Το αύριο ξεκινάει με όνειρα
ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΦΗΝΩ ΤΗΝ ΛΑΜΠΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ. Μια λάμπα φτιαγμένη από διάφανους κύκλους, λευκούς και μωβ, που αφήνουν ένα γλυκό φως μέσα στο σκοτάδι, χωρίς να το παρενοχλούν. Κλείνω τις κουρτίνες και τα παράθυρα, μα ο ήχος του ωκεανού τρυπώνει από τις χαραμάδες των ξύλων, από τις ίδιες χαραμάδες που τρυπώνουν και οι αράχνες.
ΝΙΩΘΩ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΝΑ ΑΠΛΩΝΟΥΝ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΑΛΑΖΙΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΕΡΑ, πάνω στο λευκό μου μαξιλάρι, να ραντίζουν τις σκέψεις μου με σταγόνες από άπειρο, κι’ ύστερα νιώθω το άπειρο να μπλέκεται μέσα στο ιστό της αράχνης, ένα κομμάτι απείρου μέσα σε ένα δίχτυ, ναι αυτό γινότανε πάντα, λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου προσπαθούσα να κλείσω ουρανό, ωκεανό και αέρα μέσα στο δικό μου δίχτυ. Μέσα στον ιστό του μυαλού μου.
ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ, ΕΤΣΙ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΣΧΗΜΑΤΑ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΓΩΝΙΕΣ, μέσα σε κλωστές που κρατούν την ισορροπία, να γείρω το κορμί μου μέσα σε συγκεκριμένες διαστάσεις, να ησυχάσω ακόμα και με ανήσυχες σκέψεις, μα γνώριμες και οικείες. Δεν ήξερα τότε, όπως άρχισα να μαθαίνω τώρα- τώρα που ακούω τα κύματα να περνούν μέσα από τις χαραμάδες- δεν ήξερα, πως όσο κεντούσα τον ιστό με το μυαλό μου τόσο χαλούσα το κέντημα της ζωής, τρυπώντας με το βελόνι των σκέψεων μου την εμπιστοσύνη μου σε κείνη.
ΚΟΙΤΩ ΤΟ ΡΟΛΟΙ. ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. Δηλαδή βρίσκομαι ήδη στην επόμενη μέρα, ή μάλλον η επόμενη μέρα είναι ήδη μέσα στο δωμάτιο μου, η ημερομηνία έχει αλλάξει στην οθόνη του κινητού μου, το φεγγάρι, υποθέτω, άρχισε να κατεβαίνει, να διασχίζει αργά το σκοτάδι, σβήνοντας στην διαδρομή του ένα-ένα τα άστρα, ετοιμάζοντας έτσι τον κόσμο να αναπνεύσει το φως του ήλιου.
ΞΑΠΛΩΝΩ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΜΑΞΙΛΑΡΙ ΚΑΙ ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ, γιατί άραγε η πρώτη ώρα που λογαριάζεται σαν επόμενη μέρα να ‘ναι ακόμα μέσα στην νύχτα, γιατί να ‘ναι μέσα στο σκοτάδι, γιατί να ‘ναι η ώρα που κλείνουν τα μάτια; Η ώρα που οι εικόνες, τα πρόσωπα, οι σκέψεις της μέρας που πέρασε, και εκείνων που προηγήθηκαν για να φτιάξουν παρελθόν, ακόμα κι’ αν προσπαθώ να τα κρατήσω όλα ζωντανά, όλα γλιστρούν κάτω από τα σκεπάσματα και χάνονται, σβήνουν μια-μια οι σκέψεις, ένα-ένα τα πρόσωπα, και όσο πλησιάζει ο ύπνος, έτσι εξαφανίζονται, όπως τα αστέρια εξαφανίζονται ήρεμα το ένα μετά το άλλο στην κάθοδο του φεγγαριού.
ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ ΤΟΝ ΗΧΟ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ μα δεν είμαι σίγουρη πια αν είναι ο ήχος των κυμάτων ή ο ήχος των ονείρων μου που κυλούν όπως τα κύματα, συνδεδεμένα αλλά και ξέχωρα, το ένα γεννιέται από το άλλο και πεθαίνει μέσα στο επόμενο. Δεν ξέρω αν με πήρε ο ύπνος ή ο ωκεανός, μα μου φαίνεται πως είναι το ίδιο, μου φαίνεται πως βρέχομαι από όνειρα και κοιμάμαι στο απέραντο, μένει τώρα να δείξω εμπιστοσύνη και να θυμηθώ πως παρότι οι δείκτες του ρολογιού φτιάχνουν ένα χρόνο κατασκευασμένο, η πρώτη ώρα της επόμενης μέρας είναι ωστόσο εκείνη όπου τα όνειρα διαλύουν το δίχτυ. Και ελευθερώνουν ουρανό, ωκεανό και αέρα.
ΜΙΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ. Η ώρα που ξεκινά το αύριο. Που πάει να πει πως το αύριο ξεκινά πάντα με όνειρα.
Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος και ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Εδώ στο DOC TV, πιστεύουμε ότι πρέπει να εκδώσει επειγόντως μυθιστόρημα.