«Όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα» γράφει ο Τζορτζ Όργουελ στη Φάρμα των Ζώων, καυτηριάζοντας αλληγορικά την απεικόνιση της κάθε ηγεσίας, που μόλις έρθει στην εξουσία, γίνεται τα ίδια και χειρότερα από τις προηγούμενες.
Φαίνεται πως στην Ελλάδα της πανδημίας και όλες οι πλατείες είναι ίσες, αλλά μερικές είναι πιο ίσες από τις άλλες. Ιδιαιτέρως αν έχουν εγκαίνια με όλες τις τιμές, Όπως η πλατεία Ομονοίας στις 14 Μαΐου. Η συνάθροιση του κόσμου που πήγε να χαζέψει το σιντριβάνι να ανάβει τα φώτα του, θύμιζε συναυλία σε εποχές προ-κορονοϊού. Όλοι μαζί, κοπαδιαστά και σφιχτά. χωρίς καν προσχηματικά μέτρα ασφαλείας, σαν να μην τρέχει τίποτα. Μάσκες πουθενά, χώρος πουθενά, κοινωνικές αποστάσεις μηδενικές.
Η διαμαρτυρία ενάντια στο καταστροφικό περιβαλλοντικό νομοσχέδιο στις 4 Μαΐου, όπως και όσων εργάζονται στον χώρο των τεχνών τρεις ημέρες αργότερα, αμφότερα έξω από τη Βουλή στην πλατεία Συντάγματος, έκαναν κανάλια και κυβέρνηση να μιλούν για «αντικοινωνικές συμπεριφορές που βάζουν σε κίνδυνο την προσπάθεια της πλειοψηφίας των πολιτών», διαμορφώνοντας φυσικά συνειδήσεις.
Η φιέστα όμως στην Ομόνοια γιορτάζεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Και πολύ αμφιβάλλω αν θα βγουν το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και τα κανάλια, να επιρρίψουν τέτοιου είδους ευθύνες στον Δήμαρχο, όπως έκαναν με τους πολίτες.
Ίσως αν βαπτίζαμε τις διαμαρτυρίες μας «εγκαίνια», κι αν ονομάζαμε τις πλατείες μας «Ομόνοια», τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Για την ώρα, φαίνεται πως ο ιός κολλάει στην Κυψέλη και στην Αγία Παρασκευή, όχι στην Ομόνοια. Κυρίως όμως, φαίνεται πως κολλάει όταν στην «εξέδρα» δεν κάθονται «επίσημοι».