Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Πολιτικοί VS Πολίτες

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΛΜΗΣΑ ΠΡΙΝ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΣΤΟ DOC ΝΑ ΓΡΑΨΩ ένα κείμενο για το πώς κρυφοκοιτάζω τα σπίτια όταν καλοκαιριάζει -έτσι γιατί μου αρέσει- και για το πώς ακούγεται η ηδονή με ανοιχτά τα παράθυρα. Σας ομολογώ ότι το έκανα αυτό, για να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα – τη δική μου και των άλλων, αφού πολλές αναλύσεις βαριές για την ψυχή κάνω και πολλά κείμενα περί αγανάκτησης αναρτώνται και δεν ήξερα τι άλλο να καταγγείλω. Με χαρά διαπίστωσα ότι ένα «άσχετο» με το κλίμα της εποχής κείμενο δεν είχε ανταπόκριση όσο τα άλλα.

ΜΕ ΧΑΡΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην πλ. Γεωργίου, στην place X και στην piazza Ψ ή στο σπίτι μας (μην αγανακτείτε με κάποιους που δεν τολμούν ακόμη να είναι εκεί έξω), είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Μικροί, μεγάλοι, φτωχοί, νεόπτωχοι, μικρό-μέσο-μεγάλο μεσαίοι. Όλοι όσοι αποφασίσαμε σε αυτή τη ζωή να

ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ, χωρίς να κοροϊδεύουμε,

ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ, χωρίς να εκβιάζουμε,

ΑΓΑΠΑΜΕ, χωρίς προκαταβολή,

ΖΟΥΜΕ, χωρίς να εκμεταλλευόμαστε.

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ, ΓΕΡΝΕΙΣ. Το γνωστό σκίτσο απεικονίζει τον άνθρωπο καμπουριασμένο, στα τέσσερα, στα γεράματα. Όχι καμπουριασμένο νέο και σφριγηλό.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΑΣ, είναι οι νέοι και οι ηλικιωμένοι. Κόβεις το όνειρο και την ελπίδα, τραβάς τη μάσκα οξυγόνου στον ανήμπορο. Αλήθεια, ποιος σου έδωσε το δικαίωμα;

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΝ ΦΤΑΙΝΕ, απαντούν αρκετοί. «Τι φωνάζετε», λένε, «εσείς δεν τους ψηφίσατε;». Αλήθεια, μάγκες; Κι επειδή, κάποιοι (ας είναι και η πλειοψηφία) σε ψήφισαν, και επειδή έτσι γαλουχημένη η μάζα (από το 1821) σε ξαναψήφισε, εσύ πρέπει να την ματώσεις μέχρι τέλους; Τότε, καλά σου κάνει και σε γιαουρτώνει. Αν η εξίσωση λέει «μου αξίζει αυτός που ψήφισα» και η επόμενη διαπιστώνει «Με προδίδει αυτός που ψήφισα», τότε η τελική λέει «σου αξίζει μια προδοσία». Γιατί σαν τέτοια τη νιώθει το πολιτικό μας σύστημα σύσσωμο. Η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, η τάξη, η αναρχία και κουραφέξαλα. Δεν είναι προδοσία, είναι τιμωρία. Μια απλούστατη τιμωρία. Θες να την εκλάβεις ως ΔΙΚΗ μου προδοσία; Δικαίωμά σου. Δώσε όποιον τίτλο θέλεις, αλλά θα το ζήσεις και αυτό.

ΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ Χ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ, το σκυλί του, τού τρώει το φαγητό από το τραπέζι καθημερινά και του χέζει το μαξιλάρι, τι θα κάνει; Δε θα το τιμωρήσει; (όχι, θα πληρώσει εκπαιδευτή, θα μου πεις).

ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΕΓΩ ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε ή όχι στο μνημόνιο, δεν ξέρω να αναλύσω τις εναλλακτικές. Ξέρω όμως με σιγουριά, ότι πολλοί παραμένουν ατιμώρητοι. Να τιμωρηθούμε κι εμείς, στο κομμάτι που μας αναλογεί. Καμία αντίρρηση. Οποία έκπληξις όμως. Είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τις προάλλες στο κρατικό κανάλι ότι «ναι, με την περαίωση, είναι σα να λέμε, κλέψτε και θα τα βρούμε μετά». Και σιγομουρμούρισε ότι κάπως πρέπει να λυθεί αυτό.

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΑΛΛΑ. ΤΟ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΕΤΩΝ ΤΟ ΧΑΡΗΚΑΜΕ ΠΟΛΛΟΙ. Δεν το επιλέξαμε όμως. Όλη η χώρα ζούσε καλύτερα από ότι της έπρεπε (σε σχέση με την παραγωγική της ικανότητα). Αν δεν μου τα έδινες, δεν θα τα έπαιρνα. Την ενοχή που πάνε να σου φορτώσουν, την ακούνε στον ύπνο τους πια. Έστω και έτσι. Έστω και για λίγο. Για όσο αντέξει ο κόσμος να φωνάζει.

ΓΙΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ, πρέπει να έχεις δυνάμεις. Και τις δυνάμεις ΣΟΥ τις ρουφάνε.

ΜΕ ΤΑ ΜΕΤΡΑ.

ΔΕΧΟΜΑΙ ΜΕΤΡΑ. Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων