Η ρίζα της ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ πολιτειακής εξαπάτησης του κρατούμενου Β. Δημάκη

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Την ώρα που το Υπουργείο Παιδείας και άλλοι πυλώνες του κράτους επαίρονται για το «ψηφιακό άλμα» και την διαδικτυακή εκπαίδευση, ένας κρατούμενος στις φυλακές αδυνατεί να έχει την στοιχειώδη πρόσβαση σε ένα λάπτοπ με σύνδεση στο Διαδίκτυο για να παρακολουθήσει τα πανεπιστημιακά μαθήματα στην σχολή που αριστεύει και είναι υπότροφος.

Τί ακριβώς εξυπηρετούσε η μεταφορά των αρμοδιοτήτων περί σωφρονισμού από το Υπουργείο Δικαιοσύνης στο Υπουργείο Αστυνομίας; Μα, την εμπέδωση στους πολίτες ότι το κράτος μεριμνά για την καλύτερη φύλαξη, χωρίς πολλά-πολλά δικαιώματα που υπάρχει ο κίνδυνος να χαλαρώσουν την ασφάλεια. Η μετακίνηση αυτή ήταν αντισυνταγματική, καθώς το Υπουργείο Δικαιοσύνης είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την εκτέλεση των ποινών, η οποία πάντοτε παραμένει αρμοδιότητα του δικαιοδοτικού συστήματος ιδωμένου στην ολότητά του, ποτέ των υπηρεσιών ασφάλειας που αποκόπτουν την εκτέλεση της ποινής από το δικαιοκρατικό της θεμέλιο.

Όσο κι αν αυτά ακούγονταν θεωρητικά, αφού δεν βρέθηκε και κανείς να τα προβάλλει στα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια (που το 1998 έκριναν αντισυνταγματική την βεβαίωση τροχαίων παραβάσεων από υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου του δήμου Αθηναίων, με τη λογική ότι ιδιώτης δεν νοείται να υποκαθιστά τον πυρήνα της εκτελεστικής λειτουργίας που είναι η επιβολή των κυρώσεων), να τα τώρα μπροστά μας, στην υπόθεση Δημάκη. Αυτή είναι η ρίζα όλης της κρατικής αποτυχίας μιας πολιτειακής επιλογής που αμφισβητεί την εμβέλεια του ατομικού δικαιώματος στην εκπαίδευση και επιλέγει συνειδητά την διαχείριση αντί για την συμμόρφωση.
 

Η Ελλάδα ακόμη και σήμερα αδυνατεί να υλοποιήσει τα εκπαιδευτικά δικαιώματα ως κρατική αποστολή αποκομμένη από ιδεολογικές αγκυλώσεις και επικοινωνιακές σκοπιμότητες 

Αλλά και η επικοινωνιακή διαχείριση σε αυτή την υπόθεση απέτυχε παταγωδώς. Στην επικοινωνία λένε δεν έχει καμία σημασία ποιος έχει δίκιο, αλλά ποιος μπορεί να επιβάλλει τους κανόνες του διαλόγου. Η κυβερνητική βεβαιότητα ότι ουδείς από όσους «μας» ενδιαφέρουν θα ασχοληθεί με τα εκπαιδευτικά δικαιώματα ενός φυλακισμένου απέτυχε για άλλη μια φορά - και όταν λέω «κυβερνητική» εννοώ και της προηγούμενης κυβέρνησης που ουδέποτε ασχολήθηκε ουσιαστικά με τα εκπαιδευτικά δικαιώματα, λόγος για τον οποίο καταδικάστηκαν και οι επιλογές της από το ΕΔΔΑ πέρσι στην υπόθεση Παπαγεωργίου κατά Ελλάδας. Μολονότι ως αντιπολίτευση ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δώσει μάχη για τα αντίστοιχα δικαιώματα του Ρωμανού, ως κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς να ρυθμίσει το θέμα. Το ότι η ΝΔ θα έβλεπε ακόμη και ως εχθρική την ρητορική περί δικαιωμάτων ήταν δεδομένο και με τις επιλογές των προσώπων που ορίστηκαν ως αρμόδια για τα θέματα αυτά στην διοίκηση. Το μήνυμα ήταν καταδικασμένο εξ αρχής να αποτελέσει περισσότερο αντικείμενο ευρύτερης επίκρισης, παρά χειροκροτημάτων από ένα συντηρητικό ακροατήριο που θα ανακουφιζόταν.

Η Ελλάδα ακόμη και σήμερα αδυνατεί να υλοποιήσει τα εκπαιδευτικά δικαιώματα ως κρατική αποστολή αποκομμένη από ιδεολογικές αγκυλώσεις και επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Γι' αυτό καταδικάστηκε για το σχολείο-γκέτο στον Ασπρόπυργο. Γι' αυτό καταδικάστηκε για την αδυναμία της να προβλέψει μια νόμιμη διαδικασία απαλλαγής από τα θρησκευτικά. Γι' αυτό επιχειρεί να καταδικαστεί εκ νέου περιλαμβάνοντας την «διαγωγή» ως στοιχείο που θα αναγράφεται στα απολυτήρια. Γι' αυτό και δεν είναι σε θέση να παράσχει στοιχειώδη πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση στους φυλακισμένους που έχουν επιτύχει σε πανεπιστημιακές σχολές και εκπληρώνουν τις σπουδαστικές τους υποχρεώσεις με επιτυχία. Όλη η αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων στα εκπαιδευτικά ζητήματα εξαντλείται στο θέμα ταμπού που αφορά το «άσυλο», ένα νομικό κέλυφος δηλαδή που δεν έχει καμία σχέση με το περιεχόμενο του δικαιώματος στην εκπαίδευση.

Η εξαπάτηση του Βασίλη Δημάκη, αλλά και του συνόλου των πολιτών που τον υποστηρίζουν, στο δικαίωμά του να έχει πρόσβαση σε ένα λάπτοπ με ίντερνετ ώστε να παρακολουθεί τα πανεπιστημιακά του μαθήματα μπορεί να οδηγήσει σε μοιραία και μη επανορθώσιμα αποτελέσματα, λόγω της ανεπάρκειας του αρμόδιου πολιτικού προσωπικού. Το απευχόμαστε. Η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλους μάρτυρες για δικαιώματα που έχει κατοχυρώσει εδώ και αιώνες.

Πηγή: Βασίλης Σωτηρόπουλος

εμφάνιση σχολίων