Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ: H Παναγιώτα, μια σαραντάχρονη, σχεδόν αναλφάβητη νοικοκυρά και μητέρα δυο παιδιών, θα χρειαστεί να αναζητήσει για πρώτη φορά δουλειά, όταν ο άντρας της χάσει τη δική του. Μη έχοντας πολλά προσόντα, θα προσληφθεί για λογαριασμό μιας ιδιωτικής εταιρείας καθαρισμού σ’ ένα νέο πολυκατάστημα. Εκεί, παρά τις συνθήκες εκμετάλλευσης και εργασιακής απαξίωσης, θα βιώσει μια πρωτόγνωρη αίσθηση οικονομικής και συναισθηματικής ανεξαρτησίας που θα την βοηθήσει να σταθεί για πρώτη φορά στα πόδια της.

Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία του Νίκου Labôt με πρωταγωνίστρια τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου σε μια σπουδαία ερμηνεία, η οποία βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είναι ένας φόρος τιμής σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που συνεχίζουν να προχωράνε ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, πρόκειται για ένα φιλμ για όλους εκείνους που νομίζουν ότι δεν μπορούν, επειδή δεν έχουν τα προσόντα, την παιδεία ή τις ευκαιρίες και που πιστεύουν πως η πορεία τους είναι προδιαγεγραμμένη. Γι αυτούς που νομίζουν ότι δεν δικαιούνται κάτι καλύτερο. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά, αλλά οι περισσότεροι συνήθως δεν βλέπουμε, καθώς μοιάζουν αόρατοι. Τα ζητήματα που θέτει η ταινία είναι πιο βαθιά και δεν μένουν στο κάδρο της κρίσης, όπως θα περίμενε κανείς, ούτε μόνο στα ελληνικά πλαίσια. Άλλωστε τέτοιες ιστορίες μπορεί να συναντήσει κανείς σε όλες τις κοινωνίες, είτε έχουν κρίση είτε όχι.

Με ύφος συγγενικό σε εκείνο των αδερφών Νταρντέν (Δυο Ημέρες, Μια Νύχτα) και θεματική που θυμίζει κάτι από το Στους Διαδρόμους, καθώς η εργασιακή της κατάσταση, μετατρέπεται για την ηρωίδα σε φορέα ενός είδους συναισθηματικής ενηλικίωσης, η ταινία του Labôt είναι το ευαίσθητο πορτραίτο μιας γυναίκας που εκτός από το να φροντίζει τους άλλους, μαθαίνει και να αγαπάει και τον εαυτό της. Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο τμήμα Discovery του Φεστιβάλ του Τορόντο. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Βραβείο Καλύτερης Πρώτης Ταινίας, Βραβείο FIPRESCI (της Διεθνούς Ένωσης Κινηματογραφικών Κριτικών) και Young FIPRESCI στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βαρσοβίας.

Info: Η Δουλειά της. Κοινωνική Δραματική. Ελλάδα, Γαλλία, Σερβία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Νίκος Labôt. Παίζουν: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Δημήτρης Ήμελλος, Μαρία Φιλίνη, Κωνσταντίνος Γώγουλος, Ελένη Καραγιώργη. Διανομή: Weird Wave.


ΔΥΣΗ ΗΛΙΟΥ: 1913. Βουδαπέστη στην καρδιά της Ευρώπης. Η νεαρή Ιρις Λάιτερ φτάνει στην Βουδαπέστη ελπίζοντας να εργαστεί ως καπελού στο θρυλικό κατάστημα που κάποτε ανήκε στους γονείς της.

Παρόλα αυτά ο νέος ιδιοκτήτης Οσκαρ Μπρίλλ δεν δέχεται να την προσλάβει. Τη στιγμή της άφιξής της στο κατάστημα, γίνονται προετοιμασίες για την υποδοχή σημαντικών καλεσμένων κι ένας άνδρας προσεγγίζει την Ιρις αναζητώντας κάποιον Κάλμαν Λάιτερ, για τον οποίο – και παρόλο που φέρει το ίδιο επώνυμο με εκείνην- η Ίρις δεν έχει ακούσει ποτέ τίποτε. Αρνούμενη να φύγει από την πόλη, η Ιρις αρχίζει να αναζητά τον Κάλμαν Λάιτερ, τον μοναδικό συνδετικό κρίκο με το χαμένο της παρελθόν. Αυτή η αναζήτηση την οδηγεί μακριά από τα λαμπερά φώτα του καταστήματος Λάιτερ, στους σκοτεινούς δρόμους μιας Βουδαπέστης που αρχίζει να αντανακλά την αναστάτωση ενός πολιτισμού που ετοιμάζεται να βυθιστεί στο χάος.

Ο Λάζλο Νέμες του συγκλονιστικού και πολυβραβευμένου, Ο Γιος του Σαούλ, επιστρέφει με μια νέα ταινία που το θυμίζει θεματικά και υφολογικά. Όπως ο Σαούλ εκείνης της ταινίας βρίσκει το πτώμα ενός παιδιού που πιστεύει πως είναι γιος του, έτσι και η νεαρή Ιρις, μόλις πληροφορηθεί την ύπαρξη του Κάλμαν με τον οποίο μοιράζονται το ίδιο όνομα, τον αναζητεί σαν αδερφό της, θέλοντας έτσι να δώσει νόημα στην ύπαρξή της, με τον ίδιο, αλλά φαινομενικά διαφορετικό τρόπο από εκείνον του Σαούλ, που έψαχνε Ραβίνο για να θάψει τελετουργικά το νεκρό σώμα του παιδιού που θα μπορούσε να είναι γιος του. Η κάμερα ακολουθεί και πάλι ασφυκτικά την ηρωίδα υποβάλλοντας, παρά δείχνοντας την ατμόσφαιρα τρόμου της εποχής που την περιβάλλει. Μιας εποχής που εγκυμονούσε τον επερχόμενο πόλεμο.

Πρόθεση του σκηνοθέτη, είναι να καταδείξει τη καταστροφική πορεία της Ευρώπης του 13, λίγο πριν από το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, την οποία παραλληλίζει με την κατάσταση που επικρατεί στην Ευρώπη σήμερα.

Η αλήθεια είναι πως το ύφος της αφήγησης που υπηρέτησε με συγκλονιστική επάρκεια τον Σαούλ, μοιάζει αταίριαστο με την διαφορετική ατμόσφαιρα που υποβάλει η Δύση του Ήλιου, όσο και αν μοιράζεται την ίδια θεματική με εκείνον. Ίσως γιατί η κατάρρευση της Ευρώπης των αρχών της δεκαετίας του '10, δεν έχει την ίδια δραματική δυναμική με το Ολοκαύτωμα, ίσως γιατί η Τζούλι Τζάκαμπ δεν έχει την ίδια εκφραστικότητα με τον Γκέζα Ρόριγκ του Σαούλ, το αποτέλεσμα αν και μοιάζει άνισο, δεν είναι καθόλου αδιάφορο καθώς διαθέτει έναν μελαγχολικό λυρισμό, μια σκοτεινή ομορφιά και περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα ανησυχητικού μυστηρίου. Ο τίτλος, είναι μια αναφορά στο Sunrise του 1927, το κλασικό βουβό αριστούργημα του Μούρναου (F.W. Murnau).

Info: Δύση του Ήλιου (Napszállta/Sunset). Κοινωνική Δραματική. Ουγγαρία, Γαλλία 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Λάζλο Νέμες. Παίζουν: Τζούλι Τζάκαμπ, Σούζαν Γουέστ, Βλαντ Ιβάνοφ, Ουρς Ρεχν. Διανομή: Filmtrade.


ΑΡΑ ΓΚΙΟΥΛΕΡ: ΤΟ ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ: Πιστός στις αξίες του φωτορεπορτάζ, δεν επέτρεψε στο καλλιτεχνικό του εγώ ν’ αλλοιώσει την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και οι εικόνες του είναι έργα τέχνης. Εκθέσεις του έχουν διοργανωθεί σε όλο τον κόσμο, αναγνωρίστηκε παντού για την προσφορά του, στο ντοκιμαντέρ, Το μάτι της Κωνσταντινουπόλης, μπορεί κάποιος να δει τον ίδιο το φωτογράφο να μιλάει για τη ζωή του και να τρομάξει, πραγματικά, με τον όγκο του αρχείου του που παραμένει αδημοσίευτο. Γεννημένος το 1928, τον αποκαλούσαν Eye of Istanbul, το μάτι της Πόλης, αφού με τον φακό του προσπαθούσε να αποτυπώσει τον άνθρωπο του μόχθου, τον άνθρωπο που δουλεύει ή ξαποσταίνει, προσεύχεται ή διασκεδάζει. Ο ουμανιστικός του κόσμος αποτελείται από ψαράδες και βαρκάρηδες που διασχίζουν τον Κεράτιο, αχθοφόρους στα καφενεία, καθημερινούς εργάτες. Ο Γκιουλέρ λάτρεψε τους απλούς ανθρώπους της Κωνσταντινούπολης και τους φωτογράφισε με ένα μοναδικό τρόπο.

Τουρκικό ντοκιμαντέρ μεσαίου μήκους του 2015 για τον σπουδαίο Τουρκο-αρμένιο φωτογράφο που απεβίωσε τον περασμένο Οκτώβριο. Οι δύο σκηνοθέτες του, συναντούν τον ίδιο, τους συνεργάτες του και πολλούς άλλους μεγάλους φωτογράφους από όλο το κόσμο που μιλούν με θαυμασμό, για το τεράστιο σε όγκο έργο του, που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο φωτογραφίες. Με την ευκαιρία μιας αναδρομικής έκθεσης στο Ταξίμ της Πόλης, τη συνοικία που γεννήθηκε, μεγάλωσε, δούλεψε και συνέχισε να ζει μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Γκιουλέρ αφηγείται τη ζωή του, την αγάπη του για τον κινηματογράφο, η οποία τον οδήγησε στη φωτογραφία, μιλάει για τις ιστορίες πίσω από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του και για τα λιγότερο γνωστά φωτογραφικά ταξίδια του στο κόσμο. Κάνει χιούμορ, φιλοσοφεί και η ευγενική μορφή του, διαπερνά την οθόνη με την ίδια ανθρωπιά από την οποία ξεχειλίζει η δουλειά του.

Κινηματογραφικά δεν παρουσιάζει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως Το Μάτι της Κωνσταντινούπολης είναι το μοναδικό ντοκουμέντο που έχουμε μέχρι στιγμής για την ιστορία του Αρά Γκιουλέρ, του θρυλικού φωτογράφου που αποτύπωσε με απαράμιλλο και μοναδικό λυρισμό την εργατιά και την καθημερινή ζωή της Πόλης των δεκαετιών του 50 και 60 (και όχι μόνο). 

Info: Αρά Γκιουλέρ: Το Μάτι της Κωνσταντινούπολης (The Eye of Istanbul). Ντοκιμαντέρ. Τουρκία 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Μπινούρ Καραεβλί & Φατίχ Καϊμάκ. Διανομή: New Star. 


ΖΩΗ: Ο Κόουλ είναι ένας μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης του οποίου η εταιρεία προσφέρει τεχνολογικά εργαλεία για ρομαντικές σχέσεις. Η πρώτη ανακάλυψη της εταιρείας του ήταν ένας αλγόριθμος που καθορίζει την πιθανότητα μιας επιτυχημένης σχέσης, ενώ το πιο πρόσφατό έργο του, είναι τεχνητοί άνθρωποι (ρέπλικες), που έχουν σχεδιαστεί για να αποτελέσουν το τέλειο ταίρι. Ο Κόουλ ξεκινάει να σχετίζεται με την συνάδελφο του Ζωή μετά από δική της επιμονή, όμως η σχέση τους εμπλέκεται με τα επιστημονικά προϊόντα και το μέλλον της εταιρείας, όταν εκείνη ανακαλύπτει πως δεν είναι πραγματικός άνθρωπος κι εκείνος αμφιβάλει αν θα μπορούσε να υπάρξει μια πραγματική ρομαντική σχέση μεταξύ τους.

Σε παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ, του δημιουργού του Blade Runner του 1982, ο Ντρέικ Ντόρεμους (Breath In, Like Crazy), που ειδικεύεται στα ρομαντικά δράματα, επιστρατεύει για δεύτερη φορά μετά το Equals (2015), την επιστημονική φαντασία, σε ένα στόρι δικό του και του σεναριογράφου του, Ρίτσαρντ Γκρίνμπεργκ, που συνδυάζει στοιχεία από το Blade Runner με την Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού του Κάουφμαν και το Δικός Της (2013), του Σπάικ Τζόντζι. Έτσι, στο κοντινό μέλλον, οι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφική συμβατότητα με το άλλο μισό, μέσα από λογισμικά και αλγόριθμους, αλλά και την ερωτική συντροφιά από τεχνητούς ανθρώπους.

Η Ζωή που δουλεύει στην εταιρεία του Κόουλ η οποία σχεδιάζει ανάλογα προϊόντα, τον ερωτεύεται πιστεύοντας για τον εαυτό της πως είναι πραγματικός άνθρωπος. Ένα καινούργιο αντρικό μοντέλο που θα κατασκευάσει ο Κόουλ, ο Άσλεϊ, θα την ερωτευτεί με τη σειρά του, όμως εκείνη θα τον αγνοήσει, ακόμη και όταν ανακαλύψει πως είναι κι εκείνη κατασκευασμένη. Ο Κόουλ θα σχετιστεί διστακτικά μαζί της, υπενθυμίζοντάς της συνέχεια πως εκείνη είναι μηχανή και οι αναμνήσεις της είναι εμφυτευμένες από εκείνον. Όταν μετά από ένα ατύχημα ο Κόουλ αναγκαστεί να την επισκευάσει, θα ξανασκεφτεί τη σχέση τους και θα την εγκαταλείψει. Απογοητευμένοι και οι δύο, ρίχνονται σε εφήμερες αγκάλες με τη βοήθεια μιας νέας φαρμακευτικής ουσίας που κάνει θραύση σε κάθε είδους αγορά, η οποία σε κάνει να νιώθεις ερωτευμένος με τον σύντροφό σου, έστω και για ένα μόνο βράδυ. Μην αντέχοντας άλλο, η Ζωή που σαν ρέπλικα που είναι, δεν αισθάνεται πραγματικά την ευφορία του φαρμάκου όταν το παίρνει, αλλά και βαθιά πληγωμένη από τον χωρίς ανταπόκριση έρωτά της για τον Κόουλ, θα αποφασίσει να περάσει στην ανυπαρξία. Την ίδια στιγμή εκείνος συνειδητοποιεί ότι είναι πραγματικά ερωτευμένος μαζί της.

Αυτή η συμβολική ιστορία για ερωτευμένα ρομπότ και ανθρώπους που δεν μπορούν να αγαπήσουν, αν και στιγμές γίνεται απλοϊκή ή προφανής και αν άλλες πάλι μοιάζει να είναι γεμάτη από αφηγηματικά κενά και υπερβολές, μέσα από μια ονειρικά μελαγχολική ατμόσφαιρα (στην οποία συμβάλει στα μέγιστα το σάουντρακ του Νταν Ρομέρ που γνωρίσαμε στο Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου, το 2012, η επιλογή των τραγουδιών και η χρωματική παλέτα του διευθυντή φωτογραφίας Τζον Γκουλεσεριάν), καταφέρνει να συγκινήσει, χάρη και στις εξαιρετικές ερμηνείες του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και της Λεά Σεϊντου. Ένα πιο σκοτεινό φινάλε θα της έδινε σίγουρα περισσότερο δραματικό βάρος.

Info: Ζωή (Zoe). Αισθηματική, Φαντασίας. ΗΠΑ 2018. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Ντρέικ Ντόρεμους. Παίζουν: Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Λεά Σεϊντού, Τέο Τζέιμς, Κριστίνα Αγκιλέρα, Ρασίντα Τζόουνς. Διανομή: Audio Visual & Odeon. 


Ο ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ: Όταν ο Απόλλο, ένας ευγενικός περιπλανώμενος Γρύλος καλλιτέχνης καταφθάνει στο χωριό που κατοικούν τα Ζουζούνια, υπό την αιγίδα της κυψέλης της βασίλισσας Μαργαρίτας, δεν αργεί να αναστατώσει τη ζωή τους! O Απόλλο πέφτει στην παγίδα της Γουέντι, της ζηλιάρας και παμπόνηρης σφήγκας ξαδέρφης της μέλισσας βασίλισσας Μαργαρίτας. Ο ήρωας μας κατηγορείται για την απαγωγή της Βασίλισσας, προκαλώντας τον πανικό στην κυψέλη και το χωριό. Η αλήθεια είναι ότι η Μαργαρίτα είναι αιχμάλωτη των Ζιζάνιων, σε συνεννόηση με την Γουέντι, καθώς εκείνη καταλαμβάνει τον θρόνο. Με τη βοήθεια νέων φίλων που προλαβαίνει να κάνει εκεί, ο Απόλλο, που είναι ερωτευμένος με τη Μαργαρίτα, ηγείται μίας ριψοκίνδυνης αποστολής διάσωσης για να την απελευθερώσει και να σώσει τo μελίσσι, ξεπερνώντας πολλά εμπόδια με τη βοήθεια της φαντασίας!

Σκανταλιάρικα ζουζούνια και διάφορα άλλα έντομα πρωταγωνιστούν σε αυτή τη ταινία κινουμένων σχεδίων, που είναι βασισμένη στα ζωντανά κείμενα και τις πολύχρωμες εικόνες του Άντον Κρινγκς που έχουν λατρευτεί από χιλιάδες παιδιά σε όλο τον κόσμο. Έχουν μεταφραστεί σε 17 γλώσσες και η δημοφιλής συλλογή μετράει πάνω από 100 ιστορίες και 50 χαρακτήρες. Αν και η ταινία υμνεί το βασιλικό status quo και την ταξικά διαχωρισμένη κοινωνία των μελισσών, ο φτωχός περιπλανώμενος καλλιτέχνης γρύλος, θα συμμαχίσει με τα ζιζάνια για να καταφέρει να τη σώσει τη βασίλισσα κι εκείνη θα παραδεχτεί πως δεν έχει φροντίσει όλους τους υπηκόους του βασιλείου της, όπως θα έπρεπε. Στο τέλος μάλιστα, αφήνει το βασίλειό της για να ζήσει τον έρωτά της μαζί του. Το φροντισμένο γαλλικής παραγωγής ψηφιακό σχέδιο, διαθέτει σπλάστικ χιούμορ, απλοϊκά, ευγενικά και καθώς πρέπει, ως επί το πλείστον, μηνύματα, μουσική από τον Μπρουνό Κουλέ (Microcosmos, Το Τραγούδι της Θάλασσας, Ο Ασπροδόντης), είναι μεταγλωτισμένο στα Ελληνικά και απευθύνεται στις πιο μικρές ηλικίες, που οι κάτω των 7, θα έπρεπε να το δουν με ενήλικο συνοδό, καθώς κάποιες σκηνές μπορεί να είναι αρκετά τρομακτικές για κάποια από τα παιδιά.

Info: Ο Μαγικός Κήπος (Tall Tales From the Magical Garden of Antoon Krings). Κινούμενα Σχέδια. Γαλλία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Αρνό Μπουρόν, Άντον Κρινγκς. Ακούγονται: Θοδωρής Τσουανάτος, Έλενα Δελακούρα, Τάνια Παλαιολόγου, Πέτρος Σπυρόπουλος, Υακίνθη Παπαδοπούλου, Βασίλης Μήλιος, Βαγγέλης Ζάπας, Χρήστος Θάνος, Χρήστος Παπαμιχαήλ, Σοφία Καψαμπέλη, Μαρία Ζερβού, Ρία Απέργη. Διανομή: Tanweer. 


ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ 2: Μόλις το επόμενο πρωί από τα γενέθλιά της, η Τρι Γκέλμπμαν ξαναμπαίνει στη λούπα του χρόνου της ημέρας των γενεθλίων της, για να ανακαλύψει πως αυτή τη φορά βρίσκεται σε μια παράλληλη διάσταση, ίδια, αλλά και διαφορετική, όπου αυτός που θέλει αυτή τη φορά το θανατό της είναι κάποιο άλλο πρόσωπο το οποίο καλείται ξανά να αποκαλύψει και να σταματήσει. Αν και τελικά βρίσκει τον τρόπο για να ξεφύγει από αυτή τη χρονοπαγίδα, δεν ξέρει τι ακριβώς να κάνει, καθώς στη καινούργια αυτή διάσταση την οποία βρίσκεται τώρα, η μητέρα της είναι ζωντανή, αλλά ο αγαπημένος της είναι ερωτευμένος με άλλη και εκείνη θα πρέπει να αποφασίσει τελικά, ποιον από τους δύο θα πρέπει να θυσιάσει. 

Τα Γενέθλια Θανάτου του 2017, ήταν μια συμπαθής, χιουμοριστική στη καρδιά της, σινεφίλ, νεανική ταινία τρόμου, που έμοιαζε με μεγάλο σε διάρκεια επεισόδιο της Νύχτας του Λυκόφωτος, βασισμένης στην ιδέα της χρονικής λούπας, όπως αυτής του Η Μέρα της Μαρμότας (1993). Η νεαρή ηρωίδα του, ξυπνούσε κάθε μέρα, την ίδια μέρα των γενεθλίων και του θανάτου της από ένα μασκοφόρο δολοφόνο. Αν δεν κατάφερνε να τον ξεσκεπάσει και να τον σταματήσει, θα ήταν καταδικασμένη να ζει ξανά και ξανά την ίδια οδυνηρή εμπειρία στο χρονικό άπειρο. Στη δεύτερη ταινία, σύμφωνα με το σενάριο που έγραψε αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης και των δύο ταινιών Κρίστοφερ Λάντον, η Τρι ξυπνάει την επόμενη των γενεθλίων της για να ανακαλύψει πως ο συγκάτοικος του καλού της, έχει πέσει σε μια χρονική λούπα, παρόμοια με τη δική της. Οι τρεις τους, θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τον δολοφόνο, ο οποίος όμως αυτή τη φορά έρχεται από μια παράλληλη διάσταση, στην οποία θα βρεθεί και η ίδια η Τρι, μετά από ένα αποτυχημένο πείραμα. Θα ξυπνήσει ξανά το πρωινό των γενεθλίων της για να ανακαλύψει πως η μητέρα της ζει, ο μελλοντικός αγαπημένος της τα έχει με άλλη και ότι πίσω από τη μάσκα του δολοφόνου βρίσκεται αυτή τη φορά ένα διαφορετικό πρόσωπο.

Έτσι ο Λάντον, επαναλαμβάνει το χρονικό παιχνίδι το οποίο διανθίζει με περισσότερες πιθανότητες κατεύθυνσης (αρχικά τουλάχιστον, γιατί στη συνέχεια τις αφήνει ανεκμετάλλευτες), περισσότερες ανατροπές και περισσότερο χιούμορ, σε ένα διασκεδαστικό νεανικό θρίλερ που αυτή τη φορά κλείνει το μάτι στη τριλογία της Επιστροφής στο Παρελθόν (Back to the Future), του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Θα βοηθούσε, για όποιον δεν θυμάται ή δεν έχει δει, μια επανάληψη της πρώτης ταινίας, αν και υπάρχει κι εδώ μια γρήγορη περίληψη στην εισαγωγή. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα αξιόλογο και απολαυστικό, σε ένα από τα λίγα νεανικά κινηματογραφικά francise που ξεχωρίζουν πραγματικά από το σωρό και την επέλαση των τρομακτικών και κωμικών κλισέ.

Info: Γενέθλια Θανάτου 2 (Happy Death Day 2 U). Κωμωδία Φαντασίας Τρόμου. ΗΠΑ 2019. Πρεμιέρα: Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Λάντον. Παίζουν: Τζέσικα Ροθ, Ίσραελ Μπρουσάρντ, Φι Βου, Στιβ Ζήσης. Διανομή: Tulip Entertainment.

εμφάνιση σχολίων