Σε Τέσσερις Χρόνους. Dalida. Raw. Ο Επιφανής Πολίτης. Το Φάντασμα Στο Κέλυφος. Παράνομες Ζωές. Αναζητώντας την Αλήθεια. Η Μεγάλη Ουτοπία. Το Δέλεαρ του Διαβόλου
ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΡΟΝΟΥΣ: Τέσσερις στιγμές στη ζωή τεσσάρων γυναικείων χαρακτήρων: Ένα μικρό κορίτσι από την επαρχία, παίζει ένα κρυφτό που μετατρέπεται σε τραγωδία. Μία έφηβη εγκλωβισμένη σε μια ατελείωτη διαδοχή φυγής, ανδρών και ατυχιών, γιατί οτιδήποτε άλλο είναι καλύτερο από την οικογένειά της. Μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και έχει τάση προς την καταστροφή. Μια ενήλικη γυναίκα, που νόμιζε πως βρήκε ασφαλές καταφύγιο μακριά από το παρελθόν της. Σταδιακά, οι χαρακτήρες συναντιούνται για να σχηματίσουν μία ενιαία ηρωίδα.
Φαίνεται πως εκτός από τον Μπάρι Τζένκινς του Moonlight, άλλος ένας σκηνοθέτης, Γάλλος αυτή τη φορά, είχε την ιδέα να γυρίσει μια ταινία για τις διαφορετικές χρονικές φάσεις της ζωής ενός χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας κάθε φορά και μια διαφορετική ηθοποιό. Η αλήθεια είναι πιο πριν το είχε εφαρμόσει ο Τοντ Χέινς στο I'm Not There, την άτυπη βιογραφία του Μπομπ Ντίλαν, αλλά και τρεις δεκαετίες πιο πριν, ο Λουίς Μπουνιουελ, στο Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου, την τελευταία ταινία του. Η ιδέα πίσω από αυτό το εύρημα, είναι ότι η ζωή ενός ανθρώπου είναι φτιαγμένη από πολλές ζωές. Η ύπαρξη του από πολλές διαφορετικές υπάρξεις. Γι αυτό και η κεντρική φιγούρα μιας βιογραφικής ταινίας δεν μπορεί να είναι η ίδια. Έτσι, οι τέσσερις χαρακτήρες της Ρενέ, της Σαντρά, της Καρίν και της μικρής Κικί, στην ουσία σκιαγραφούν το πορτραίτο της ίδιας γυναίκας.
Η Ρενέ (Αντέλ Ανέλ), είναι διευθύντρια σε ένα επαρχιακό σχολείο και έχει βάλει σκοπό της ζωής της, να μείνει έγκυος από τον φίλο της (Τζαλίλ Λεσπέρ), όμως εμφανίζεται η Τάρα, μια γνωστή της από το παρελθόν η οποία βγαίνει από την φυλακή, την αναζητεί για να εξοφλήσουν κάτι παλιούς λογαριασμούς και ανατρέπει την καθημερινότητά της. Η Σάντρα (Αντέλ Εξαρχόπουλος), ανταποκρίνεται στην αγγελία ενός ηλικιωμένου άντρα ο οποίος ζητά να υιοθετήσει μια κόρη. Η 13χρονη Καρίν (Σολέν Ριγκό), προσπαθεί να διαχειριστεί με περιστασιακό σεξ με μεγαλύτερούς της άντρες, την σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα της, ενώ η μικρή Κικί (Βέγκα Κουζίτεκ), συμμετέχει στην αναζήτηση δυο εξαφανισμένων γειτονόπουλων. Όλες τους, αν και από διαφορετικές εποχές και τοποθεσίες, είναι η Ρενέ.
Dalida
Raw
Ο Επιφανής Πολίτης
Το Φάντασμα Στο Κέλυφος
Παράνομες Ζωές
Αναζητώντας την Αλήθεια
Το Δέλεαρ του Διαβόλου
Ο Αρνό ντε Παγιέ (Ο Θρύλος του Michael Kohlhaas), είναι ένας ιδιαίτερος σκηνοθέτης ο οποίος αναζητά πάντα διαφορετικούς από τους συμβατικούς τρόπους αφήγησης για να δημιουργήσει και το Σε Τέσσερις Εποχές, δεν αποτελεί εξαίρεση. Λίγο περισσότερο ψυχρό από όσο θα έφτανε για να κάνει τον θεατή να νοιαστεί για τις/την ηρωίδα του, το κινηματογραφικό πορτραίτο το οποίο προσπαθεί να σχεδιάσει, δεν ολοκληρώνεται με τον τρόπο που πιθανόν να ήθελε, καθώς τα ετερόκλητα υλικά που χρησιμοποιεί δεν ταιριάζουν πάντα μεταξύ τους. Ο αρνητικός τρόπος με τον οποίον χρωματίζει τους αντρικούς χαρακτήρες έχει κάτι το εμμονικό, ειδικά όταν εμποτίζει την μυθοπλασία του με ντοκιμαντεριστικούς και όχι, ας πούμε, συμβολικούς τόνους. Ενδιαφέρουσα σαφώς, αν και άνιση, μας δίνει την ευκαιρία να δούμε στην ίδια ταινία τις δύο πιο διάσημες Αντέλ, του γαλλικού σινεμά σήμερα.
Info: Σε Τέσσερις Εποχές (Orpheline/Orphan). Δραματική. Γαλλία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Αρνό ντε Παγιέ. Παίζουν: Αντέλ Ανέλ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Τζέμα Άρτερτον, Σολέν Ριγκο, Νικολά Ντιβοσέλ, Σερζί Λοπέθ, Τζαλίλ Λεσπέρ, Βέγκα Κουζίτεκ. Διανομή: Weird Wave.
CIAO AMORE...DALIDA: Από τη γέννηση της στο Κάιρο το 1933 έως την πρώτη της συναυλία στο Παρίσι το 1956. Από τον γάμο της με τον Λουσιέν Μορίς, διευθυντή του νεοσύστατου τότε ραδιοφωνικού σταθμού Europe 1, έως την άνοδο στην ντίσκο σκηνή. Από το ταξίδι αυτογνωσίας στην Ινδία, έως τη διεθνή επιτυχία του τραγουδιού Gigi l`Amoroso το 1974. Αυτή είναι η ιστορία της Νταλιντά.
Η ταινία που άνοιξε το 18ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου την περασμένη εβδομάδα, είναι μια τυπική βιογραφία ενός μουσικού ειδώλου που ξεκίνησε από το πουθενά, για να γνωρίσει την αποθέωση, πριν καταλήξει στη συνέχεια, με τον τραγικότερο από τους τρόπους. Ενταγμένη στο κύμα που ξεκίνησε στο γαλλικό σινεμά μετά την επιτυχία του Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο, η ταινία της Λίζα Αζουέλος, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή στην επιφάνεια (τεμαχισμένη αφήγηση, θεαματική αναπαράσταση εποχής, λαμπερά σκηνικά και κοστούμια, παράθεση όλων των μουσικών επιτυχιών της Νταλιντά που κατάφερνε να ανανεώνει το ρεπερτόριο της, από εποχή σε εποχή), αλλά της λείπει το βάθος. Ασχολείται ελάχιστα με την παιδική της ηλικία σε σύντομα φλας μπακ και ρίχνει όλο το βάρος στην σχέση της με τους τρεις άντρες που, ο καθένας με τον τρόπο του, βοήθησε στην ανύψωση, αλλά και στην καταστροφή του συναισθηματικού της κόσμου, καθώς είχαν όλοι, το ίδιο άσχημο τέλος.
Σαν κινηματογραφικό ιταλικό φωτορομάντζο, μένει στα γεγονότα, χωρίς να εμβαθύνει στις αιτίες ή στους χαρακτήρες. Εντυπωσιακή η πρωταγωνίστρια, Σβέβα Αλβίτι, τα καταφέρνει καλύτερα στην πρόζα, παρά πάνω στην σκηνή όπου εκτός από το πλέι μπακ, την προδίδει και η έλλειψη ανάλογου μπρίο με εκείνο της πραγματικής Νταλιντά. Συμπαθείς μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της ταινίας και οι αντρικές παρουσίες των: Ρικάρντο Σκαρμάτσιο (Ο Παράδεισος Στην Δύση), Ζαν-Πολ Ρουβέ (Ατέλειωτοι Αρραβώνες, Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο), Νικολά Ντιβασέλ (Σε Τέσσερις Χρόνους, Beau Travail), Aλεσάντρο Μπόργκι (Suburra:Υπόγεια Πόλη), Νιλς Σνάιντερ (Η Άλλη Μποβαρί). Pop ελαφρότητα, σε τεχνικολόρ.
RAW: Μια νεαρή χορτοφάγος υποβάλλεται σε ένα περίεργο τελετουργικό σαρκοφαγίας στην κτηνιατρική σχολή της, και μια ακατάπαυστη λαχτάρα για κρέας αναπτύσσεται μέσα της.
Πρόκειται για το εξαιρετικό ντεμπούτο της 34χρονης Ζιλιά Ντικορνό, της δεύτερης Γαλλίδας σκηνοθέτη, μαζί με την Λουσίλ Χατζιχαλίλοβιτς του περσινού Evolution, η οποία έρχεται να ανανεώσει το είδος του arthouse τρόμου, τύπου Ντέιβιντ Λιντς και Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης διαδραματίζεται στην κτηνιατρική σχολή στην οποία σπουδάζει και η μεγαλύτερη αδερφή της, όπου και η ίδια είναι πρωτοετής. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον θα πρέπει να υποβληθεί και στο σαρκοφαγικό τελετουργικό μεταξύ άλλων τελετών μύησης. Δηλαδή, να φάει ωμό κρέας, αλλά και να κάνει μπάνιο με αίμα γουρουνιών. Θα εθιστεί στην κρεατοφαγία και το ξύπνημα της όρεξής της για ωμό κρέας, θα συμβεί παράλληλα με την αφύπνιση της σεξουαλικότητάς της, σε έναν, αλά Κρόνενμπεργκ, οξυδερκή συγκερασμό της δεύτερης, με τον κανιβαλισμό.
Η συνέχεια, έχει να κάνει για την σχέση της με την αδερφή της και είναι φυσικά βαμμένη με αίμα. Με επιρροές από το Carrie, την Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών του Ρομέρο, την Suspiria του Αρτζέντο, μέχρι την πρόσφατη, ουκρανική, Φυλή (2014), του Σλαμπομπίτσκι, η Ντικορνό καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό να μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα τους στο σήμερα, σε μια μεταμοντέρνα ταινία τρόμου, η οποία, όταν λέει πως απευθύνεται σε θεατές με γερά στομάχια, το εννοεί.
Βραβείο FIPRESCI στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στις Κάνες και δεκάδες άλλα βραβεία, είτε σαν Καλύτερη Πρώτη Ταινία, είτε Καλύτερης Ταινίας σε Φεστιβάλ του Σινεμά του Φανταστικού, είτε της Πιο Πολλά Υποσχόμενης Νέας Σκηνοθέτη. Στο Φεστιβάλ του Τορόντο λέγεται πως κάποιοι θεατές λιποθύμησαν. Καλή μας Όρεξη!
Ο ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: Ο Αργεντίνος συγγραφέας Ντανιέλ Μαντοβάνι που ζει στην Ευρώπη εδώ και τριάντα χρόνια αγγίζει το αποκορύφωμα της καριέρας του κερδίζοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά περνά τη δική του κρίση, έμπνευσης και …ηλικίας. Τα πολυδιαβασμένα βιβλία του περιστρέφονται πάντα γύρω από τη ζωή στο Σάλας, το χωριό όπου γεννήθηκε και δεν έχει επισκεφθεί από τότε που ήταν νέος. Όλα θα αλλάξουν όταν δέχεται την πρόσκληση του δήμαρχου του Σάλας να επισκεφτεί τη γενέτειρά του προκειμένου να του απονεμηθεί μετάλλιο και να ανακηρυχτεί Επίτιμος Πολίτης. Ο Ντανιέλ αποφασίζει να κάνει το ταξίδι και οραματίζεται μια θριαμβευτική επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκε, ένα ταξίδι για να ξαναβρεθεί με παλιούς φίλους και τοπία της νιότης του. Αλλά περισσότερο από όλα μια επιστροφή στην καρδιά της λογοτεχνίας του, στην πηγή της έμπνευσης του. Όταν φτάνει εκεί, ο Ντανιέλ θα διαπιστώσει σταδιακά ότι η σχέση του με τη γενέθλια γη και τους κατοίκους της δεν είναι ακριβώς αυτή που φαντάζεται. Η αρχική ζεστή υποδοχή της μικρής πόλης στον Επιφανή Πολίτη της θα εξαφανιστεί και παλιές αντιπαραθέσεις και μυστικά θα έρθουν στην επιφάνεια.
Επιστρέφοντας στον γενέθλιο τόπο, αφού βρει παλιούς φίλους και αφού κοιμηθεί με την κόρη της πρώην κοπέλας του, την οποία, αυτήν την δεύτερη, την βρίσκει πλέον ανυπόφορη, έρχεται αντιμέτωπος με την σημερινή πραγματικότητα της επαρχιακής πόλης που νοσταλγούσε, που όμως πλέον δεν έχει και πολλές σχέσεις με τον τόπο που θυμόταν, ή φαντάζονταν, στις περιγραφές των βιβλίων του. Για κάποιους από τους κατοίκους της, είναι όμως κατακριτέος και ο αρνητικός τρόπος με τον οποίο τους περιγράφει στα γραπτά του, γεγονός που θα του προκαλέσει επιπρόσθετα προβλήματα.
Μια ωραία ιδέα, εξελίσσεται μάλλον προβλέψιμα σε μια δραματική κομεντί με αντιπαθητικούς χαρακτήρες. Ή μήπως όχι; Βραβείο Καλύτερης Αντρικής Ερμηνείας, για τον πρωταγωνιστή Όσκαρ Μαρτίνεζ, στην Βενετία. Βραβείο Κοινού στους Ανοιχτούς Ορίζοντες της Θεσσαλονίκης. Καλύτερης Ξένης Ταινίας στην Χάιφα. Βραβείο Goya Καλύτερης Ιβηροαμερικάνικης Ταινίας.
Info: Ο Επιφανής Πολίτης (El Ciudadano Ilustre/The Distinguished Citizen). Δραματική Κομεντί. Αργεντινή, Ισπανία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Γκαστόν Ντιπρά, Μαριάνο Κον. Παίζουν: Όσκαρ Μαρτίνεζ, Ντάντι Μπριέβα, Ανδρέα Φριγκέριο. Διανομή: One From The Heart.
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΟ ΚΕΛΥΦΟΣ: Βασισμένη στο διάσημο anime επιστημονικής φαντασίας, η ταινία ακολουθεί την Ταγματάρχη, μια πράκτορα των ειδικών δυνάμεων, ένα μοναδικό ανθρώπινο-cyborg υβρίδιο που είναι επικεφαλής του Τομέα 9. Εντεταλμένος να σταματήσει κάθε εγκληματική ή εξτρεμιστική απειλή, ο Τομέας 9 καλείται να αντιμετωπίσει έναν εχθρό που έχει ως μοναδικό στόχο να αναχαιτίσει την τεχνολογική πρόοδο των Hanka Robotic στον κυβερνοχώρο. Η πασίγνωστη στους φίλους του είδους των manga κόμικς σειρά του 1989 και η προ 22 ετών κινηματογραφική προσαρμογή του, υπήρξε πραγματικό ορόσημο στην ιστορία των ιαπωνικών anime. Μαζί με το Akira και αργότερα το Spirited Away, είναι ένα από τα σπουδαιότερα γιαπωνέζικα anime που αγαπήθηκαν με απόλυτη cult λατρεία στην Δύση. Από το 1995 και μετά μάλιστα, στάθηκε πηγή έμπνευσης για αμέτρητες ταινίες επιστημονικής ή άλλης, φαντασίας, συμπεριλαμβανομένης της τριλογίας Matrix, η οποία με την σειρά της, καλώς ή κακώς, άφησε εποχή.
Κλασικό κόμικ της λεγόμενης κυβερνοπάνκ εποχής, δημοσιεύθηκε αρχικά με το όνομα Kōkaku Kidōtai ( το οποίο μεταφράζεται ως Θωρακισμένη Κινητή Μονάδα Επιβολής του Νόμου). Μετά την πρώτη ταινία του 95, ακολούθησε και μια συνέχειά της το 2004, η οποία έφτασε μέχρι της υποψηφιότητες για το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών εκείνης της χρονιάς. Για τους γνωρίζοντες όμως, εκεί που το Φάντασμα στο Κέλυφος πραγματικά αποθεώθηκε, ήταν στην τηλεοπτική σειρά Shell: Stand Alone Complex, από το 2002 έως το 2005.
Ολόκληρη η σειρά, κόμικς, ταινιών και τηλεοπτικής μεταφορά, έγινε γνωστή για τα σύνθετα θέματα της, αλλά κυρίως για την προβληματική της πάνω στην σημασία της αυτότητας σε μια κοινωνία υψηλής τεχνολογίας, όπου η γραμμή μεταξύ ανθρώπου και μηχανής είναι πλέον δυσδιάκριτη. Στον Τομέα 9 λοιπόν, συναντάμε το Τμήμα Δημόσιας Ασφάλειας, μια αντιτρομοκρατική ομάδα που ειδικεύεται στην τρομοκρατία στον κυβερνοχώρο. Επικεφαλής της ομάδας είναι η Ταγματάρχης (Major), ένα νέο είδος σούπερ στρατιώτη από πλήρως τεχνητό σώμα. Όταν ένας μυστηριώδης χάκερ ζητά εκδίκηση από τον βιομηχανικό όμιλο που είναι υπεύθυνος για το σχεδιασμό του σώματος της Ταγματάρχη, εκείνη αρχίζει να αμφιβάλλει για τα κίνητρα της εταιρείας και την αληθινή φύση της μεταμόσχευσης στο σώμα της.
Πρόκειται για μια υπερθεαματική περιπέτεια φαντασίας με γραφικά, καλλιτεχνική διεύθυνση, οπτικά και ηχητικά εφέ τελευταίας τεχνολογίας, η οποία όμως είναι προβλέψιμη και δεν καταφέρνει να απογειωθεί σε κάτι περισσότερο από μια multi-tech, αλλά απλοποιημένη διασκευή της ορίτζιναλ ιστορίας, την οποία δεν καταφέρνει να εμπλουτίσει. Σε αντίθεση με το Shell: Stand Alone Complex, οι χαρακτήρες μένουν μονοδιάστατοι και οι διάλογοι τους γραμμένοι στον αυτόματο πιλότο συγγραφής. Ο Τακέσι Κιτάνο, ως επικεφαλής του Τομέα 9, έρχεται να υπενθυμίσει την καταγωγή της ιστορίας, μόνο που μιλάει σε όλους Γιαπωνέζικα κι αυτοί του απαντούν στα Αγγλικά. Η Σκάρλετ Τζόχανσον, υποδύεται ξανά την Lucy (2014), στο πιο high tech της. Blade Runner & Matrix έρχονται αυτόματα στον νου. Το σάουντρακ υπογράφει ο ιδιαίτερος Κλιντ Μανσέλ (Ρέκβιεμ για ένα όνειρο)
Info: Το Φάντασμα στο Κέλυφος (Ghost in the Shell). Περιπέτεια Φαντασίας. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Σάντερς. Παίζουν: Σκάρλετ Τζόχανσον, Μάικλ Πιτ, Ζιλιέτ Μπινός, Τακέσι Κιτάνο. Διανομή: UIP.
ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΖΩΕΣ: Τρεις γενιές της διαβόητης οικογένειας Κάτλερ ζουν παράνομα σε καραβάνι από τροχόσπιτα, στην καταπράσινη και ειδυλλιακή εξοχή της Αγγλίας. Ο καιρός περνάει κυνηγώντας, κλέβοντας και βασανίζοντας την αστυνομία στην καρδιά της πιο ακριβής περιοχής της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Τσαντ, βρίσκεται διχασμένος ανάμεσα στον σεβασμό για τον πατέρα του και την επιθυμία να εξασφαλίσει μια καλύτερη ζωή για τη γυναίκα και τα παιδιά τους. Όταν ο δεύτερος καταστρώνει σχέδιο να ληστέψει ένα αρχοντικό που βρίθει από θησαυρούς, ο Τσαντ βρίσκεται αντιμέτωπος με μια επιλογή που μπορεί να αλλάξει τη ζωή του για πάντα. Μπορεί να ακολουθήσει την πεπατημένη και να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του πατέρα του ως άξιος γιος και διάδοχος, ή πρέπει να σπάσει τα δεσμά και να χαράξει το δικό του μονοπάτι; Ο νόμος τους καταδιώκει πιο άγρια από ποτέ, ο πατέρας σφίγγει τον κλοιό γύρω από την οικογένεια, οι συντοπίτες είναι προκατειλημμένοι απέναντι τους και ο Τσαντ ανακαλύπτει ότι η μοίρα του ίσως να μην είναι πια στα χέρια του.
Οι ιδιότυπες κοινότητες λευκών που ζουν σε κοινότητες, μέσα σε τροχόσπιτα στην εξοχή σαν τσιγγάνοι, παρουσιάζονται ανάλογα με την θεματική της κάθε ταινίας, είτε σαν παλαιοχίπιδες που μισούν την σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία (Captain Fantastic), είτε σαν νεόπτωχοι που έχουν εξοριστεί από την νεοφιλελεύθερη παρεκτροπή του καπιταλισμού, είτε σαν παράνομοι νομάδες που δεν χωράνε πουθενά, όπως στην συγκεκριμένη ταινία. Ο αγράμματος Τσαντ θα θελήσει να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στα παιδιά του, ο δεσποτικός πατέρας του όμως, διαισθανόμενος την τάση για απογαλακτισμό του γιου του, από τον ίδιο, αλλά και το άτυπο, κλειστό καθεστώς της κοινότητάς τους, θα τον σπρώξει χωρίς να το καταλάβει στην παγίδα του νόμου, αφού πρώτα φροντίσει να του κλείσει κάθε πιθανή διέξοδο.
Σεναριογράφος (Άλαστερ Σίντονς) και σκηνοθέτης (Άνταμ Σμιθ), ξεναγούν τον θεατή με μπρίο, χιούμορ και σκληρότητα στον μικρόκοσμο της ταινίας, που η αντιπαράθεση πατέρα και γιου έχει όλη την ένταση που περιμένει κανείς από δύο ηθοποιούς της ερμηνευτικής κλάσης των Μπρένταν Γκλίσον (Αποστολή στην Μπριζ) και Μάικλ Φασμπέντερ (Steve Jobs, Shame) και που οι σκηνές δράσης και καταδίωξης του κόβουν την ανάσα. Η απογοήτευση, τουλάχιστον στην περίπτωση του γράφοντος, έρχεται, όταν στο φινάλε, αντί για την αρχαία ελληνική τραγωδία που περίμενε να δει, έρχεται μια ρομαντική και ολίγον αφελής κατάληξη να ακυρώσει όποιον ρεαλισμό (όχι χωρίς τις απαραίτητες σεναριακές υπερβολές), έχει επιτευχθεί μέχρι τότε, προφανώς για να μην δυσαρεστηθεί το μεγάλο κοινό. Η αβάσταχτη ελαφρότητα της γοητείας του σινεμά με την παρανομία.
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ: Μετά από μια οικογενειακή τραγωδία, ο Μακ Φίλιπς πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη, που τον κάνει να αμφισβητεί ό,τι πιστεύει. Ενώ αντιμετωπίζει αυτήν την κρίση συνείδησης, λαμβάνει μία μυστηριώδη επιστολή που τον προτρέπει να πάει σε μια εγκαταλελειμμένη καλύβα βαθιά στην ερημιά του Όρεγκον. Παρά τις αμφιβολίες του, ο Μακ ταξιδεύει ως την καλύβα και συναντά τρεις αινιγματικούς ξένους. Μέσα από αυτήν την συνάντηση, ο Μακ μαθαίνει σημαντικές αλήθειες που θα μεταμορφώσουν το πώς κατανοεί την τραγωδία του και θα αλλάξουν την ζωή του για πάντα.
Το The Shack (Το Ορεινό Καταφύγιο), υπήρξε το 2008, ένα αναπάντεχο και ιδιαίτερα δημοφιλές, μπεστ σέλερ του Καναδού συγγραφέα Γουίλιαμ Π. Γιάνγκ, ο οποίος αναγκάστηκε να το εκδώσει μόνος του, καθώς δεν ενδιέφερε κανέναν εκδοτικό οίκο. Πρόκειται για μια σχετικά λιγοσέλιδη νουβέλα, η οποία καλυμμένη με έναν new age μανδύα ψυχοθεραπευτικής αυτοβοήθειας, μιλάει για την λύτρωση που μπορεί να μας προσφέρει η πίστη στον Θεό, τον οποίον όμως παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο από εκείνον της Βίβλου. Γιατί μπορεί ο κεντρικός ήρωας να παρουσιάζεται σαν ένας -όχι και τόσο πιστός στην αρχή- χριστιανός, στη συνέχεια όμως γίνεται ξεκάθαρο πως ο Θεός του Γιάνγκ, δεν είναι ένας, αλλά ο κάθε Θεός, οποιασδήποτε θρησκείας.
Στην διάρκεια ενός πικ νικ λοιπόν, από δική του απροσεξία, ο ήρωας χάνει την μικρή κόρη του, η οποία απάγεται από έναν άγνωστο. Το συμβάν αυτό γίνεται η αιτία να χάσει την πίστη του και την όρεξή του για ζωή, μέχρι που λαμβάνει το γράμμα να επιστρέψει στο ορεινό καταφύγιο που βρέθηκε το μοναδικό αντικείμενο της κόρης του μετά την απαγωγή. Εκεί, ένας νεαρός άνδρας σιμιτικής καταγωγής θα τον οδηγήσει μέσα από τα χιονισμένα μονοπάτια, στο καλοκαιρινό τοπίο ενός παράδεισου. Εκεί ο θεός, ο οποίος έχει τέσσερις μορφές: μιας μεσήλικης μαύρης γυναίκας, ενός ηλικιωμένου αυτόχθονα ινδιάνου, μιας νεαρής κοπέλας ασιατικής καταγωγής και του νεαρού που τον πήγε ως εκεί και ο οποίος αντιπροσωπεύει τον Ιησού (εύκολο να πιάσει κανείς το υπονοούμενο), όλοι μαζί, θα του αποκαλύψουν τα ψεύδη στα οποία πιστεύει ο άνθρωπος για την φύση του Θεού (όπως για παράδειγμα, το ότι είναι εκδικητικός) και θα προσπαθήσουν να του αποκαταστήσουν και πάλι την πίστη (περνώντας τον από διάφορες δοκιμασίες που έχουν σαν στόχο να τον κάνουν, από το να απαλλαγεί από τις ενοχές του, μέχρι του να συγχωρέσει τον δολοφόνο της κόρης του), αλλά κυρίως να τον απαλλάξουν από παλιές και νέες, ενοχές που δηλητηριάζουν την ύπαρξή του.
Για κάποιον πιστό και νιουεϊτζάτο φαν της ψυχανάλυσης, το σύμπαν που δημιουργεί ο Γιάνγκ φαντάζει γοητευτικό, έστω κι αν αποτυγχάνει -στο φιλμ τουλάχιστον- να δώσει μια πειστική εξήγηση για την φύση του Κακού και επαναλαμβάνει τα βιβλικά περί δοκιμασίας του ανθρώπου από τον Θεό όπου όλα όσα συμβαίνουν έχουν έναν καλό λόγο, με ολίγον από γινγκ & γιάνγκ. Αυτό που έχει σημασία εδώ, είναι να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά. Αν και η όλη κινηματογραφική σύλληψη φέρνει στο νου το Θα σε Βρω στον Παράδεισο (What Dreams May Come), του 1998, όπου ο Ρόμπιν Γουίλιαμς ψάχνει την γυναίκα του σε κόλαση και παράδεισο, ο άπειρος σκηνοθέτης του The Shack και οι συνεργάτες του, δεν διαθέτουν το εύρος της φαντασίας της δημιουργικής ομάδας εκείνης της ταινίας.
Η εικονογραφία μοιάζει να δανείζεται από εκείνην των περιοδικών των Μαρτύρων του Ιεχωβά, χωρίς τους μανδύες εποχής, ενώ ο, προφανώς για λόγους σοβαρότητας, αργός ρυθμός της αφήγησης, κάνει τα 132 λεπτά της διάρκειάς της να φαντάζουν περισσότερα. Τι απομένει; Το ότι η Οκτάβια Σπένσερ μπορεί να υποδυθεί και τον Θεό χωρίς να χάσει την ερμηνευτική αξιοπιστία της. Όσοι βρίσκουν τις πεποιθήσεις του Γιάνγκ ενδιαφέρουσες, μπορούν να βρουν πληροφορίες, εδώ. Όσοι πιστοί, προσέλθετε...
Info: Αναζητώντας την Αλήθεια (The Shack). θρησκευτικής Φαντασίας. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Στιούαρτ Χέιζελνταϊν. Παίζουν: Σαμ Ουόρθινγκτον, Οκτάβια Σπένσερ, Τιμ ΜακΓκρόου, Ράντα Μίτσελ. Διανομή: Odeon.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΥΤΟΠΙΑ:1917-2017: ένας αιώνας από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το μεγάλο όραμα που συνεπήρε εκατομμύρια ανθρώπους σ` όλο τον πλανήτη, γέννησε μεγάλες ελπίδες, όνειρα, οράματα και μαζί εξεγέρσεις, πολέμους, καταστροφές που σημάδεψαν ανεξίτηλα ολόκληρο τον εικοστό αιώνα. Έναν αιώνα που έζησε τη μεγαλύτερη ουτοπία που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα. Η ταινία αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) αυτού του οράματος στη χώρα που γεννήθηκε, τη Σοβιετική Ένωση, ανατρέποντας πολλά από τα μέχρι σήμερα γνωστά στερεότυπα.
Ντοκιμαντέρ του βετεράνου σκηνοθέτη Φώτου Λαμπρινού, το οποίο μέσα από 18 κινηματογραφικά κεφάλαια από σπάνια επίκαιρα εποχής, αλλά και προσωπικές μαρτυρίες, αφηγείται τα γεγονότα των πρώτων δύο δεκαετιών που ακολούθησαν την Οκτωβριανή Επανάσταση των Μπολσεβίκων. Την Νέα Οικονομική Πολιτική και την μεγαλειώδη ανάπτυξη της σοβιετικής κοινωνίας που ακολούθησε, αλλά και την αποτυχία του λεγόμενου Πολεμικού Κομμουνισμού. Στη συνέχεια ακολουθούν κεφάλαια για το ρόλο της γυναίκας, την τέχνη, την ποίηση, τη λογοτεχνία, το θέατρο, τις εικαστικές τέχνες, την αρχιτεκτονική, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τους θαυμαστές του εγχειρήματος σε όλο τον κόσμο, το θάνατο του Λένιν, την αποπομπή του Τρότσκι, την επικράτηση του Στάλιν, την εκβιομηχάνιση, την κολεκτιβοποίηση, που προκάλεσε τη σκληρή σύγκρουση με τους αγρότες, τις συλλήψεις, την εξορία στη Σιβηρία εκατοντάδων χιλιάδων αγροτών με τις οικογένειές τους, και τέλος, την τεχνητή πείνα σε όλες τις περιοχές που παρήγαγαν δημητριακά και τον θάνατο περισσοτέρων από πέντε εκατομμυρίων αγροτών.
Ο Λαμπρινός ο οποίος έχει σπουδάσει στην Σοβιετική Ένωση με δάσκαλό του τον Μιχαήλ Ρομ, ξόδεψε 5 χρόνια για να συλλέξει και να μοντάρει το υλικό, από επίκαιρα, μαρτυρίες και προπαγανδιστικά αρχεία του καθεστώτος. Εξαιρετική δουλειά η οποία θα προκαλέσει συζητήσεις. Αναζητήστε την.
ΤΟ ΔΕΛΕΑΡ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Ο Τζέσι, ένας εναλλακτικός καλλιτέχνης ο οποίος προσπαθεί να εδραιώσει το όνομά του, η νεαρή σύζυγός του, Άστριντ, και η κόρη τους Ζόι, αγοράζουν το σπίτι των ονείρων τους, όταν η αξία του τελευταίου πέφτει κατακόρυφα εξαιτίας της σκοτεινής ιστορίας που κουβαλάει. Οι ζωές όλων αρχίζουν να περιπλέκονται, όταν ο Τζέσι γίνεται φερέφωνο ενός σατανικού πνεύματος και όταν εμφανίζεται ξαφνικά ο Ρέι, ο ψυχασθενής γιος της οικογένειας που έμενε στο σπίτι πριν, απαιτώντας να επιστρέψει εκεί για να θυσιάσει την Ζόι, στο εν λόγο πνεύμα την φωνή του οποίου ακούει ακατάπαυστα μέσα στο μυαλό του.
Να λοιπόν που το σερί με την δυνατή επιστροφή του είδους του Τρόμου συνεχίζεται, με το Δέλεαρ του Διαβόλου, του Αυστραλού σκηνοθέτη Σον Μπέρνι (The Loved Ones), στην πρώτη αμερικάνικη ταινία του. Αδιάφορος για όλα τα κλισέ και την torture porn λαγνεία των ταινιών τρόμου της τελευταίας δεκαπενταετίας, στήνει ένα παλιομοδίτικο θρίλερ, χωρίς jump scares και χωρίς να αποτυπώνει - στο μεγαλύτερο μέρος της - τις διάφορες βίαιες πράξεις με γλαφυρές, αιματηρές λεπτομέρειες. Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του την Νύχτα Με Τις Μάσκες (1979), του Κάρπεντερ, συνδυάζει την επιστροφή του σχιζοφρενούς δολοφόνου στην γενέτηρά του με την δαιμονοληψία (με τον τρόπο της Λάμψης των Κινγκ/Κιούμπρικ κι όχι εκείνον του Εξορκιστή).
Καταρχήν, εκείνο που εντυπωσιάζει με την πρώτη κιόλας εικόνα είναι η, θαρρεί κανείς, ανάγλυφη φωτογραφία και το καλλιτεχνικό στήσιμο της κάθε εικόνας. Με εμφανείς αναφορές στους μεγάλους Αμερικάνους φωτογράφους του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα, κάθε καρέ, θα μπορούσε να κρέμεται τυπωμένο, στον τοίχο μιας γκαλερί. Ο Μπέρνι χρησιμοποιεί τα χρώματα που επιλέγει σαν οργανικό κομμάτι της αφήγησης (διεύθυνση φωτογραφίας από τον επίσης Αυστραλό Σάιμον Τσάπμαν), ενώ με τον ίδιο τρόπο χειρίζεται τις (λιγότερο εντυπωσιακές), ζωγραφικές δημιουργίες του πρωταγωνιστή του Τζέσι, τον οποίο υποδύεται ο Ίθαν Έμπρι, αλλά και με την μέταλ μουσική της οποίας αυτός και η κόρη του είναι φαν.
Η ιστορία της ταινίας, είναι η ιστορία ενός πατέρα σε συναισθηματική σύγχυση και δημιουργικό οίστρο, ο οποίος καλείται να σώσει την οικογένειά του από το κακό, το οποίο με τον τρόπο του ελκύει, αλλά και εμπνέεται από αυτό. Ο Μπέρνι, αποφεύγει όλα τα περί στοιχειωμένου σπιτιού γνωστά και χιλιοειδομένα (ούτε μια πόρτα δεν τρίζει) και επικεντρώνει την αφήγηση του κυρίως πάνω στον Τζέσι, ο οποίος μοιάζει να έχει βγει από αφήγημα του Πόε και προετοιμάζει τον θεατή, αργά αλλά σταθερά στα δύο πρώτα μέρη, για το ξέσπασμα του τρίτου. Φυσικά δεν λείπουν οι υπερβολές. Τα περί διαβόλου και οι φωνές στο κεφάλι, αν δεν πατούσαν πάνω στην παράδοση του Πόε και της Λάμψης, θα μπορούσαν να λείπουν, ενώ πέρα από από την ομολογουμένως εξαιρετική μαεστρία του Μπέρνι στην σκηνοθεσία, σαν σεναριογράφος, δεν έχει κάτι το πρωτότυπο να πει, του λείπει το χιούμορ (περιέργως για Αυστραλό), αλλά και η ευχέρεια του γραψίματος διαλόγων με πραγματικό ενδιαφέρον. Ας είναι, η εικαστική τελειότητα του οράματός του και οι ανατριχίλες που καταφέρνει να σκορπίσει, είναι αρκετές.
Ιnfo: Το Δέλεαρ του Διαβόλου (The Devil's Candy). Τρόμου. ΗΠΑ 2015. Πρεμιέρα: Πέμπτη 30 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Σον Μπέρνι. Παίζουν: Ίθαν Έμπρι, Σίρι Άπλμπι, Προύτ Τέιλορ Βινς, Κιάρα Γκλάσκο. Διανομή: Odeon.