Από τον Τέλλο Φίλη
Από την ερμητική Έμιλυ Ντίκινσον ως τον γενναιόδωρο W.H. Audon όλοι οι ποιητές ασχέτως καταγωγής, θρησκεύματος και προσωπικών επιλογών, πάντα περιείχαν την αίσθηση του «περάσματος», γιατί οι αληθινοί Ποιητές γράφοντας τις πιο επίκαιρες προσωπικές τους εξομολογήσεις, αναγνωρίζονται μετά από χρόνια, βεβαίως ανάλογα με το κλίμα, την ατμόσφαιρα, την λογοτεχνική ετοιμότητα των συγχρόνων τους και την επάρκεια του συναισθήματος για τον άλλον, κάποιοι κατάφεραν εν ζωή να δικαιωθούν. Δικά μας παραδείγματα τα δύο Νόμπελ μας, ο Σεφέρης κι ο Ελύτης, μόνο που πήρε χρόνο η κατανόηση τους και η αποδοχή τους.DOCTV.GR
20 Απριλίου 2022
Ανάμεσα στην ποδοσφαιροποίηση και την τηλεοπτική νιρβάνα, υπάρχουν νέα παιδιά που επιμένουν να παλεύουν με τους γκρεμούς τους. Κάποια περνούν απαρατήρητα και κάποια αρκούνται στην πρόσκαιρη δόξα των κοινωνικών δικτύων, όμως η Ποίηση έχει τους δικούς της ρυθμούς τα δικά της μυστικά «περάσματα», το δικό της «Πάσχα».
Θυμίζω πως το Πάσχα σημαίνει πέρασμα, ούτε κόκκινα αυγά, ούτε τσουρέκια, ούτε μαγειρίτσες, είναι αυτή μετάβαση από το απτό στο αχειροποίητο μέσα μας που πνίγεται και κάθε άνοιξη θέλει ν’ ανθίσει, αλλά με τους δικούς της όρους.
Πόσο ετοιμοι είμαστε για ένα τέτοιο Πάσχα, ένα τέτοιο πέρασμα από τα έξω προς τα μέσα και πάλι έξω στις αγορές του κόσμου;
Σαν απάντηση επιλέγω ένα μικρό αποσπάσμα από έναν νέο ανθρωπο* αόρατο από τα ΜΜΕ κι ίσως ενοχλητικό μιας κι η λέξη «αγάπη» είναι άγνωστη λέξη στις εποχές που ζούμε, ελπίζω να βρείτε ο καθένας μόνος του τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που υπούλως αποφασίζω να μη θέσω εδώ. -Τέλλος Φίλης, Απρίλης-Μάης 2022
Διαβάστε επίσης:
Τέλλος Φίλης: «Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε»
Χρώματος Πορτοκαλί
Η Ευρώπη είναι μια ήπειρος που ξέχασε να αγαπά
εμφάνιση σχολίων