσιμο, εγκατάλειψη, αδυναμία;»

Ο Κούντερα απάντησε: «Λόγια, κύριε μου. Πολλά λόγια. Η αγάπη, όπως την εκτιμά και την βιώνει η πλειοψηφία των ανθρώπων, δεν είναι παρά μια μίζερη υπόθεση που με θλίβει. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως αγαπάνε, αλλά οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι σχεδόν ποτέ αυτό που νομίζουν πως είναι, αλλά κάτι πολύ φτηνότερο, πολύ λιγότερο ευαίσθητο και, συνήθως, εξαιρετικά αδιάφορο. Η «αγάπη» τους είναι το ίδιο άκυρη με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Αυτοί οι παραφουσκωμένοι διάνοι – και όσο πιο ασήμαντος ο άνθρωπος, τόσο πιο Σπουδαίος και Αχτινοβόλος νοιώθει, με τον τρόπο που ο ετοιμοθάνατος τις τελευταίες του ώρες νοιώθει ξαφνικά υγιής -μεταφράζουν όλη την ασημαντότητα και την κοινοτοπία του κούφιου τους συναισθήματος στο ιδίωμα της ωραιότητας, της δήθεν αγάπης, της συγκίνησης,

«Αγαπάνε», παράγοντας κιτς, γιατί τι άλλο είναι η εύκολη, δηλώσιμη, καταγράψιμη αγάπη τους, παρά η προσπάθεια να αρέσουν με κάθε τρόπο σε όσους πιστεύουν πως φτάνει να δηλώνεις πως αγαπάς για να εξυψώνεσαι;

Σας παραπέμπω σε έναν ήρωά μου, για να πάρετε μια ιδέα περί του τι είναι η αγάπη για τα κοπάδια που αποτελούν το μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας. Και συγκεκριμένα, στην σκηνή που ο Φράντς, ο ήρωάς μου, ανίκανος να μιλήσει μετά το ατύχημα, κοιτάζει τη γυναίκα του, τη Μαρί Κλοντ, με μίσος, ικετεύοντας την, αν μπορούσε να λεχθεί αυτό, με το βλέμμα του, να εξαφανιστεί, να μη τη βλέπει στα μάτια του. Κι όμως το μίσος του, αυτή το εκλαμβάνει σαν υπέρτατη μορφή αγάπης, κολακεύεται μάλιστα πιστεύοντας πως πέθανε ευτυχισμένος, αφού έβλεπε στις τελευταίες του στιγμές την εικόνα της.

Αυτό το Αστείο, δεν σημαίνει παρά πόσο λίγο μπαίνει στον κόπο του «αγαπημένου» προσώπου ένας εκπρόσωπος του κοπαδιού. Πόσο λίγο οι άνθρωποι που λένε πως αγαπάνε γνωρίζουν ο ένας τον άλλο. Σημαίνει ακόμη, πως υπάρχει ένα ειδικό αισθητήριο περί αγάπης – κι αυτό είναι προνόμιο που, δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκει στους λίγους»

«Η αγάπη», συνέχισε το είδωλό μου. «είναι πράξη Δημιουργίας και μόνο. Συντελείται μέσα στον χρόνο, έτσι, ώστε ο άλλος μέσα από την πράξη της αγάπης μας. να καταφέρει να πραγματώσει το Εs muss sein του. Το Πρέπει του. Αυτό για το οποίο ετάχθη».


Μαλβίνα Κάραλη, Έρωτας και άλλες πολεμικές τέχνες (εκδ. Κάκτος).


Διαβάστε επίσης: 
Κούντερα: «Όλοι ζούμε πέρα από το χρόνο...»
Κούντερα: Οι ονειροπόλοι
Κούντερα: Ο έρωτας αρχίζει...

εμφάνιση σχολίων