Το κείμενο γράφτηκε δύο μήνες μετά τα Δεκεμβριανά από την ποιήτρια Μαρία Ταταράκη
ΜΑΡΙΑ ΤΑΤΑΡΑΚΗ
7 Δεκεμβρίου 2011
Στην εποχή όπου το κράτος έχει συνειδητά εσωτερικεύσει το βαθύτερο ήθος του παρακράτους, στην εποχή του τι τρίκυκλο τι βιτριόλι, το παρόν δεν είναι παρά ένας α-ιστορικός χυλός κι ο βίος μας ένα τυχαίο άθροισμα συμβάντων, περιστατικών, επεισοδίων. Για τούτο και πάντοτε καλούμαστε να ξαναρχίσουμε από μηδενική βάση. Κι η διαλεκτική μας, άσφαιρη κι επιφανειακή΄ γιατί ως ήθος και στάση ψυχική δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτό που υποτίθεται πως αρνείται.
Έτσι ερμηνεύεται το κλίμα ενός διάχυτου αμοραλισμού που κυριαρχεί στα σχολεία μας. Σχολεία -θύλακες βαθέος κράτους. Όπου το κανονικό αναμετράται με το εξαιρετικό με εξουθενωτική την ισχύ του πρώτου.
«Κανείς πια δεν τραβάει το μπιστόλι του, όταν ακούει τη λέξη κουλτούρα. Όλοι όμως τραβάνε την κουλτούρα τους, όταν ακούνε την λέξη σκέψη».
Πράξη είναι η σκέψη. Αιχμής ανατρεπτικής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων. Η διεισδυτική, αναλυτική κι επίπονη έρευνα των πραγμάτων. Που ορίζει το επικινδύνως ζην. Που συνθέτει διαλεκτικά το παράτολμο με την ορθοφροσύνη.
«Αντάρτισσα Αντιγόνη, ίσια στον κίνδυνο τραβάς, όμως ορθώς αγαπημένη απ’ τους αγαπημένους σου» λέει η Ισμήνη στην παραβατική Αντιγόνη. Κι ο Σοφοκλής, ο μετριοπαθής και «συντηρητικός» Σοφοκλής συνταιριάζει αρμονικά δύο αντιθετικές έννοιες: την αποκοτιά κι αψηφισιά με την ορθοφροσύνη, και διδάσκει το «επικινδύνως ζην», τόσο επίκαιρο στις μέρες μας.
«Εμείς ονειρευόμαστε με σύστημα» είχε δηλώσει σε χρόνους ανύποπτους στέλεχος κόμματος εξουσίας κι είχε γίνει έτσι προπομπός του διαβόητου «πολιτικώς ορθού» που ορίζει αυθάδες τις μέρες μας. Μιας γλυκερής ημιπαρανομίας δηλαδή, όπου ο υπολογισμός και η προσποίηση, το life style, χρεώνουν το αυθεντικό το αλληλέγγυο και το συλλογικό στη σφαίρα της ουτοπίας. Θα τραγουδήσει «Αρετή και τόλμην η Ελευθερία» 3.000 χρόνια μετά τον Σοφοκλή, ο καρμπονάρος Ανδρέας Κάλβος. Και τα «Νεανικά χειρόγραφα του Μαρξ» εξακολουθούν να θερμαίνουν και να συγκινούν κάτι ονειροπόλους κι αλαφροϊσκιωτους. «Ο άνθρωπος είναι τρυφερός κι ευαίσθητος σαν μια σταγόνα πρωινής δροσιάς. Το μεγαλείο του είναι ότι το γνωρίζει. Άν το γνωρίζει.» διδάσκουν τα χειρόγραφα αυτά.
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα ξαναστήνονται στο βάθρο τους άνθρωποι από μάρμαρο κι από ατσάλι. Για ν’ ατενίζουν το μέλλον της ανθρωπότητας από θέσεως ισχύος. Και εκ του ασφαλούς. Στην κοσμοθεωρία τους, τα αγάλματα ούτε λυγίζουν ούτε δακρύζουν.
Η Ιστορία φαίνεται δεν είναι του γούστου τους. Το όνειρο και η φαντασία δεν είναι του γούστου τους. Ο προσανατολισμός της σκέψης προς απροσδόκητες, εξωοικονομικές κατευθύνσεις δεν είναι του επιπέδου τους. Της μονοσήμαντης κι επίπεδης, της γλυκερής ημιπαρανομίας, του πολιτικώς ορθού.
Η Ιστορία αδιαφορεί παγερά για τους πατερούληδες. Η Ιστορία που μας θέλει πλαστουργούς της ίδιας μας της ζωής. Και χειροποίητο το ενδιαίτημά μας. Αμύθητο δηλαδή. Γιατί αυτό, είναι το ήθος μας. Η ιστορία που μας θέλει στρατιώτες του κινδύνου. Κι αισθαντικούς. Με λόγο ακατανίκητο κατά την μάχη. Και έργο αιχμής μεταμορφωτικής της ισχύουσας τάξης πραγμάτων. Σήμερα. Όχι αύριο. Γιατί αν δεν βιώσουμε το Σήμερα αισθαντικά, με έκπαγλο διάνοια κι ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής μας, Αυτό δεν θα αφήσει ίχνη στη μνήμη μας. Αύριο.
Και τότε ο Αλέξης Γρηγορόπουλος θα αθροισθεί ως ένας ακόμη ωραίος νεκρός, να μας κοιτάζει από το κάδρο του, χαμογελώντας με νόημα. Κι η μαρτυρική Κούνεβα, μια ακόμη χαμένη ποιήτρια. Για ένα πουκάμισο αδειανό. Κι εμείς. Σύννεφα με παντελόνια. Υποψήφιοι ιδανικοί αυτόχειρες. Θεωρητικά, και δυνάμει. Στη Πράξη, μοιραίοι. Γένους ανυπεράσπιστου η ανθρώπινη μνήμη.
Άρθρα και ποιήματά της Μαρίας Ταταράκη δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες όπως η Ελευθεροτυπία, η Αυγή και η Εποχή. Έφυγε νωρίς από τη ζωή, πάνω στο μεσουράνημα της δημιουργικότητάς της, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2010. Η σελίδα Στην Κόψη της Ουτοπίας είναι αφιερωμένη στο έργο της.
εμφάνιση σχολίων