«Εγώ γεννήθηκα Ελληνίδα»
Η Ελλάδα πρέπει να πρωταγωνιστεί για τον πολιτισμό. Αυτό είναι η κληρονομιά της, αυτό είναι η περιουσία της και αν το χάσουμε αυτό δεν είμαστε κανείς.DOCTV.GR
18 Οκτωβρίου 2023
Δεν προσποιήθηκα. Η προσποίηση για μένα είναι κάτι χυδαίο. Απλά και μόνο έζησα όπως ήθελα. Χωρίς να υπολογίσω τίποτα και κανέναν.
Δεν πιστεύω στους ή στις σταρ που φτιάχνονται από τα διάφορα κυκλώματα και που χάνονται με το χάραγμα της αυγής. Στάρ, είναι αυτός που μπορεί να επηρεάσει και να ακτινοβολήσει σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Είναι δηλαδή ο χαρισματικός από τη φύση του άνθρωπος.
Από τη ζωή μέχρι το θάνατο. Ένα τσιγάρο δρόμος.
Νόμιζα πως φοβόμουν την αρρώστια αλλά τελικά φοβάμαι τη στιγμή που δεν θα με αγαπούν πια.
Ότι πιο τρυφερό υπάρχει, είναι να είμαι κτήμα όλων.
Η ευρωπαϊκή ταυτότητα βρίσκεται ακριβώς στο σεβασμό της ιδιαιτερότητας και στο να δημιουργήσουμε ένα παράδειγμα ζωντανό μέσα από ένα διάλογο των πολιτισμών της Ευρώπης. Η φωνή μας είναι καιρός να ακουστεί με την ίδια δύναμη όπως αυτή των τεχνοκρατών. Ο πολιτισμός, η τέχνη και η δημιουργία, δεν είναι λιγότερο σημαντικά από το εμπόριο, την οικονομία, την τεχνολογία.
Ελπίζω να δω τα Μάρμαρα πίσω στην Αθήνα προτού πεθάνω. Αν όμως έρθουν αργότερα, εγώ θα ξαναγεννηθώ.
Μια μέρα, ήμουν πέντε χρόνων, κι ήθελα ένα φωνογράφο, αλλά ήξερα πως δεν υπήρχαν τα λεφτά, γιατί θα μου έπαιρναν παπούτσια τα Χριστούγεννα. Όμως, ήθελα φωνογράφο κι αναρωτιόμουν πώς μπορώ να τον αποκτήσω και σκέφθηκα με την πειθώ, με τα λόγια, όπως κάνει ο παππούς μου από το μπαλκόνι, όπως κάνει ο μπαμπάς μου, όπως κάνει ο θείος μου. Λοιπόν, πήγα στον καθρέφτη κι άρχισα να λέω, «θα ήθελαν πάρα πολύ ένα φωνογράφο και αν δεν μου τον δώσεις θα είναι πάρα πολύ μεγάλη δυστυχία για μένα» κι άρχισα να αυτοσυγκινούμαι. Στο τέλος συγκινήθηκα πάρα πολύ και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Είχα πάρα πολύ ωραία δάκρυα, πιο ωραία από μάτια, ήταν σαν μπριγιάντια. Λοιπόν, μπροστά στον καθρέφτη λέω «τώρα πρέπει να κλάψω, αλλά δεν πρέπει να κλάψω πάρα πολύ» και άρχισε να τρέχει ένα δάκρυ και το κράτησα εκεί και το επανέλαβα. Ήμουν ηθοποιός (το γραμμόφωνο το πήρα). Από κει και πέρα δεν υπήρχε τίποτ' άλλο για μένα από το να γίνω ηθοποιός.
Τρελαινόμουν για τη νύχτα. Γιατί πίστευα ότι η ζωή είναι να δουλεύεις την ημέρα και να γλεντάς τη νύχτα. Μην ξεχνάς ότι είμαι και παιδί της Κατοχής. Και έτσι είχαμε μια δίψα απίστευτη για γλέντι, με όλα αυτά που είχαμε ζήσει, κάθε στιγμή είχε τη δική της πολυτέλεια ή τη δική της αγωνία.
Δεν βγαίνω πια έξω από τότε που έπαψα να φλερτάρω.
Τίποτε δεν γίνεται χωρίς δουλειά, χωρίς υπομονή, επιμονή. Εγώ δεν φοβήθηκα ούτε φοβάμαι, δεν ντράπηκα να ζητήσω κάτι για την Ελλάδα. Δεν ντράπηκα να ζητιανέψω, να παρακαλέσω, να επιμείνω ζητώντας, ακόμα κι αν μ' εξευτελίσουν την πρώτη φορά. Δεν είπα όμως ψέματα και δεν κορόιδεψα κανέναν, δούλεψα σκληρά αφήνοντας κομματάκια, κομματάκια κι από την ψυχή μου κι από την καρδιά μου κι από το σώμα μου. Ίσως για την πολιτική να θυσίασα κάποιους ρόλους, έδωσα όμως κάποια πράγματα για ολόκληρη την κοινωνία.
Θα ήθελα να ήμουν η Γκάρμπο και η Πασιονάρια. Βέβαια, δεν είμαι καμιά από τις δύο.
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι εξαιρετικά ζωντανό, γεμάτο ανθρώπους. Από τότε, έμαθα να μην φοβάμαι τους ανθρώπους και για αυτό πάντα η φιλοδοξία μου είναι το σπίτι να είναι ανοιχτό στον κόσμο.
Δεν το έπαιξα ποτέ νόστιμη ή όμορφη. Πάντα ήθελα να είμαι έξυπνη. Τη γοητεία την πιστεύω. Πιστεύω ότι είναι ένα προσόν τεράστιο.
Δεν νομίζω ότι το Θέατρο είναι φυγή. Είναι γέννα το Θέατρο. Και επειδή εγώ δεν έχω παιδιά, τις στιγμές της πρόβας ή τις στιγμές που κατάφερνα να γίνω η Μπλάνς ντι Μπουά ή ένας άλλος χαρακτήρας, αισθανόμουν ότι γεννάω κάποιο άλλο πρόσωπο και ξέφευγα από τη Μελίνα Μερκούρη.
Δεν αναπολώ ποτέ το παρελθόν. Κοιτάζω το μέλλον.
Tη μισή μου ζωή την έδωσα στη Τέχνη. Την έδωσα στο Σινεμά, στο Θέατρο. Πάντα υπήρχε το κοινωνικό, ας μην πω συμβόλαιο γιατί το λένε πολλοί τώρα, αλλά, υπήρχε πάντα μέσα μου αυτό για την Ελλάδα. Και όταν ήρθε η Χούντα, βίαια ανακατώθηκα με την πολιτική. Μου πήρανε την ελευθερία μου, κλείσανε τους φίλους μου, την Ελλάδα στην φυλακή. Ήτανε γυάλινοι, ήτανε φοβεροί, ήτανε γελοίοι, και η Ελλάδα δεν είχε πια Δημοκρατία. Η χούντα ήρθε σε μια εποχή που εγώ θα γινόμουνα πολύ μεγάλη στο Mπρόντγουεη. Αλλά, ήτανε αδύνατο να συνεχίσω.
Ναι, έχω δεσμούς με την ποίηση. Διότι αν δεν έχεις ποίηση και δεν την ξέρεις, είσαι τίποτα. Οι Έλληνες είμαστε ποιητικός λαός.
Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη, Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Καταγόταν από φημισμένη οικογένεια πολιτικών. Ηθοποιός βραβευμένη με πλήθος διεθνών βραβείων και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού τα έτη 1981-89 και 1993-94.
εμφάνιση σχολίων