Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ένα κομμάτι ουτοπίας

Ο γιαπωνέζικος κήπος ενσωματώνει τον χώρο κατοικίας και όχι το αντίθετο. Πρόκειται για ένα κομμάτι ουτοπίας που μετατρέπει το άτομο σε συμπαντική οντότητα διευρύνοντας τον χώρο, σταματώντας τον χρόνο.

Σαν τα ποιήματα χάι-κου, που ελίσσονται και εξελίσσονται με τη φοβερή τους απλότητα σε πολλαπλές διαστάσεις. Διαδικαστικά αυτό σημαίνει πως στις επιμέρους τελετουργίες, τα μικρά μονοπάτια ανάμεσα στον κήπο ζωντανεύουν, αφού για να φτάσει κανείς στην αίθουσα του τσαγιού, πρέπει να τα διασχίσει μόνος του.

Περνώντας από έναν βράχο που βρίσκεται εκεί δήθεν τυχαία, υπάρχει άμμος και μια ξύλινη τσουγκράνα που σε προκαλεί να τη διασκορπίσεις, να τη συσσωρεύσεις σε αμμόλοφους, να δημιουργήσεις ένα σχήμα κάτω από την παρόρμηση της στιγμής, να διαλογιστείς έτσι ώστε να αλλάξει η δομή των πραγμάτων. Μια ψευδαίσθηση παρέμβασης στη συμπαντική αρμονία.