Οι καλύτερες ταινίες ΣΙΝΕΦΙΛ της δεκαετίας

ΣΙΝΕΦΙΛ Συγκεντρώσαμε τις 10+ αγαπημένες ταινίες της δεκαετίας που τελείωσε. Οι επιλογές είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού υποκειμενικής αντίληψης και γενικής αποδοχής/παραδοχής, από τον κινηματογραφικό κόσμο, της αξίας της κάθε ταινίας, που στο σύνολό τους μοιράζονται κάποια κοινά χαρακτηριστικά:

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες ή σχεδόν όλες, έχουν βραβευτεί με μεγάλα ή μικρότερα βραβεία στα πιο δημοφιλή και γνωστά φεστιβάλ (ακόμη και το Mad Max: Fury Road έχει κερδίσει Βραβείο FIPRESCI στο Σαν Σεμπαστιάν), ενώ οι θεματικές του έρωτα ως εξάρτηση, αλλά και της Οικογένειας, της αναζήτησής της, της διάλυσής της, ή της ολοκλήρωσής της, σε όλες της τις παραλλαγές, μοιάζουν να επανέρχονται σε αυτές, ξανά και ξανά. Για πρώτη φορά, η λίστα είναι αξιολογική.

1. ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΑ (Bir Zamanlar Anadolu’da/Once Upon A Time in Anatolia), του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (Τουρκία, Βοσνία Ερζεγοβίνη 2011). Στα βάθη της Ανατολίας, ένας εισαγγελέας, ένας ανώτερος αστυνομικός και ένας ιατροδικαστής με την ερευνητική ομάδα τους, αναζητούν για ένα ολόκληρο βράδυ το θαμμένο πτώμα ενός άντρα, του οποίου ο δολοφόνος, είτε βρίσκεται σε σύγχυση, είτε θέλοντας να καθυστερήσει τη καταδίκη του, δεν μπορεί να θυμηθεί την ακριβή τοποθεσία του περιστατικού. Καθώς οι ώρες περνούν χωρίς αποτέλεσμα, οι τρεις άντρες θα έχουν πολλά να συζητήσουν, να συμφωνήσουν ή να διαπληκτιστούν για πολύ περισσότερα θέματα, πέρα από το έγκλημα και τη τιμωρία. Ο σπουδαιότερος εν ζωή Τούρκος σκηνοθέτης και οι ήρωές του, περιπλανιούνται στην έρημη χώρα της ύπαρξης, σε μια σκοτεινή, λυρική, μεταφυσική, υπαρξιακή ταινία δρόμου στην οποία η φόρμα και το περιεχόμενο συνδυάζουν τη ποίηση και το χιούμορ με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο. 


2. ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ (The Rider), της Κλόε Ζάο (ΗΠΑ 2017). Ένας σοβαρά τραυματισμένος νεαρός αναβάτης του ροντέο, προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα γι αυτόν κατάσταση. Υπαρξιακό μετα-γουέστερν, το οποίο η σκηνοθέτης εμπνεύστηκε στα γυρίσματα του The Songs My Brothers Tought Me (2015), το οποίο καθώς κινείται ανάμεσα στη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, μιλάει με λυρικό και σπαραχτικό τρόπο για το θαύμα του να είναι και να παραμένει κανείς ζωντανός, μετά από μια μη αναστρέψιμη και οδυνηρή δοκιμασία, με τη φόρμα και περιεχόμενο να υπηρετούν το ένα το άλλο, με τον πιο αριστοτεχνικό τρόπο.


3. ΑΓΑΠΗ (Amour), του Μίκαελ Χάνεκε (Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία 2012). Οι ογδοντάρηδες Αν και Ζορζ, συνταξιούχοι δάσκαλοι μουσικής, ζουν μια ήσυχη ζωή μέχρι τη στιγμή που η υγεία της πρώτης κλονίζεται. Καθώς η κατάστασή της χειροτερεύει μέρα με την ημέρα, ζητά από τον Ζορζ να μη τη στείλει στο νοσοκομείο, ούτε και σε οίκο ευγηρίας θέλοντας να πεθάνει στο σπίτι τους. Καθώς η νοσοκόμα που έχει προσλάβει, δεν τη φροντίζει όπως θα έπρεπε, ο Ζορζ αναλαμβάνει τη φροντίδα της μόνος του. Συγκλονιστικό, βαρύ αλλά και αισιόδοξο στη καρδιά του, αισθηματικό δράμα για τη πραγματική αγάπη, από ένα σκηνοθέτη που συνήθως στις ταινίες του ανατέμνει την ουσία και την ύπαρξη του Κακού, πράγμα που πιθανόν και να τον κάνει τον πιο κατάλληλο για να μιλήσει γι αυτήν. Ένας ύμνος στη ζωή και στην Αγάπη, με συγκλονιστικές ερμηνείες από την Εμανουέλ Ριβά και τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν. 


4. ΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΕΝΙΟ ΚΟΥΜΠΙ (The Pearl Button), του Πατρίτσιο Γκουσμάν (Γαλλία, Ισπανία, Χιλή, Ελβετία 2015). Τα μυστικά του σύμπαντος, η μνήμη των υδάτων του πλανήτη που τα εμπεριέχουν καθώς δέχονται αιώνια τη κοσμική σκόνη, η Χιλή και δυο μαργαριταρένια κουμπιά ενσωματωμένα σε μια σιδερένια ράγα που έρχεται στην επιφάνεια από τα βάθη του ωκεανού που βρέχει τη χώρα σε μήκος 4.184 χιλιομέτρων, δίνουν την αφορμή στο Πατρίσιο Γκουσμάν να μιλήσει για το λαό και τη πολύπαθη ιστορία της πατρίδας του, με τρόπο απόλυτα ποιητικό, αφουγκραζόμενος τη φωνή του νερού. Στη θέση της θα μπορούσε να είναι (και) η πρώτη ταινία της τριλογίας, το Νοσταλγώντας το Φως, είδαμε όμως Το Μαργαριταρένιο Κουμπί χρονικά νωρίτερα και χαράχτηκε μέσα μας σαν τον πρώτο έρωτα. 


5. Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΣΑΟΥΛ (Saul Fia/Son of Saul), του Λάζλο Νέμες (Ουγγαρία 2015). Σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης με θαλάμους αερίων που εξολοθρεύουν αιχμάλωτους ανθρώπους εβραϊκής καταγωγής, ένας έγκλειστος στον οποίο έχει ανατεθεί η περισυλλογή των πτωμάτων και των υπαρχόντων τους, προσπαθεί να βρει τρόπο τα θάψει με τον παραδοσιακό ιουδαϊκό τρόπο, το σώμα ενός παιδιού που υποστηρίζει πως ήταν ο γιος του. Σπαραγμός και οδύνη σε άλλο ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο με θέμα του τη προσπάθεια ενός ανθρώπου να μη τρελαθεί και να παραμείνει άνθρωπος μέσα στη κόλαση, σώζοντας από τις φλόγες, όση αξιοπρέπεια του έχει απομείνει.


6. ΕΝΑΣ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ ΣΤΕΚΕΤΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΣ (Da Xiang xi di er Zuo/An Elephant Standing Still), του Χου Μπο (Κίνα 2018). Σε μια βιομηχανική πόλη της Βόρειας Κίνας και κατά τη διάρκεια μιας μονάχα ημέρας, τα δραματικά περιστατικά της ζωής 4 ανθρώπων διαπλέκονται μεταξύ τους με βίαιο τρόπο, αναγκάζοντάς τους να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή σε μια άλλη πόλη. Εκεί που ένας θρυλικός ελέφαντας μπορεί να στέκεται ακίνητος, αδιαφορώντας για την ανθρώπινη κτηνωδία. Ένα συγκλονιστικό ντεμπούτο που έμελλε να είναι και κύκνειο άσμα, ενός απελπισμένου από τη ζωή και το κόσμο νεαρού σκηνοθέτη, που σε αντίθεση με τους ήρωές του, ζήτησε την εξιλέωση σε κάποια άλλη διάσταση, αφήνοντας πίσω του αυτό το αισιόδοξο στη καρδιά του, συνταρακτικό φιλμ.


7. MOONLIGHT του Μπάρι Τζέκινς (ΗΠΑ 2016). Τρίπτυχο από τη ζωή ενός φτωχού, μαύρου, γκέι αγοριού από τις φτωχογειτονιές του Μαϊάμι καθώς παλεύει να βρει τη ταυτότητά του, την αγάπη και τη θέση του στο κόσμο. Με βάση ένα θεατρικό έργο που δεν ανέβηκε ποτέ και επιρροές από το ασιατικό σινεμά των Χου Χσιάο Σεν και Γουόκ Καρ Βάι, ο Μπάρι Τζέκινς υπογράφει τη δεύτερη καλύτερη, κατά τη γνώμη μας, αμερικάνικη ταινία της δεκαετίας, ένα λυρικό αριστούργημα, το οποίο διαθέτει μια αξεπέραστη ισορροπία, ανάμεσα σε φόρμα και περιεχόμενο, σε συναισθηματική και αισθητική/κινηματογραφική συγκίνηση, την ίδια στιγμή που συνοδεύεται από το καλύτερο μουσικό σκορ της λίστας, δια χειρός Νίκολας Μπρίτελ. 


8. ΜΕΛΙ (Bal/Honey), του Σεμίχ Καπλάνογλου (Τουρκία, Γερμανία, Γαλλία, 2010). Η ζωή του μικρού Γιουσούφ αναστατώνεται, όταν ο Πατέρας του που έχει πάει για να μαζέψει μέλι από τις κορυφές των ψηλών δένδρων του δάσους, δεν επιστρέφει πίσω σπίτι. Λυρισμού συνέχεια μέσα από την ιστορία ενός άλλου μοναχικού, διαφορετικού παιδιού που καλείται να μεγαλώσει γρήγορα και να αντιμετωπίσει το δέος και το επώδυνο μεγαλείο της ενήλικης ζωής. Η πιο προσωπική, σε σχέση με τον γράφοντα, επιλογή της δεκάδας. Μέρος μια τριλογίας του Καπλάνογλου που περιλαμβάνει το Αυγό (2007) και το Γάλα (2008), με ήρωα πάντα τον Γιουσούφ, σε διαφορετικές ηλικίες. 


9. ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ (Jodaeiye Nader az Simin/A Seperation), του Ασγκάρ Φαραντί (Ιράν, Γαλλία 2011). Ένα ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο όταν η μετανάστευσή του σε μια άλλη χώρα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από το σύζυγο, ο οποίος δεν θέλει να αφήσει πίσω του τον πατέρα του που πάσχει από Αλτσχάϊμερ. Όταν η σύζυγος επιστρέψει στους γονείς της, την φροντίδα του παππού θα αναλάβει μια γυναίκα φτωχικής καταγωγής που όταν κάποια στιγμή πιάνεται να έχει αφήσει τον γέροντα μόνο του και πιθανόν να έχει κλέψει κάποιο ποσό από το διαμέρισμα, απολύεται και απωθείται βίαια έξω από το διαμέρισμα με αποτέλεσμα να αποβάλει το έμβρυο που κυοφορούσε. Αντιμέτωποι στα δικαστήρια, θα πρέπει να αποδείξουν αν η γυναίκα όντως έκλεψε τα χρήματα και το αν εκείνος που την έσπρωξε, δεν γνώριζε πραγματικά πως η γυναίκα ήταν έγκυος. Η εν διαστάσει σύζυγος θα επιστρέψει για να ξεκαθαρίσει τα γεγονότα παίρνοντας μέτρα και αποφάσεις. Με αφορμή έναν χωρισμό, ο Φαραντί ξεδιπλώνει, όπως το συνηθίζει σε όλες τις ταινίες του άλλωστε, ένα αστυνομικό μυστήριο που φέρνει τους ήρωες στα όριά τους δοκιμάζοντας την όποια δυναμική των ηθικών αξιών τους και δίνει σε εκείνον την ευκαιρία να σχολιάσει με χίλιους δυο τρόπους, την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τον κοινωνικό περίγυρο της χώρας του, τη πάλη, τη περηφάνια και τις προκαταλήψεις των οικονομικών τάξεων, σε ένα περίτεχνο ψυχολογικό θρίλερ, από εκείνα που μονάχα αυτός μπορεί να γράψει και να σκηνοθετήσει με περίσσιο κοινωνικό ρεαλισμό.


10. ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ (Incendies), του Ντενί Βιλνέβ (Καναδάς 2010). Μητέρα Λιβανέζικης καταγωγής, λίγο πριν πεθάνει στο Καναδά, ζητά από τα δίδυμα παιδιά της, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, να ταξιδέψουν στη Μέση Ανατολή προς αναζήτηση του πατέρα και του αδερφού τους. Η συγκλονιστική ταινία που γνώρισε τον Βιλνέβ στο μεγάλο κοινό, βασίζεται στο θεατρικό έργο, Πυρκαγιές, του Λιβανοκαναδού Ουαζντί Μουαουάντ, το οποίο στη συνέχεια ανέβηκε και σε διάφορες θεατρικές σκηνές και στη χώρα μας, συμπληρώνει μια δεκάδα που συμπτωματικά (;) οι μισές ταινίες αφορούν τον Πατέρα, ως ουσία, απουσία, παρουσία ή ως αναζήτηση. Εδώ, ακόμη κι αν η αφήγηση περιέχει κάποια υπερβολικά σεναριακά τρικ, ο Βιλνέβ την χειρίζεται χωρίς φορμαλιστικά κόλπα, γυρίζοντας τη ταινία με τρόπο που παραπέμπει στο χαρακτηριστικό μελοδραματισμό του σινεμά της Μέσης Ανατολής και του Λεβάντε.


Πιο κάτω συναντάμε…
11. ΜΑΥΡΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ (Vénus noire/Black Venus), του Αμπτελατίφ Κεσίς (Γαλλία, Βέλγιο 2010). Η αληθινή ιστορία της Σάρκι-Σάρα-Μπάρτμαν, μιας Αφρικανής η οποία –σαν άλλος άνθρωπος ελέφαντας– έγινε δημόσιο θέαμα στην Ευρώπη του 19ου αιώνα, όταν την περιέφεραν ως αξιοπερίεργο από χώρα σε χώρα κι από πόλη σε πόλη με τους επιστήμονες να βγάζουν πορίσματα για τη ζωώδη φύση της και τη μη ανθρώπινη υπόστασή της. Η καλύτερη ταινία της δεκαετίας για τον Κεσίς, δεν ήταν Η Ιστορία της Αντέλ, αλλά αυτή η συγκλονιστική βιογραφία την οποία εμποτίζει με το απαράμιλλο ύφος του, τα μεγάλα μονόπλανα σεκάνς, τον αυτοσχεδιασμό και τη κοινωνική παρατήρηση.


12. IDA, του Πάβελ Παβλικόφσκι (Πολωνία, Δανία, Γαλλία, Αγγλία 2013). Μεταπολεμικά, μια νεαρή καθολική καλόγρια, ανακαλύπτει τις εβραϊκές ρίζες της και τη μοίρα των γονιών της, στο κινηματογραφικό κομψοτέχνημα του Παβλικόφσκι, που επανέφερε στη μόδα το τετράγωνο κάδρο και το ασπρόμαυρο. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

13. PIETA, του Κιμ Κι-Ντουκ (Νότια Κορέα 2012). Ένας νεαρός άντρας που δουλεύει ως μπράβος τοκογλύφων αναγκάζεται να αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής του, όταν εμφανίζεται στη ζωή του μια γυναίκα η οποία ισχυρίζεται πως είναι η μητέρα του, σε αυτό το βίαιο, σπαρακτικό και ποιητικό δράμα του Κιμ Κι-Ντουκ (Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας και… Άνοιξη Ξανά). Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

14. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΕΓΡΟΣ ΣΟΥ (I Am Not Your Negro), του Ραούλ Πεκ (Ελβετία, Γαλλία, Βέλγιο, ΗΠΑ 2016). Τα γραπτά του Τζέιμς Μπόλντουϊν πάνω στο φυλετικό ζήτημα στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60, δίνουν στον Κουβανό Ραούλ Πεκ την ευκαιρία να μεγαλουργήσει με επίκαιρα της εποχής, γεγονότων που σημάδεψαν την ιστορία του Μαύρου Κινήματος, αλλά και του ίδιου του Μπόλντουϊν από δημόσιες και κινηματογραφημένες εμφανίσεις του. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

15. SNOWTOWN, του Τζάστιν Κερζέλ (Αυστραλία 2011). Άπαιχτη στην Ελλάδα η ταινία του Κερζέλ (Macbeth), αφορά πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Αυστραλία όταν ο 16χρονος Τζέιμι Βλασάκης εμπλέκεται στα εγκλήματα που διαπράττει ο σαγηνευτικός νέος σύντροφος της μητέρας του και η συμμορία του. Ωμός ρεαλισμός και σκοτεινό χιούμορ australian way. Δείτε τη ταινία χωρίς υπότιτλους, εδώ.

16. ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ (Hers), του Σπάικ Τζόντζι (ΗΠΑ 2013). Νεαρός άντρας ερωτεύεται μία εφαρμογή που του υπόσχεται τον αιώνιο έρωτα. Ο έρωτας ως εξάρτηση σε μια τρυφερή, δραματική κομεντί φαντασίας με τους Σπάικ Τζόντζι και Χόακιν Φίνιξ να μεγαλουργούν και μας συγκινούν με αναπάντεχο τρόπο. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

17. ΑΣΤΑΚΟΣ (Lobster), του Γιώργου Λάνθιμου (Ιρλανδία, Αγγλία, Ελλάδα, Γαλλία, Ολλανδία 2015). Σχέσεις εξουσίας με τον έρωτα ως επιβεβλημένη ή απαγορευμένη επιλογή από τη πιο αγαπημένη μας ταινία των Λάνθιμου και Φιλίππου για τη περασμένη δεκαετία. Αξεπέραστη. 


18. FOXCATCHER, του Μπένετ Μίλερ (ΗΠΑ 2014). Το Αμερικάνικο Όνειρο ως εφιάλτης, στη πραγματική ιστορία που πολυεκατομμυριούχου Τζον ΝτιΠοντ και του προστατευόμενού του, αθλητή της ελληνορωμαϊκής πάλης, Μαρκ Σουλτς, από τον σκηνοθέτη του Τρούμαν Καπότε. Δείτε το τρέιλερ εδώ.

19. ΑΟΡΑΤΗ ΚΛΩΣΤΗ (Phantom Thread), του Πολ Τόμας Άντερσον (ΗΠΑ 2017). Άλλη μια χιουμοριστική στο βάθος της ματιά στον έρωτα ως εξάρτηση, από τον σπουδαιότερο Αμερικανό σκηνοθέτη της γενιάς του, που εκτός από την Αόρατη Κλωστή, παρουσίασε μέσα στη δεκαετία τα εξίσου σημαντικά, The Master και Έμφυτο Ελάττωμα.

20. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (Paradies: Liebe/Paradise Love), του Ούλριχ Ζάϊντλ (Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία 2017). Μιλώντας για τον έρωτα ως εξάρτηση επιβίωσης συναισθηματικής αλλά και οικονομικής, τα είχε πει με πολύ σκληρότερο τρόπο και χωρίς καθόλου χιούμορ ο Αυστριακός μισάνθρωπος (για πολλούς), Ούλριχ Ζάϊντλ, στη πρώτη ταινία της Τριλογίας του Παραδείσου (Έρωτας, Πίστη, Ελπίδα), 5 χρόνια νωρίτερα από τον Άντερσον. Ώριμη Αυστριακή γυναίκα και μητέρα, αναζητά τη σεξουαλική ευχαρίστηση από τα rent boys σε εξωτικό θέρετρο της Κένια. Οι σχέσεις του λεγόμενου Πρώτου Κόσμου, με τον λεγόμενο, Τρίτο Κόσμο, όπως πραγματικά είναι. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

21. NOTHING BAD CAN HAPPEN (Tore Tanzt), της Κάτριν Γκέμπε (Γερμανία 2013). Η ταινία δε προβλήθηκε ποτέ στη χώρα μας, το Ο Τόρε Χορεύει, ακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού μέλους μιας χριστιανικής αίρεσης που πέφτει θύμα μιας οικογένειας που εκμεταλλεύεται τη εγκαρτέρηση, τη καλοσύνη και τη ταπεινότητα που ο νεαρός εκπροσωπεί κατά γράμμα μέσα από τη βαθιά και αγνή πίστη του στο καλό. Πρόκειται για το σκοτεινό πορτραίτο της υποκρισίας της πεφωτισμένης, χριστιανικής, κατά κύριο λόγο, Δύσης και του πολιτισμού της, η οποία καυτηριάζει ωμά, το τρόπο με τον οποίο η ανθρώπινη εξουσία πάνω στους αδύναμους συνανθρώπους ή σε όσους δεν θέλουν να της εναντιωθούν (λόγω ηθικών αρχών ή προσωπικών πιστεύω), αποκτηνώνει τα ανθρώπινα όντα. 


22. INSIDE LLEWYN DAVIS των Τζόελ & Ίθαν Κοέν (ΗΠΑ 2013). Βασισμένη χαλαρά στη βιογραφία του τραγουδιστή της φολκ, Ντέιβ Βαν Ρονκ, η καλύτερη ταινία των αδερφών Κοέν για τη δεκαετία, παρακολουθεί για μια εβδομάδα τη ζωή ενός ανήσυχου, αλλά εντελώς άσημου καλλιτέχνη της δεκαετίας του ’50, καθώς γκρεμίζει και τις τελευταίες γέφυρες γύρω του, αυτές που τον συνδέουν με τον υπόλοιπο κόσμο. Μελαγχολική κινηματογραφική μπαλάντα που υιοθετεί τη κυκλική, επαναλαμβανόμενη μορφή ενός φολκ τραγουδιού. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

23. Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ. Ένα μικρό αγόρι, στα ελβετικά χιονοδρομικά σαλέ, κλέβει με όποιο τρόπο τους τουρίστες για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό του και τη μεγαλύτερη αδερφή του που μπλέκεται συνεχώς σε αδιέξοδες ερωτικές σχέσεις. Το μικρό κινηματογραφικό διαμάντι της Ούρσουλα Μέιγερ που μας γνώρισε τον Κέισι Μότετ Κλάιν και τη Λεά Σειντού. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

24. BLADE RUNNER 2049, του Ντενί Βιλνέβ (ΗΠΑ 2017). Εμάς μας άρεσε πολύ το καινούργιο Blade Runner που είχε σαν θέμα του, αυτό που απασχολεί τις περισσότερες ταινίες, καθώς φαίνεται, της λίστας, την οικογένεια και το αίσθημα του ανήκειν. Είναι μια εντελώς διαφορετική ταινία από εκείνη του Ρίντλεϊ Σκοτ, πράγμα που εμείς εδώ θεωρούμε προτέρημα. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

25. CITIZENFOUR, της Λόρα  Πόιτρας (ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία 2014). Βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ για τη σκηνοθέτη στην οποία ο Έντουαρτ Σνόουντεν αποκάλυψε τα τρομερά κρατικά μυστικά της παγκόσμιας παρακολούθησης από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Απλά συγκλονιστικό.


26. THE WITCH του Ρόμπερτ Εγκερς (ΗΠΑ 2015). 4 χρόνια πριν από τον Φάρο ο νεαρός Εγκερς έγινε γνωστός σε όλο το κόσμο χάρη σε αυτή τη ταινία, που γυρίζοντας πίσω στις κλασικές ιστορίες τρόμου και στις σύγχρονες παραλλαγές τους αλά Κλάιβ Μπάρκερ, μιλάει με το δικό της τρόπο για τη κατάκτηση της δύσης, τον λευκό, χριστιανικό φονταμενταλισμό, το τρόμο και τη γοητεία των μυστηρίων του μεγαλείου τις φύσης, τη τρέλα και τις αυταπάτες του μυαλού. Μια οικογένεια πιονιέρων στη Νέα Αγγλία του 1630, διαλύεται από σκοτεινές δυνάμεις ή λόγο της πίστης της σε αυτές. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

27. TONI ERDMANN, της Μάρεν Άντε (Γερμανία, Αυστρία 2016). Ο πλακατζής Γουίνφριντ λατρεύει να ενοχλεί την κόρη του. Τρυπώνει στη ζωή της, στις συναντήσεις της, τις εξόδους της, προσπαθώντας να την πλησιάσει. Ενοχλημένη του ζητά να σταματήσει. Τότε συστήνεται το alter ego του Γουίνφριντ- ο Τόνι Έρντμαν. Το χάσμα των γενεών δεν ήταν ποτέ τόσο ιδιοσυγκρασιακά αστείο και απελπισμένα τρυφερό. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

28. ΟΜΑΡ (Omar), του Χάνι Αμπού Άσαντ (Παλαιστίνη 2013). Οι ηθικές επιλογές, η φιλία, ο έρωτας, η ζωή και ο θάνατος σε κατάσταση πολιορκίας, από τον σκηνοθέτη του Παράδεισος Τώρα! Ένας νεαρός φούρναρης και μέλος μιας αντιστασιακής ομάδας περνάει παράνομα το ισραηλινό τείχος για να συναντήσει την αγαπημένη του. Όταν βρεθεί στα χέρια της ισραηλινής αστυνομίας θα έρθει αντιμέτωπος με δύσκολες επιλογές καθώς θα του ζητηθεί να γίνει το δόλωμα της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με αντίτιμο την ελευθερία του. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.

29. TIKKUN, του Αβισάϊ Σιβάν (Ισραήλ 2015). Το άπαιχτο στη χώρα μας, εφιαλτικό, σατιρικό, ψυχολογικό θρίλερ φόρος τιμής στο σινεμά των Ντέιβιντ Λιντς και Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Ένας νεαρός Ορθόδοξος Εβραίος μετά από ένα σχεδόν θανατηφόρο ατύχημα, επανέρχεται στη ζωή διψασμένος για αμαρτία. Ο τίτλος έχει διπλή έννοια. Σημαίνει Νόημα, αλλά ονοματίζει και την από μνήμης απαγγελία προσευχών από τη Πεντάτευχο.


30. MAD MAX: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ (Mad Max: Furry Road), του Τζορτζ Μίλερ (Αυστραλία, ΗΠΑ 2015). Ο συμπατριώτης μας Γιώργος Μηλιώτης, όπως έκανε το 1979 με τον πρώτο Mad Max, θέτει για άλλη μια φορά τα θεμέλια για τις περιπέτειες φαντασίας (καλές και κακές), που πρόκειται να επακολουθήσουν. Σε ένα σχεδόν περιβαλλοντικά νεκρό κόσμο υπάρχουν δυο επαναστάτες που ίσως μπορούν να αποκαταστήσουν την τάξη. Ο Max, ένας άνδρας των πράξεων που δε μιλάει πολύ και που ψάχνει την γαλήνη μετά την απώλεια της γυναίκας και του παιδιού του στην μεγάλη καταστροφή, και η Furiosa, μια γυναίκα δυναμική που πιστεύει ότι μπορεί να βρει σωτηρία αν καταφέρει να διασχίσει την έρημο και να φτάσει στην πατρίδα της Σκηνοθετικός άθλος, απίστευτου διαμετρήματος. Δείτε το τρέιλερ, εδώ.


Διαβάστε επίσης:
BEST OF 2019: Τα 10 καλύτερα φιλμ
2020: Τα 37 sos φιλμ της χρονιάς

εμφάνιση σχολίων