Αν κάνει κάποιος τον κόπο να ρίξει μια επιπόλαια ματιά στην λίστα με τις άυλες κληρονομιές της Ελλάδας της Unesco θα βρει, ανάμεσα σε άλλα, τις ξερολιθιές και την μαρμαροτεχνία. Η Ελλάδα χτίστηκε με πέτρες, με μάρμαρο, με ξύλο, με άμμο, με αλάτι, με ήλιο, με κύμα και αέρα.
Στον ελεύθερο ελληνικό μεσογειακό πολιτισμό, οι ναοί και οι ακροπόλεις δεν σκαρφάλωσαν στα ουράνια, διατήρησαν το μέτρο. Σεβάστηκαν τη φύση και την ανθρώπινη κλίμακα. Οι βαριές πέτρες στα τείχη του Αγαμέμνονα, στις προϊστορικές πόλεις και τις ακροπόλεις, ονομάστηκαν Κυκλώπειες, τους απέδωσαν μια σχεδόν θεϊκή «καταβολή», ενώ από τους ιερούς βωμούς των Κυκλάδων που προσηλύτιζαν χιλιάδες πιστούς του αρχαίου ελλαδικού χώρου, απουσίασε η έπαρση –και όλοι μπορούμε να φανταστούμε πόσος κόπος και χρόνος θα έπαιρνε σ΄ έναν Κορίνθιο ή έναν Αθηναίο, να φτάσει στο Δεσποτικό, στο Κουφονήσι ή τη Δήλο και πόσο μεγάλες ήταν οι γιορτές που γινόντουσαν εκεί, στο υποτιθέμενο «κέντρο του κόσμου». Ούτε μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ότι οι Μίνωες, οι Μυκηναίοι και οι Κυκλαδίτες δεν είχαν τα μέσα να χτίσουν παλάτια στην άμμο…
Η μακέτα για το καζίνο της τάδε εταιρείας (το όνομά της δεν μας αφορά καν, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από κακόγουστη αναφορά σε ακριβοθώρητα πολιτιστικά «προϊόντα» όπως οι Καρυάτιδες)
Δύο χιλιάδες χρόνια μετά, ακόμα και σε μια άσχημη τσιμεντωμένη Ελλάδα, που αγνοεί τα «μονοπάτια» του Πικιώνη, η αισθητική της ομογενοποιημένης παγκοσμιοποίησης, του «bigger than life» καπιταλισμού και του φουτουρισμού-με-έλλειψη ιστορίας δεν γίνονται καλοδεχούμενα ούτε ως μακέτα.
Γιατί; Επειδή εδώ, ριζωμένο σαν αρχαία ελιά, διατηρείται τελικά ένα μέτρο: το μέτρο του μέτρου μας. Παρήγορο.