Οι Ταινίες της ΣΙΝΕΦΙΛ Εβδομάδας

ΣΙΝΕΦΙΛ
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ: 1979, Σάντα Μπάρμπαρα, Καλιφόρνια. Η Ντοροθία Φιλντς, είναι μια αποφασιστική, μεσήλικη μητέρα που μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της Τζέιμι, σε μία εποχή που σφύζει από κοινωνικές αλλαγές και επαναστατική διάθεση. Για να τα βγάλει πέρα με την ανατροφή του απευθύνεται σε δύο νεότερες γυναίκες και ζητά την βοήθειά τους. Στην Άμπι, ένα ελεύθερο πνεύμα και punk καλλιτέχνη και στην Τζούλι, μια ξύπνια και προκλητική νεαρή γειτόνισσα. Η Άμπι, νοικιάζει ένα από τα δωμάτια, του αιωνίως σε ανακαίνιση σπιτιού της Ντοροθία, στον επάνω όροφο. Στον κάτω όροφο νοικιάζει ένα δωμάτιο και ο χρυσοχέρης στα μαστοριλίκια, Γουίλιαμ, ένας μεσήλικας πρώην χίπης, ο οποίος κατά καιρούς, εξυπηρετεί και τις σεξουαλικές ανάγκες των δύο γυναικών. Η κατά δύο χρόνια μεγαλύτερη του Τζέιμι, Τζούλι, είναι η κολλητή του. Πολλές βραδιές, σκαρφαλώνει τις εξωτερικές σκαλωσιές για να κοιμηθεί στο κρεβάτι του, όχι όμως και για να κάνει σεξ μαζί του. Είναι ο φιλαράκος της, έστω κι αν εκείνος είναι ερωτευμένος μαζί της, κάτι που δεν της διαφεύγει.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Μάικ Μιλς, με την ταινία του, Οι Πρωτάρηδες (Beginers), το 2010, όπου πρωταγωνιστούσαν οι Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, ως γιος και ο Κρίστοφερ Πλάμερ, ως πατέρας, διηγήθηκε με χιούμορ και συγκίνηση, την ιστορία του πατέρα του, που σε μεγάλη ηλικία κι αφού είχε χτυπηθεί από τον καρκίνο, αποκαλύπτει στον γιο του ότι είναι ομοφυλόφιλος και ότι έχει έναν νεαρό εραστή. Στις Καταπληκτικές Γυναίκες, που ήταν υποψήφιες για Πρωτότυπο Σενάριο στα Όσκαρ και για Καλύτερη Ταινία Κωμωδία/Μιούζικαλ, στις Χρυσές Σφαίρες, διηγείται αυτή τη φορά,  την ιστορία της μητέρας του, πασπαλισμένη φυσικά και με διάφορα μυθοπλαστικά στοιχεία.

Η Ντοροθία, μεσήλικη χωρισμένη μητέρα, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, ζητάει από τις δύο νεώτερες γυναίκες, να την βοηθήσουν, έτσι ώστε να μεγαλώσει ο γιος της φυσιολογικά. Ο ρόλος του Γουίλιαμ, είναι στο να αντικαταστήσει την πατρική φιγούρα, κάτι που δεν ονομάζεται, έστω κι αν ο μικρός Τζέιμι (σύμφωνα πάντα με την ταινία), είναι αρκετά έξυπνος για να το καταλάβει. Θα αντιμετωπίσει τις εντολές της μητέρας του με δυσπιστία και θυμό στην ααρχή, αλλά στην συνέχεια, θα θελήσει να γνωρίσει τον κόσμο των δύο νεώτερων της μητέρας του, γυναικών. Η Άμπι θα γίνει η μέντοράς του στον φεμινισμό, στην νέα μουσική και τις τέχνες, ενώ η Τζούλι, θα τον μπάσει για τα καλά, στα άγχη και τις ανησυχίες των κοριτσιών της ηλικίας του. Καθώς η Ντοροθία, από κάποια στιγμή και μετά, νιώθει να χάνει τον γιο της από τις σειρήνες της νέας εποχής, στις οποίες μόνη της τον έσπρωξε χωρίς να υπολογίσει την ζημιά που κατά την γνώμη της θα του προκαλούσαν, θα θελήσει να γνωρίσει κι αυτή, αυτόν τον Νέο Κόσμο που μοιάζει να έλκει το τέκνο της, με ευτράπελα αποτελέσματα. Η φυγή του Τζέιμι με την Τζούλι, θα γίνει αιτία να ξεκαθαρίσει, προς στιγμήν, το είδος της σχέσης της με τον γιο της, αλλά και η ερωτική εκκρεμότητα, ανάμεσα στον Τζέιμι και την παιδική του φίλη.

Η ταινία του Μιλς, είναι γεμάτη από ωραίες ιδέες και σεκάνς που είτε εναλλάσσουν το χιούμορ, την νοσταλγία και την συγκίνηση, είτε τα συνδυάζουν και τα τρία μαζί. Δεκάδες οι μουσικές αναφορές, με έμφαση στην διαμάχη ανάμεσα στην σκηνή του hardcore και του Νέου Κύματος της αμερικάνικης pop/rock σκηνής της εποχής (συγκεκριμένα, ανάμεσα στους φαν των The Black Flag και των Talking Heads, στην ταινία, την οποία, ο γράφων την στήλη τουλάχιστον δεν γνώριζε, καθώς ακολουθούσε και τις δύο μουσικές σκηνές, με την ίδια ευχαρίστηση), χωρίς να λείπουν και οι λογοτεχνικές, πολιτικές και κινηματογραφικές αναφορές, όπως κι εκείνες, σε τάσεις και αντικείμενα φετίχ της εποχής. Διαθέτει τουλάχιστον, μια δυο σκηνές ανθολογίας, όπως αυτή του δείπνου, όπου Άμπι και Τζούλι μιλούν δημόσια και απερίφραστα, για την έμμηνο ροή της η μία και για το χάσιμο της παρθενιάς της η άλλη, προκαλώντας μικρά εγκεφαλικά, στην πιο συντηρητική Ντοροθία. Εκεί που η ταινία χάνει πόντους, πάντα κατά την ταπεινή γνώμη της στήλης, είναι στην αποσπασματικότητα της μορφής της, που θα ταίριαζε περισσότερο σε τηλεοπτική σειρά. Εντελώς υπολογισμένος, μοιάζει και ο τρόπος με τον οποίο μοιράζει τον χρόνο, σχεδόν σε ίσες ποσότητες για όλους τους χαρακτήρες, εκτός από τον Γουίλιαμ. Όλοι τους έχουν αφηγηματικά κομμάτια με voice overs, ενώ σε μια προσπάθειά του να γίνουν όλοι και όλα κατανοητά, πέφτει συχνά στην παγίδα της υπερεξήγησης (ακολουθώντας τον αντίστροφο τρόπο στην προσέγγισή της ιστορίας της, από ό,τι το Moonlight, παραδείγματος χάρη), υποτιμώντας την οξυδέρκεια των θεατών της, δεν αφήνει τίποτα που θα μπορούσε να ενεργοποιήσει λίγο την φαντασία τους. Οι ήρωες εξηγούν τα κίνητρα των πράξεών τους και έχουν μια τέτοια ευχέρεια να διατυπώσουν τα συναισθήματα και τον εσωτερικό τους κόσμο τόσο επεξηγηματικά, σαν να έχουν κάνει χρόνια ψυχανάλυση την ίδια στιγμή που ακούγονται σαν να έχουν πάρει και ντοκτορά στην αγγλική φιλολογία. Μνήμες από Γούντι Άλεν έρχονται στον νου, μονάχα που εκείνος αντιμετωπίζει την ψυχανάλυση και την αυτοαναφορικότητα, με το δικό του, ιδιαίτερο χιούμορ. Η χρήση ρετρό τζαζ κομματιών, χαρακτηριστικών του γούστου της Ντοροθία, ενισχύει αυτήν την γουντιαλενική αίσθηση. Όμως στιγμές, η αναπαράσταση της εποχής μοιάζει λίγο στημένη, καθώς κοιτάζει της ηρωίδες της, τις γυναίκες του περασμένου αιώνα, όπως τις αποκαλεί ο τίτλος της, μέσα από ένα φίλτρο και μια λογική, σημερινά.

Δεν της λείπει το χιούμορ φυσικά, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το χάσμα των γενεών, είναι γυναικεία με την καλή έννοια, αν και ο Τζέιμι και η ενηλικίωσή του, μοιάζει να είναι κατά κάποιο τρόπο, η κεντρική θεματική της. Είναι feelgood και δροσερή, έστω κι αν κάποιες φορές υποτιμά το ένστικτο των θεατών της. Υπέροχο καστ, με την Ανέτ Μπένινγκ στην κορυφή, με το φυσιολογικά γερασμένο πρόσωπό της να δίνει μορφή στην - παραμένουσα αινιγματική, σε ό,τι αφορά τα πραγματικά της συναισθήματα, τελικά -  μητέρα του σκηνοθέτη. Αναζητήστε το σάουντρακ.

Ιnfo: Καταπληκτικές Γυναίκες (20th Century Women). Δραματική Κομεντί. Πρεμιέρα: Πέμπτη 9 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Μάικλ Μιλς. Παίζουν: Ανέτ Μπένινγκ, Ελ Φάνινγκ, Γκρέτα Γκλεργουϊκ, Λούκας Τζέιντ Ζούμαν, Μπίλι Γκράνταπ. Διανομή: Feelgood Entertainment.




ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΑΝΤΙΟ: Ο 14χρονος Μάικ Κλίγκενμπεργκ είναι ένας αταίριαστος με το περιβάλλον του νεαρός, που μεγαλώνει σε μια πλούσια, αλλά δυσλειτουργική οικογένεια στο Βερολίνο. Κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, η μητέρα του Μάικ πηγαίνει για απεξάρτηση, ενώ ο πατέρας φεύγει σε, χμ χμ, επαγγελματικό ταξίδι με τη βοηθό του.

Ο μικρός είναι μόνος στο σπίτι και στην πισίνα τους, μέχρι που ένας συμμαθητής του, ο Τσικ, ένας νεαρός μετανάστης ρωσικής καταγωγής, εμφανίζεται με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Αυτή είναι η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού, χωρίς σχεδιασμό ή αίσθηση του φόβου. To, Im Juli (In July, δηλαδή Τον Ιούλιο), το 2000, ήταν η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Φατίχ Ακίν, μετά το Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα (1998) και πριν το Solino (2002) και το Μαζί, Ποτέ! (Gegen die Wand/Head On), με το οποίο τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε στην Ελλάδα. Εκεί, ένας νεαρός Γερμανός δάσκαλος, διασχίζει την Ευρώπη με προορισμό τον Βόσπορο, με σκοπό να συναντήσει το κορίτσι μιας προφητείας, μιας ερωτικής παγίδας στην οποία πέφτει πρόθυμα βεβαίως βεβαίως, μόνο που από ένα τυχαίο λάθος, αναζητάει το λάθος πρόσωπο. Κωμική ταινία δρόμου, έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της διαδρομής, της απόδρασης, της αναζήτησης για μια (πραγματική και απτή ή φανταστική και εσωτερική) γη της Επαγγελίας (στις περισσότερες των περιπτώσεων, την γη των προγόνων του, την Τουρκία), που συναντάμε στην φιλμογραφία του Ακίν, είτε σκηνοθετεί κωμωδίες, είτε δράματα ή ταινία εποχής, όπως η προηγούμενή του, Η Μαχαιριά. Δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός, πως όταν διάβασε το εφηβικό μπεστ σέλερ Βερολίνο, Γεια (εκδόσεις Κριτική), του Βόλφγκανγκ Χέρντορφ, θέλησε να το μεταφέρει στον κινηματογράφο, καθώς του θύμισε δικές του σχολικές εμπειρίες, σαν παιδί μεταναστών στην Γερμανία.

Αναπόφευκτα, η καλοκαιρινή διαδρομή των δύο παιδιών με το κλεμμένο όχημα στους καλοκαιρινούς αγρούς της Ευρώπης, φέρνει στο νου, εκείνη την όμορφη ρομαντική κομεντί που κέρδιζε με το χιούμορ και την φρεσκάδα της ματιάς του 27χρονου, το 2000, Ακίν. Ώριμος σκηνοθέτης πλέον και το πιο σπουδαίο όνομα της γενιάς του στον σύγχρονο γερμανικό κινηματογράφο, παίζει στο δαχτυλάκι του αυτήν την διασκευή, η οποία μπορεί να μην ανοίγει νέους δρόμους σε ό,τι αφορά την δουλειά του ή το είδος της εφηβικής περιπέτειας ενηλικίωσης, η διαδρομή της όμως είναι απολαυστική, γεμάτη συγκίνηση και χιούμορ.

Ιnfo: Βερολίνο, Αντίο (Tschick/Berlin, Goodbye). Δραματική Κωμωδία Περιπέτεια. Γερμανία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου. Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν. Παίζουν: Αλεξάντερ Σιρ, Ούβε Μπομ, Φριντερίκε Κέμπτερ. Διανομή: Seven Films & Rosebud 21.




PARK: Δέκα χρόνια μετά τους Αγώνες του 2004, μια παρέα αγοριών ζει ανάμεσα στις εγκαταλειμμένες αθλητικές εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού Χωριού της Αθήνας. Τα αγόρια περιφέρονται άσκοπα ανάμεσα στα ερείπια, στήνοντας παιχνίδια, που δεν είναι τίποτε άλλο από βίαιες απομιμήσεις των ολυμπιακών αγώνων, ενώ παράλληλα οργανώνουν ζευγαρώματα σκύλων για να βγάζουν χρήματα. Ο μεγαλύτερος της παρέας, ο 17χρονος Δημήτρης μαζί με την 22χρονη και πρώην αθλήτρια, Άννα, προσπαθούν να ξεφύγουν από το Χωριό με προορισμό τα τουριστικά ξενοδοχεία των νοτίων προαστίων. Σταδιακά εισχωρούν στις ζωές των τουριστών, όμως η επιθυμία του Δημήτρη για αποδοχή, θα δοκιμαστεί με βίαιο τρόπο.

Η βραβευμένη ως Καλύτερη Νέα Σκηνοθέτης στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, Σοφία Εξάρχου, προσπαθεί να δημιουργήσει το πορτραίτο μιας χαμένης γενιάς, μέσα από τις ιστορίες των παιδιών που έχουν μετατρέψει το Ολυμπιακό Χωριό, σε αρένα, καθώς η αποκοπή τους από την υπόλοιπη κοινωνία, απελευθερώνει τα βίαια, ζωώδη ένστικτά τους. Ανάμεσα στις ερειπωμένες αθλητικές εγκαταστάσεις, τα χαλάσματα και τα νεόπλουτα τουριστικά θέρετρα, η σκηνοθέτης αντιπαραθέτει το ψευδώς ακμάζων παρελθόν της πατρίδας μας, με τη σημερινή παρακμιακή κατάσταση, της οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης η οποία την ταλανίζει τα τελευταία εφτά χρόνια.

Με την υποστήριξη του Crossroads CNC που της έδωσε το βραβείο για παραγωγή σε εξέλιξη, στη Θεσσαλονίκη το 2012, με το ανάλογο βραβείο των Eurimages στο Σεράγεβο το 2013 και την βοήθεια στη συνέχεια από το Εργαστήριο για Σεναριογράφους και Νέους Σκηνοθέτες του Ινστιτούτου του Φεστιβάλ του Sundance, η ταινία της Εξάρχου είναι ταινία φεστιβαλικής κοπής και απευθύνεται σε κινηματογραφικά ανήσυχους θεατές. Εξαιρετικά ενδιαφέρον ντεμπούτο, από ένα νέο και αξιόλογο ταλέντο, που ταξίδεψε το ελληνικό σινεμά στα φεστιβάλ του κόσμου, καθώς επιλέχθηκε για την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο στο τμήμα Discovery, ενώ στη συνέχεια συμμετείχε στο Διαγωνιστικό Νέων Σκηνοθετών του Σαν Σεμπαστιάν (όπου κέρδισε), στο Φεστιβάλ του Λονδίνου, στο Φεστιβάλ της Βαρσοβίας, στο Φεστιβαλ της Θεσσαλονίκης και στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. Το σάουντρακ της ταινίας, υπογράφει ο The Boy.

Ιnfo: Park. Κοινωνική Δραματική. Ελλάδα 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 9 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Σοφία Εξάρχου. Παίζουν: Δημήτρης Κίτσος, Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ενούκι Γκβενετάτζε, Λένα Κιτσοπούλου, Γιώργος Παντελεάκης, Τόμας Μπο Λάρσεν, Τζούλιο Κατσής, Γκόγκα Τσικλαούρι, Ντάβιντ Σίμτσακ, Μινέλλα Μπαλλή, Παναγιώτης Παπαδόπουλος, Νίκος Ζεγκίνογλου, Μάριο Τζούτι, Σάββας Μπαλαχ. Διανομή: Neo Films. 




ΚΟΝΓΚ: Η ΝΗΣΟΣ ΤΟΥ ΚΡΑΝΙΟΥ: Μια ετερογενής ομάδα εξερευνητών συγκεντρώνεται το 1971, για να εξερευνήσει τα βάθη ενός αχαρτογράφητου νησιού στον Ειρηνικό Ωκεανό –όμορφο και την ίδια στιγμή επικίνδυνο- χωρίς να γνωρίζουν ότι διασχίζουν το βασίλειο του μυθικού Κονγκ. 84 χρόνια τώρα, από τον κλασικό Κινγκ Κονγκ (1933), των Κούπερ & Σούντσακ, ο θρυλικός γιγαντόσωμος γορίλας που γεννήθηκε στο μυαλό του Βρετανού συγγραφέα Έντγκαρ Γουάλας (1875-1932), έχει λατρευτεί από το παγκόσμιο σινεμά, είτε πρόκειται για το Χόλιγουντ, είτε για τις γιαπωνέζικες ταινίες των στούντιο Toho που ειδικεύονταν στα τέρατα γίγαντες, είτε από ευρωπαϊκές arthouse παραγωγές, όπως το Γεια Σου Πίθηκε (Ciao Maschio), του Μάρκο Φερέρι. Τοποθετημένο το 1973, το Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου, υιοθετεί την αγριωπή και ψηλότερη (100 μέτρα), γιαπωνέζικη εκδοχή του Κονγκ, σε μια υπερθεαματική περιπέτεια φαντασίας που απευθύνεται στο κοινό των πολυκινηματογράφων.

Ένας πιλότος του Β 'Παγκόσμιου Πόλεμου, ο Χανκ Μάρλον, πυροβολείται και πέφτει στην αχαρτογράφητη Νήσο του Κρανίου στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το 1973 ένας δορυφόρος αποτυπώνει το νησί και μια αποστολή ξεκινά να το εξερευνήσει. Στην αποστολή παίρνει μέρος μια ομάδα στρατιωτών που μόλις έχει απολυθεί από το Βιετνάμ, ένας Βρετανός ανιχνευτής, πρώην στέλεχος των ειδικών δυνάμεων και μια φωτογράφος με αντιπολεμικές απόψεις. Η αποστολή αρχίζει με ρίψη βομβών στο νησί για να διαπιστωθεί η ύπαρξη ορυκτών. Τότε θα εμφανιστεί μπροστά τους ο Κονγκ, ο οποίος αρπάζει τα ελικόπτερα στον αέρα και σπέρνει τον πανικό και τον θάνατο. Οι διάσπαρτοι επιζώντες θα πρέπει να επιβιώσουν σε ένα νησί που αποκαλύπτεται ότι είναι γεμάτο με διαφόρων ειδών τέρατα. Μια ομάδα από αυτούς, βρίσκει μπροστά της τον Χανκ Μάρλον, ο οποίος έχει επιζήσει πάνω από 29 ολόκληρα χρόνια στο νησί και γνωρίζει τα κατατόπια του και τα μυστικά του.

Αναποφάσιστη αν θα είναι περιπέτεια, ταινία τρόμου ή καταστροφής, η ταινία του νεοφερμένου Τζόρνταν Βογκτ-Ρόμπερτς, είναι σίγουρα διασκεδαστική, έχει σχετικά καλοφτιαγμένα εφέ και σούπερ καστ, αλλά δεν θα μείνει και αξέχαστη, όπως και πολλές άλλες περιπέτειες του μεγάλου γορίλα, που είδαμε στο παρελθόν, εκτός κι αν καταφέρει να αποκτήσει cult status, όπως κάποιες από τις πολλές περιπέτειες του Κονγκ, των γιαπωνέζικων στούντιο Toho, που στοίχειωσαν πολλά κυριακάτικα απογεύματα κάποιων εξ ημών, στους συνοικιακούς κινηματογράφους της παιδικής μας ηλικίας.

Ιnfo: Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου (Kong: Skull Island). Περιπέτεια Φαντασίας. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 9 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Τζόρνταν Βογτ-Ρόμπερτς. Παίζουν: Τομ Χίντλεστον, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζον Γκούντμαν, Τζον. Σ. Ράιλι. Διανομή: Tanweer.




Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ: Δύο χρόνια μετά από μία υπερκόπωση, ο Ντιβάλ είναι ακόμα άνεργος. Όταν ένας αινιγματικός άνδρας επικοινωνεί μαζί του, θα του προσφέρει μία απλή, αλλά καλοπληρωμένη δουλειά: να απομαγνητοφωνεί τηλεφωνικές συνομιλίες από κοριό. Καθαρά λόγω οικονομικών κινήτρων, ο Ντιβάλ συμφωνεί χωρίς να εξετάσει την πραγματική ταυτότητα της επιχείρησης. Ξαφνικά βρίσκεται μπλεγμένος στην καρδιά μίας πολιτικής συνωμοσίας, και αντιμέτωπος με τους βίαιους μηχανισμούς του σκοτεινού κόσμου των μυστικών υπηρεσιών.

Ο σεναριογράφος Τομά Κρουιτόφ στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, τα καταφέρνει μια χαρά σε στιλ και ατμόσφαιρα, αλλά τα χαλάει παραδόξως στο σενάριο, το οποίο δεν συγκρίνεται σε σασπένς και ανατροπές με εκείνο που έγραψε για τον Γιαν Γκοζλάν στον Συγγραφέα που είδαμε στην αρχή της φετινής σεζόν. Είναι ιδιαίτερα μπερδεμένο αν και οι προθέσεις του είναι καλές, καθώς λίγο πριν από τις επερχόμενες γαλλικές εκλογές (η ταινία βγήκε στην Γαλλία στα μέσα του περασμένου Ιανουαρίου), στηλιτεύει τις δόλιες μεθόδους της άκρας δεξιάς, έτσι ώστε να μπορέσει να ανέλθει στην εξουσία και είναι αυτή η σοβαρότητα του θέματος, η οποία απαιτούσε, μια πιο εμπεριστατωμένη και ενδελεχή σεναριακή διεργασία. Το αποτέλεσμα είναι άνισο, αλλά σίγουρα ενδιαφέρον. Τρίτη ταινία μέσα σε έναν μήνα στην οποία πρωταγωνιστεί ο Φρανσουά Κλιζέ (Γιατρός στην Επαρχία, Έτερος Εγώ).

Ιnfo: Η Συνωμοσία της Σκιάς (La Mechanique de l' Ombre/ The Eavesdropper). Αστυνομικό Πολιτικό Θρίλερ. Γαλλία 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 9 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Τομά Κρουιτόφ. Παίζουν: Φρανσουά Κλιζέ, Ντενί Πονταλι. Διανομή: Odeon.

εμφάνιση σχολίων