Το δάσος και Α' ΠΡΟΣΩΠΟ το δέντρο

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Οντότητα μοναδική το δένδρο έχει το προνόμιο να είναι γέφυρα μεταξύ ουρανού και γης. Το δάσος είναι αντίστοιχα μια ιερή πόλη που επικοινωνεί μαγικά με το γαλαξία. Στους αδερφούς Γκρίμ του Τέρρυ Γκίλλιαμ, μια ταινία γεμάτη οράματα, ονειρικές σκιές και εκπληκτικούς μύθους, ο στρατηγός των ορθολογικών δυνάμεων της Γαλλικής Επανάστασης, βομβαρδίζει με μανία το δάσος. Στόχος του είναι να ξεριζώσει τις αρχέγονες δυνάμεις που κατοικούν μέσα του, να ισοπεδώσει το τοπίο, να δημιουργήσει ευθείες γραμμές, δρόμους, «καθαρές» έννοιες που το μυαλό του θα ελέγχει απόλυτα. Είναι ο διάδοχος του ύστερου χριστιανισμού που με τη συνδρομή του νέου ρωμαϊκού κράτους, έκαιγε τα δάση, τους ανθρώπους, τους μάγους και τις μάγισσες, τους παραβατικούς που σύχναζαν στις απόκρυφες γωνιές του, προσπαθώντας να εκπολιτίσει με τη βία, να προσηλυτίσει με τον τρόμο.

Οι περισσότεροι από τους αρχαίους λαούς θεωρούν τα δένδρα ιερά. Οι παγανιστικές λειτουργίες της Φύσης βασισμένες στην αντίληψη «ότι είναι πάνω είναι και κάτω» λένε ότι  το δένδρο λειτουργεί σαν διάμεσος, σαν γέφυρα. Οι ρίζες ενώνονται με το εσωτερικό της Γης σε άπειρες διακλαδώσεις, τα κλαδιά ακουμπούν στα αστέρια επεκτεινόμενα σε νοητές γραμμές. Όπως το νερό, που είναι ζωντανό ον, το δένδρο έχει ψυχή, αισθάνεται, βιώνει, συνειδητοποιεί, ανταποκρίνεται στην επικοινωνία, εκφράζεται με μουσικούς ήχους και μυρωδιές, μιλάει στον άνθρωπο, στα ζώα και κυρίως ακούει.

Τα δένδρα είναι αγαθές και ιερές δυνάμεις, δεν βλάπτουν κανένα, αντίθετα προσφέρουν καταφύγιο στα πουλιά, στα έντομα, σε άπειρες φυλές θηλαστικών. Συγκρατούν το χώμα για να μην διαλυθεί, μεταστοιχειώνουν ουσίες σε φύλλα και καρπούς. Ανακυκλώνουν το νερό, το οξυγόνο, καθαρίζουν τον αέρα, κρατάνε τη θερμοκρασία σταθερή. Είναι τα απόλυτα εργαστήρια της Φύσης.

Παρ’ όλα αυτά τα δάση τρομάζουν τους ανθρώπους. Οι απίθανες διακλαδώσεις, οι μαιανδρικές περιελίξεις, τα σχήματα σε συνδυασμό με τις σκιές και η πληθώρα άγριας ζωής εγκυμονούν φόβους και ξυπνάνε εφιάλτες. Σ’ αντίθεση με την πόλη και το χωριό όπου επικρατεί η εξουσία του ηγεμόνα και του δήμου, τα δάση είναι κοιτίδες αναρχίας όπου τα θηρία, οι παράνομοι, οι άγριες φυλές, οι μυστικιστές ερημίτες βρίσκουν καταφύγιο από τον πολιτισμό.

Οι κανόνες εδώ διαφέρουν «ζούγκλα είναι να τρώει ο ένας τον άλλον» λένε οι απ’ έξω. Όμως αυτό δεν ισχύει, η οικονομία που το δένδρο προκρίνει, τάσσει τον αλληλοσεβασμό και την ανοχή του διαφορετικού, πάνω  απ’ όλα. Όλοι επιβιώνουν κι αναπτύσσονται...

Οι αρχαίοι δρυίδες, η ιερή κάστα των Κελτών διαμόρφωσε πριν από 2500 χρόνια μια θρησκεία – φιλοσοφία που θεωρούσε το δένδρο και το δάσος πρότυπα της συμβολικής εικόνας του κόσμου. Σύμφωνα μ’ αυτή ο χρόνος είναι κυκλικός συνεπώς δεν υφίσταται θάνατος αλλά ανακύκλωση της ζωής κι ο χώρος είναι άπειρος αφού μπορεί να αναπτυχθεί σε πολλαπλές διαστάσεις. Οι δρυίδες μιλούσαν με την τελετουργική βοήθεια της μουσικής με τη ψυχή των δένδρων αλλά και των λιμνών και των ποταμών που τις παρομοίαζαν με νύμφες και ξωτικά.

Το ίδιο ίσχυε για τους αρχαίους προγόνους μας που δυστυχώς δεν έχουμε καμιά σχέση μαζί τους. Ακόμα και στους σκοτεινούς βυζαντινούς χρόνους, ο μύθος της Παναγίας της Χελιδονούς που απελευθερώνει τις ψυχές των δένδρων, που τις έχουν φυλακίσει οι καλόγεροι σε σκοτεινές σπηλιές και τις μετατρέπει σε χελιδόνια, δείχνει τη διαφορά με τις δικές μας αντιλήψεις. Εμείς έχουμε σαν θρησκεία το τσιμέντο και φιλοσοφία μας είναι η απέραντη έρημος.

εμφάνιση σχολίων