Γώγου: Εκείνο που Α' ΠΡΟΣΩΠΟ σώνει τον άνθρωπο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Στην γη είναι όλα παλιά. Έχουν ειπωθεί όλα. Εκείνο που σώνει τον άνθρωπο σε έναν βαθμό είναι η Τέχνη.

Και η Τέχνη γίνεται από μια μικρή κάστα ανθρώπων, είτε "διανοούμενων", είτε "λαϊκών", που την καθοδηγεί, την εκφράζει και τελικά την λυμαίνεται, με το πρόσχημα ότι αυτοί είναι που ξέρουν κι όλοι οι άλλοι είναι πρόβατα…

Για μένα όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερο έργο τέχνης από τον άνθρωπο που περπατάει ολομόναχος μέσα στον χρόνο, με οδυνηρές συγκρούσεις μέσα του. Πράξη και όνειρο, ατομικό και κοινωνικό, άσπρο και μαύρο.

Μου μοιάζει ο άνθρωπος με έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του. Και η Τέχνη σαν άρρωστος και γιατρός μαζί.


Κατερίνα Γώγου, «Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ' έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του», εκδ. Καστανιώτη, Απόσπασμα από το βιβλίο της Κατερίνας Γώγου, Μου μοιάζει ο άνθρωπος μ’ έναν ήλιο, που καίγεται από μόνος του, Εκδ. Καστανιώτη. Η Κατερίνα Γώγου (1 Ιουνίου 1940 - 3 Οκτωβρίου 1993) γεννήθηκε στην Αθήνα. Στις αρχές της δεκαετίας του '50 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο και 10 χρόνια αργότερα εμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου. Το 1977 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κέρδισε το βραβείο Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι». Με τη στροφή της στην ποίηση έγινε γνωστή για τους αντισυμβατικούς στίχους και τις ιδέες της. Γνωστότερα βιβλία με ποιήματά της «Τρία κλικ αριστερά», «Ιδιώνυμο», «Απόντες», από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993 στο διαμέρισμα της μητέρας της στο Μεταξουργείο, όπου είχε αποσυρθεί.


Διαβάστε επίσης: Γώγου: Έρωτας 

εμφάνιση σχολίων